บทที่1413 อย่าให้เสียใจ

ทําไมถึงต้องล็อกประตูอีก?

ที่เขามีหน้ามาถามอีกนะ? เจียงเสี่ยวไปแอบกลอกตาให้เขา ไป ไม่ได้ตอบคําถามของเขา

จากนั้นเจียงเสี่ยวไปก็รู้สึกได้ถึงลมหายใจของเซียวซู่ใกล้เข้า มาเล็กน้อย เสียงนุ่มเหมือนราวกับมีแดนดิไลออนที่กำลังกวนใจ เธออยู่ไม่มีผิด “ยังโกรธฉันอยู่อีกหรอ?”

เชอะ ใครโกรธเขากัน?

เจียงเสี่ยวไปยังคงไม่พูดอะไร เซียวซูก็เข้าใกล้เข้าไปอีก “ฉันรู้ ว่าเธอยังไม่นอน เมื่อไม่ได้ตั้งใจ ฉันรับรองว่าครั้งหน้าจะไม่เกิด เรื่องแบบนี้อีกแน่นอน

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว เจียงเสี่ยวไปก็เบิกตากว้างออกมา ที่แท้ เขาก็นึกว่าตนกำลังโกรธเรื่องที่เขาจูบตนอยู่สินะ?

เหอะๆเจ้าสุนัขตัวผู้ เจ้าสุนัขตัวผู้ที่ชื่อซื้อไม่รู้ถึงความรู้สึก ระหว่างชายหญิงเลย!

เธอสมองป่วยจริงๆถึงได้ตกลงคบกับเขา!

เจียงเสี่ยวไปกลอกตาออกมาต่อ ครั้งนี้เธอขี้เกียจสนใจเขา แล้วจริงๆ นอนเสียดีกว่า ฟังเขาพูดต่ออีก เธอกลัวว่าตัวเองจะ เป็นโรคหัวใจขาดเลือดไม่ช้าก็เร็ว
หลังจากที่เซียวซูพูดคำพูดพวกนั้นออกมา ก็ได้พบว่าเจียง เสี่ยวไปยังไม่ค่อยจะดูสนใจเขานัก คิดถึงสิ่งที่เขาทำลงไปเมื่อ นี้ มันก็เกินไปจริงๆ นึกอยากจะขอโทษก็ไม่รู้ว่าจะต้องพูดยังไง อีก สุดท้ายคิดไปคิดมา เขาก็ถามคำถามนึงออกไป

“จูบฝันดีของวันนี้ ยังต้องการอีกมั้ย?”

เจียงเสี่ยวไป “?”

หลังจากที่ความเงียบภายในห้องผ่านไป ในที่สุดเจียงเดี่ยวไป ก็ได้พลิกตัวหันไปเผชิญหน้ากับเซียวซู แสงไฟไม่สว่าง แต่มันก็ เพียงพอที่จะทำให้อีกฝ่ายมองเห็นชัดได้

“คุณเป็นหมูหรือไง?” เจียงเสี่ยวไปถามเขาไปอย่างไม่สบ อารมณ์นัก

เซียวซูนึกว่าเธอจะโกรธตนขึ้นมาอีก ทำได้เพียงหลบสายตา

ไปอย่างกระดากอาย “งั้นก็นอนเถอะ”

เจียงเสี่ยวไป๋ “???”

เหอะๆ ฉันบอกคุณจะตายแล้ว ไอ้สุนัขตัวผู้

เจียงเสียวไปหัวเราะเสียงเย็นออกมา โต้เขากลับไปทันที “อยากจูบฝันดีอะไรกันหะ ทางที่ดีชั่วชีวิตนี้คุณอย่ามาจูบฉันหรือ แตะต้องฉันอีก”

และก็ไม่รู้เหมือนกันว่าการรับรู้ของตัวเซียวซูมันผิดหรือเปล่า ทำไมถึงได้รู้สึกว่าคำพูดนี้ของเจียงเสี่ยวไปฟังดูเหมือนกับว่าจะมี การประชดประชันปะปนอยู่ด้วยไม่มีผิด? เมื่อก่อนเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเขานั้นจะไม่เข้าใจผู้หญิง อยู่หน้าเย่ไม่เป็นผู้ชายที่ แมนทั้งแท่งอย่างนั้น เขาคิดว่าตัวเองนั้นเข้าใจผู้หญิงมากแล้ว แต่ตอนนี้มาเผชิญหน้ากับเจียงเสียวไปที่เจ้าเล่ห์เสียอย่างกับ จิ้งจอกนี่ เซียวซูสับสนขึ้นมา

ตกลงเธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่?

