บทที่817 เป็นความฝันหรือว่าความเป็นจริง

บทที่817 เป็นความฝันหรือว่าความเป็นจริง

หลังจากที่เฉียว อวางสายไป สีหน้าที่ยิ้มแย้มก็หายไป แววตา ของเขาดูมืดมนมาก

เขายืนอยู่ริมหน้าต่าง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ ก่อนจะยิ้ม เย้ยหยันออกมา

เขารู้สึกว่าตัวเองคงไม่มีทางลืมภาพเหตุการณ์ในวันนั้นได้ ตระกูลเฉือ ตระกูลเจียว และตระกูลตวนมีความสัมพันธ์ที่ดี ต่อกันมาตลอด

ตอนที่ผู้นำตระกูลถือกับตระกูลตวนมยังหนุ่มเคยคิดจะไ ะให้ ลูกหลานแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กัน แต่เพราะการแต่งงาน เชื่อมสัมพันธ์ในครั้งนั้นไม่สำเร็จ เพราะเกิดเหตุสุดวิสัยขึ้นมาซะ ก่อน ทำให้ตระกูลฉือเหลือแค่คุณคือคนเดียว ในตอนนั้น คุณปู่จื่อไม่ยอมพูดถึงเรื่องนี้เลย

ด้วยความที่ทั้งสามตระกูลมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน จึงไปมา หาสู่กันอยู่ตลอด

เฉียวจื้อเป็นลูกคนเดียวของตระกูลเฉียว ส่วนตระกูลตวนม่มีต วนมู่เสวกับ ตวนกู่เจ๋อ เฉียวออายุใกล้เคียงกับตวนเสว จึงมัก จะเล่นด้วยกันอยู่เสมอ
ในตอนนั้นเดียว อเองก็เคยแอบชอบผู้หญิงที่ทั้งสวยและ ฉลาด โดดเด่นในทุกด้านอย่างตวนเวเหมือนกับคนอื่นๆ

ผู้หญิง งดงามคนนั้น เขาเองก็เคยแอบใฝ่ฝันที่จะครอบครอง อีกทั้งยังเคยดไว้ว่าอยากจะแต่งงานกับเธอ

แต่ในตอนที่เขาตั้งใจจะไปพูดเรื่องนี้กับคุณปู่ ว่ารอให้เขาโต เป็นผู้ใหญ่แล้วไปสู่ขอตวนเสว ถ้าหากเธอยินยอม เขาสัญญา ว่าจะดูแลเธอไปตลอดชีวิต

แต่ในเวลานั้นเอง เขากลับบังเอิญได้เห็นภาพเหตุการณ์ที่แสน

จะโหดร้าย

วันนั้น เขาไปที่ตระกูลตวน ตั้งใจจะชวนตวนเสาออกไป เที่ยว เขานั่งอยู่ข้างนอกอยู่นานจนเริ่มร้อนใจ จึงคิดจะเข้าไป ตามเธอในบ้าน แต่กลับได้ยินบทสนทนาที่เขาแทบไม่อยากจะ เชื่อ

“คุณหนูคะ ทำไมคุณชายเฉียวซื้อถึงได้มาหาคุณหนูบ่อยๆ แบบนี้คะ หรือว่าเขาจะชอบคุณหนูอยู่

สาวใช้คนหนึ่งถามตวนเส

เฉียวจื้อได้ยินแบบนั้นก็หยุดชะงัก เริ่มรู้สึกตื่นเต้นมาก เขายืน ชิดกําแพงไม่กล้าส่งเสียงออกมา

เป็นเรื่องจริงที่เขาชอบตวนเสว่ แต่เขาไม่รู้ว่าเธอคิดยังไงกับ ตนเอง รู้แค่ว่าเธอยังคงมีท่าทางดีใจที่ได้ของขวัญจากเขาและ ยอมออกไปเที่ยวกับเขาบ่อยๆ
นั่นหมายความว่า ถึงแม้เธอจะยังไม่ได้ชอบเขา แต่… จะต้องมี ความประทับใจในตัวเขาบ้างแล้วเหมือนกัน

“เฉียวจื้อน่ะเหรอ” ใครจะคิดว่าความเสร็จะยิ้มเยาะออกมา “เขาน่ะเหรอจะชอบฉัน เป็นไปไม่ได้หรอก”

สาวใช้ แต่ดิฉันเห็นสายตาของเขาที่มองคุณหนูดูแปลกๆนะ คะ อีกทั้งคุณชายเฉียวซื้อก็เอาใจคุณหนูอยู่ตลอด คุณหนูของ พวกเราสวยขนาดนี้ เขาจะต้องขอบคุณหนูอยู่แน่ๆค่ะ

