บทที่ 861 ความทรงจำที่หายไป

หลังจากที่เยโมเงินได้ทราบเรื่องที่ตวนเสวตกใจจนเตลิดหนีไป สีหน้าของเขากลับดูเรียบนิ่ง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ท่าทางนิ่งขรึมไม่สะทกสะท้านของเขาทำให้เฉียวซื้อกระวน

กระวายเป็นอย่างมาก

“ที่ฉันพูดไปเมื่อครู่ นายไม่ได้ยินเลยหรือยังไง? ห้ะ?”

ดูท่าทีของเฉียวจื้อที่เหมือนคนแก่คอยยุ่งวุ่นวายเรื่องของตัว เอง เย่ ไม่เป็นหยุดชะงัก วางมือลง ยกมือขึ้นมากุมขมับ พูดด้วย เสียงนิ่งขรึม

พยักหน้า “อืม”

เฉียวจื้อ: “ได้ยินแล้ว ทำไมนายถึงไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้อะไร บ้างเลย? คิดว่าเรื่องนี้ไม่ร้ายแรงเหรอ?”

“แล้วไงล่ะ?” เย่โม่เซินเหลือบสายตามองเขา “นายจะให้ฉัน เป็นเหมือนนาย เดือดเนื้อร้อนใจกระวนกระวาย จึงจะแสดงให้ เห็นว่าฉันให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก?”

เฉียวจื้อ: “…”

หากจะให้ผู้ชายเย็นชาราวกับภูเขาน้ำแข็งอย่างเย่ไม่เป็นกระ วนกระวายใจจนนั่งไม่ติด เกรงว่าชีวิตนี้คงไม่มีทางเป็นไปได้ เขาเบ้ปาก พูดอย่างตรงไปตรงมา “ถ้าไม่รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจ นายก็ควรแสดงท่าทีอะไรบางอย่างออกมาบ้างรึเปล่า?

เยโมเซ็นไม่ตอบ เพียงแต่เท่าทีครุ่นคิด โชคดีที่เขาเปลี่ยนที่ พักให้มู่จื่อไว้ก่อนแล้ว เรื่องความปลอดภัยของหมู่บ้านแห่งนั้น คงไม่มีปัญหาอะไร อีกอย่าง ไม่ว่าจะไปทํางานหรือเลิกงานก็มี คนคอยรับส่งตลอด หากจะลงมือทําอะไรหล่อนคงหาโอกาสได้ ยากมาก

เมื่อคิดถึงตอนนี้ เย่ ไม่เซินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “นายส่ง คนไปตามหาหล่อน ถ้าหาเจอแล้วให้แอบสะกดรอยตามหล่อน ถ้ามีความเคลื่อนไหวอะไร ค่อยรายงานให้ฉันทราบ

เฉียวจื้อพยักหน้าลง: “งั้นโอเค ฝั่งพี่สะใภ้ นายไปดูแลด้วยตัว เองใช่ไหม?”

หรือจะให้นายมาดูแลล่ะ?” เย่ โม่เชินชายตาเหลือบมองเขา

ด้วยสายตาอันเย็นชา ราวกับงูพิษ

เฉียวซื้อกลัวจนหนาวสั่นไปทั้งตัว มุมปากก็เกร็งตามไปด้วย ให้คนอย่างเขาจะไปดูแลภรรยาปีศาจแบบนั้น ใครจะกล้า

คิดบางอย่างขึ้นมาได้ เฉียวซื้อเอ่ยปากพูดขึ้น: “เมื่อวานคุณปู่ ฉือโทรมาหาฉัน บอกว่าเมื่อคืนนายไม่กลับบ้าน คงไม่ได้อยู่กับ พี่สะใภ้ใช่ไหม?”

เย่โม่เซินพลิกเปิดเอกสาร สีหน้าไม่เปลี่ยนแม้แต่น้อย ท่าทางแบบนี้… เห็นได้ชัดว่ายอมรับ
เฉียว อเบิกตาโตกว้าง ชี้นิ้วไปที่เขา “นายๆๆ——นายน ร้ายกว่าที่ฉันคิดไว้มากเลยนะ!”