“เธออยากให้จูบฝันดี?”

ถามจบ เซียวซูก็รู้สึกว่าสายตาของเจียงเสี่ยวไปดูดุดันขึ้นกว่า เดิม เหมือนกับอยากจะฆ่าเขาไม่มีผิด ไม่ทำก็คือไม่ทำแต่ถ้าจะ ทำแล้วเขาต้องทำให้ถึงที่สุด เซียวซู่ขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียงกับ เธออีก จึงได้กุมเธอเข้ามาจูบลงไปบนหน้าผากของเธอไปที่นั่ง จากนั้นก็พาเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของตน “นอน”

ไม่ได้ปล่อยโอกาสให้เจียงเสี่ยวไปได้ตอบกลับเลยสักนิด

เจียงเสี่ยวไปที่ถูกเซียวซูกดเข้ามาซุกอยู่ตรงหน้าอกก็มีสีหน้า มึนงงออกมา เมื่อกี้เธอพูดอะไรแล้วหรือยัง?

ทำไมไอ้ผู้ชายชื่อบื้อคนนี้จู่ๆถึงได้เริ่มฉลาดขึ้นมา? ทั้งๆที่สิ่งที่ เธอพูดไปคือให้เขาอย่ามาแตะต้องเธออีก ทำไมเขาถึงเข้ามา จูบกันล่ะ

แต่อารมณ์ของเจียงเสี่ยวไปดีขึ้นมาหน่อยนึงแล้ว อันที่จริง เซียวซูก็ไม่ใช่คนหัวทึบอะไร ทั้งยังนับว่าเป็นคนที่ยังพอเยียวยา ได้อยู่ หลังจากที่ใจสงบลง เจียงเสียวไปหลับตานอนหลับไป อย่างรวดเร็ว
เซียวซูได้ยินเสียงลมหายใจของคนที่อยู่ในอ้อมกอดค่อยๆ มั่นคงขึ้น ก้มหน้าจูบลงไปบนกลางกระหม่อมของเธอเบาๆ คืนนี้ เขาเกินไปหน่อยจริงๆ จากนี้ไปก็ควบคุมตัวเองให้ดีหน่อยแล้ว กัน

ตั้งแต่ที่รู้ว่าเซียวซูได้ปล่อยให้หญิงสาวนอนไปโดยไม่มีอะไร เกิดขึ้นแล้ว เหลียงหย่าเหอเจอกับเจียงเสี่ยวไปอีกที กับเธอนั้น สามารถพูดได้เลยว่าค่อนข้างที่จะสนิทสนมกันเป็นพิเศษ ถามไถ่ สารทุกข์สุกดิบกันต่างๆนานา กลัวว่าเธอจะหนาวจะหิวอะไร วันนี้ ให้กระโปรงเจียงเสี้ยวไปมาตัวนึง พรุ่งนี้ให้สร้อยข้อมือมาอีก เส้นนึง วันมะรืนก็ให้ผ้าพันคออีก มีของขวัญมอบให้มาอย่างไม่ ขาดสาย ตอนแรกเจียงเสี่ยวไปก็แค่คิดเสียว่าเธอชอบตนก็เลย รับมาทั้งหมด วันแล้ววันเล่านี้ เจียงเสี่ยวไปนั้นรู้สึกงงมากเลย จริงๆ

อีกทั้งเหลียงหย่าเหอก็ยังหยิบออกมาให้อย่างใจกว้างสุดๆ สกินแคร์ของเกอร์แลงแพงเสียขนาดนั้น ตัวเจียงเสียวไปเองก็ยัง ตัดใจซื้อไม่ลงเลย แต่เหลียงหย่าเหอกลับซื้อมาให้เธอชุดนึงได้ อย่างง่ายดาย

เธอนึกขึ้นมาว่าตนกับเซียวซูก็แค่ลองคบกันดูเท่านั้น หลังจาก นี้ก็ไม่แน่ว่าจะได้คบกันจริงๆ ก็รู้สึกว่าการรับของขวัญมาแบบนี้ ทําให้เธอไม่สบายใจเลยจริงๆ ก็เลยไม่ขอรับอีก ถึงขนาดที่ อยากจะเอาของขวัญที่รับมาเมื่อก่อนหน้านี้คืนกลับไปเลยทีเดียว

เหลียงหย่าเหอพอได้ยินอย่างนั้น ก็โกรธขึ้นมาทันที
“หลักที่ให้ของไปแล้วยังจะเอากลับคืนอีกมีที่ไหนกัน? เดี๋ยวไป หนูคิดว่าของที่ป้าให้ไปไม่ดีใช่มั้ย? ถ้าหนูคิดว่าไม่ดีล่ะก็ หนูก็ทิ้ง มันไปเถอะ”

เจียงเสี่ยวไป “”

ของแพงขนาดนั้น เธอจะทิ้งมันลงหรือ?

