บทที่1200 เธอหนุนแขนของฉันอยู่

รอยแผลบนตัวของผู้ชาย คือรอยจารึก

เจียงเสี่ยวไปแอบคาดเดาว่ารอยแผลนี้จะได้มาเพราะผู้หญิง คนนั้นหรือเปล่านะ ถ้าเป็นแบบนั้น คงโหดร้ายมาก

เธอขนลุกซู่ ในใจรู้สึกปวดแปลบ

ตัวเองลำบากดูแลเขาอยู่ตั้งครึ่งวัน แต่เขายังมาแตะองเธออีก แต๊ะอั้งยังพอว่า นี่ยังใช้เธอเป็นตัวแทนผู้หญิงคนอื่นอีก

ช่างโหดร้ายเป็นที่สุด

พอคิดถึงตรงนี้ เจียงเสี่ยวไปก็ยื่นมือไปดีดหน้าผากของเซียวซู

คงเป็นเพราะเจ็บจากที่ถูกดีด คิ้วที่ผ่อนคลายอยู่ของเซียว เลยขมวดแน่นขึ้นอีกครั้ง

“เหอะ ไม่ดีดให้ระเบิดออกก็ถือว่าฉันมีเมตตาแค่ไหนแล้ว

เจียงเสี่ยวไปเริ่มรู้สึกหดหูขึ้นมา หวังว่ามือตัวเองจะหลุดออก หรือว่าเธอต้องผ่านคืนนี้ไปด้วยสภาพแบบนี้กัน

แล้วความจริงก็พิสูจน์แล้วว่า เจียงเสี่ยวไปนั้นเป็นหญ้าหาง สุนัข ไม่ต้องใส่ใจอะไรเธอด้วยซ้ำ แค่โยนเธอทิ้งที่ไหนก็ได้ เธอ ก็สามารถมีชีวิตอยู่ด้วยตัวเองได้

ดังนั้นตอนแรกเจียงเสี่ยวไปก็รังเกียจ แต่ต่อมาก็พิงโซฟาแล้ว หลับไปทั้งอย่างนั้น แล้วเข้าสู่ห้วงแห่งความฝันไปอย่างรวดเร็ว
เซียวซูรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองชาไปหมด แล้วก็ปวดหัว เหมือนจะระเบิด ในมือเขาเหมือนจะจับอะไรบางอย่างไว้แน่น แต่ ว่าเปลือกตาหนักมาก เลยต้องใช้ความพยายามอยู่นานกว่าจะ ลืมตาได้

สิ่งที่ปรากฏสู่สายตาเป็นอย่างแรก ก็คือสภาพแวดล้อมที่ไม่ คุ้นเคย

ถึงจะบอกว่าไม่คุ้นเคย แต่……ก็รู้สึกถึงความคุ้นเคยอยู่บ้าง

เหมือนว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

แต่ก็คิดไม่ออกว่าเป็นที่ไหนกันแน่ เซียวซูปวดขมับมาก อยาก จะยกมือขึ้นไปนวดขมับตัวเอง แต่กลับพบว่าตัวเองขยับแขนไม่

ได้

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วมองไปทางแขนขวาของตัวเอง

เพียงแค่แวบเดียว ก็ทำให้เขาชะงักอยู่กับที่

เด็กสาวตัวเล็กๆ ในชุดนอนสีขาวนั่งบนพื้นพิงโซฟา นอนหลับ สนิท โดยพิงแก้มอยู่บนแขนของเขา ผมที่นุ่มราวกับผ้าไหมแผ่อยู่ รอบแขนเขา พร้อมกลิ่นหอมอ่อนๆ

แบบใบหน้า……….

แล้วเซียวซูก็นึกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้อย่างรวดเร็ว ตอนนั้นเขาอยู่ที่บาร์ จากนั้นแม่สาวนักเขียนนิรนามคนนี้ก็เข้ามาคุยกับเขา แต่หลังจากที่ทั้งสองคนไม่ได้คุยกันแล้ว เซียวซู รู้สึกว่าตัวเองเริ่มทนไม่ไหวแล้ว

เขายังค่อนข้างพอใจอยู่เลย ที่ในที่สุดตัวเองก็เมาล้มพับจนได้

จากนั้นเขาก็เมาสมใจ แต่ไม่เหลือความทรงจำหลังจากนั้น แล้ว ตอนนี้พอเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้าก็เลยรู้สึกสับสนเล็กน้อย

