บทที่ 879 อธิบายอย่างละเอียดให้ครบห้ามตกหล่นเต็ด

ขาด ยิ่งคิดมากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกว่าไร้สาระมากขึ้นเท่านั้น คือจินก็

ลบล้างความคิด ออกโดยตรง

“เป็นไปไม่ได้ เสี่ยวเสวยคนนี้เป็นคนที่ฉันเลี้ยงมาจนโต เธอจะทำเรื่องแบบนั้นได้อย่างไร? ไอ้สารเลว นายทำเพื่อไม่ให้ หมั้นกับเสี่ยวเสว่ คิดไม่ถึงว่านายกับเฉียวจื้อจะมาพูดโกหกคน แก่อย่างฉันคนนี้?”

เฉียวจื้อ “…คุณปู่จื่อ พวกเราจะรวมหัวกันโกหกท่านได้ อย่างไร? เรื่องแบบนี้เกี่ยวกับชื่อเสียงถ้าไม่เป็นความจริง พวก เราจะพูดมั่วชั่วได้อย่างไรกัน? 11

ในตอนนี้ ทว่าเย่ไม่เซินกลับหัวเราะอย่างเย็นชา แม้ว่าเขาจะ กำลังหัวเราะอยู่ แต่เสียงหัวเราะนั้นฟังดูเย็นเข้าไปจนถึงกระดูก ไม่มีความอบอุ่นใดๆเลยสักนิด

ผมเดาไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าคุณตาจะไม่เชื่อ ดังนั้น …

เสียงของเขาหยุดชะงัก ต่อมาก็มีคนสองคนเดินเข้ามาจาก ข้างนอก พาคนรับใช้คนหนึ่งเข้ามาพอดี

ฉากนี้ทำให้เฉียวจื้อกะพริบตา และดูเหมือนสติของเขายังไม่

กลับมาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ยูฉือจินมองไปที่คนรับใช้คนนั้นที่ถูกพาเข้ามา และจำได้ว่าเธอเป็นคนที่เสิร์ฟน้ำชาคนนั้นในทุกเช้าเสมอ ทันใดนั้นดูเหมือน จะเข้าใจอะไรบางอย่าง

เพียงแค่เขาคิดไม่ถึงว่า หลานชายของเขาเอง การกระทำจะ เคลื่อนไหวเร็วขนาดนี้

คนรับใช้ถูกชายชุดดำสองคนนำตัวเข้ามา เมื่อเห็นคนใน ห้องโถงนั้น ก็ตกใจจนสีหน้าซีดขาวทันที “ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ พวกคุณปล่อยฉันเถอะนะคะ ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น ปล่อยฉันไป เถอะ… ”

ยังไม่ได้บอกว่าเรื่องอะไร ปฏิกิริยาที่บ้าคลั่งของเธอเช่นนี้ได้ บ่งบอกทุกอย่างไว้หมดแล้ว นายท่านถือมองไปที่การแสดงออกอันบ้าคลั่งของสาวใช้

จู่ๆก็รู้สึกว่าสิ่งที่เยโม่เป็นและเฉียวซื้อพูดนั้นอาจจะเป็นความจริง

ตวนเสวยเด็กคนนั้นทำเรื่องที่น่ารังเกียจและไร้ยางอายเช่น

นั้นจริงๆ

เพียงแค่… ถ้าหากเรื่องแบบนี้แพร่กระจายออกไปจริงๆ เดา ว่าชื่อเสียงของตระกูลตวนอาจจะถูกเสี่ยวเสว่านใน

เขามีมิตรภาพที่ลึกซึ้งกับตระกูลตวนมขนาดนั้น จะปล่อยให้ต วนมู่เสน่ยัยเด็กคนนี้ทําลายชื่อเสียงของตระกูลตวนเช่นนี้ได้ อย่างไรกัน?

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เฉือจีน ก็พูดขึ้นทันทีว่า “เธอมาร้องอะไรที่นี่ เสียงดังจนทำให้ฉันปวดศีรษะไปหมดแล้ว รีบลากตัวเธอออกไป เดี๋ยวนี้!”
ในความทรงจําของทุกๆคนนั้น เฉือจีน ไม่ค่อยปฏิบัติต่อคน รับใช้ในครอบครัวรุนแรงขนาดนี้ เขามักจะปฏิบัติต่อคนรับใช้ อย่างอ่อนโยน และไม่ดูถูกคนรับใช้มาโดยตลอด

แต่ตอนนี้ที่เขากลับพูดแบบนี้ งั้นก็แสดงว่าเขาตื่นตระหนก จริงๆแล้ว และพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรักษาชื่อเสียงของตระกูล ตวนมู่ และตระกูลฉือ

แต่ว่าเย่ ไม่เป็นจะทำตามความปรารถนาของเขาได้อย่างไร กัน?

