บทที่ 1007 นายอยากตายหรือไง

สามารถอยู่จัดการเอกสารกับไอดอลของตัวเอง อีกทั้งยังได้อยู่ ใกล้ชิดเธอขนาดนี้ เลิงเขาเขายอมอยู่แล้วแน่นอน

แต่เอกสารมันเยอะเกินไป เธอจัดการคนเดียวไม่ไหว ในตอน นี้เลิงเยาเยาก็ได้นึกถึงหวังอานขึ้นมา

“ฉันเรียกหวังอานมาได้มั้ยคะ? คุณวางใจได้เลย เขาเป็น หนอนตามก้นของฉันเอง ตามฉันมาหลายที่หลายปี ไม่มีทางเอา ข้อมูลสำคัญพวกนี้หลุดออกไปได้แน่นอนค่ะ”

“โอเค!” หานมู่จื่อพยักหน้าตอบรับออกมา

ในเวลาต่อมา เลิงเยาเขาก็ได้เรียกหวังอานมา จากนั้นพวก เขาก็ร่วมกันจัดการงานด้วยกัน หวังอานก็ได้ขลุกอยู่ข้างๆเลิง เยาเยาอย่างซื่อสัตย์ไปโดยธรรมชาติ กับการเรียกหาของ เทพธิดาของเขาแล้ว เขาได้เข้ามาโดยที่ไม่พูดไม่จาแม้แต่คำ เดียว

ในตอนที่ยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน หานมอก็หาวออกมาไม่หยุด หนังตาก็ใกล้จะปิดแล้ว แต่เธอก็ยังพยายามฝืนจัดการเอกสาร ต่อไป

หวังอานลอบมองหานจื่ออยู่หลายครั้ง จากนั้นก็เข้าไปใกล้ ร่างเลิงเยาเยาแล้วเอ่ยถามออกไปเบาๆ “เกิดอะไรขึ้น? งานของ เสี่ยวเหยียนต่อจากนี้เธอเป็นคนรับช่วงต่อ?”
“อืม” กับหวังอานนั้นเลิงเขาเขาได้กลับมามีท่าทางฝั่ง เทพธิดาสูงส่งออกมาอีกครั้ง พยักหน้าออกมาอย่างเย็นชา

หวังอานตีนตกใจออกมาเล็กน้อย “นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?”

“หวังอานฉันให้นายมาช่วย ไม่ได้ให้นายมาตั้งคำถามนะ นายนี่มันพูดไร้สาระจังเลยนะ เห็นฉันเป็นคนยังไงกัน?” เลิงเขา เยาแขวะเขาออกไปเบาๆ

หวังอานไม่กล้าถามออกไปอีก ทำได้เพียงช่วยจัดแยกเอกสาร ไปเงียบๆ เขาอยากรู้จริงๆก็เลยได้ถามออกไป แต่ขอเพียงแค่ เลิงเยาเขามีความสุข เขาก็ไม่มีอะไรจะต้องพูดอีก

อยู่เป็นเพื่อนเธอไปก็พอ

ผ่านไปได้สักพักนึงแล้ว หวังอานก็ได้เงยหน้าขึ้นมองไปทางหา นมู่จื่ออีกครั้ง แต่กลับพบว่าเธอได้ฟุบหลับลงกับโต๊ะไปเสียแล้ว

หวังอาน ” ”

เขารีบกระทุ้งร่างเลิงเยาเขาที่กำลังตั้งใจอ่านเอกสารไปเบาๆ เลิงเยาเยาไม่สนใจเขา เขาก็กระทั่งไปอีก เลิงเยาเยาเดือดจน คว้าเนคไทของเขาแล้วดึงเขาเข้ามา

“หวังอาน นายอยากตายหรือไง?”

“ผมแค่อยากบอกว่าคุณมู่จื่อหลับไปแล้วครับ”

“นายว่าอะไรนะ?” หวังอานนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย มองไปตามทาง ที่หวังอานพูดถึง อย่างที่คิดได้พบว่าหานมู่จื่อได้ฟุบหลับอยู่ตรงนั้นไปแล้วจริงๆ เธอยู่ปากออกมา “ท่าทางของเธอดูเหมือนว่าจะ เหนื่อยมาก”

“อืม เมื่อกี้นี้ผมเห็นเธอเอาแต่หาวอยู่ตลอดเลย คาดว่าน่าจะ นอนไม่พอ”

เลิงเยาเยาหรี่ตาลงด้วยความสงสัย “ทําไมนายถึงเห็นเธอ หาวกัน? นายหวังเขาอยู่หรือไงนายน่ะ?”

