บทที่ 621 ยอมรับผิดและอ้อนหม่ามี

อย่างนั้นก็หมายความว่า สิ่งที่แม่เคย สอนหรือเคยบอกลูกไป ลูกลืมไปหมดแล้วใช่ ไหม?”

สุดท้ายแล้ว ไม่ว่าอย่างไร หาน จื่อก็ รู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง แม้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะกัม หน้ารับผิดแล้ว ท่าทางน่าสงสารจับใจ ใคร เห็นคงทําใจค่าทอเขาไม่ลง

แต่หานมู่จื่อรู้ดีว่า ถ้าครั้งนี้ไม่ดุด่าเขา เขาคงไม่รู้สึกกลัว

ดังนั้นจําเสียงของหล่อนจึงไม่ได้อ่อน หวานเพราะท่าทางก้มหัวด้วยความรู้สึกผิด ของเขา แต่กลับดุมากขึ้นกว่าเดิม

“เหตุการณ์เช่นนี้ ถ้าเกิดขึ้นอีกครั้ง และ อีกฝ่ายเป็นคนไม่ดีขึ้นมาล่ะ? เด็กอายุสี่ห้า ขวบ่อย่างลูก ถ้าถูกคนอื่นจับไปจริงๆ ลูกจะมี ความสามารถพอที่จะตอบโต้เขาได้หรือไม่? ถ้าถึงตอนนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา จะให้หม่าม ทํายังไง?”

ความคิดของหล่อนค่อนข้างฟุ่มเฟือ จน ทําให้คิดจินตนาการไปถึงขึ้นว่าเสี่ยวหมี่โต้ว ถูกทําร้าย ดาของหล่อนแดงก่ำขึ้นมาทันที น้ำ เสียงก็สะอึกสะอื้นเช่นกัน

เมื่อเสี่ยวหมี่โต้วที่ก้มหน้ารับคำสั่งสอน จากแม่อยู่ตลอดได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นนั้น เขาก็รู้สึกได้ถึงความร้ายแรงของเรื่องที่เกิด ขึ้น เด็กน้อยรีบเงยหน้าขึ้น และเห็นตาของแม่ แดงมาก

เด็กน้อยรู้สึกผิดขึ้นมาทันที แววตาใส เป็นประกายกลับมีความรู้สึกสับสน กระวนกระวายแฝงอยู่ เสี่ยวหมี่โต้วรีบเดิน เข้าไปจับมือของหาน จื่อไว้แน่น

“หม่ามี เสี่ยวหมี่โต้วผิดไปแล้ว หม่ามี้ อย่าโกรธเสี่ยวหมี่โต้วเลยนะ” เมื่อเห็นสีหน้ากระวนกระวายของลูก หา นมจื่อรู้สึกสะอื้นมากกว่าเดิม ครั้งนี้หล่อนโกรธ มากจริงๆ

ในขณะที่หล่อนต้องคอยระวังเย่หลิ่ นหาน ก็ต้องคอยดูแลเขาเช่นกัน

แต่เจ้าเด็กน้อยเจ้ากรรมทาตัวแสบซน เหลือเกิน กลับออกไปด้วยกันกับเย่หลินหาน ทั้งๆที่ไม่ใช่ว่าหล่อนไม่เคยบอกกล่าวเขาก่อน แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ครั้งนี้เขาถึงไม่เชื่อ ฟังขนาด

“ลูกอย่ามาจับมือแม่” หานมู่จื่อสะบัดมือ เขาออก เพราะไม่อยากสนใจเขา

หลังจากเสี่ยวหมี่โค้วถูกสะบัดมือออก เขาก็รู้สึกเสียใจจนเบ้ปากทันที ขณะเดียวกัน เสียงของลิฟต์ก็ดังขึ้นและเปิดออก หานมู่จื่ อรีบเดินออกไปทันที

เสี่ยวหมี่โต้วรีบเดินตามไป

“หม่าม อย่าโกรธผมเลยนะ ผมสํานึกผิด แล้วจริงๆ”

หาน จื่อก้มตัวลงกดรหัส ไม่สนใจลูกที่ อยู่ด้านหลังแม้แต่น้อย

หล่อนผลักประตูออก แม้ว่าจะโกรธเขา มาก แต่หล่อนยังคงเอียงตัวหลีกทางให้เสียว หมี่โต้วเข้ามา เหมือนว่าเสี่ยวหมี่โค้วพอรู้ว่า แม่กําลังคิดอะไรอยู่ ตอนที่หล่อนเอียงตัวเขา จึงกระโจนเข้าไปด้านในทันที

ปิ้ง!

