บทที่336 ฝันร้าย

ถ้าหากเธอปฏิเสธไปอย่างตรงไปตรงมา เขาใน ฐานะที่เป็นพี่ชายก็คงจะเสียใจ

ดังนั้นสุดท้ายแล้วเสิ่นเฉียวจึงไม่ได้เอ่ยพูดอะไร ออกมา จึงถือว่าเป็นการยอมรับไปโดยปริยาย

หานชิงไม่ได้ใช้เวลาอยู่นาน หลังจากที่เห็นว่าเธอ กินข้าวต้มเสร็จแล้วนั้น เขาก็กลับออกไป โดยก่อนที่ จะไปจึงเอ่ยขึ้นมา : “ฉันส่งคนให้มาคอยดูแลความ ปลอดภัยของเธอบริเวณใกล้ๆนี้ อย่างเมื่อกี้นี้ที่ยังดูไม่ ชัดว่าใครมา แล้วก็เปิดประตูห้องให้เลยแบบนี้อย่าทำ อีกนะ”

ก่อนหน้านี้เป็นเพราะในหัวของเธอกำลังสับสน วุ่นวาย ไม่ได้คิดอะไรมากมายขนาดนั้นถึงได้ทำเรื่อง แบบนั้นไป หลังจากนั้นนับว่าโชคดีที่คนที่มานั้นคือ หานชิง ถ้าหากเป็นคนที่คิดอยากจะทำร้ายเธอ คืนนี้ เธออาจจะแย่แล้วก็ได้

ดังนั้นเธอจึงไม่ได้มีข้อคิดเห็นที่แย้งไป แล้วพยัก หน้ารับ : “ฉันทราบค่ะ”

หลังจากที่หานชิงกลับไปแล้วนั้น เสิ่นเฉียวจึงปิด ประตูแล้วกลับมาตรงเตียง พบว่าโทรศัพท์มือถือของ ตัวเองนั้นกำลังชาร์ตแบตอยู่ และคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ค เครื่องหนึ่งที่วางอยู่บนตู้ตรงหัวเตียง
ภายนอกดูเหมือนจะไม่ใช่ของใหม่ เสิ่นเฉียวที่เพิ่ง จะหยิบออกมานั้น ก็เห็นกระดาษแผ่นหนึ่งที่ปลิวลงมา ด้านบนนั้นมีรหัสล็อกอินเข้าเครื่องเขียนไว้

เธอล็อกอินเข้าไปเหมือนกับคนที่มีพฤติกรรมไม่ ปกติ แล้วพบว่าตรงหน้าจอนั้นยังคงมีข้อมูลที่ยังไม่ จัดการอยู่บ้างเล็กน้อย

นี่….คืองานของหานชิงอย่างนั้นหรือ?

ไม่คิดว่าเขาจะเอามาให้ตัวเองแบบนี้? เขาเองก็ไม่ กลัวว่าเธอจะเห็นข้อมูลความลับทางธุรกิจเข้าเลยหรือ ไงกัน?

หรือจะว่าไป เป็นเพราะหาตัวน้องสาวเจอแล้ว ดัง นั้นจึงใช้ความคิดทั้งหมดนี้กับเธอ เรื่องอื่นก็ไม่ได้ สนใจแล้วอย่างนั้นหรือ?

คิดมาถึงตรงนี้ ในใจของเสิ่นเฉียวนั้นก็เริ่มรู้สึก สับสนวุ่นวายขึ้นมาอีกครั้ง เธอปิดเครื่องลง หลังจาก นั้นจึงวางกลับไปที่เดิม รอจนโทรศัพท์มือถือชาร์ตจน เกือบเต็มแล้ว เสิ่นเฉียวถึงได้เปิดเครื่องขึ้น

พอเปิดเครื่องก็มีสายเข้าและข้อความจากเสี่ยวเห ยียนปรากฏขึ้นมาทันที จากตัวอักษรที่พิมพ์มานั้นก็ สามารถดูออกได้ถึงความเป็นกังวลของเสี่ยวเหยียน เสิ่นเฉียวจึงโทรกลับหาเธอ

ตอนที่โทรกลับไปนั้นทันใดนั้นเองเสิ่นเฉียวก็นึก ขึ้นมาได้ว่าตอนนี้ดึกมากแล้ว เธอโทรไปใครจะรับสายเธอกัน?

