บทที่266 ผู้หญิงที่ยอมรับอย่างแน่นอน
เซียวซูเห็นฉากที่อยู่ตรงหน้า ด้วยสีหน้านิ่งสงบ ครูต่อมาเขาก็พูดขึ้น อย่างเรียบนิ่ง: “คุณดูผิดแล้ว”
พูดจบ เขาก็ยื่นมือออกไปจับที่คอเธอแล้วโน้มเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแล้ว พูดกับเธอนิ่ง ๆ: “ผมส่งคุณกลับห้องนะ” เสี่ยวเหยียนยังคงตกตะลึง เธอถูกลากออกไปก่อนที่เธอจะตอบสนอง
จากนั้นเมื่อกลับถึงห้องของตนเอง เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าตนสร่างเมาไป กว่าเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว!
“เมื่อกี้…ฉันเห็นคุณชายเย…”
“คุณดื่มจนเมาแล้วล่ะ” เซียวซูมองดูเธอด้วยสีหน้าเย็นชา: “ไม่ได้เห็น อะไรทั้งนั้น”
“ใช่ ใช่ไหม?” เสี่ยวเหยียนกะพริบตาและถาม ท่าทางเงอะงะทําให้อดไม่ ได้ที่จะหัวเราะ แต่ว่าเมื่อครู่เธอเห็นจริง ๆ ว่าผู้ชายคนนั้นยืนอยู่ตรงนั้น
นั่นมันคืออะไรกันล่ะ? คุณชายเยพิการไม่ใช่เหรอ? ทําไมถึงยืนอยู่ ตรงนั้นได้?
“ใช่” เซียวซู่จ้องมองเธออย่างดุดันและตั้งใจ: “ตอนนี้คุณต้องพักผ่อน แล้ว พรุ่งนี้ทุกอย่างก็จะกลับมาเป็นปกติ
“อ้อ” เสี่ยวเหยียนพยักหน้าอย่างว่าง่ายจากนั้นจึงหันหลังและเดินไปที่ ข้างเตียงของตนเอง เมื่อเดินถึงข้างเตียงแล้วเธอก็ล้มตัวลงนอนทันที เธอนอน แผ่หลา เอียงศีรษะและหลับไปอย่างรวดเร็ว
เซียวซู่ที่อยู่ในห้อง: “ ”
การหายใจของเสี่ยวเหยียนสม่ําเสมออย่างรวดเร็วหลังจากที่เธอแน่ใจ ว่าเธอหลับไปแล้วจริง ๆ เซียวซูจึงถอนหายใจได้ จากนั้นก็หันหลังแล้วออก จากห้อง พลิกมือไปเพื่อปิดประตูห้อง
ในขณะที่ปิดประตูห้องนั้นเขามีสีหน้าหนักแน่นจริงจัง
จากนั้นเมื่อเขากลับไปที่ห้องรับแขกแล้ว ชายหนุ่มที่สง่างามนั้นได้นั่ง กลับไปที่วีลแชร์แล้ว กอดเส้นเฉียวที่บิดตัวอยู่ในอ้อมแขน มองเขาด้วยสีหน้า เย็นชา
“เธอเห็นแล้วเหรอ?”
เสียงของเยโม่เซินเย็นชา ไร้อารมณ์ ราวกับหิมะในเดือนสิบสอง
เซียวซู่พยักหน้า สุดท้ายแล้วก็ส่ายหน้า เขาเหงื่อออกท่วมหลังด้วย ความตกใจกลัว
“คุณชายเย่ เธอเมาหนักมากครับ คาดว่าพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาก็คงลืมหมดแล้ว เยโม่เซินไม่พูดอะไร บรรยากาศในห้องนั้นเย็นยะเยือกจนน่ากลัว เซียว ซูกําลังลังเลใจสุดท้ายก็ออกปากร้องขอแทนเธอ “เธอเป็นเพื่อนสนิทของ คุณนายน้อยสอง ถ้าหากคุณชายเย่ลงมือกับเธอ คุณนายน้อยสอง….คงจะไม่ เห็นด้วยนะครับ?”
เซียวซู่เพิ่งจะพูดออกไป ยิ่งรู้สึกได้ถึงสายตาอันแหลมคมดังมีดบินพุ่ง เข้าหาตัวเขา เขาไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองเปโม่เซิน ทําได้เพียงหลบสายตาและ พยายามลดไหล่ของตนเองลง “นี่แกกําลังร้องขอแทนเธออย่างนั้นเหรอ? เซียวซู”
หน้าผากของเซียวซู่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ มีความสั่นเครือในน้ําเสียงของ เขา “ไม่ ไม่ใช่ครับ! เซียวซู่เพียงแค่พูดความจริงเท่านั้น!”