แต่ว่าเซียวซูไม่ใช่คนโง่ พอลองเรียบเรียงดูก็พอจะเดาได้ว่า เกิดอะไรขึ้นบ้าง

เขามีเจ้าของหัวใจแล้ว พอมีผู้หญิงคนอื่นมาเข้าใกล้ เขาก็เลย รู้สึกไม่ชอบใจ ดังนั้นพอสติกลับมาแล้ว เซียวซูก็อยากจะผลัก เจียงเสี่ยวไปที่พิงอยู่บนแขนของตัวเองออกไป

แต่พอขยับทีเดียว เจียงเสี่ยวไปก็ตื่นขึ้น เธอลืมตาที่ขมุกขมัว ขึ้น แววตายังพร่ามัวอยู่ หันไปมองรอบๆ ห้าวินาทีเต็มๆ

ตอนที่เซียวซูกำลังคิดว่าเจียงเสี่ยวไปจะกรีดร้องนั้น ใครจะรู้ ว่าเจียงเสี่ยวไปจะขยับมุมปาก แล้วพูดว่า “นายตื่นแล้วเหรอ”

เซียวซู่ “???”

นี่เป็นปฏิกิริยาที่หญิงสาวทั่วไปควรจะมีหรือ หรือว่าที่อยู่ตรง หน้านี้คือตัวประหลาด

ความจริงก็คือถ้าหากว่าเจียงเสี่ยวไปรู้ว่าตัวเองอยู่ใกล้ชิดกับ เซียวภายหลังการตื่น เธอก็คงจะตกใจ แต่นี่ไม่ใช่ เพราะเมื่อ คืนเธอเหนื่อยแทบตาย เป็นความทรงจําที่ฝังลึกมาก ดังนั้นเธอ จึงไม่มีทางลืมเด็ดขาด
“ลุกขึ้น” น้ำเสียงเย็นชา และไร้อารมณ์เอ่ยขึ้นกับเธอ

“??” เจียงเสี้ยวไปมองดูเขียว เขาทำสีหน้าไม่สบอารมณ์ เหมือนกำลังมองดูศัตรูคู่แค้น “นายหมายความว่ายังไง

“เธอหนุนแขนฉันอยู่” เซียวซูเตือนเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เจียงเสียวไป๋ “.…………..

เธอชะงักไป แต่ก็ได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว อยากโมโหแต่ พอเห็นเขาจับมือตัวเองอยู่ ก็เลยเขยิบเข้าไปใกล้เซียวซูกว่าเดิม “ฉันหนุนแขนนาย แล้วนายไม่พอใจเหรอ”

พอได้ยินแบบนั้น เซียวซูก็ขมวดคิ้วแน่น แล้วก็จ้องมองเธอ อย่างไม่เข้าใจ

“งั้นนายลองพูดสิ ว่านายจับมือฉันไว้แบบนี้ ฉันจะพอใจไหม

พอพูดจบ เจียงเสี่ยวไปก็ชูมือของตัวเองขึ้น

ถูกเซียวซูจับมือไว้แน่นทั้งคืน ส่วนเซียวที่อยู่ในความฝันก็ จับมือเธอไว้แน่นเกินไป พอตื่นขึ้นมาตั้งนานก็ยังไม่ยอมปล่อย มือเธอ

ตอนนี้พอได้เห็นแล้ว สีหน้าเซียวซูก็มืดลงทันที เป็นเขาเองที่ จับข้อมือของผู้หญิงคนนี้ไม่ยอมปล่อยจริงๆ ไม่เพียงแค่นั้น ยัง จับไว้แน่นมากด้วย

แล้วเขาก็ปล่อยออกกะทันหัน แต่บนข้อมือเรียวเล็กของเจียง เสี่ยวไปก็มีรอยแดงที่เด่นชัดมากเสียแล้ว………
แววตาของเซียวซูสะดุ้งด้วยความตกใจเล็กน้อย เมื่อคืน

“เห็นชัดหรือยัง ไม่ใช่ว่าฉันอยากหนุนแขนนายหรอกนะ เป็น เพราะนายจับฉันไว้ตลอด แล้วฉันก็สลัดไม่ออก ก็เลยต้องนั่ง หลับอยู่ตรงนี้ทั้งคืน ทั้งๆ ที่นายเป็นคนทำผิด แต่กลับมาหาเรื่อง ฉันเนี่ยนะ”

“ขอโทษ! ” พอรู้ตัวว่าตัวเองทำผิดต่ออีกฝ่ายแล้ว เซียวซู รีบขอโทษทันที และแววตาที่เย็นชาก็หายไปหมดสิ้น และแทนที่ ด้วยความรู้สึกผิดอันเข้มข้น