หลังจากประตูกันนิรภัยปิดลง หาน จื่อ หันมาเปลี่ยนรองเท้าที่ทางเข้า จากนั้นเดิน เข้าไปนั่งที่โซฟาในห้องรับแขกทันที โดยไม่ พูดจาอะไร

เมื่อเสี่ยวหมีโค้วเห็นเช่นนั้น รู้ว่าครั้งนี้ เขาเจอด่านมหาโหดเข้าแล้ว

หม่ามีเคยโกรธเขาน้อยครั้งมาก แม้แต่ คําพูด เทอหนักๆยังไม่กล้าพูดออกมา แต่วัน นี้หล่อนกับโกรธนานขนาดนี้ แสดงว่าเรื่องนี้ ต้องเป็นเรื่องร้ายแรงมากแน่นอน

เสี่ยวหมีโค้วรู้สึกทุกข์ใจเป็นอย่างมาก โทษตัวเองที่ทําตัวฉลาดเกินตัว เขาเดินก้าว เท้าน้อยๆเข้าไปหาหานมู่จื่อ แต่เมื่อเดินใกล้ ถึงหล่อน เขากลับเลี้ยวไปอีกทาง จากนั้นเดิน เข้าไปในห้องครัว

สองนาทีผ่านไป เสี่ยวหมี่โค้วเดินออก มา พร้อมกับน้ำผลไม้ในมือหนึ่งแก้ว

เสี่ยวหมี่โต้วถือน้ำผลไม้ไปหยุดอยู่ตรง หน้าหานมู่จื่อ “หม่ามี ดื่มน้ำผลไม้ให้ใจเย็นลง หน่อยนะครับ”

หานมู่ อกอดหมอนด้วยสีหน้าไร้ซึ่ง อารมณ์ เมื่อได้ยินเสี่ยวหมีโค้วพูดขึ้น หล่อน ไม่เพียงแต่ไม่มีท่าทีขยับตัว อีกทั้งไม่เหลือบ สายตามองเขาอีกด้วย

“หมา…หม่ามี้….หันมามองเสี่ยวหมี่โค้ว หน่อยนะครับ นี่เป็นน้ำผลไม้ที่เสี่ยวหมี่โต้วเอา มาให้หม่ามี้นะครับ ถ้าหมา ไม่อยากเห็นหน้า เสี่ยวหมี่โค้ว หม่ามี้มองน้ำผลไม้สักหน่อยก็ยัง ครับ”

เสี่ยวหมี่โค้วยังดื้อดึงไม่ยอมแพ้ เขาไม่รู้ สึกท้อแท้ที่แม่ไม่สนใจเขา แต่กลับยืนหยัดสู้ หน้าเข้าไปหาหาน จื่อ

เด็กตัวน้อยคลอเคลียอยู่ที่ขาของหล่อน พลางใช้มือนุ่มนิ่มลูบไล้

อันที่จริงหานมู่จื่อเริ่มหายโกรธขึ้นมา บ้างแล้ว แต่หากเขาสนใจเสี่ยวหมี่โค้วขึ้นมา ทันทีในตอนนี้ จะทำให้เด็กน้อยรู้สึกว่าตัวเอง กำลังล้อเล่นอยู่รึเปล่า จากนั้นก็จะทําแบบนี้ ต่อ?

แต่ไม่ว่าอย่างไร หล่อนเป็นแม่ของเขา ในบทบาทของผู้เป็นแม่ หล่อนเพียงแค่อยาก จะดูแลลูกของตัวเองให้ดีที่สุด ไม่ให้เขาถูก ทําร้ายจะทุกสิ่งทั้งปวง

เมื่อคิดถึงตอนนี้ หาน จื่อถอนหายใจ เบาๆ เหลือบมองเสี่ยวหมี่โค้วที่เกาะอยู่ข้างขา จาก มหยิกแก้มของเขาอย่างหมดทางเลือก

“ลูกรู้ไหมว่าหม่ามโกรธมากขนาด

ไหน?”

เสี่ยวหมี่โค้วรีบยกสองมือขึ้นมาแสดงถึง การยอมแพ้ จากนั้นพยักหน้าลงเต็มแรง “หมา มี เสี่ยวหมี่โต้วผิดไปแล้ว เสี่ยวหมี่โต้วไม่ควร เห็นแก่กินจนไปกับลงหานแบบนั้น ผมรับ ประกันว่าจะไม่มีครั้งต่อไปอีกแน่นอน”

ท่าทางที่เขายอมรับผิด ทําให้หาน จื่อ ทําใจถือโทษโกรธเขาต่อไม่ลง ทําได้เพียง ถอนหายใจออก

“หม่ามี้ทำไปเพราะเป็นห่วงลูก ถ้าวันนี้ คนที่มารับลูกเป็นคนร้ายขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ?”