ทั้งสองเพิ่งคบกันไม่นาน เขากลับย้ายไปอยู่กับพี่สะใภ้แล้ว

ไม่ใช่สิ เฉียวจื้อเกือบลืมเรื่องที่เขาเกือบจะได้แต่งงานกับหา นมู่จื่อไปแล้ว ตอนนี้อยู่ด้วยกันก็ถือเป็นเรื่องปกติ

เฉียวจอนึกถึงเรื่องของตัวเองก่อนหน้านี้ที่ได้รับภารกิจจากหา นมู่จื่อเพื่อช่วยเย่ไม่เซินรื้อฟื้นความทรงจำ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เฉียวซื้อกรอกตามองไปมา จากนั้นลากเก้าอี้ มานั่งตรงหน้าเย่ ไม่เซ็น

“ฉือ ช่วงนี้นายยังปวดหัวอยู่รึเปล่า?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น มือของเย่โม่เซินหยุดชะงักไปทันที จากนั้น เม้มปากและหันมามองเขาด้วยสายตาเยือกเย็น

เฉียวจื้อหัวเราะชอบใจ “อันที่จริงฉันแค่อยากถามว่า นายคิด อะไรออกบ้างไหม?”

“นายคิดว่าฉันต้องนึกอะไรออกงั้นเหรอ?”

เขาไม่ขากลับย้อนถาม

เมื่อเฉียวซื้อได้ยินเช่นนั้น ร้อนใจขึ้นมาทันที “ไม่ใช่สิ ฉันกำลัง ถามนายว่าคิดอะไรออกบ้างไหม? ทำไมนายกลับมาถามฉันว่า นายควรคิดอะไรออกขึ้นมาล่ะ?

คนที่มีความทรงจำส่วนนั้นคือนายไม่ใช่ฉัน ฉันจะไปรู้ได้ยังไง
เย่ไม่เป็นหมุนปากกา เซ็นชื่อลงบนเอกสารลงนาม ที่อยู่อ เซินสามคำถูกเขียนตวัดประทับลงบนกระดาษ

“ในเมื่อเป็นความทรงจำของฉัน นายจะร้อนใจทำไม?” เฉียวจื้อ:

เอาใจยากจริงๆ เขาไม่รู้สึกสงสัยกับความทรงจำของตัวเอง บ้างเลยหรือไง?

เฉียวจื้อกัดฟัน: “นายไม่อยากรู้บ้างหรือไงว่าเมื่อก่อนตัวเอง เป็นคนแบบไหน? ใช้ชีวิตยังไง? อีกอย่างมีเพื่อนแบบไหนบ้าง… หรือว่า…มีคนที่ชอบรึเปล่า?”

ปิ๊ง!

เย่ไม่เซินปิดเอกสาร จ้องเขาด้วยสายตาเยือกเย็น

“นายว่างมากเหรอ?”

ดูจากสายตาของเขาก็รับรู้ได้ว่าเขาหมดความอดทนแล้ว คำถามของเฉียวจื้อล้ำเส้นมากเกินไป และเฉียวซื้อก็เป็นคนไม่ เกรงกลัวอะไร พูดต่อ: “เปล่า ฉันแค่อยากถามนายเท่านั้น ถ้าใน อดีตนายเคยเป็นคนมีลูกมีเมียล่ะ? ถึงตอนนั้นนายไปกินอยู่กับพี่ สะใภ้แล้ว เมียกับลูกของนายกลับมาหา นายจะทำยังไง? จะ เลือกลูกเมียหรือพี่สะใภ้ล่ะ?”

เย่โม่เชิน: “…”
เฉียวจอมองเย่ ไม่เซ็นด้วยความสะใจ สายตาของเขาก็แฝงไป ด้วยความลึกซึ้งเช่นกัน

“ถ้านายยังพูดจาเพ้อเจ้ออีก ฉันจะโยนนายออกไปจากห้อง เดี๋ยวนี้”

เฉียวจื้อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าเปลี่ยนไปทันที

“บ้าจริง นี่มันสายตาพิฆาตชัดๆ ให้นายย้อนความทรงจำสัก หน่อยไม่ได้หรือไง? มีคนแบบนายที่ไหนกัน เห็นได้ชัดว่าคิดอะไร ไม่ออกสักอย่าง แต่กลับไม่สนใจอะไรเลย? ”

เขาพูดบ่นพลาง ลุกขึ้นจัดเสื้อของตัวเองพลาง พูดด้วยความ โมโห “ช่างเถอะ ฉันขี้เกียจสนใจนายแล้ว ไปก่อนนะ”

หลังจากที่เฉียวจื้อออกมาจากห้องทำงาน จับคลำคางของตัว

เอง ถือเป็นแบบนี้จัดการยากจริงๆ

เขาไม่อยากกลับไปคิดถึงเรื่องราวในอดีต หรือเป็นเพราะ พอใจกับสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว?

