บทที่938ความทรงจำที่สูญหายไป

คิดถึงตรงนี้ เซียวซูมองเสี่ยวหมี่โต้วด้วยความซาบซึ้ง และกล่าว ขอบคุณเขา

“ขอบคุณนะ เสี่ยวหมี่โต้ว”

เสี่ยวหมี่โต้วยิ้มแฉ่ง: “คุณอาเซียวไม่ต้องเกรงใจครับ ถ้า อย่างงั้น คุณอาจะไปหาแดดดี้มั้ยครับ? ผมดูคุณอาก็ยังกังวล มากเลย~”

เซียวซูพยักหน้า: “ไปครับ”

“งั้นคุณอาไปเถอะครับ เสี่ยวหมี่โต้วจะรอคุณอาเซียวกับแดด อยู่ที่นี่นะครับ”

เซียวซูลุกขึ้นอย่างไว กำชับเสี่ยวหมี่โต้วอย่าวิ่งไปไหน รอ พวกเขาอยู่ที่นี่ จากนั้นก็ได้เดินออกไปอย่างไว หลังจากแยกแยะ ทิศทางเสร็จ ก็ได้วิ่งไปยังทิศทางของห้องน้ำอย่างไร

เย่ไม่เป็นที่อยู่ในห้องน้ำได้ล้างหน้าหนหนึ่ง มองดูตัวเองใน กระจก สีหน้าค่อนข้างเขียวซีด ถึงว่าเมื่อครู่ตอนที่เซียวเห็นเขา ถึงได้เผยสีหน้ากังวลออกมา

ที่แท้ความทรงจำนั้นได้ทรมานจนสีหน้าเขาดูแย่มากแล้ว ศีรษะก็ปวดตุ๊บๆอีกเช่นเคย แต่เย่ โม่เซินกลับหวังให้ตัวเอง เรื่องทั้งหมดของเมื่อก่อนได้
ถึงปวดหัวจนใกล้จะระเบิด ขอแค่ทำให้สามารถทำให้เขา เรื่องทั้งหมดได้ก็ดีแล้ว

ความรู้สึกที่ความทรงจำว่างเปล่ามันทรมานจริงๆ

เย่ไม่เป็นกำลังครุ่นคิดอยู่ จู่ๆด้านนอกมีเสียงดังขึ้นมา “คุณชายเย่ครับ?”

เย่ไม่เป็นได้ยินแล้วหันไปมอง เห็นเซียวซูยืนอยู่ที่ข้างประตู มองดูเขาด้วยแววตากังวล

เขาเม้มปาก จากนั้นก็ได้เดินไปหาเขา

“นายมาได้ยังไง?

เซียวซูไม่ได้ปิดบังความคิดของตัวเอง “คุณชายเย่ไม่สบาย? จะให้ผม…………..

จะให้ผมส่งคุณชายไปที่โรงพยาบาลมั้ยครับ คำนี้ยังไม่พูดจบ อย่างสมบูรณ์แบบ ก็ถูกเย่ ไม่เซินขัดจังหวะแล้ว

“ความทรงจำที่สูญหายไป สามารถหากลับมาได้มั้ย?

เซียวซูถูกคำถามที่มาอย่างกะทันหันนี้ทำเอามึนตึ๊บ สักพักถึง ดึงสติกลับมาได้ เขาตอบอย่างล้ำๆอึ้ง “น่าจะ….……ได้มั้งครับ?”

แววตาของเยโม่เป็นมองทะลุผ่านข้างกายเขาก็ไม่รู้มองไป ที่ไหน เพียงแต่แววตาดูแล้วมองไปไกลมาก

“นายบอกนายเป็นผู้ช่วยของฉัน งั้นช่วยฉันทำเรื่องหนึ่งได้มั้ย?”
“เรื่องอะไรครับ” เซียวซูยืดตัวตรงแล้วถาม

“ฉันอยากฟื้นฟูความทรงจำ เรื่องนี้ฉันไม่สะดวกทำเอง ดังนั้น จําเป็นจะต้องให้นายช่วย เอ่อ คุณชายเย่จะให้ผมทำอะไรครับ?”

เซียวซู: ”

เสี่ยวหมี่โต้วนั่งอยู่บนเก้าอี้แกว่งเท้าไปมา มองดูพนักงานเข้า มาเสิร์ฟอาหารสองรอบแล้ว ที่นั่งข้างกายและฝั่งตรงข้ามของเขา ก็ยังว่างเปล่าอยู่ เสี่ยวหมี่โต้วอดไม่ได้ที่จะมือเท้าคาง และ ครุ่นคิดขึ้นมา

ผู้ชายสองคนไปเข้าห้องน้ำ ทำไมถึงไปครึ่งค่อนวัน

หรือว่าจะเกิดเรื่องอะไรที่ให้เขารู้ไม่ได้หรอ?