“ห์ เป็นความจริงที่ดีจริง ๆ” เปโม่เซินหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน “แค่ จากที่เธอพาผู้หญิงคนนี้ไปดื่มจนเป็นแบบนี้แล้ว ฉันก็ลงมือกับเธอได้แล้ว อย่างไรก็ตาม..”
อย่างไรก็ตามอะไร? เซียวซู่อยากรู้มากว่าเยโม่เซินจะจัดการอย่างไร แต่เขาก็ไม่กล้าถามอะไรมากไปกว่านี้
เวลาผ่านไปทุกนาทีทุกวินาที นานจนเซียวซูคิดว่าเสี่ยวเหยียนคงจะ ชะตาขาดแล้ว ในที่สุดเขาก็ได้เสียงของเปโม่เซิน
“ครั้งนี้เป็นข้อยกเว้น นายอยู่ที่นี่จัดการเรื่องที่เหลือ นายคงรู้ระดับความ สําคัญของเรื่องนี้ดีนะ”
เซียวซู่ตกตะลึงอยู่ในใจและเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คุณชายเย่ หมายความว่าจะไม่เอาเรื่องใช่ไหมครับ?” “ไม่เอาเรื่องไม่ได้หมายความว่าให้นายผ่อนคลายได้”
“ครับ!” เซียวซูรีบพยักหน้าทันที และพูดอย่างมีพลังเล็กน้อย “ผมจะอยู่ จัดการเองครับ รอเธอตื่นแล้วจะถามให้ชัดเจน วางใจเถอะครับคุณชายเย่ ผม รู้ว่าต้องทํายังไง”
หลังจากได้คําตอบที่ต้องการแล้ว เปโม่เซินก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้อง อยู่แล้ว ยิ่งกว่านั้นหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดนั้นก็อยู่ไม่สุขเหมือนกับว่าเธอนั้นไม่สบายตัว เธอขยับตัวถูไถไปอยู่ในอ้อมกอดของเปโม่เซินตลอดเวลา กลิ่น ของไวน์และบาร์บีคิวทั่วร่างกายของเธอกระตุ้นต่อมรับรสของเขา
ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะความอดทน เขาคงโยนเธอทิ้งไปนานแล้ว
“ยัยโง่ เธอนี่ไม่เชื่อฟังจริง ๆ เชียว” เปโม่เซินก้มหน้าลง และกัดริมฝีปาก แดงระเรื่อของเธออย่างแรงด้วยความโมโห
“อ๊ะ…” เส้นเฉียวที่อยู่ในอาการเมาเจ็บและร้อนออกมาเบา ๆ ยื่นมือออก ไปแล้วตบโดยไม่รู้ตัว ก่อนที่มือจะโดนหน้าของเขา เยโม่เซ็นจับข้อมือขาวของ เธอไว้ได้มั่นแล้วดึงมันลงไป: “ฉันไปก่อน นายอยู่ที่นี่แหละ”
“ครับ คุณชายเย”
เยโม่เซินพาเสิ่นเฉียวออกไปแล้ว ห้องค่อย ๆ สงบนิ่งลง บรรยากาศรอบ ๆ ที่เย็นยะเยือกในตอนที่เยโม่เซินอยู่นั้นกลับเข้าสู่อุณหภูมิปกติอย่างช้า ๆ
เซียวซู่เหงื่อออกโทรมกาย พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเปโม่เซินไม่ใช่คนพิการ มันเป็นความลับที่มีเพียงเขาและสังอานเท่านั้นที่รู้ แม้แต่คุณนายสองก็ไม่รู้ เรื่องนี้
อีกทั้งในตอนเริ่มต้นที่คุณนายน้อยสองเกือบจะรู้ความจริงเข้านั้น เปโม่ เซินก็ได้พูดกับเธอว่าจะจบชีวิตเธอด้วยมือเขาเองก็ทําให้เซียวซูตกใจกลัวอยู่
ไม่น้อย
ความรู้สึกที่คุณชายเยู่มีต่อคุณนายน้อยสองนั้นเป็นอย่างไร? ในความ คิดของเซียวซู่นั้น คุณชายเย่นั้นมีใจให้กับเสิ่นเฉียวจริง แต่เขาก็ยังพูดออกมา อย่างง่ายดายว่าจะจบชีวิตเธอด้วยมือเขาเอง
งั้นเสี่ยวเหยียนล่ะ? เธอเป็นเพียงพนักงานทั่วไปคนหนึ่งเท่านั้น ยิ่งจะตายเร็วกว่ารึเปล่า?
