บทที่525 ฉันไม่ได้มีเจตนาร้าย

ทั้งๆ ที่เป็นแม่คนแล้ว

รอยยิ้มบนใบหน้าของหานมู่จื่อจางลงเยอะไม่ได้ตอบ รับคำพูดของหานชิง

หลังจากเล่นอย่างสนุกสุดเหวี่ยงในสนามเด็กเล่นอยู่เกือบ ครึ่งวันนั้น พอเสี่ยวเหยียนกับเสี่ยวหมี่โต้วได้ขึ้นรถก็เหนื่อย จนพิงกันและกันและหลับไป

ยังไงก็เป็นพวกเขาที่เล่นเครื่องเล่นหลายอย่างด้วยกัน ส่วนหานชิงกับหานมู่จื่อก็คอยดูอยู่ด้า

“ไปกินข้าวเหรอ? ” หานชิงรัดเข็มขัดเสร็จก็หันกลับมา มองคนที่นั่งอยู่ด้านหลัง

หานมู่จื่อก็หันกลับไปเหมือนกัน คิดอยู่ครู่หนึ่งและสายหัว “กลับบ้านเถอะ พวกเขาเหนื่อยแล้ว ให้พวกเขากลับไปพัก ผ่อน เดี๋ยวตอนเย็นฉันทำกับข้าวที่บ้านก็พอแล้ว”

“อืม” หานชิงพะยักหน้า เขาเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน

จะทำกับข้าวก็ต้องไปซื้อวัตถุดิบ แต่ว่าถ้าไม่มีคนอยู่บ้าน หานมู่จื่อก็รู้สึกไม่วางใจ ดังนั้นก็เลยให้หานซิงอยู่บ้านเฝ้า เสี่ยวหมี่โด้วกับเสี่ยวเหยียน และตัวเองก็ไปชุปเปอร์มาร์เก็ต ใกล้ๆ คนเดียว
พอไปเดินซุปเปอร์มาร์เก็ตคนเดียวแล้วก็จะไม่เดินอ้อยอิง ดูของไปเรื่อยๆ หานมู่จื่อซื้อของที่จำเป็นมาทั้งหมดอย่าง รวดเร็ว ตอนที่เธอเข็นรถเข็นเตรียมจะไปจ่ายเงินนั้น ตอนที่ กำลังเลี้ยวนั้นก็ได้เจอกับร่างที่คุ้นเคย

ปลอกคอสีขาวถูกรีดโดยไม่มีรอยยับใดๆ ชุดสูทสีน้ำเงิน เข้มเผยให้เห็นออร่าของอีกฝ่าย ดวงตาของผู้ชายอ่อนโยน ตอนที่เห็นว่าเธอมองมานั้น คนๆนั้นก็ค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา เหมือนกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ

เท้าของหานมู่จื่อหยุดเดิน หลังจากนั้นก็ทำเหมือนกับว่า ไม่เห็นคนๆนั้นแล้วก็เข็นรถไปข้างหน้าต่อเหมือนไม่มีอะไร เกิดขึ้น

ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอเขาที่นี่ เย่หลิ่นหาน

เย่หลิ่นหานเห็นว่าเธอยังคงเมินตัวเอง สีหน้าของเขาก็ไม่ ได้ดูประหลาดใจเท่าไหร่ เหมือนจะเดาได้แต่แรกแล้วว่าหา นมู่จื่อจะทำแบบนี้กับเขา

ดังนั้นเขาก็เลยเดินตามเธอไปอย่างรวดเร็ว

“ฉันให้เบอร์เธอไป เธอทำหายเหรอ? ”

เขาเดินข้างเธอและถาม

หานมู่จื่อเม้มริมฝีปากสีแดงสดของเธอ สีหน้าเย็นชาแต่ก็

ไม่ได้ตอบอะไรเขา
เย่หลินหานยิ้ม เขาก็ไม่ได้ถือสาอะไร พร้อมกับอธิบายว่า “ฉันรอมาตั้งหลายวัน เธอก็ไม่ติดต่อฉันมาเลย ดังนั้นฉันก็ เลยทำได้แค่มารอเธอที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตนี้”

ประโยคนี้ทำให้หานมู่จื่อหยุดเดินแป๊บหนึ่ง แต่ว่าเธอก็ เดินไปข้างหน้าต่อ ไม่อยากจะสนใจเขา

“เพื่อนเก่าเจอหน้ากัน เธอจะไม่คุยกับฉันสักประโยคหนึ่ง เลยเหรอ? แค่ทักทายก็ยังดี”

เธอยังคงไม่ได้ตอบอะไรเหมือนเดิม

เย่หลิ่นหานเดินมาถึงแคชเชียร์กับเธอ เย่หลิ่นหานก็หยิบ ของในรถเข็นของเธอวางขึ้นไปบนเคาน์เตอร์เพื่อให้ แคชเชียร์สแกน

หานมู่จือ : “.”