“เหอะ อย่าเลยดีกว่า ฉันรับความรักของเขาไม่ไหวหรอก อีก อย่างฉันก็ไม่ได้รู้สึกว่าเขาดีกับฉันเป็นพิเศษตรงไหน ที่สำคัญ คนที่ไม่มีอะไรดีอย่างเขา ถ้าชอบฉันจริงๆ ก็เป็นได้แค่หมาเห่า เครื่องบิน ไม่ส่องกระจกชะโงกดูเงาตัวเองซะบ้าง ว่าตัวเองคู่ควร หรือเปล่า”

เฉียวจื้อที่ยืนหลบอยู่ด้านข้างได้ยินเต็มสองรูหู ทำให้สีหน้า ของเขาเปลี่ยนไปทันที

เขาคิดไม่ถึงเลย ว่าผู้หญิงที่ดูสง่างามเรียบร้อยอย่างตวนเส ว่จะพูดคำพูดที่ไม่น่าฟังแบบนี้ออกมาได้ แล้วอีกอย่าง….คำพูดที่ ไม่น่าฟังพวกนี้เป็นคำพูดที่พูดถึงเขาด้วย

เขารู้สึกว่าหัวใจของตัวเองแตกออกเป็นเสี่ยงๆ จินตนาการที่ เขามีต่อเธอทั้งหมดแตกสลายไปในพริบตา

“คุณหนูพูดถูกค่ะ คนไร้ความสามารถอย่างคุณชายเฉียวจื้อ จะคู่ควรกับคุณหนูของพวกเราได้ยังไงกัน วันนี้เขาก็มาหาคุณหนู อีกแล้ว จะให้คนไล่เขากลับไปไหมคะ”
ความเสสายมือปฏิเสธ “ช่างเถอะ เขาอยากจะมาก็ปล่อยเขา นั่งรอไปก่อน ความรู้สึกตอน โดนผู้ชายคอยล้อมรอบ ก็ไม่เลว เหมือนกัน”

เฉียวจื้อ “..….”

เขาคิดไม่ถึงเลยว่าดวนเลวจะมองว่าเขาแย่ถึงขนาดนี้ แต่ กลับไม่ปฏิเสธเขาออกมาตรงๆ

เฉียวซื้อกลับไปอย่างเงียบๆ หลังจากนั้นก็ไม่ไปหาตัวนผู้เส อีกเลย ในปีนั้น… เขายังไม่บรรลุนิติภาวะ แต่ก็เริ่มเกเรแล้ว ไม่ ว่าผู้หญิงคนไหนมาสารภาพรักกับเขา เขาก็จะคบกับอีกฝ่าย

ต่างฝ่ายต่างยินยอม สนุกสะใจไปด้วยกัน

เขาเองก็รู้ว่าบนโลกใบนี้ การจะได้เจอกับคนที่รัก และเอาอีก ฝ่ายมาไว้ในใจเป็นเรื่องที่ยากแค่ไหน

ความรักของตัวเอง กลับถูกอีกฝ่ายเหยียบจนจมดิน ไม่แม้แต่

จะใส่ใจสักนิด

หลังจากที่เฉียวจื้อเริ่มเกเร ตวนเสวก็ยังไม่กล้าเข้าใกล้เธอ มักจะใช้สายตารังเกียจมองมาที่เขาทุกครั้ง แต่เธอก็ยังคงรักษา ภาพลักษณ์คุณหนูผู้สูงศักดิ์ของตัวเองอยู่ตลอด เธอยังคงส่งยิ้ม ให้เขา และทำทีว่าพวกเขาทั้งสองคนสนิทกันมากเหมือนเดิม

เฉียวจื้อเห็นนิสัยที่แท้จริงของเธอแล้ว ดังนั้นยิ่งเธอแสดงละคร ต่อหน้าเขามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกคลื่นไส้ ตอนนี้ เธอคิดจะแต่งงานกับฉือ แต่น่าเสียดายที่ถือไม่แม้แต่จะสนใจเธอ คงจะเป็นกรรมที่ตามสนอง ที่คุณหนูผู้สูงศักดิ์ อย่างเธอต้องมาถูกคนรังเกียจแบบนี้

ไม่รู้ว่าการถูกคนปฏิเสธแบบนี้ เธอรู้สึกยังไงบ้าง พอหาน จื่อมาถึงบริษัท เธอก็เข้าไปทำความสะอาดห้องทำงา นของเย่ ไม่เซ็นเป็นอันดับแรก

พนักงานในบริษัทต่างก็เข้าประจำตำแหน่งของตัวเอง ในขณะ เดียวกัน หานซื้อก็ได้รับข้อความจากพี่หลิน บอกว่าเช้าวันนี้มี ธุระจะไม่เข้าบริษัท ให้เธอคอยรอรับโทรศัพท์ในห้องเลขาไว้ ถ้า มีเรื่องสำคัญให้รับรายงานให้ประธานบริษัทรับรู้ทันที