หวังอาน เชรด ผมไหนเลยจะกล้าล่ะครับนายหญิง เธอก็รู้ ว่าหลายปีมานี้คนที่ผมต้องการมีเพียงแค่เธอคนเดียว มีแต่เธอที่ ไม่เคยให้โอกาสให้ผมได้เป็นตัวจริงของเธอเลย

เขาตามเธอมาหลายปี แรกเริ่มเลิงเขาเขาไม่ชอบเขา ต่อมาก็ เหมือนจะค่อยๆชินกับคนอย่างเขาที่คอยไล่ตามอยู่ข้างๆเธอขึ้น มาเรื่อยๆ

เลิงเยาเยาคลายมือ กลอกตาใส่เขาไปหนึ่ง

“อย่างนายยังคิดอยากจะเปลี่ยนสถานะ? ใครจะไปรู้ล่ะหลาย ปีมานี้นายคงจะเบื่อฉันไปนานแล้วใช่มั้ยละ!”

พูดจบ เธอก็ลุกขึ้น ในตอนที่หวังอานคิดว่าเธอกำลังโกรธอยู่ นั้น กลับเห็นเลิงเยาเยาถอดเสื้อโค้ทตัวยาวบนตัวออก แล้วเดิน

ไปทางหานมู่จื่อ

หวังอาน “นี่เธอจะทำอะไร?”

“นายไม่มีตาหรือไง? เทพธิดาของฉันหลับไปแล้ว ฉันไม่อาจ ให้เธอโดนอากาศเย็นได้หรอก!”
เธอกดเสียงต่ำลง จากนั้นก็เดินเข้าไปเอาเสื้อโค้ทดลุมลงไป บนร่างของหาน จื่ออย่างระมัดระวัง

จากนั้นก็เดินย่องๆเข้ามาอีกครั้ง แล้วส่งสัญญาณให้หวังอาน หอบเอาเอกสารบนโต๊ะขึ้นมา “ไปข้างนอก หวังอานรีบลุกขึ้นหอบเอกสารขึ้นมา เลิงเขาเขารีบเอ่ยออกมา

“เบาๆหน่อย!”

เขาทำได้เพียงเบามือเบาเท้า จากนั้นก็หอบเอาเอกสารเดิน ตามเลิงเยาเยาออกไปข้างนอก

รอจนเลิงเยาเยาปิดประตูลงในตอนที่นั่งลงที่ด้านนอกนั้นเอง หวังอานก็อดไม่ได้ที่จะถามออกมา “ทำไมพวกเราต้องออกมา? เธอคงไม่ได้กลัวว่าเสียงดังรบกวนเธอหรอกใช่มั้ย?”

ได้ยินดังนั้นแล้ว เลิงเยาเยากลอกตา ใส่เขา “ไม่งั้นล่ะ? เทพธิดาของของฉันหลับอยู่นะ พวกเรายังจะอยู่จัดเอกสารอยู่ใน นั้นต่ออีก? เธอดูเหนื่อยมากแล้ว ปล่อยให้เธอพักไปเถอะ

หวังอานมองโต๊ะน้ำชาที่อยู่ตรงหน้า เอ่ยออกมาอย่างหมดคำ

พูด “งั้นพวกเราก็จัดเอกสารกันตรงนี้?”

“นายมีปัญหา?” เลิงเยาเยาเลิกคิ้ว

หวังอาน “ไม่มีครับ นี่มันเยี่ยมมากๆเลย”

พูดจบ หวังอานนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงถอดเสื้อโค้ทบนร่างของ ตัวเองออกไปคลุมลงบนร่างของเลิงเยาเยา
ภายในห้องอันกว้างขวางเงียบเป็นเป่าสาก เลิงเขาเขากับหวัง อานจัดเอกสารกันไปอย่างตั้งอกตั้งใจ บ้างก็มีเสียงการพลิกหน้า กระดาษ นอกจากนี้แล้วก็ไม่ได้ยินเสียงดังของอะไรอื่นออกมาอีก

ดังนั้นแล้วในตอนที่เสียงประตูถูกเคาะดังขึ้นมานั้น เลิงเขาเขา กับหวังอานต่างพากันแข็งค้างกันไปเล็กน้อย จากนั้นก็เงยหน้า ขึ้นมาสบตากันอยู่ประมาณสามเห็นจะได้ ทั้งสองคนก็ลุกขึ้นไป เปิดประตู

ทันที่เปิดประตู ทั้งสองคนก็เห็นชายผู้มีใบหน้าหล่อเหลา รูป ร่างสูงโปร่ง มีออร่าไม่ธรรมดาคนนึงยืนอยู่ตรงหน้าพวกเธอ

หวังอานและเลิงเยาเยานิ่งอึ้งไปพร้อมกัน เพียงไม่นานก็ ผู้ทรงอิทธิพลผู้ยืนอยู่ตรงหน้าคนนี้ขึ้นมาได้

ผู้กุมอำนาจของบริษัทตระกูลเย่ เย่ ไม่เซินนั่นเอง หวังอานก็ได้เอ่ยถามออกไปทันที “ไม่ทราบว่าคุณมาหาใคร ครับ?”