การรวมตัวของหนุ่มหล่อและสาวสวยมักจะสะดุดตาเป็น พิเศษ และยิ่งไปกว่านั้นหานมู่จื่อและเย่หลิ่นหานก็ไม่ใช่ซาย หนุ่มสาวสวยธรรมดาๆ ทั่วไป บวกกับการกระทำของเย่หลี่ นหานที่ดูเอาใจใส่ขนาดนี้ ทำให้สายตาของแคชเชียร์คนนั้น เต็มไปด้วยความอิจฉาทันที อดไม่ได้ที่จะพูดเสริม “คุณผู้ หญิงคะ แฟนคุณหล่อมากเลยนะคะ”

มีอของเย่หลิ่นหานหยุดทันที หลังจากนั้นก็เหลือบไปมอง หานมู่จื่อ
สีหน้าของเธอยังคงนิ่งเรียบไม่พูดอะไรดั้งแต่ต้นจนถึง

ตอนนี้

“เขาไม่ใช่แฟนของฉันหรอกค่ะ ฉันกับเขาไม่ได้รู้จักกัน”

รอยยิ้มบนใบหน้าของแคชเชียร์คนนั้นหายไปทันที

เธอเม้มปากอย่างเก้อเขิน หลังจากนั้นมองไปที่มือของเย่ หลิ่นหาน ถ้าเกิดว่าไม่ได้รู้จักกัน แล้วทำไมผู้ชายคนนี้ต้อง หยิบของแทนหานมู่จื่อด้วยล่ะ? หรือว่า….แค่ใจดี?

หรือว่า เมื่อกี้ได้เจอกันในซุปเปอร์มาร์เก็ต แล้วเห็นว่าหา นมู่จื่อสวยดี ก็เลยอยากจะชวนคุยยังงั้นเหรอ?

หลังจากในหัวของพนักงานคนนั้นคิดเค้าโครงเรื่องได้เป็น หมื่นเรื่องก็เริ่มสแกนของ ครั้งนี้หานมู่จื่อไม่ให้โอกาสเย่หลิ่ นหาน มือเธอส่งบัตรเครดิตให้พนักงานอย่างว่องไว

ถ้าจะรูดบัตรต้องกดรหัสผ่าน

ตอนที่พนักงานส่งเครื่องป้อนรหัสให้เธอนั้น หานมู่จื่อกำ ลังคิดว่าจะหันไปเตือนเย่หลิ่นหานว่าควรไปได้แล้ว ใครจะ ไปคิดว่าตอนที่เธอหันไปนั้น ก็ไม่เห็นเขาแล้ว

หานมู่จื่อ : ”

เธอป้อนรหัสลงไปอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็เก็บบัตร ถือ ถุงขึ้นมาแล้วก็เดินออกไปทันที
พอออกมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตแล้ว หานมู่จื่อวางแผนจะ เดินกลับ แต่ก็พบว่าด้านหลังของเธอที่ยืนอยู่ใต้เสาไฟนั้นมี ร่างของคนหนึ่งเพิ่มมา

เธอทั้งโกรธและไม่มีทางเลี่ยงจริงๆ ไม่อยากจะให้เขาตาม มา ไม่อยากรู้จักและ และก็ยิ่งไม่อยากจะคุยกับเขา

พอเดินไปได้ไม่ไกล หานมู่จื่อก็หยุดเดินด้วยความโกรธ และทันใดนั้นเย่หลิ่นหานก็กลับก้าวขึ้นมาแล้วแย่งถุงในมือ ของเธอไป

“หนักเกินไปเหรอ? เดี๋ยวฉันช่วยเธอถือ”

หานมู่จื่อ :

นี่เธอเห็นภาพลวงอยู่รึเปล่า? ทำไมนิสัยของ2พี่น้องถึงได้ ไม่เหมือนกับเมื่อ5ปีก่อนเลยแม้แต่นิดเดียว?

แน่นอนว่าคนที่เปลี่ยนไปมากที่สุดก็คือเย่โม่เซิน

ระยะเวลา5ปีสามารถเปลี่ยนคนๆหนึ่งได้จริงๆ เหรอ?

ไม่ มันไม่เป็นเช่นนั้นแน่นอน

ยังไงเธอก็เห็นการกระทำที่เย่โม่เซินทำกับคนอื่นแล้ว ไม่ ว่าจะเป็นกับพนักงานในบริษัทของตัวเอง หรือว่ากับหลิงชิง ชิง เขาไม่อยากแม้แต่จะเหลือบมองด้วยซ้ำ

แต่ว่ากับตัวเองแล้ว..
ใน5ปีมานี้ มีเส้นอะไรเกิดข้อผิดพลาดขึ้นงั้นเหรอ?

