บทที่ 189 ช่วยคนเหมือนช่วยไฟ

กลางดึกแบบนี้ สังอานตามเซียวซูเดินอยู่ทาง ระเบียงเดิน พูดบ่นไปด้วยว่า “กลางดึกแบบนี้ นายก็ไม่รู้ จักให้ฉันได้พักผ่อนเลย มีเรื่องอะไรก็มาหาแต่ฉัน”

เซียวซู่ทำหน้าลำบากใจ “คุณน้าสัง ฉันเองก็ไม่ ได้ตั้งใจจะมารบกวนคุณน้า แต่ว่าเป็นคำสั่งของประธาน เย่ ฉันไม่มีทางแล้วจริงๆ”

สังอานมองเขาไปหนึ่งที่ “ครั้งนี้เกิดอะไรขึ้น?”

“คุณนายน้อยสองถูกคนวางยา ฉะนั้น…”

“วางยา?” สั่งอานตาโต “ถูกวางยาอะไร? คงจะ

ไม่ใช่ยาที่ฉันเข้าใจหรอกมั้ง?”

เซียวซู่หยักหน้าแล้วยิ้ม

สั่งอานเบิกตากว้างทันที “ไปทำท่าไหนเนี่ย? เย่ โม่เซินไม่สามารถปกป้องเขาดีๆ หน่อยหรอ?”

“คุณน้า ไม่ต้องพูดแล้ว รีบไปกับผมเถอะ ช่วยคน ก็เหมือนช่วยไฟ”

“ฮ่า” สังอานกลับอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “นี่ต้องการ ให้ฉันไปช่วยซะที่ไหน เขาช่วยเองก็ได้แล้วไม่ใช่หรอ? จริงๆ เลย…”

เซี่ยวซู่กำลังหยุดพอดี หลังจากนำบัตรมารูดแล้ว

ก็เปิดประตูออก “คุณชายเย่ คุณน้าของท่านมาแล้วครับ”
ทั้งสองอึ้งไปเลย มองดูภาพที่อยู่ในห้อง

เสิ่นเฉียวในขณะนี้เป็นเหมือนปลาหมึกที่ติดอยู่ บนตัวของเย่โม่เซิน ทั้งมือและขา แต่ว่าบนตัวยังสวน เสื้อสีขาวอยู่ ผมของเธอก็ยุ่งไปหมด ส่วนเย่โม่เซินก็ เหงื่อเต็มหัว ดึงเธอไปด้วย หลบเธอไปด้วย

ภาพที่อยู่ข้างหน้านี้ดูแล้วไม่มีความอ่อนโยนเลย แต่กลับยุ่งเหยิงน่าตลกไปหมด

เยโม่เซินเห็นทั้งสองเดินเข้ามาแล้วกลับยืนอยู่ที่ นั่นอย่างดีๆ จู่ๆ ก็โมโหขึ้นมา พูดด้วยเสียงที่เย็นชาว่า “ยังไม่รีบเข้ามาช่วยอีก?”

สีหน้าของเซียวซูเปลี่ยนไปเลย รีบเดินไปช่วย

สั่งอานกลับอดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา

“โม่เซิน ฉันอยู่มาหลายปีขนาดนี้ ยังไม่เคยเห็น ใครยุ่งไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีเหมือนนายเลย ทำไม นายเปลี่ยนเป็นคนรักนวลสงวนตัวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

กัน? เมื่อก่อน…ไม่เห็นนายเป็นแบบนี้เลยนะ?”

พอพูดจบ สั่งอานก็เดินไปทางเยู่โม่เซิน

เชียวซูเดินไปช่วยเงาดึงเสิ้นเฉียวไว้ แต่ก็ไม่กล้า จับไปมั่ว กลัวว่าจะไปจับโดนที่ที่ไม่ควรจับ ผู้ชายคนหนึ่ง เดินมาก็ไม่รู้จักทำอะไรไม้มือยุ่งไปหมด ช่วยไม่ได้เลย

“คุณน้าสั่ง ทำอย่างไรดี คุณน้าคือหมอ รีบคิดหา

วิธีหน่อย”

สองมือของสังอานกอดไว้ที่อก แล้วมองดูภาพๆนี้

“คุณน้า” ทำอะไรไม่ได้แล้ว เยโม่เซินได้แต่เรียก

เธอ

สังอานตกใจจนตาโต เย่โม่เซินที่เย็นชา น้อยมาก ที่จะเรียกเธอ ตอนนี้คิดไม่ถึงเลยว่าจะทำท่ารูปลักษณ์

ร้องขอออกมา?