ปฏิกิริยาที่เปลี่ยนไปอย่างใหญ่หลวงนี้เป็นสิ่งที่เจียงเสียวไป คาดไม่ถึง “นายก็ขอโทษได้เร็วดีนี่ แต่ว่าฉันไม่ต้องการคำขอ โทษของนายหรอก นายดึงแขนฉันทั้งคืน แถมยังบวมแล้วด้วย นายเองก็คงเห็นสินะ

เป็นอย่างนั้นจริงๆ แขนของเธอถูกตัวเองบีบจน เซียวซูเอง ก็ไม่รู้ว่าตัวเองที่อยู่ในความฝันนั้นลงแรงไปขนาดไหน อย่างไร ก็ตาม ตอนนี้ก็รู้สึกผิดเป็นอย่างมาก

ตอนนี้ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เซียวซูก็ไม่มีเหตุผลที่จะต่อต้าน

พอดูแขนเธออีกรอบ เซียวซูก็ยิ่งหมดคำพูด ทำได้เพียงพูดว่า “เรื่องนี้เป็นความผิดของฉันจริงๆ เธออยากให้รับผิดชอบยังไง หรือว่าเธออยากลงโทษฉันแบบไหน”

รับผิดชอบ ลงโทษ ?
ถ้าจะให้เจียงเสี้ยวไปเลือกยังไงก็คงเป็นข้อแรก

เพราะเธอไม่ได้มีนิสัยชอบการลงโทษผู้อื่น อีกอย่างลงโทษคน อื่นไปแล้วตัวเธอจะได้อะไรขึ้นมา เธอไม่เอาหรอก

แต่ว่า……..ได้เห็นเซียวซู่ทำสีหน้าที่น่าพึงพอใจแบบนี้แล้ว มันก็แตกต่างจากก่อนหน้านี้มาก

บางที……..

เซียวไม่ทันได้สังเกตว่าสายตาของเจียงเสี้ยวไปมีแววเจ้า เล่ห์วาบผ่าน

เจียงเสี่ยวไป๋เริ่มแสดงลูกอ้อน “ช่างมันเถอะ ฉันรู้ว่านายไม่ได้ ตั้งใจ ยังไงนายก็เป็นคนอกหัก พอเมาแล้วก็คงไม่รู้เรื่องอะไรเลย ก็ถือว่าเป็นเหตุที่เกินจากความรู้สึก ฉันใจกว้างขนาดนี้ไม่มีทาง ถือสานายหรอก แต่ว่า……เมื่อคืนฉันช่วยนายไว้ ก็ถือว่านายติด หนี้บุญคุณฉันครั้งหนึ่งก็แล้วกัน”

ติดหนี้บุญคุณ ?

เซียวซู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ติดหนี้บุญคุณเป็นเรื่องที่คนส่วนมาก กลัว เพราะอย่างไรถ้าติดหนี้เงินก็ยังใช้เงินคืนได้ แต่ถ้าติดหนี้ บุญคุณนั้นไม่รู้ว่าจะต้องคืนตอนไหน แล้วยังทำให้คนเรามีภาระ ทางจิตใจด้วย

แต่ว่า……เซียวซูมองดูหญิงสาวที่นั่งอยู่บนพื้นเย็นๆ แล้วบน ข้อมือยังมีรอยแดงที่เกิดจากการที่ถูกเขาบีบ เขาทำร้ายเธอถึง ขนาดนี้ จะมีเหตุผลอะไรปฏิเสธได้อีก
ได้ ต่อไปถ้าเธอต้องการความช่วยเหลือ ให้บอกมาได้เลย

พอพูดเรื่องนี้จบ เซียวซูก็ลุกขึ้นมานั่ง แล้วเขาก็เห็นว่าบนตัว ของตัวเองมีผ้าห่มผืนหนึ่งห่มอยู่ สายตาก็มีแววประหลาดใจวาบ ผ่าน คิดไม่ถึงว่าเธอจะเป็นคนที่มีน้ำใจแบบนี้ แต่พอลองคิดดูก็ถูก ถ้าไม่ใช่คนมีน้ำใจ จากลากผู้ชายตัวโต

อย่างเขากลับมาบ้านตัวเองทำไม

แล้วก็ยังโชคดีทีเขาก็ไม่ใช่คนเลวร้าย

พอคิดถึงตรงนี้ เซียวซูก็หันไปมองดูดวงตาที่เปล่งประกาย ของเจียงเสี่ยวไปอีกครั้ง แล้วก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยเตือนเธอ “ต่อไป ถ้าเจอเรื่องแบบนี้อีก เธออย่าเข้าไปยุ่งเลยจะดีกว่า”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