เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 76 เกลียด เย่โม่เซิน



บทที่ 76 เกลียด เย่โม่เซิน

เซียวซู่ถอยออกไปด้วยความกลัว หลังจาก หลบหมัดของเขา ก็ยังรู้สึกหวาดกลัวและกุมหน้าอก ที่ตกใจของเขาไว้ “คุณชายเย่ ถ้าคุณฆ่าผมจริงๆ จะ ไม่มีใครทำไปจัดการธุระแทนคุณเลยนะ”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เย่โม่เซินก็หัวเราะเยาะ ออกมา

“จะว่ามากก็ไม่มาก จะว่าน้อยก็ไม่น้อย”

เซียวซู่รู้สึกว่าเหมือนมีลูกธนูหลายลูกปักอยู่ ในอกของเขา และเขาได้รับบาดเจ็บ เขาพูดว่า “คุณ ชายเยจะให้ชักแม่น้ำทั้งห้ามาพูด ผมก็ติดตามคุณ มาตั้งนานขนาดนี้แล้ว คุณยังไร้น้ำใจไมตรีขนาดนี้ เลยเหรอ?”

เย่โม่เซิน ..ไสหัวไป!”

มันน่าขยะแขยงที่ชายร่างใหญ่จะมาแบ๊วใส่

เขา

เซี่ยวซูถอนหายใจหันออกไป ตั้งใจจะ” ไสหัว ออกไป” เมื่อคิดขึ้นมาได้ ทันใดนั้นเขาก็หันหลังกลับ มา ” ใช่แล้ว คุณชายเย่ ผู้ช่วยเสิ่นควรจัดการยังไง ดี?”

เมื่อได้ยิน เย่โม่เซินก็นึกผู้หญิงคนนั้นที่เมื่อกี้ดื้อรั้นเธอไม่มีคำอธิบายจากปากเธอแม้แต่คำเดียว ให้เขาฟัง ทำไมเขาจึงต้องสนใจเธอ?

ไม่สนใจ” เย่โม่เขินตอบกลับมาเสียงเย็น ไม่มีอารมณ์ใดใด เซียวซู่หยุดไปครู่หนึ่ง แล้วยืนยันอย่าง

ระมัดระวัง “ไม่สนใจจริงๆเหรอ? ผู้ช่วยเสิ่นอาจจะ ท้อง?”

เย่โม่เซินขมวดคิ้วและกัดของเขา “นายสนใจ เธอมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ต้องการให้เธอให้ รางวัลนายไหม?”

สีหน้าของเชียวซู่หยานเปลี่ยนไปทันที “คุณ ชายเย่ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น ในเมื่อคุณชาย เย่ไม่สนใจ ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่สนใจแล้ว”

พูดจบเซียวซู่ก็รีบออกไป

เย่โม่เซิน เป็นเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในห้อง ขนาดใหญ่นี้ เย่โม่เซิน ค่อยๆหรี่ตาของเขาลง

เหอะ ผู้หญิงที่ไม่รู้เป็นตาย นึกไม่ถึงว่าจะ ตามเขามาที่นี่ แท้จริงแล้วเธอต้องการอะไรจาก เขา? ได้รับคำสั่งจากนายท่านเย่จริงๆ เหรอ?

เรื่องอื่น เยโม่เซินไม่สนใจได้ แต่การตามหาผู้ หญิงคนนั้นเป็นเรื่องเดียว ที่เขาจะไม่ยอมให้ใครมา ขัดขวาง
เมื่อลมยามค่ำคืนพัดมาโคมไฟอันอบอุ่นก็ลุก ไหม้

เย่โม่เซิน ล้างหน้าบ้วนปากเสร็จแล้วและเข้า นอน ด้วยความช่วยเหลือของ เซียวซู่ เย่โม่เซิน หลับตาลงเหมือนอย่างเคย

แต่แค่หลับตาลง ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นก็ โผล่ขึ้นมาจากดวงตาที่มีดมิด ผู้หญิงคนนั้นมี คุณสมบัติอวัยวะสามมิติบนใบหน้าเล็กๆน้อยๆของ เธอครบถ้วน ดวงตาเหมือนกันทะเลสาบเย็น แต่หลัง จากเปื้อนน้ำตาใสทะเลสาบก็เหมือนสว่างแวววาว ราวทะเลดวงดาว โจมตีเข้าไปในใจของคน

ดวงตาลึกของเย่โม่เซิน เปิดขึ้น ดวงตาสีเข้ม ของเขาก็กลายเป็นสว่างชัดขึ้น

สมควรตาย!

ทำไมเขาถึงคิดถึงใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น เมื่อเขาหลับ?