และเมื่อเสิ่นเฉียวกำลังจะวางสายไปนั้น ปลาย สายก็รับขึ้นมาเสียก่อน

“ฮัลโหล? เฉียวเฉียวใช่ไหม?” เสียงของเสี่ยวเหยี ยนนั้นดูร้อนใจมาก

เสิ่นเฉียวรู้สึกแสบจมูกแปลกๆ แล้วตอบกลับ : “ฉันเอง”

“ใช่เธอจริงๆใช่ไหม? เธอไม่เป็นอะไรนะ? เฉียว เฉียว…เธอรู้รึเปล่าว่าพวกเราเป็นห่วงเธอมากนะ ฉัน เพิ่งจะหันออกไปคุยโทรศัพท์เธอก็หายไปแล้ว ตอนนี้ เธอเป็นอย่างไรบ้าง? อยู่ที่ไหนน่ะ?”

“ไม่ต้องกังวลหรอก” เสิ่นเฉียวอธิบายอย่างเรียบ ง่าย : “ตอนนี้ฉันอยู่โรงแรม ฉันไม่เป็นอะไร เพียง แต่…ฉันอยากจะอยู่เงียบๆคนเดียวน่ะ ถึงได้เดินออก มาเอง ทำให้เธอเป็นห่วง ขอโทษนะ”

เสี่ยวเหยียนถอนหายใจออกมา : “แน่นอนว่าฉันรู้ อยู่แล้วล่ะว่าเธออยากจะอยู่เงียบๆคนเดียว แต่ใน สถานการณ์แบบนั้นฉันเองก็กลัวมากเลยนะ จนถึง ตอนนี้เธอถึงได้โทรหาฉัน นับว่ายังดีนะที่เธอยังนึกถึง ฉันอยู่บ้าง ถ้าคืนนี้เธอไม่โทรมารายงานความ ปลอดภัยของตัวเอง คาดว่าคืนนี้ทั้งคืนฉันคงไม่ต้อง นอนแล้วล่ะ”

“เอาน่า ตอนนี้ฉันก็โทรมารายงานความปลอดภัยกับเธอแล้วไง ดึกแล้วเธอพักผ่อนเถอะ”

“ไม่ได้ ! เธอส่งที่อยู่เธอมาให้ฉันหน่อย ให้ฉันรู้ว่า เธออยู่ที่ไหนฉันถึงจะนอนหลับได้อย่างสบายใจ”

ในใจของเส่นเฉียวนั้นรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา เธอพยัก หน้า : “รู้แล้ว เดี๋ยววางสายจากเธอแล้วฉันจะส่งที่อยู่ ไปให้นะ”

“เธอวางตอนนี้เลยแล้วก็ส่งตอนนี้ด้วยนะ” ติด!

ทางฝั่งนั้นวางสายเธอแล้ว เสิ่นเฉียวยังไม่ทันได้มี ปฏิกิริยาตอบสนองก็ได้ยินเสียงสายไม่ว่างไปเสียแล้ว หลังจากนั้นเธอจึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องล็อคอินเข้าwe chat หลังจากนั้นก็แชร์ที่อยู่ตัวเองให้กับเสี่ยวเหยียน

หลังจากที่ได้รับการแชร์ตำแหน่งที่อยู่ของตัวเอง แล้วนั้น เสี่ยวเหยียนถึงได้วางใจ

แล้วก็มีคำพูดเตือนเธอให้ระวังเรื่องความปลอดภัย ตามมาอีก มิเช่นนั้นเพื่อมีคนมาทำอะไรในห้องเธอ ทั้ง สองคนถึงได้สิ้นสุดบทสนทนาลง

