บทที่ 192 ดาวล้อมเดือน

หานเส่โยวกลับถึงบ้านตระกูลหานด้วยอารมณ์ที่ โกรธ เข้าไปในบ้านก็บังเอิญเจอกับซูจิ่ว ซูจิ๋วที่กำลังเดิน ออกมาจากในบ้าน ซูจิ๋วเป็นเลขาของหานชิง หานเส่โยว ถึงแม้อารมณ์จะไม่ดียังไงแต่ก็เกรงใจเธอเล็กน้อย

“เลขาซู ดึกแล้วยังมีงานอีกเหรอ?”

ซูจิ๋วยิ้มให้เธอเล็กน้อย แล้วอธิบาย: “ใช่ค่ะ ฉันมา หาประธานหานเพื่อแก้ปัญหาเรื่องบางอย่าง เวลาไม่เช้า แล้ว ฉันไปก่อนนะ”

หานเส่โยวพูดอย่างอ่อนโยน: “ฉันให้คนขับรถ ตระกูลหานไปส่งเลขาซูดีกว่า ดึกขนาดนี้แล้วมัน อันตราย”

“ไม่ต้องค่ะ ฉันขับรถไม่กี่สิบนาทีก็ถึงบ้านแล้ว คุณเส่โยว ฉันไปก่อนนะคะ”

หลังจากร่ำลาหานเส่โย่วแล้ว ซูจิ๋วก็ออกจาก

ตระกูลหานโดยตรง

รอยยิ้มบนใบหน้าของหานเส่โยวก็หายไปด้วย นัยน์ตาโหดร้ายเล็กน้อย เธอก้าวเท้าขึ้นบันได เดินไป เคาะประตูที่ห้องของหานชิง

“พี่คะ พี่นอนหรือยังคะ?”

ข้างเงียบไปสักพัก ก็ได้ยินเสียงของหานชิง: “ยัง

เลย””พี่คะ งั้นฉันเข้าไปได้ไหมคะ?”

“เข้ามาสิ”

ในที่สุดหานเส่โยวถึงยิ้มออกมาได้ หลังจากเปิด

ประตูเข้าไป “พี่ใหญ่ คืนนี้ฉันไปร่วมงานครบรอบปีของตระกูล

เย่มา นี่เป็นชุดราตรีที่่ฉันซื้อมาเมื่อวาน สวยมั้ยคะ?” หานเส่โยวรวบรวมความกล้าแล้วถึงได้ถามหาน

ชิง

เธอรู้สึกว่า ยังไงตัวเองก็ต้องสร้างสัมพันธ์ที่ดีกับ หานชิงไว้ เพราะว่า…ตัวเองยังต้องเพิ่งพาหานชิง

อีก

หานชิงที่นั่งอยู่ด้านหน้า ด้านหน้าที่วางไว้ด้วย เอกสารและมือถือ สายตาเขาไม่ขยับแม้แต่น้อย และไม่ ได้ตอบสนองเธอด้วย รอยยิ้มที่แสนหวานบนใบหน้าได้ เปลี่ยนไปชั่วขณะ จากนั้นค่อยๆเดินไปยังเขา

“พี่ใหญ่ ดึกขนาดนี้แล้ว ยังทำงานอีกเหรอคะ?” หานชิงแค่ขยับริมฝีปาก “อืม”

เห็นได้ชัดว่าไม่อยากสนใจเธอ หานเส่โยวยืนอยู่ โดยไม่ขยับ กัดริมฝีปากล่างตัวเองอย่างอึดอัด

พี่ใหญ่ มักจะทำท่าทางเย็นชากับเธอ หลายปีมา แล้ว ยังไม่เปลี่ยนแปลงไปสักนิด

หานเส่โยวก้มหน้ามองนิ้วเท้าตัวเอง หัวใจค่อยๆ จมดิ่งลงไป
ทันใดนั้นหานชิงก็รับรู้ได้ว่าตั้งแต่เธอเข้ามาใน ห้องนั้นข้างในก็เงียบสงบเกินไป เงยหน้ามองหานเส่ โยวแวบหนึ่ง เห็นเธอที่กัมหน้ามองเท้าตัวเองด้วย อาการที่เหม่อ จู่ๆก็รู้สึกว่าตัวเองเย็นชากับเธอมากเกิน ไป

คิดได้อย่างนี้แล้ว หานชิงมองชุดที่อยู่บนร่างเธอ แล้วถอนสายตากลับมา จากนั้นก็พูดด้วยเสียงที่ต่ำ: “ก็ ไม่เลว”

ได้ยินดังนี้ หานเส่โยวเงยหน้าขึ้นทันที มองหาน ชิงอย่างประหลาดใจ: “พี่ใหญ่?”