เสิ่นเฉียว….ผู้หญิงคนนั้น มีเสน่ห์อะไรกัน แน่?นึกไม่ถึงเลยว่า….

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เย่โม่เซินบีบมือแน่น ผ่านไป สักครู่ก็ปล่อย อีกครู่ต่อมาเขาก็ลุกขึ้นนั่งเรียกเซียวซู่

ซึ่งกำลังจะออกไปให้หยุดก่อน

“คุณชายเย?” มือของ เซียวซู่ เพิ่งจะกดปิดสวิตช์ไฟ ตอนที่กำลังจะปิดไฟดวงใหญ่ ก็ได้ยินเย่ โม่เซิน เรียก เขาหันกลับมาอย่างสงสัย “มีอะไรเห รอครับ?”

**

ฟ้ามืดแล้ว ห้องเล็กๆห้องหนึ่งในบ้านหลัง

ใหญ่

ในห้องที่ว่างเปล่ามีเพียงเตียงเล็กๆหลังหนึ่ง โต๊ะกลมหนึ่งตัวและหน้าต่างบานน้อย ไม่มีอะไรอื่น

อีก

ในบ่ายวันนั้น คนพวกนั้นพาเสิ่นเฉียวมานี่แล้ว

ขังเธอไว้

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ทำอะไรกับเธอ แต่ ความแข็งแรงของผู้ชายก็ยังคงมีแรงมาก เมื่อจับ เธอ แขนของเธอก็บวมและฟกช้ำ

เมื่อคิดอย่างนี้ เสิ่นเฉียว เหลือบมองที่แขน เธอเหยียดมือของเธอออกมาแล้วลูบมัน เธอขมวด คิ้วด้วยความเจ็บปวด เธอดึงมือออก ร่างเล็กๆ ของ เธอนอนตะแคงข้างอยู่เตียง

วิลล่านี้ใหญ่มาก ..

ข้างนอกเงียบมากไม่มีใครเอาอาหารมาให้ เธอตั้งแต่บ่ายจนถึงตอนนี้ เธอหิวมาก….

คนพวกนั้นคงจะไปหมดแล้ว
เมื่อคิดว่าเธออาจจะเหลือเพียงตัวคนเดียวใน บ้านหลังใหญ่ ทุกเส้นประสาทของเสิ่นเฉียวก็กลาย

เป็นตื่นตระหนก

ดังนั้นสมองของเธอก็เริ่มทำงานอย่าง กระฉับกระเฉงขึ้นในเวลานี้ ภาพที่น่ากลัว สยองขวัญ ทั้งหมดพุ่งขึ้นมาในหัวของเธอ

ติง–

ไฟฟ้ารอบๆ จู่ๆก็ถูกตัดออก!

อ๊ะ

ท่ามกลางความมืดมิด ชินเฉียวกรีดร้องด้วย ความกลัว เธอหดตัวลงโดยไม่รู้ตัว

โคมไฟที่เมื่อครู่ยังเปิดอยู่ ตอนนี้มันถูกปิดลง เสิ่นเฉียวเกือบจะตกใจจนช็อก

เธอ…กลัวความมืด!

เสิ่นเฉียว กัดริมฝีปากล่างของเธอ เธออยาก ถามว่ามีใครอยู่ไหม แต่เธอไม่กล้าพูดเพราะกลัวว่า หลังจากที่ถามแล้วเธอจะผิดหวัง

เธอนั่งซ่อนตัวอยู่ในมุมห้องและก้มลงไปพุบ ลงบนเข่าของเธอ น้ำตาร่วงลงจากดวงตาของเธอ โดยไม่รู้ตัว

ติง–
ท่ามกลางความมืดอันเงียบสงบ เสิ่นเฉียว ดู เหมือนจะได้ยินเสียงบางอย่าง

เธอขนลุกไปทั้งตัวแล้วยืนขึ้น และกลั้นลม หายใจของเธอ

ติง–

มีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นในคืนที่เงียบงั้น เสียงนี้ เป็นเหมือนค้อนเหล็กแหลมที่กระทบหัวใจของ เสิ่น เฉียว ทุกครั้งที่–มันร้ายแรงมาก!

เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าเธอกำลังจะล้มลง เธอกัดริม ฝีปากล่างของเธอแน่น เธอเกลียดเย่โม่เซิน!

ไอ้บ้านี่!

เธออยากให้คนเหล่านั้นลงโทษเธอหรืออะไร ก็ได้ แทนที่จะถูกขังอยู่ที่นี่ จิตใจที่ถูกทรมานมันเจ็บ ปวดเกินไป!