ทันทีที่พูดจบ หัวก็ถูกเลิงเยาเยาตบลงไปอย่างแรง จากนั้นดึง ร่างเขามาอยู่ข้างหลังตัวเอง ถอยออกไปอยู่อีกข้างนึงด้วย ใบหน้ายิ้มแย้ม “คุณชายเย่ คุณมาหาคุณจื่อใช่มั้ยคะ?”

เย่ไม่เซินมองสองคนตรงหน้าไปแวบนึง พร้อมพยักหน้าออก

“ฉันโทรหาเธอแต่ไม่มีใครรับสาย”
จากนั้นเขาก็ได้โทรหาที่วิลล่าให่เจียง พอถามไปก็รู้ว่าที่แท้เธอ ก็มาบริษัทนี่เอง เย่ไม่เป็นก็เลยต้องมารับเธอด้วยตัวเอง

“อ้อ เอ่อ…คุณมู่จื่อไม่ได้ตั้งใจไม่รับสายของคุณนะคะ งาน เยอะเกิน เธอก็เลยต้องปิดเสียงโทรศัพท์ไปค่ะ”

งานเยอะ?

ได้ยินคำพูดนี้ เย่โม่เซินก็ได้ขมวดคิ้วออกมาทันที

เวลาแบบนี้ยังมาทำงานที่บริษัท

“เจ้าตัวล่ะ?”

เลิงเยาเยาเอี้ยวตัวออกมาให้เขาได้เข้ามา พาเขาเข้ามาใน ออฟฟิศ พลางพูดอธิบายออกมา “เธอคงจะเหนื่อยมาก เมื่อกี้นี้ เลยนอนหลับไป พวกเราก็ออกมา กลัวว่าจะทำเสียงดังรบกวน เธอ”

หลังจากที่หยุดฝีเท้าลง เลิงเยาเยาก็เปิดประตูไปอย่าง ระมัดระวัง

ทันทีที่ประตูเปิดออก ก็ได้เห็นหาน จื่อฟุบหลับฝันหวานอยู่กับ โต๊ะอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ บนร่างมีเสื้อโค้ทผู้หญิงตัวหนึ่งหลุม เอาไว้ มองเสื้อโค้ทผู้ชายบนร่างของเลิงเยาเยาไปอีกทีเริ่มปะติด ปะต่อเรื่องราวขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย

เขามองเลิงเยาเยาอยู่สักพัก แล้วขอบคุณเธอออกไป

“ขอบคุณ วันนี้ได้เวลาเลิกงานแล้ว พวกเธอกลับไปเถอะ ฉันจะพาเธอกลับเอง”

“อ๋อ ดี…”

เย่โม่เซินสาวก้าวใหญ่ๆเข้าไป เหลือบมองกองเอกสารที่อยู่ ตรงหน้าหานมู่จื่อเล็กน้อย โทรศัพท์วางอยู่ข้างๆ เย่ไม่เป็นหยิบ โทรศัพท์เข้ามาใส่ในกระเป๋าตัวเอง จากนั้นก็หยิบเสื้อโค้ตขึ้นมา แล้วส่งสัญญาณให้เพิ่งเขาเขาเข้ามาเอาไป

หวังอานเห็นดังนั้นแล้ว ก็รีบก้าวเข้ามารับเสื้อโค้ทของเลิงเยา เยาไป

เย่โม่เซินถอดเสื้อโค้ทบนร่างของตัวเองออกมาคลุมร่างหา นมู่จื่อ จากนั้นก็ค่อยๆอุ้มเธอขึ้นมาอย่างเบามือ เดิมที่คิดว่าจะ ออกไปอย่างนี้ นึกไม่ถึงว่าทันทีที่เยโม่เป็นอุ้มเธอขึ้นมา หาน อก็ได้ส่งเสียงงัวเงียออกมา จากนั้นก็ตื่นขึ้นมาเสียอย่างนั้น

เธอลืมตาขึ้นมา ก็เห็นใบหน้าที่เข้าใกล้เข้ามาของเย่ ไม่เป็น หรี่ตาลงด้วยความสงสัย

“ทำไมคุณอยู่ที่นี่?”

เย่ไม่เซินมองเธอ

หาน จื่อที่กำลังงัวเงียอยู่ในตอนนี้ ดวงตายังพร่าเลือน เขา ควรใช้โอกาสนี้อุ้มเธอลงจากตึกไป ไม่อย่างนั้นแล้วเดี๋ยวเธอก็ คงจะพูดออกมาว่าเธอจะอยู่ที่นี่ต่อ

ดังนั้นแล้วเขาก็เลยเม้มริมฝีปาก แล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียง อันนุ่มนวลว่า “คุณนอนต่อเถอะ ไม่ต้องสนใจผม”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