แม้ว่าจะเป็นคุณตาของเขา แต่ก็ยังมีบางเรื่องที่ต้องเปิดเผย ต่อสาธารณชน เขาไม่ได้ชอบชีวิตที่ถูกคนอื่นกดหัวไว้เช่นนั้น * คุณตารีบร้อนอะไรครับ? ลองฟังสิ่งที่เธอพูดต่อไปก่อน

ครับ รอให้เธอพูดจบแล้วค่อยลากเธอออกไปก็ไม่สายเกินไปนะ

ครับ”

ฉือจินกลับหายใจเข้าลึก ๆ และอดไม่ได้ที่จะมองไปทางเย่ โม่เซิน

ดวงตาของทั้งสองคนประสบกัน เป็นครั้งแรกที่ฉือจีนเพิ่งรู้ ว่าดวงตาของเยโม่เซินนั้นทั้งเย็นชาและเลือดเย็นขนาดนี้ บาง ครั้งเขาก็รู้สึกว่าเย่ ไม่เซินจะไม่มองเขาในฐานะคุณตาในไม่ช้านี้ แล้ว

คำพูดที่ หยูโป พูดกับเขาก่อนที่จะลงไปชั้นล่างนั้นก็ดังขึ้นใน สมองของเขามา
“ไม่ว่าอย่างไรก็ตามคุณชายเซ็นก็เป็นหลานชายของท่านที่ ตามหาเจอได้ไม่ง่าย คุณท่านอย่าเป็นเพราะเรื่องใดเรื่อง หนึ่ง…มาทำร้ายจิตใจของคุณชายเงินเลยนะครับ ”

ทันใดนั้นคำพูดเหล่านี้ก็ต้องอยู่ในหูของเขา ฉือจีนมองไปที่ เย่ไม่เป็น และก็พูดไม่ออกอย่างฉับพลัน

เขาคิดไปเองว่าเขาทำเพื่อหลานชายคนนี้มาโดยตลอด ไม่ อยากให้เขาเดินตามรอยของคุณแม่ของเขา แต่ทำไม… ทำไม ผลลัพธ์ของทุกครั้งถึงเป็นเช่นนี้

เรื่องที่เขาทํา ผิดตรงไหนกันแน่?

คนรับใช้เอาแต่ตะโกนและร้องไห้ เย่ไม่เป็นกวาดตามองด้วย สายตาที่เฉียบคมหนึ่งครั้ง นำพาแววตาสังหารที่ดุร้าย เธอกลัว จนหุบปากทันที จากนั้นก็ก้มศีรษะและไม่กล้าส่งเสียงอีกเลย

เยโม่เป็นหัวเราะเยาะ “ไหนพูดมาว่า เมื่อคืนนี้เธอทำ อย่างไร อธิบายอย่างละเอียดให้ครบ ห้ามตกหล่นเด็ดขาด

แม้ว่าคำพูดเหล่านี้จะพูดกับคนรับใช้ แต่ว่าสายตาของเย่ไม่ เงินกลับมองไปที่ ฉือจีน แหลมคมเหมือนสายฟ้า ไม่ยอมให้ คนอื่นหลบหนีไปได้

หลังจากที่คนรับใช้ได้ยินเสียงของเขานั้น ร่างกายของเธอก็ สั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัวขึ้นมา จากนั้นเธอขาของเธอก็อ่อนยวบ ทรุดลงกับพื้นทันที จากนั้นไม่นานเธอก็เงยหน้าขึ้นและพูดอย่าง หลั่งน้ำตาเต็มหน้าว่า “คุณชายเซ็น ยกโทษให้ฉันเถอะนะคะ ฉันสติเลอะเลือนเหมือนถูกผีเข้าสิง ถึงทำเรื่องแบบนี้ได้”
ถ้าหากเธอรู้ว่าเธอจะถูกจับได้ เธอจะไม่มีวันทำแบบนี้แน่นอน

แรงผลักดันในร่างกายของเย่ไม่เป็นท่า ให้เธอรู้สึกหวาดกลัว มากจริงๆ ตอนที่เขากวาดสายตาไปที่เธอนั้น ขาของเธอก็อ่อน ยวบลง เมื่อนึกถึงเมื่อคืนนี้ที่ตัวเองใส่ยาลงไปในน้ำชาของเขา นั้น เธอรู้สึกว่าชีวิตของเธอเกือบจะมอบให้กับเวลา ในตอนนี้ แล้ว

“เธอพูดให้รู้เรื่อง!” เฉียวจื้อเห็นเธอพูดจาไม่ชัดเจน ก็ก้าวไป ข้างหน้าและถามเธอว่า “เมื่อคืนนี้เธอทำอะไรลงไปกันแน่ ขั้น ตอนเป็นอย่างไร หมายถึงว่าใครเป็นคนสั่งให้เธอทำ ทุกอย่าง พูดออกมาให้ชัดเจน ถ้าหากเธอกล้าพูดผิดไปสักคำ ฉันจะ…”

“พอแล้ว!”