“กระโปรง” หานชิงพูดแค่คำเดียว จากนั้นก็กัม หน้าลงดังเดิม

หานเส่โยวนิ่งไปสักพักถึงเข้าใจนัยน์ตาเต็มไป ด้วยความสุข: “พี่ใหญ่รู้สึกว่ามันสวยจริงๆใช่มั้ยคะ? ขอบคุณพี่ใหญ่ค่ะ

พูดจบก็เดินไปยังเก้าอี้ด้านหน้าแล้วนั่งลง โดยตรง แล้วพบว่ามีกล่องที่สวยงามใบหนึ่งวางอยู่ หาน เส่โยวอุทาน: “กล่องใบนี้สวยจังเลย ข้างในคืออะไร คะ?”

เธอเพิ่งจะยื่นมือไปแตะ กลับโดนหานชิงเอ็ด

“ห้ามแตะ!”

น้ำเสียงของเขาเย็นเยือก ราวกับส่งมาจากใต้ผืน น้ำ เย็นจนหานเส่โยวรีบเอามือกลับมาไว้ที่เดิม
ออกไปหานชิงดูเหมือนจะหนาวสั่นอย่าง กะทันหัน พูดอย่างไม่สบอารมณ์

หานเส่โยวเงยหน้าสบตาที่เย็นเยือกของเขา สีหน้าของหานชิงจริงจังมาก ดูแล้วโหด มาก

ที่น่าแปลกก็คือหานเส่โยวรู้สึกน้อยใจมาก เธอ น้อยใจจนรีบดึงมือกลับมา หลังจากนั้นลุกขึ้นพูดอย่าง เบาๆ: “ฉัน ฉันรู้แล้วค่ะ”

แล้วหันหลังเดินออกไปจากห้องนอน

สีหน้าหานชิงยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน เขา ยกมือขึ้น นิ้วมือไปหยุดอยู่บนกล่องที่สวยงามใบนี้

นี่คือชุดราตรีที่เขาให้ซูจิ๋วส่งไปให้เสิ่นเฉียว แต่ ว่าซูจิ๋วโทรหาเสิ่นเฉียวไม่ติด อีกทั้งเธอก็มีชุดของตัว เองแล้ว ดังนั้นจึงได้นำกล่องนี้กลับมา แต่ว่าชุดราตรีตัว นี้ไม่ใช่ชุดธรรมดา หานชิงถึงใส่ใจเป็นพิเศษ

สุดท้ายยังไงก็ต้องมอบให้เสิ่นเฉียวอยู่ดี แล้วจะ ให้คนอื่นจะสัมผัสได้อย่างไร? คิดได้ดังนี้ หานชิงหยิบมือถือขึ้นมาส่งข้อความ

ผ่านทางวีแชทให้กับเสิ่นเฉียว

หานเส่โยวที่ร้องไห้วิ่งออกมาจากห้องนอนแล้ว นั้น กลับไปยังห้องนอนของตัวเอง ไม่มีกะจิตกะใจทำ อะไรเลย

เธอไม่เคยคิดอยากให้หานชิงมาหาเธอเลย แต่ ว่าหานชิงที่ไม่สนใจน้องสาวอย่างเธอมันทำให้เธอเสียใจมาก แต่สิ่งที่มากกว่านั้นก็คือความสยอง

ยังไงซักฐานะของเธอก็ถูกขโมยมา ตั้งแต่วันนั้น เป็นต้นมาที่เธอมาเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลหานเสวยสุข เหมือนกับดาวล้อมเดือนที่มี เกียรติและฝันร้ายก็ได้เริ่ม ต้นพร้อมๆกัน

เธอชอบถูกถือไว้ในบนมือแบบนี้ เธอด่าคนอื่น มี ความรู้สึกสุขที่คนอื่นไม่กล้าโกรธไม่กล้าเถียง

แต่ในเวลาเดียวกันก็กลัวว่าฐานะเธอจะถูกเปิด

เผย

หานชิงที่เป็นคนเย็นชาอย่างนี้ หากฐานะของเธอ ถูกเปิดเผย ต่อไปเธอ. .คงจะต้องลำบากอย่าง แน่นอน

ตั้งแต่เธอเข้ามาบ้านตระกูลหานจนถึงตอนนี้ ทุก การแสดงออกของหานชิง ดูก็รู้ว่ายังไม่ยอมรับเธอ ทั้งหมด