สมบุกสมบันมาทั้งวัน เสิ่นเฉียวเองก็เหนื่อยมาก เช่นกัน ประกอบกับช่วงนี้ร่างกายของเธอนั้นดูจะขี้เซา อยู่บ้าง ดังนั้นตอนนี้เธอเองก็ง่วงเสียจนแทบจะทนไม่ ไหวแล้ว หลังจากที่วางโทรศัพท์มือถือลงแล้วก็เข้าสู่ ห้วงนิทราไปอย่างรวดเร็ว

แต่ทว่า ในความฝันนั้นก็ยังคงไม่สวยงามเช่นเคยหรือแม้กระทั่ง….โหดร้ายเสียจนเธออยากจะตื่นขึ้นมา เสียเลย

“หลังจากวันนี้เป็นต้นไปพวกเราไม่ได้มีความ สัมพันธ์อะไรต่อกันอีก เซ็นชื่อในหนังสือสัญญาหย่า แล้ว เธอก็ไม่ใช่คุณนายน้อยสองของตระกูลเยอีก

แล้ว”

“ไสหัวไปซะ ผู้หญิงมือสองแบบเธอ ฉันเย่โม่เซิน จะชอบลงได้อย่างไร?”

“ฉันท้องลูกของโม่เซิน ส่วนเธอท้องลูกนอกคอก เฉียวเฉียว เธออยากจะแข่งกับฉันล่ะก็ เธอไม่มีทาง เทียบฉันได้หรอก”

ความฝันทั้งคืน ในที่สุดเสิ่นเฉียวก็ตื่นขึ้นมาแล้ว ตอนที่ตื่นขึ้นมานั้นภายในห้องนั้นมีแสงสว่างไปทั้งห้อง แสงจากดวงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาจากทางหน้าต่าง เสิ่นเฉียวเอามือสัมผัสหน้าผากของเธอ เต็มไปด้วย เหงื่ออย่างที่คิดไว้จริงๆ

เธอลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างหน้า แปรงฟัน หลังจากนั้นก็เดินออกมา

และรอจนกระทั่งเธออาบน้ำเสร็จแล้วนั้นก็ได้ยิน เสียงออดตรงประตูดังขึ้น เส้นเฉียวมองดูเวลา พบว่า ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงครึ่งแล้ว เธอเดินมาตรงหน้า ประตูเดิมทีที่คิดจะเปิดประตูนั้น เธอก็นึกถึงคำพูดของ หานชิงที่พูดกับเธอเอาไว้เมื่อคืน จึงส่องดูด้านนอกตรง ตาแมวที่ประตูก่อน พบว่ามีผู้หญิงหน้าตาใจดีคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น

เธอชะงักไปแล้วจึงเปิดประตูออก

“มาหาฉันหรือคะ?”

“คุณหนู ตื่นแล้ว” ผู้หญิงคนนั้นยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วโบกถุงที่อยู่ในมือไปมา : “ฉันมาส่งอาหารเช้าให้ คุณหนูตามคำสั่งของคุณหานค่ะ”

เป็นอย่างที่เขาพูดไว้จริงๆว่าจะให้คนมารับผิด ชอบอาหารทั้งสามมื้อของเธอ ไม่คิดว่าเขาจะเตรียม ทุกอย่างเอาไว้แล้ว แต่เมื่อวานตอนที่เธอมาที่ โรงแรมนี้ก็ดึกมากแล้ว แต่หานชิงกลับจัดการเรื่องพวก นี้เสร็จแล้วอย่างนั้นหรือ

เขาได้นอนตอนกลางดึกอย่างนั้นหรือ?