คิดไปคิดมาก็ไม่แปลก เขาอ่านความคิดของเขาที่มีต่อพี่สะใภ้ ออก …

เอาใจใส่ขนาดนั้น

แม้ว่าคนที่ชอบตอนนี้กับเมื่อก่อนจะเป็นคนเดียวกัน แต่เมื่อ ขาดความทรงจําบางส่วนไป เฉียวจื้อยังคงรู้สึกว่าแปลกๆ

แต่เมื่อเฉียวจื้อออกไปจากห้องทำงาน เย่ โม่เซินกลับเลิกคิ้วขึ้น

เขาไม่ได้เป็นคนที่จะยอมให้คนอื่นทำอะไรกับเขาก็ได้ เฉียว

อรู้จักกับเขามานาน แต่ไม่เคยถามก้าวก่ายถึงเรื่องในอดีตของ เขาเลย จู่ๆมาถามเขาแบบนี้ ต้องมีเรื่องอะไรบางอย่างแอบแฝงอยู่

แน่นอน

ความทรงจําในอดีต…

เย่ไม่เซินเคาะปลายนิ้วลงบนโต๊ะ ค่อยๆเคาะเป็นจังหวะ

พยายามย้อนคิด แต่ในสมองกลับว่างเปล่า ไม่หลงเหลืออะไร

เลย

ความทรงจําในอดีตของเขา หายไปไหนหมดกันแน่?

ช่วงสองสามวันนี้ ตวนเสวไม่ประสบความสำเร็จในการ เข้าไปในบริษัทตระกูลถือ ทำให้นายท่านถือไม่พอใจเป็น อย่างมาก เขาอยากใช้ความสามารถของตัวเองไล่หาน จื่อออก ไป แต่เกรงว่าหลังใช้อำนาจนี้แล้วจะทำให้หลานชายของตัวเอง ขายหน้า ในบริษัท

แต่ถ้าไม่ทำ หานมอก็จะอยู่ในบริษัทตลอดไป และตวนเสว่ ก็จะไม่มีโอกาสเข้ามา

ดังนั้นนายท่านฉือจึงคิดเริ่มจะจัดการจากหานคู่จื่อ
แต่ใครจะไปคาดคิดว่าไม่เป็น หมอนั่นจะคอยไปรับส่งด้วย ตัวเองตลอด และยังเปลี่ยนที่พักให้หล่อนอีกด้วย

ทำให้คนแก่อย่างเขาไม่มีโอกาสได้ลงมือจัดการ โมโหจน เกือบจะทำให้ความดันขึ้นสูง

นายท่านคือทำได้เพียงให้หยูโปช่วยเขาคิดหาวิธี โดยการ นัดให้หาน จื่อออกมา จากนั้นจัดการให้หล่อนกลับประเทศไป ห้ามมาพัวพันกับเยโมเงินอีกต่อไป

สุดท้ายยังคิดวิธีไม่ได้ บ้านของตวนมก็โทรมาบอกว่าตอนเส

ว่หายตัวไป

เมื่อได้ยินข่าวนี้ นายท่านออดทนความโมโหไว้ ถามด้วย ความใจเย็น : “เกิดอะไรขึ้น?

หยูโปพูดอย่างหมดหนทาง: “ได้ยินมาว่าคุณชายตวน คิดว่า คุณหนูสวนม่มีปัญหาทางจิต อยากพาหล่อนไปหาจิตแพทย์ แต่ คุณหนูตวนมไม่ยอม จึงเกิดผลกระทบทางจิตใจ ทำให้หนีหาย ไป”

“ว่าไงนะ?” เมื่อฉือจินได้ยินเช่นนั้น รีบตบโต๊ะและลุกขึ้น ทันที “ตวนเจ๋อก็ทำเกินไปรึเปล่า? คนสบายดีจู่ๆจะพาไปหา จิตแพทย์”

หยูโปก็หมดคำพูด

“เรื่องนี้ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจครับ

ยูฉือจิน: “นายรีบส่งคนไปตามหา หญิงสาวตัวคนเดียว…หายตัวไปไม่ใช่เรื่องดีอะไรเลย!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