นี่เป็นเพราะอะไร?

เขาเป็นผู้ชาย…แท้ๆ ผู้หญิงคนนั้นถูกวางยาแล้ว นั่นคือ…

แต่ว่าสั่งอานก็รีบหยิบยาที่เตรียมมาจากกระเป๋า ออกมา แล้ววางไปยังระหว่างจมูกของเสิ่นเฉียว ในเวลา เดียวกันเธอก็ขึ้นไปกดเสิ่นเฉียวไว้ด้วย

เธอไม่ได้ใช้แรงอะไร ดูแล้วอ่อนโยนอยู่ แต่ว่าก็

กดทับเสิ่นเฉียวได้อย่างสบายแล้ว หลังจากนั้น เสิ่น

เฉียวก็ค่อยๆ เงียบลงจากนั้นดวงตาก็ปิดแล้วสลบไป

คนทั้งคนของเธอล้มลงไป

เยโม่เซินยื่นมือจับเธอไว้ กอดเธอเจ้ามาในอ้อม กอด ในแววตามีความโหดอยู่

“แค่นี้ก็ได้แล้วหรอ?” เขาถาม

สังอานนั่งลงที่บนเตียง “แน่นอนว่าไม่ใช่ นาย ปล่อยเธอลง แล้วไปจัดการตัวนายเองเถอะ ส่งต่อให้ฉัน ละกัน”

เซียวซู่รีบเดินขึ้นไปพยุงเยโม่เซินมานั่งบนรถเข็น ไม่ว่ายังไงแล้วส่วนบนของเย่โม่เซินก็ไม่ได้ใส่เสื้อ ไว้ ก็ไม่ได้ถือว่าดี สั่งอานคือน้าแท้ๆ ของเย่โม่เซิน นำ เสิ่นเฉียวให้เธอดูแล เขาก็วางใจอยู่

หลังจากที่คนไปแล้ว สั่งอานมองดูเสิ่นเฉียวที่ หลับอยู่ อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวแล้วถอนหายใจ

และอีกห้องหนึ่ง เซียวซูกำลังช่วยเยโม่เซินใส่ เสื้อเชิ้ตสีขาว ก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “คุณชายเย่ ทำไม คุณ….ทำไมคุณไม่….” คำพูดประโยคหลังไม่ได้พูดออก มา กลัวว่าพูดออกมาแล้วจะไม่มีชีวิตอยู่ต่อ

เป็นอย่างที่คิดไว้เธอ หลังจากที่เขาพูดจบแล้ว เย่ โม่เซินก็เย้ฯ ชาลงเยอะมาก แววตาราวกับมีดมองผ่าน

“ถึงตานายจะพูดมากแล้ว?”

เซียวซู่กลืนน้ำลายโดยไม่รู้แล้ว “ไม่กล้าครับ ผม ก็แค่ลองถามดู ไม่รู้ว่าคุณน้าสังจะสามารถ…”

“หุบปาก” เย่โม่เซินพูดด้วยความรำคาญ ทั้งตัว ของเขาร้อนมาก มียางส่วนที่ยังตั้งอยู่ เป็นภรรยาของ เขาแท้ๆ แต่เขากลับเป็นห่วงร่างกายเธอแล้วควบคุมตัว เอง

พอคิดแล้ว ก็น่าโมโห

ทันใดนั้น เยโม่เซินก็พูดด้วยเสียงที่เย็นชาว่า “ออกไป”

เซียวซู่ ..ครับคุณชายเย่”

เซียวซูออกไปแล้ว เยโม่เซินก็จุดไฟที่บุหรี่ เข็นรถเข็นไปยังข้างหน้าต่าง มองดูวิวกลางคืนนอกหน้าต่าง ที่เต็มไปด้วยแสงไฟ ดูดบุหรี่อย่างแรง

ท่ามกลางควัน เยโม่เซินได้เริ่มจินตนาการรูป

ต่างๆ ขึ้นมา แสงไฟดับๆ ติดๆ อยู่ท่ามกลางควัน ผ่านไปนานมาก เย่โม่เซินได้ยินเสียงที่ส่งผ่านมา

จากข้างนอก

“คุณชายเย่”