ไม่รู้ว่าหลังจากกลับไปจะบอกเรื่องนี้ให้หม่ามีทราบมั้ย? เสี่ยว หมี่โต้วได้ยินมาว่าผู้ชายสมัยนี้ ล้วนแต่ชอบเกย์

กำลังครุ่นคิดอยู่ ด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้าก้องมา

เย่โม่เซินกับเซียวซู่กลับมาแล้ว เจอกับพนักงานที่กำลังจะออก ไปพอดี

พนักงานเห็นเต่ไม่เป็นที่หน้าตาหล่อเหลา ก็ได้เผยรอยยิ้มให้ เขา แถมยังส่งสายตาหวานให้เขา

ชาวตะวันตกค่อนข้างที่จะเป็นคนเปิดเผย ไม่กระมิดกระเมี้ยน ดังนั้นพอเห็นผู้ชายที่หล่อเหลาอย่างเย่ไม่เป็น ก็จะหว่านเสน่ห์ใส่ถ้าสามารถหว่านเสน่ห์ใส่และอยู่ด้วยกันก็ย่อมดีอยู่แล้ว ถ้าไม่ได้ งั้นก็ถือว่าเป็นการทักทายก็พอแล้ว

เสี่ยวหมี่โต้วมองดูภาพนี้ เฝ้าตาดูเยโมเป็นอย่างไม่คลาด สายตาเลย อยากดูปฏิกิริยาของเขา

แต่ปรากฏ เย่ ไม่เช่นเดินเข้ามาอย่างสีหน้าเรียบเฉย เขาไม่ มองพนักงานแม่แต่หางตา ยิ่งอย่าบอกว่าจะส่งสายโปรยเสน่ห์ ให้เธอเลย

พนักงานไม่ได้รับปฏิกิริยาตอบโต้ก็แล้วไป แถมยังเห็นแค่ร่าง เงาที่เย็นชา ทันใดนั้นรู้สึกหมดความสนุกเลย แต่เธอก็ไม่ได้ โกรธเลย แค่เก็บสีหน้าแล้วเดินจากไป

แต่ว่าภาพเมื่อถูกเซียวเห็น

เซียวส่ายหัวอยู่ในใจ จากนั้นก็ได้เดินตามเข้าไป

เย่โม่เซินเพิ่งนั่งลงมา เสี่ยวหมี่โต้วก็เริ่มร้องเรียนเขา

“แดดดีเลว เดี๋ยวผมกลับไปจะบอกหม่ามีว่า แดดดี้ชอบโปรย เสน่ห์ไปทั่ว”

เย่โม่เซินที่เพิ่งกลับมาจากห้องน้ำ และไม่รู้เรื่องอะไรเลย: “? ?

เซียวซูใช้มือเป็นหมัดบังปากตัวเองและกระแอมที่หนึ่ง จาก นั้นก็ช่วยเย่ โม่เป็นอธิบาย: “เสี่ยวหมี่โต้ว เรื่องอย่างนี้พูดมั่วไม่ ได้นะครับ เมื่อกี้เสี่ยวหมี่โต้วก็เห็นแล้วหนี แดดดี้ของเสี่ยวหมี่โต้ วไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย แม้กระทั่งอาจจะไม่รู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำ”
จริงๆซะด้วย เย่ ไม่เซินที่ได้ยินการสนทนาของทั้งสอง สีหน้า ค่อนข้างสงสัย เขาไม่รู้จริงๆว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“อื้อ งั้นก็ต้องโทษตัวแดดดี้เอง ถ้าแดดดี้แสดงออกมาสีหน้า ออกมาหน่อย ก็ไม่มีคนมาโปรยเสน่ห์ใส่แล้ว!”

เขียว:

เขาอยากพูดมากเลยว่าต้องโทษที่พ่อของเสี่ยวหมี่โต้วหล่อ เกินไป ดังนั้นถึงได้

แต่เวลานี้ เย่ โม่เซินกลับพอรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เขาพูดอย่าง ราบเรียบ: “ให้เขาพูด”

เจ้าตัวแสบไม่พอใจในตัวเขา อีกทั้งยังมีความอาฆาตแค้นที่ เข้มข้นด้วย เห็นตัวเองขัดหูขัดตาก็เป็นเรื่องปกติ เพราะเทียบกับ หมัดแรกของวันนั้นแล้ว ตอนนี้แค่พูดเฉยๆ มีการเปลี่ยนแปลงที่ ดีมากแล้ว