คิดมาถึงตรงนี้แล้ว เสิ่นเฉียวจึงหันกลับไปแล้วเอ่ย พูดขึ้น : “ขอบคุณค่ะ เข้ามาด้านในก่อนสิคะ”

ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามา สายตาของเธอนั้นก็ไม่ได้ มองไปทั่วเช่นกัน หลังจากที่เข้ามาแล้วก็เปิดถุงเหล่า นั้นออก แล้วจึงเอากล่องอาหารออกมาวางเรียงกันไว้ บนโต๊ะ พลางเอ่ยขึ้น : “เป็นครั้งแรกที่ได้มาดูแลคุณ หนู ก็เลยจะยังไม่รู้อาหารที่ถูกปากของคุณนะคะ แต่ คุณหนูเสิ่นชอบอะไรรสชาติแบบไหนก็บอกฉันมาได้ เลยนะคะ ฉันทำให้”

“ขอบคุณค่ะ”

“ไม่ต้องเกรงใจกันขนาดนี้หรอกค่ะ เรียกฉันว่าป้าเหลียนก็ได้นะคะ”

“ขอบคุณนะคะป้าเหลี่ยน นอกจากรสหวาน แล้ว….รสชาติอื่นฉันทานได้หมดไม่ค่อยเลือกอยู่แล้ว ค่ะ”

ป้าเหลียนพยักหน้าพลางยิ้ม : “ได้ค่ะ ป้าเหลียนจะ จำไว้นะ คุณหนูเสิ่นเพิ่งตื่นนอนใช่ไหมคะ? ล้างหน้า บ้วนปากแล้วหรือยังคะ?”

“ค่ะ”

“ดีเลย ถ้าอย่างนั้นอาหารเช้าป้าเอาวางไว้บนโต๊ะ นี่นะคะ คุณหนูเสินมีของใช้ส่วนตัวอะไรที่จะให้ป้า ช่วยไปซื้อให้หรือเปล่าคะ?”

“ขอบคุณนะคะป้า ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรจำเป็น

หรอกค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นป้าเหลียนไปก่อนนะคะ”

“กลับดีๆนะคะป้าเหลียน”

ป้าเหลียนที่เดินไปได้เพียงแค่นิดเดียวนั้น จู่ๆเสิ่น

เฉียวก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้จึงร้องเรียกเธอไว้

ป้าเหลียนที่ไม่เข้าใจจึงชะงักเท้าของตัวเองไว้ “คุณหนู เสิ่น?” เสิ่นเฉียวลุกขึ้นแล้วเดินไปตรงข้างๆหัวเตียงหยิบ คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คขึ้นมาใส่ลงในกระเป๋าแล้วยื่นส่ง

ให้ป้าเหลียน “นี่ของคุณหานค่ะ….เมื่อคืนเขาทิ้งเอาไว้

ที่นี่ ฝากป้าเหลียนช่วยฉันเอาไปคืนให้เขาหน่อยได้ไหมคะ?”

ได้ยินแล้วนั้น ป้าเหลียนก็มองไปยังคอมพิวเตอร์ โน้ตบุ๊ค แล้วยิ้มออกมาพลางเอ่ยขึ้น : “คอมพิวเตอร์ ของคุณหานป้าไม่กล้าเอาไปคืนให้เขาแทนคุณหนูเสิ่น หรอกค่ะ ยกโทษให้ป้าด้วยนะคะ มือหยาบๆอย่างป้า ปกติแล้วก็เป็นคนทำแต่งานหยาบๆ ถ้าทำคอมพิวเตอร์ หล่นพังไป..”

ได้ยินเธอพูดเช่นนี้ เสิ่นเฉียวก็เข้าใจว่าเธอกำลัง ปฏิเสธตัวเองแบบอ้อมๆ คิดแล้วเธอเองที่ไม่รอบคอบ ถ้าหากคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คเครื่องนี้เป็นเครื่องที่หาน ชิงใช้ทำงานจริง ไม่แน่ว่าในเครื่องนี้จะต้องมีความลับ อะไร เธอไม่ควรที่จะเอาให้คนอื่นไปแบบนั้นจริงๆ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