เธอมองไปที่ถุงที่ถูกเย่หลิ่นหานแย่งไป ตอนที่เตรียมจะ บอกว่าเธอไม่ต้องการนั้น เย่หลิ่นหานก็พูดขึ้นมาก่อน “เธอ อยู่ตรงเขตด้านหน้านั้นใช่ไหม? ฉันเห็นว่าเธอออกมาจาก ตรงนั้น ไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่งเธอที่หน้าประตู”

หานมู่จื่อ :

หลังจากพูดจบ เย่หลิ่นหานก็เดินนำไปข้างหน้าก่อน ร่างที่ สูงยาวของเขาพอถูกไฟริมถนนส่องจนเป็นเงายาว

หานมู่จื่อคิด แล้วก็เดินตามไป

ตอนที่มาถึงด้านหน้าประตูเขตนั้น เย่หลิ่นหานก็หยุดเดิน “มาส่งแค่ตรงนี้แล้วกัน เธอเข้าไปเถอะ ดึกแล้วระวังความ ปลอดภัยด้วยนะ”

หานมู่จื่อรับถุงนั้นมา เธอเดินเข้าไปในเขตนั้นโดยที่ไม่ แม้แต่คิดด้วยซ้ำ

หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ยังคงรู้สึกได้ถึงสายตาของเย่ หลิ่นหานที่มองมา เธอหยุดเดิน หลังจากนั้นก็หันไปมอง

เย่หลิ่นหานยังคงคลี่ยิ้มที่เหมือนฤดูใบไม้ผลิให้กับเธอ เหมือนกับเมื่อก่อน.

อยากจะรู้จักกันอีกครั้งงั้นเหรอ?
สายตาของหานมู่จื่อสับสน กัดริมฝีปากล่างด้วยอารมณ์ที่

ซับซ้อน

เย่หลิ่นหานเข้าใจความคิดของคนอื่นได้ดี หลังจากเห็น แววตาของหานมู่จื่อแล้วนั้นเขาก็ตะลึงไปเล็กน้อย หลังจาก นั้นไม่นานเขาก็ยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ต้องคิดอะไรเยอะหรอก ฉัน ไม่ได้มีเจตนาร้าย ก็แค่อยากจะเจอเพื่อนเก่าก็เท่านั้นเอง เข้าไปเถอะ”

แค่อยากเจอเพื่อนเก่าจริงๆ เหรอ?

หานมู่จื่อกลับรู้สึกว่า เรื่องนี้มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

การปรากฏตัวของเขา มันเหมือนฟันเฟืองแห่งโชคชะตา เริ่มหมุนทีละนิด หลายๆ เรื่อง…มันไม่ได้เรียบง่ายเหมือน เมื่อก่อนแล้ว

สุดท้าย หานมู่จื่อก็ยังคงไม่ได้พูดอะไรแม้แต่ประโยค เดียว หันหลังไปแล้วก็เดินลับจากสายตาของเย่หลิ่นหานไป

หลังจากร่างของคนตรงหน้าหายไปแล้ว เย่หลิ่นหานก็เก็บ สายตา ในขณะเดียวกันรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ค่อยๆ หายไปทีละนิด

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วก็คลิกเปิดรูปเด็กที่ผู้ช่วยของ เขาส่งมาให้

ลักษณะบนใบหน้าเหมือนกับเย่โม่เซินเป๊ะ เพียงแค่หว่างคิวเท่านั้นที่ดูเย็นเหมือนกับหานมู่จื่อ ดังนั้นเด็กคนนี้ถึงได้ หน้าตาดูงดงามและละเอียดอ่อนมาก

มองแค่แวบเดียว ก็สามารถจำได้แล้ว

ผู้ช่วยของเขาค้นหาข้อมูลมาทั้งหมด ใช้เวลานานมากกว่า จะหาหน้าตรงๆ ได้แบบนี้ แถมยังมีรูปที่ไม่ค่อยชัดเจนอีก

ด้วย

ดูเหมือนว่าหลายปีมานี้ หานมู่จื่อจะปกป้องลูกอย่างดีมาก

ส่วนทำไมถึงต้องปกป้องดีขนาดนี้นั้น เย่หลิ่นหานเก็บ โทรศัพท์ ดวงตาอันอบอุ่นของเขามีประกายความมุ่งร้าย

เขาคิดว่า เขาจะต้องรู้คำตอบเร็วๆ นี้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