เสี่ยวหมี่โค้วตั้งใจมองหล่อน พูดขึ้น: “หม่ามีสบายใจได้ แม้ว่าเสี่ยวหมี่โต๊ะจะ แยกแยะคน คนชั่วไม่ค่อยออก แต่ถ้าไม่ใช่ คนที่หม่ามีรู้จัก เสี่ยวหมี่โต้วไม่มีทางไปกับเขา แน่นอน ดังนั้นหม่ามีอย่าโกรธผมเลยนะครับ เขาพูดพลางเขย่าแขนของหาน จื่อ

“หม่ามี หม่ามี อย่าโกรธเสี่ยวหมี่โต้วได้ ไหมครับ?”

หานมู่จื่อไม่พูดอะไร แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ โกรธแล้ว

เสี่ยวหมี่โต้วฉวยโอกาสหยิบน้ำผลไม้ ยื่นให้หม่ามีอย่างขยันขันแข็ง : “หม่ามี้ ดื่มน้ำ ผลไม้หน่อยนะครับ”

เด็กน้อยทีถือน้ำผลไม้แก้วนี้ไว้ตั้งแต่เมื่อ ครู จนกระทั่งตอนนี้ หาน จื่อจึงจะยื่นมือออก ไปรับ

“ห้ามให้มีครั้งต่อไปอีกนะ”

เสี่ยวหมี่โต้วรับประกัน ไม่มีทางเกิดขึ้น อีกแน่นอนครับ”

เมื่อเห็นหานมู่จื่อดื่มน้ำผลไม้ เสี่ยวหมี่ โค้วจึงรู้ กสบายใจขึ้น หม่ามี้ยอมคุยกับเขา แล้ว และยอมดื่มน้ำผลไม้ของเขาด้วย แสดง

ว่าให้อภัยเขาแล้ว หลังจากนั้นสองแม่ลูกก็นั่งกอดกันบน โซฟา จู่ๆเสี่ยวหมีโต้วก็นึกสงสัย

“หม่ามี เพื่อเป็นการชดเชยความผิดที่ผม ทําไป วันนี้เสี่ยวหมี่โต้วจะทำอาหารเย็นให้นะ ครับ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หานมู่จื่อรู้สึก ประหลาดใจจนเงยหน้าขึ้นมอง “ลูกจะทํา อาหาร?

กะ….กินได้เหรอ?

คําพูดสุดท้ายแน่นอนว่าหล่อนไม่ได้พูด ออกไป อันที่จริงหล่อนยังไม่เคยกินข้าวฝีมือ ของเสี่ยวหมี่โค้วเลยสักครั้ง

“ใช่แล้วหม่ามี้ ผมคอยเรียนกับคุณน้า เสี่ยวเหยียนมาโดยตลอด แต่ไม่รู้ว่าจะอร่อย เปล่า หม่ามี้ลองดูหน่อยไหมครับ?

หาน จ่อครุ่นคิดสักพัก สุดท้ายจึงพยัก หน้าลง “ น…ลองดูหน่อยแล้วกัน”

“โอเคครับหม่ามี” เสี่ยวหมี่โต้วรีบ กระโดดขึ้นโซฟา: “หม่ามีนั่งดูทีวีรอผมตรงนี้ นะ เสี่ยวหมี่โค้วจะไปทำอาหารให้หมากิน”

“อืม” หานมู่จื่อพยักหน้า คิดในใจว่า เสี่ยวหมี่โค้วคงทําอาหารได้ไม่อร่อยนัก แต่ยัง ไง…ถึงตอนนั้นหล่อนค่อยพาเสี่ยวหมี่โค้วออก ไปกินข้างนอกก็ได้

เย่ไม่เเนบอกว่าแถวนี้ปลอดภัยมาก ไม่ ต้องกังวลอะไร งั้นหล่อนก็ไม่ต้องเป็นห่วง เรื่องอื่นแล้ว หากจะออกจะบ้านตอนกลางคืนก็ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง?

เมื่อคิดไปคิดมา หานมู่จื่อคิดถึงเรื่อง สําคัญขึ้นมาได้เรื่องหนึ่ง

เสี่ยวหมีโต๊วตัวเล็กขนาดนั้น ถ้าเขาท่า อาหารต้องยืนบนเก้าอี้แน่นอน ถ้าเกิดหกล้ม ขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ?

หานมู่จื่อรีบลุกขึ้นมาด้วยความไม่ สบายใจ ไม่ถึงสามวินาทีก็เดินตรงไปถึงห้อง ครัว “เสี่ยวหมี่โต้ว หรือว่า….ให้หม่ามีทำดีกว่า

ไหม?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