เย่โม่เซินเองก็บอกแล้วว่าให้เสี่ยวหมี่โต้วพูด เซียวซูจะพูด มากอีกก็ไม่ดี

เย่โม่เซินมองไปที่เสี่ยวหมี่โต้ว” “หิวแล้วใช่มั้ย? หม่ามีของลูก ให้แดดดี้พามาทานอาหารเที่ยง ตอนนี้ปิดปากเงียบแล้วทาน ข้าว อยากพูดอะไร เดี๋ยวค่อยพูด”

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว เสี่ยวหมี่โต้วกลับมองเขาด้วยสายตาดูถูก

“คนโง่ หุบปากแล้วจะทานข้าวยังไง?
เซียวซู่เกือบจะส่งเสียงหัวเราะออกมา แต่เพราะเย่ ไม่เป็นอยู่ที่ นี่ ดังนั้นเชาจึงได้แต่อดทนไว้

เย่โม่เซินจนปัญญามาก ได้แต่แกล้งทําเป็นไม่ได้ยิน ลูกชายตัวเอง ด่าตัวเองแล้วจะทำยังไงได้?

เสี่ยวเหยียนกับหาน จื่อทานข้าวเที่ยงด้วยกัน ระหว่างนั้นหา นมจื่อทานไม่ลงแล้ว กลับถูกเสี่ยวเหยียนอาศัยคำว่ากำลังท้อง บังคับป้อนอาหารมากมายเข้าไปในท้อง

พอทานข้าวเสร็จ หานซื้อก็อิ่มจนลุกไม่ไหวแล้ว

เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ลูบท้องตัวเอง “เธออย่าป้อนฉันอย่างนี้ ทานเยอะไปก็ไม่ดีกับลูกในท้องนะ ถึงเวลาลูกในท้องกินจนอ้วน เกินไปก็ไม่ดีนะ”

“เธอพูดบ้าบออะไร เธอผอมขนาดนี้ เด็กในท้องจะอ้วนได้ยัง ไง? ต้องป้อนเธอเยอะหน่อยถึงจะได้ ช่วงนี้ฉันจะช่วยเธอชดเชย สารอาหารที่ขาดหายไปกลับมาเอง ถ้าไม่อย่างนั้นตอนที่ลูกเธอ คลอดออกมาจะขาดสารอาหารได้นะ ฉันจะต้องเป็นห่วงจนแย่ เลย!”

ขาดสารอาหาร………

นี่พูดได้โอเวอร์เกิน และไม่มีทางเป็นไปได้ด้วย

ในขณะนี้เอง เสี่ยวเหยียนได้ยินมือถือที่ชาร์ตแบตอยู่ในห้องดังขึ้น เธออึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดกับหานคู่จื่อ “ฉันไปรับ โทรศัพท์ อาจจะเป็นพี่ชายเธอโทรมา เดี๋ยวถ้าพี่ชายเธอว่าฉัน เธอจะต้องช่วยฉันนะ

หานคู่จื่อยังไม่ทันได้พูด เสี่ยวเหยียนก็วิ่งจนไม่เห็นเงาแล้ว

จากนั้นเธอได้หยิบมือถือไว้และวิ่งออกมาอย่างไว ส่งสายตา ให้หานคู่จื่อ หาน จื่อก็รู้ในทันทีเลย ว่าคนที่โหรหาเธอเป็นหาน ชิงพี่ชายเธอจริงๆ

เธอยิ้มให้เสียวเหยียนอย่างปลอบใจ ส่งสัญญาณให้เธอรับ

โทรศัพท์

เสี่ยเหยียนหายใจลึกๆ ที่หนึ่ง สะกดใจที่อกสั่นขวัญแขวนไว้ถึง รับสายอย่างระมัดระวัง: “ฮัลโหล?

“เปิดประตู”

“ต๊ะ อะไรนะ?”

คำพูดที่มาอย่างกะทันหันทำให้เสี่ยวเหยียนตั้งตัวไม่ทัน เธอ มึนตึบ ไม่เข้าใจว่าเขากำลังพูดอะไรเลยด้วยซ้ำ

เปิดประตูอะไรกัน? เปิดประตูทำไม?

ตอนแรกเสี่ยวเหยียนสีหน้ามึนตึบ แต่ไม่นานก็ตื่นตกใจจน เบิกตากว้าง “เปิด เปิดประตู?”

“เร็วๆ”

หานชิงเร่งด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
เสี่ยวเหยียนแข็งทื่อเหมือนก้อนหินไปพักหนึ่ง มองหาน จื่ออ ย่างเอ๋อไปทีหนึ่ง จากนั้นก็เดินไปที่ทางประตูอย่างกับหุ่นเชิด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