เยโม่เซินไม่รู้ว่าสูบบุหรี่ไปกี่อันแล้ว พอได้ยิน แล้วก็รีบกับบุหรี่ จากนั้นก็เข็นรถเข็นออกไป

“คุณนายน้อยสองตื่นแล้วครับ” เซียวซูพูด แววตาของเย่โม่เซินชัดเจนขึ้นเยอะมาก “รู้แล้ว”

ในตอนที่เยโม่เซินมาถึงห้องนอน สั่งอานกำลัง พูดกับเสิ่นเฉียวอยู่ “คืนนี้เธอก็พักผ่อนดีๆ เถอะ นอน อย่างสบายใจคืนหนึ่ง พรุ่งนี้เช้าตื่นขึ้นมาก็ไม่มีเรื่อง อะไรแล้ว”

หลังจากที่เสิ่นเฉียวได้สติกลับมาแล้วก็นึกถึง เรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ในใจก็ยังคงมีความเป็น ห่วงอยู่ “ไม่เป็นอะไรจริงๆ หรอคะ? ฉัน…”

รู้ว่าเธอกำลังกังวลอะไรอยู่ สั่งอานค่อยๆ จับหาง คิ้วของเธอเหมือนผู้ใหญ่ที่เป็นห่วงเธอ

“ยัยซื่อบื้อ ฉันเป็นหมอนะ แน่นอนว่าฉันต้องรู้ว่า เธอเป็นห่วงอะไร วางใจเถอะ ลูกไม่เป็นอะไร”

ในที่สุดเธอก็พูดถึงลูก เสิ่นเฉียวได้ยินเธอพูดว่าลูกไม่เป็นอะไร ในใจก็วางใจลง “ขอบคุณค่ะ”

สั่งอานอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “เธอคือภรรยาของ

โม่เซิน ฉันคือคุณช้าของโม่เซิน ต่อจากนี้เธอก็เรียกฉัน ว่าคุณน้าเหมือนเขาเถอะ” พอได้ยินแล้ว เสิ่นเฉียวก็อดไม่ได้ที่จะอึ้ง ถ้า

หากว่าเขาเรียกเธอว่าคุณน้าเหมือนเย่โม่เซินละก็ งั้น

ก็…

“คุณน้า”

กำลังคิดอู่ เสียงที่เย็นชาของเย่โม่เซินก็ดังขึ้น เงินเฉียวมองไปทางที่เสียงดังผ่านไป แล้วเห็นเยโม่ เซินเดินมาทางนี้แล้ว

คืนนี้สติของเธอยังดีอยู่ ทีนี้พอเจอเยโม่เซินแล้ว ก็นึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ที่ตัวเองทำไม โดยเฉพาะรอย แดงๆ พวกนั้นที่ตราทับอยู่ตรงลำคอของเขา หน้าของ เสิ่นเฉียวแดงไปหมด

ตอนนั้นเธอกอดคอของเย่โม่เซินไว้ทั้งจูบทั้งกัด ยิ่งขอร้องให้คนอื่นช่วยเธอ

พอนึกคิดกลับมาแล้ว จู่ๆ เสิ่นเฉียวก็รู้สึกว่าตัวเอง ไม่ตื่นขึ้นมาเลยจะดีกว่า หรือว่า….ตีให้ตายก็ไม่ยอมรับ ก็ได้แล้ว

และแล้วเสิ่นเฉียวก็ไม่สามารถปกปิดอารมณ์ของ ตัวเองได้เลย เยโม่เซินปรากฏตัวออกมา หน้าเธอก็ดง แล้ว ทุกคนต่างก็รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่
ส่วนเย่โม่เซิน ก็เหลือบไปมองเธอด้วยแววตาที่ เย็นชา

“โม่เซิน ไม่ใช่ว่าน้าจะว่านาย ครั้งที่แล้วนายจะ สามารถพูดได้ว่าเป็นอุบัติเหตุ แต่ครั้งนี้นายไม่ต้องหา ข้ออ้างให้ตัวเองแล้วแหละมั้ง? เสิ่นเฉียวคือภรรยาของ นาย นายปกป้องภรรยาของนายแบบนี้หรอ? นาย…”

เย่โม่เซินไม่ได้พูดอะไร เม้มปาก สีหน้าเย็นแข็ง ให้สั่งอานด่าโทษ

สุดท้ายแล้ว เส่นเฉียวก็ไม่อยากฟังต่อไป พูด

เบาๆ ว่า “เอ่อคือ…คุณน้า…”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