คิดถึงตรงนี้ หานเส่วปิดประตู เปลี่ยนเป็น สีหน้าที่ดุร้ายขึ้นมา

ติง –

เสิ่นเฉียวที่เพิ่งเข้านอน ได้ยินเสียงมือถือดังขึ้น หนึ่งครั้ง เธอขยับหนังตา ไม่ค่อยมีแรง แล้วนอนหลับต่อ

ไป

กระทั่งเช้าวันที่สองตื่นขึ้นมานั้น เสิ่นเฉียวรู้สึกว่า แขนขาของตัวเองไม่มีเรี่ยวแรง น่าจะเป็นผลข้างเคียงมาจากยาเธอนวดคิ้วของตัวเองสองสามที ดึงผ้าห่ม ออกแล้วลงจากเตียง

“คุณนายน้อยสองตื่นแล้วเหรอคะ”

เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมากะทันหัน ทำให้เสิ่น เฉียวสะดุ้งตกใจ เสิ่นเฉียวตั้งใจมอง ถึงได้รู้ว่าเป็นสาว ใช้ที่เคยเจอที่วิลล่า เหมือนจะชื่อเสี่ยวหยู่อะไรสักอย่าง?

“ทำไมเธอถึงมาอยู่นี่ได้?”

เสี่ยวหยู่มองเธออย่างถ่อมตัว: “คุณชายเย่ให้ฉัน มารอคุณนายน้อยสองตรงนี้ค่ะ ตรงนั้นมีเสื้อผ้าที่ไว้ เปลี่ยนหลังจากอาบน้ำ ฉันไปเตรียมอาหารเช้าแล้วนะ คะ”

เส้นเฉียวมองไปยังที่เธอชี้ พบกว่าตรงนั้นมี เสื้อผ้าวางไว้หลายชุด เป็นชุดใหม่ทั้งหมด

“อันนี้เย่โม่เซินเป็นคนซื้อเหรอ?” เธอถามโดย ไม่รู้ตัว

เสี่ยวหยู่อึ้งไปชั่วขณะ จากนั้นก็ส่ายหัว

“คุณนายน้อยสอง ฉันก็ไม่ทราบค่ะ มันก็คือที่คุณ ชายเยสั่งมานั่นแหละค่ะ คงจะใช่คุณเย่ซื้อด้วยตัวเองมั้ง คะ คุณนายน้อยสองนี้ช่างมีความสุขเสียจริง”

ความสุข?

เสิ่นเฉียวหัวเราะขมขื่นในใจสักพัก สองตัวอักษร นี้ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเธอเลย?

เสี่ยวหยู่ไปเตรียมอาหารเช้าแล้ว เสิ่นเฉียวนั่งเหม่อไปสักครู่แล้วก็ไปอาบน้ำฟันเปลี่ยนชุด เธอเลือก ชุดที่เรียบที่สุด แล้วก็ไปหยิบมือถือ

มองไปถึงรู้ว่าวีแชทมีข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน หลายข้อความ ยังมีหลายสายที่ไม่ได้รับ

ส่วนใหญ่เป็นเสี่ยวเหยียนที่ส่งมา เริ่มแรกเป็น ข้อความที่ประมาณว่าห่วงใยเธอ หลังๆก็ถามประมาณว่า เธอกับเย่โม่เซินใช้ชีวิตเป็นยังไงมั่ง อ่านจนประโยค

สุดท้ายก็ถอยออก แล้วก็เห็นข้อความที่หานชิงส่งมา

เธอกดเข้าไปดู

หานชิงส่งเป็นข้อความเสี่ยง

“ชุดราตรีนี้ผมจะให้เลขาซูหาเวลาไปส่งให้คุณ

หรือว่าคุณมีเวลาเมื่อไหร่?”

เสิ่นเฉียวหมดคำพูด งานก็ได้ผ่านไปแล้ว เธอจะ

เอาชุดราตรีมาทำอะไรอีก?

แต่แล้วเธอก็ตอบข้อความกลับ

ขอบคุณความหวังดีของประธานหาน แต่ว่างาน ได้ผ่านไปแล้ว ฉันไม่มีความจำเป็นต้องใช้ชุดราตรี ก็ไม่ กล้ารบกวนประธานหานด้วยค่ะ

เขาไม่ได้คาดว่าให้หานชิงตอบกลับ เพียงแต่พูด ให้มันชัดเจนเท่านั้นเอง

เพราะครั้งก่อนเธอได้เคยบอกหานชิงไปแล้วว่า ไม่ต้องให้ แต่เขาก็ยังให้ซูจิ๋วส่งมาอีก

ติง–
ใครจะรู้ว่าข้อความที่เพิ่งถูกส่งออกไป ก็ได้ถูก ตอบกลับมาทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