หาหมู่จื่อตอบรับกลับไป หลังจากที่ยังอยู่สักพัก เย่ไม่เป็นก็มา ถึงบริษัท ตอนที่เดินผ่านห้องเลขาเขาทิ้งคำพูดไว้ “ชงกาแฟมา ให้ผมที่ห้องทำงาน แล้วเดินจากไปทันที

ท่าทางเย็นชาของเขา ทำให้หานจื่อยืนอึ้งอยู่ที่เดิม เอ่อ…

เขาลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานไปหมดแล้วเหรอ ไม่อย่างนั้น ทําไมถึงได้เย็นชากับเธออย่างนี้

หรือว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน เป็นแค่เรื่องที่เธอจินตนาการ ออกมาเองอย่างนั้นเหรอ

หาน จื่อตกอยู่ในภวังค์ความคิดพร้อมกับเดินเข้าไปชงกาแฟ ในห้องเตรียมเครื่องดื่ม แล้วยกกาแฟที่ชงเสร็จตรงไปที่ห้อง ทํางาน
“กาแฟมาแล้วค่ะ” เธอพูด ก่อนจะวางกาแฟไว้บนโต๊ะ แล้วยืน มองเย่ไม่เป็นอยู่ด้านข้าง

เมื่อคืน… น่าจะไม่ใช่เรื่องที่เธอคิดไปเองนี่นา หาน อนิ่งคิด พร้อมกับมองหน้าเขาไปด้วย

อาจเป็นเพราะสายตาของเธอร้อนแรงเกินไป ทำให้เยโมเช่น เงยหน้าขึ้นมามอง “ยังมีธุระอะไรอีกหรือไง”

“หะ ไม่ ไม่มีค่ะ” หานมู่จื่อส่ายหน้า ก่อนจะหันหลังเดินออก จากห้องไป

เธอขบเม้มริมฝีปากของตัวเองพร้อมกับครุ่นคิดไปด้วย หรือ ว่าเมื่อคืนจะเป็นแค่ความฝัน ที่จริงแล้วเย่ไม่เป็นไม่ได้ไปหาเธอที่

ห้อง

แต่ว่า ทำไมมันถึงเหมือนจริงถึงขนาดนั้น

แต่เรื่องที่เธอไม่รู้ก็คือ เย่ไม่เป็นมองตามหลังเธอไปจนประตู

ปิดลง ถึงจะกลับมาทํางานต่อ

เพราะพี่หลินไม่อยู่ ทำให้งานทั้งหมดตกเป็นหน้าที่ของหา นมู่จื่อทั้งหมด เธอวิ่งขึ้นวิ่งลงมาตลอดเช้า แล้วยังต้องวิ่งไป รายงานความคืบหน้าที่ห้องทำงานประธานบริษัทบ่อยๆ สีหน้า ท่าทางของเย่ ไม่เซินยังคงเย็นชาเหมือนเดิม

จนถึงเวลาพักเที่ยง ทานอรู้สึกเหมือนขาแทบจะหักได้เลย เธอทรุดนั่งลงบนโซฟาอย่างหมดแรง

ในขณะนั้นเอง เสียงโทรศัพท์บนโตะก็ดังขึ้นมา
หานมู่จื่อมองดูเวลา ถึงเวลาพักแล้วนี่นา…

สุดท้ายเธอก็ลากสังขารตัวเองไปรับโทรศัพท์

“มาที่ห้องทํางานผมหน่อย

แกร๊ก

หาหมู่จื่อไม่ได้สงสัยอะไร หลังจากวางโทรศัพท์ก็เดินตรงไปที่ ห้องทํางานของเย่ไม่เป็นทันที

“มีอะไรหรือเปล่าคะท่านประธาน

เย่ ไม่เป็นเงยหน้าขึ้นมา แล้วมองหน้าเธอนั่ง

“เดินเข้ามา”

หาน จื่อไม่สงสัยอะไร นึกว่าเขาจะสั่งงานตัวเอง ถึงแม้จะถึง เวลาพักแล้ว แต่ใครใช้ให้เธอทำงานในตำแหน่งผู้ช่วยของเขา

ละ

หาน จื่อเดินตรงเข้าไปหยุดยืนตรงหน้าเขา ในขณะที่กำลังจะ ถามว่าเขามีอะไรจะสั่ง เยโม่เช่นก็ดึงข้อมือขาวเนียนของเธอ แล้วดึงเธอเข้ามากอดไว้

“อ๊ะ…”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