ฉือจิน อดไม่ได้แล้วจริงๆเลยตะคอกไปหนึ่งครั้ง

เขาไม่ใช่คนโง่ คนรับใช้พูดมาถึงขนาดนี้แล้ว เขาจะไม่ เข้าใจได้อย่างไร

เพียงแค่เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสวนเสาจะทำเรื่องแบบนั้น ได้ ถ้าหากว่าพูดออกมาอีก …

“คุณตา สงสารตวนเสว่แล้วเหรอครับ?” เย่โม่เซินยกยิ้มริม ฝีปากอย่างเย็นชา “แล้วผมล่ะ?”

แล้วผมล่ะ? ?

คำถามนี้ทันใดนั้นก็กระทบจิตใจของฉือจีน ดวงตาของเขา หดลงเล็กน้อย มองไปที่เย่ไม่เป็นอย่างพูดไม่ออก
“ผมเป็นหลานชายแท้ๆของคุณตาใช่ไหม? ” ฉือนเอ่ย “แน่นอน ยังจะต้องสงสัยอีกเหรอ? “

“แล้วทําไม หลานชายของท่านได้รับความไม่เป็นธรรม แต่ ท่านกลับช่วยคนนอกปกปิดเรื่องด้วย? แน่นขึ้น คมชัดและลึกล้ำ ” ดวงตาของเย่ไม่เป็น

มองไปที่ดวงตาเช่นนี้ เฉือจีน ก็รู้ว่า ถ้าหากไม่ปล่อยให้เขา ทำเรื่องนี้จบ กลัวว่าเขาจะรู้สึกผิดหวังต่อคุณตาของเขาคนนี้ แน่นอน

“พูดต่อ”

เมื่อเห็นว่าฉือจินไม่ได้ห้ามต่อ เย่ไม่เป็นก็ยกริมฝีปากขึ้น และกล่าวอย่างเย็นชา

เฉียวจื้อชี้ไปที่คนรับใช้ “ได้ยินไหม? รีบพูดมา ฉันจะบอก เธอให้ถ้าหากว่าฉันไม่เห็นว่าเธอเป็นผู้หญิงฉันจะต่อยไปตั้งนาน แล้ว เธอคงจะไม่อยากลิ้มรสหมดนี้หรอกสินะ? 11

แล้วก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะการข่มขู่ของเฉียวซื้อหรือเปล่า คนรับ ใช้ตกใจจนตัวสั่น และพูดทันทีว่า ” ฉันจะบอก ฉันจะบอก ทั้งหมด ใช่ค่ะ เป็นคุณหนูสวนที่สั่งให้ฉันทำแบบนี้!

พูดเสร็จ เธอใกล้จะหมดอาลัยตายอยากแล้ว ไม่นานดวงตา ของเธอก็เป็นสีแดง และเสียงก็สั่น” เมื่อคืนนี้ฉันไปเสิร์ฟน้ำชา ให้คุณท่านและคุณชายเซ็นตามปกติ จู่ๆคุณหนูตวนก็ปรากฏ ตัวขึ้นและให้ยาฉันมาหนึ่งซอง ให้ฉันใส่ลงไปในแก้วของคุณชายเซ็น หลังจากนั้นก็บอกฉันว่าจะให้เงินก้อนใหญ่ เพื่อให้ฉัน และครอบครัวจะได้อยู่อย่างสบายไปตลอดชีวิต ฉันกังวลว่าจะ ถูกจับได้ แต่คุณหนูตวนก็บอกไปอีกว่ายานี้ไม่มีสีและไม่มีรส จะไม่ถูกจับได้อย่างแน่นอน คุณหนูสวนยังบอกอีกว่า เพียงแค่ ฉันทำเรื่องนี้สำเร็จ เธอก็จะรับให้คนไปส่งฉันออกไปทันที พอ ถึงตอนนั้น … ก็จะไม่มีคนตามหาฉันได้”

ใครจะรู้ว่าตวนเสวได้รับบาดเจ็บแล้ว แถมยังไม่ประสบ ความสำเร็จ และคนที่จัดการส่งตัวเธอออกไปก็ช้ามากๆด้วย เรื่องในของการแข่งกับเวลาเช่นนี้ เธอจึงถูกจับได้อย่างรวดเร็ว

“ฉันได้พูดไปหมดแล้ว คุณท่าน คุณชายเซ็น ฉันสำนึกผิดแล้ว ค่ะ และฉันก็สติเลอะเลือนเหมือนถูกผีเข้าสิงถึงได้ทำเรื่องแบบนี้ ออกมา เห็นแก่การที่ฉันอยู่ในตระกูลฉือมาหลายปีได้ไหม ให้ อภัยฉันในครั้งนี้เถอะค่ะ”

ฉือจนหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า และถอนหายใจเฮือกใหญ่

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