เสิ่นเฉียว ยังคงได้ยินเสียงในตอนแรก และ จากนั้นมันอาจจะชินชา เสียงใดๆ ก็ฟังไม่ได้ยิน แล้ว ไม่รู้ว่าน้ำตาพวกนี้หลั่งไหลออกมามากแค่ไหน แล้ว

ที่ด้านนอกวิลล่าเย่โม่เซินมองไปที่วิลล่าที่มืด ทั้งหลังและเสียงเย็นชาของเขาก็ดังขึ้น “เกิดอะไร ขึ้น?”

คนดูแลไม่กี่คนมองเห็น เย่โม่เซิน มาก็รีบไปรายงานว่า “คุณชายเย่วงจรไฟฟ้าในวิลล่าจู่ๆก็พังลง แต่มันก็ถูกซ่อมแซมแล้ว!”

เพราะวิลล่านี้เป็นหนึ่งในไม่กี่หลังที่คุณชายเย่ ไม่ค่อยมา ดังนั้นทุกคนจึงค่อนข้างล่ะหลวม

หลังจากรอประมาณสองนาที เย่โม่เซิน ขมวด คิ้วแน่น “นี่เรียกว่าซ่อมฉุกเฉินเร่งด่วน?”

ใบหน้าของชายผู้นั้นดูเหมือนเป็นสีขาวซีดใน ทันที “คุณชายเย่ผมจะโทรกลับไปอีกครั้งแล้วถาม ดู”

“ช่างเถอะ!”เย่โม่เซินถามตรงๆ “แล้วผู้หญิง คนนั้นที่มาในตอนบ่ายล่ะ?”

“คุณชายเย่เธออยู่ในห้องเล็กๆบนชั้นสามเรา ไม่รู้จะทำยังไงกับเธอดี ดังนั้น…..เลยขังเธอไว้ก่อน”

พูดจบ คนคนนั้นก็มองมาที่เซียวซู่ เซียวซู่ พยักหน้า ไม่ได้โทษก็ดีแล้ว

อย่างไรเสียตอนนี้เป็นเวลาที่ควรจะนอนหลับ แต่เย่โม่เซินอยู่ๆก็ปรากฏตัวที่นี่เพื่อชินเฉียว

ถ้าพวกเขาทำอะไรกับเสิ่นเฉียว อย่างนั้นถึง จะเรียกว่าซวยจริงๆ

เพียงแต่นึกไม่ถึง เมื่อเยโม่เซินได้ยินว่าพวก

เขาขังเธอไว้ในห้อง ก็เหมือนมีรังสีอันตรายในตัว

เขา
“แล้วหลังจากไฟดับล่ะ? มีใครเข้าไปดูหรือ ยัง?”

ชายคนนั้นตัวแข็งที่อไปครู่หนึ่งแล้วสาย หัวไม่ ไม่มีครับ”

เมื่อพูดออกมา บรรยากาศก็เริ่มอึมครึม เชียว ซูตระหนักได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาก็รีบพูด ขึ้น”คุณชายเย่ พวกเราขึ้นไปดูกันก่อนเถอะ”

“แต่….ไฟยังซ่อมไม่เสร็จ ลิฟต์ก็ยังไม่ สามารถใช้ได้เลย” ชายที่เฝ้าประตูพูดเสร็จแล้วก็ มองไปที่ขาของเย่โม่เซิน อย่างไม่รู้ตัว”คุณชายเย่ เกรงว่า….

เขาไม่กล้าพูดประโยคหลังทุกคนรู้ว่าอาการ ป่วยที่ขาของเย่โม่เซินเป็นจุดเจ็บปวด พูดต่อหน้า เขาก็เหมือนรนหาที่ตาย

เย่โม่เซินเงยหน้าขึ้น เชียวซู่ก็รีบเข็นเขาไป ข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ” ไม่เป็นไรผมเป็นเฮอร์คิวลิส ผมแบก คุณชายเย่ ขึ้นไปชั้นบนเอง!”

หลังจากพูดจบแล้วเขาก็รีบละสายตาออกไป อย่างรวดเร็ว เขายังตะโกนอีกว่า “พวกนายไม่ต้อง ตามขึ้นไปข้างบนนะ ไม่อย่างนั้นถ้าทำให้แบก คุณ ชายเย่โกรธอาจจะโดนตัดหัวก็ได้”

ทุกคนตัวสั่นด้วยความกลัว พวกเขาแค่อยากจะขอบคุณเซียวซูที่เข็นเย่โม่เซินออกไป ไหนเลยจะ กล้าตามขึ้นไป? ท้ายที่สุดพวกเขาถึงเพิ่งสังเกตเห็น รังสีสังหารที่เข้มข้นและดุร้ายออกมาจากร่างกาย ของ เย่โม่เซิน!


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