ดังนั้นเขาจึงกลัวจนเหงื่อแตกพลั่กจริง ๆ โชคดี โชคดีที่สุดท้ายคุณ ชายเย่ก็เพียงให้เขาอยู่จัดการเรื่องราวและปล่อยเสี่ยวเหยียนไป
ดูแล้ว คุณชายเยู่ในตอนนี้แตกต่างจากเขาในอดีตแล้ว ที่จริงแล้วเขา มีหลายเรื่องที่พูดออกไปแล้วแต่ไม่ทํา
อีกทั้งความเปลี่ยนแปลงนี้ อาจจะเกี่ยวโยงถึงคุณนายน้อยสอง…
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เซียวซูยื่นมือออกมาเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก จากนั้นก็หัน หลังกลับห้องไป เขามองดูเสี่ยวเหยียนที่กําลังนอนหลับโดยไม่มีการรักษาภาพ ลักษณ์ใด ๆ เขาได้เพียงแต่ส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้
โชคดีที่ดื่มจนเมาจริง ๆ ยิ่งกว่านั้นเสี่ยวเหยียนก็ไม่ใช่คนฉลาดอะไร
ถ้าหากไม่ได้เมา คงจะ เฮ้อ เซียวซู่ไม่กล้าแม้แต่จะคิด
ส่วนอีกด้าน เยโม่เซินพาเสิ่นเฉียวออกมาจากบ้านของเสี่ยวเหยียนแล้ว ขึ้นรถไป
คืนนี้ไม่ได้มีเพียงเขาและเซียวซู่ที่มา ยังมีคนขับรถ เขาเป็นคนช่วยเปิด ประตูและเข็นวีลแชร์ของเปโม่เซินขึ้นไปบนรถและปิดประตูรถ
“คุณชายเย่ กลับบ้านเลยไหมครับ?” คนขับรถไม่กล้ามองเสิ่นเฉียวเป็น เวลานาน เมื่อขึ้นรถแล้วจึงถามขึ้นอย่างสุภาพ
เยโม่เซินนิ่งไปครู่หนึ่ง เดิมทีเขาคิดจะพาเส้นเฉียวกลับบ้านตระกูลเย่
แต่ว่า…ผู้หญิงคนนี้ช่วงนี้เธอส่งเสียงเอะอะดังมากไปหน่อย หากให้อยู่ใน บ้านเขาเองก็ไม่มีเวลาจะดูแลเธอได้สะดวก…
หลังจากพิจารณาดูคร่าว ๆ แล้ว เยโม่เซินเม้มริมฝีปากแล้วพูด “ไปวิลล่า ไห่เจียง”
“ครับ คุณชายเย” รถยนต์หมุนหัวกลับในความมืดจากนั้นก็หายไปจากใต้ตึก
เยโม่เซินก้มหน้าและมองดูเส้นเฉียวด้วยความสงสัย ในตอนนี้เธอสงบลง มากกว่าก่อนหน้านี้บ้างแล้ว คิ้วบอบบางคู่นั้นยังคงขมวดแน่น ริมฝีปากซีดขาว เล็กน้อยแต่กลับชุ่มชื้น
วิลล่าไห่เจียง เป็นทรัพย์สินส่วนตัวของเปโม่เซินที่ไม่มีใครรู้ ครบรอบวัน เกิดของแม่เขาทุกปี เขาจะไปอยู่ที่นั่นคนเดียวประมาณสองถึงสามวัน การ ไปล่วงหน้าครั้งนี้ทําให้คนขับรถรู้สึกค่อนข้างประหลาดใจ
ยิ่งสําคัญไปกว่านั้นคือคุณชายเย่วางแผนพาผู้หญิงคนนี้ไปกับเขาด้วย เขามีเจตนาอะไร? หรือว่าตัดสินใจแน่วแน่กับเงินเฉียวแล้ว? เมื่อคิดถึงตรงนี้ คนขับรถก็ตกตะลึงเล็กน้อย
เขาเองก็อยู่กับเยโม่เซินมาหลายปีแล้ว ก็ถือว่าเป็นลูกน้องของเปโม่เซิน คนหนึ่ง ดังนั้นเขาก็พอจะรู้เรื่องของเปโม่เซินอยู่บ้าง แต่เขาไม่เคยถาม