เจียงเสี่ยวไปทําได้เพียงอธิบายออกไปอย่างจนใจ “คุณป้าคะ ไม่ใช่ว่าของมันไม่ดีหรอกนะคะ แต่เป็นเพราะว่ามันมีค่าเกินไป หนูรับเอาไว้ไม่ได้จริงๆ

“ทำไมถึงรับเอาไว้ไม่ได้ล่ะ? เสี่ยวไปของเราเป็นเด็กดีขนาดนี้ ป้าบอกว่าหนูรับเอาไว้ได้หนูก็รับเอาไว้ได้ หนูไม่ต้องคิดมากไป หรอก ในอนาคตถ้าหนูกับเซียวซูเลิกกัน ป้าก็ไม่เอาของพวกนี้ กลับหรอก”

เอ่อ เจียงเสี่ยวไปตะลึงขึ้นมาเล็กน้อย ทำไมเหลียงหย่าเธอถึง ได้พูดเลยเถิดไปถึงนั้นได้กัน?

“วางใจเถอะ ป้าก็เหมือนกับหนู เป็นผู้หญิงด้วยกัน ผู้หญิงคน ไหนที่ไม่หวังให้แฟนของตัวเองกับพ่อแม่สามีในอนาคตรักใคร่ เอ็นดูกันล่ะ? ถ้าหลังจากนี้หนูคบกับเซียวซูจริงๆนะ หลังจากนั้น ป้าจะให้หนูเยอะกว่านี้อีก

เหลียงหย่าเหอความจริงก็ใช้ชีวิตมาอย่างมีความสุข สามีก็ดี กับเธอ ลูกชายเองก็กตัญญู เงินที่หามาได้ส่วนใหญ่ก็มาอยู่ใน มือเธอทั้งนั้น เหลียงหย่าเหอเองก็ไม่คิดจะจ่ายไปหมดเอง จึงได้ เก็บสะสมมันทั้งหมด รอจนลูกชายแต่งงานไปแล้วค่อยซื้อบ้านให้เขา แต่ตอนนี้ยังไม่ได้แต่งงาน มีลูกสะใภ้ดีๆอย่างเจียงเสียว ไปอยู่ตรงหน้า แน่นอนว่าจะต้องรักษาเอาไว้ถึงจะสามารถคุย เรื่องแต่งงานได้

ใช้เงินเขามาซื้อของให้เจียงเสี่ยวไป เหลียงหย่าเหอไม่รู้สึก เสียดายเลยแม้แต่น้อย

“คุณป้าคะ ฉัน…”

“เสี่ยวไป อย่าปฏิเสธเลย ถ้าหนูพูดอีก ป้าจะโกรธแล้วนะ”

เจียงเสียวไปจําต้องยอมแพ้ไป แต่เธอรับของของเขามาเยอะ แยะขนาดนั้นไม่อาจรับมาเปล่าๆได้หรอก เธอจึงหาเวลาไปห้าง ซื้อผ้าพันคอแพงๆ ให้เหลียงหย่าเหอผืนนึง

เหลียงหย่าเหอหลังจากที่ได้รับก็ดีใจมาก สวมแล้วก็คุยโวว่า นี่เป็นผ้าพันคอที่ลูกสะใภ้ในอนาคตซื้อให้เธอ มีมูลค่าสูงอะไร ทํานองนั้น

อันที่จริงผ้าพันคอชนิดนั้นเจียงเสี่ยวไปซื้อเป็นครั้งแรก ใช้เงิน เก็บของเธอจ่ายไปมากโข ถ้าตามปกติแล้ว เธอคงจะต้อง เสียดายจนร้องไห้ออกมาแน่

อันที่จริงของฟุ่มเฟือยพวกนี้ปกติเธอไม่ซื้อมันหรอก แต่เพราะ เหลียงหย่าเหอซื้อของให้เธอเยอะมากเกินไปจริงๆ ตอนที่เจียง เสี่ยวไปซื้อมันไปก็เลยไม่ได้เสียดายอะไรนัก

แต่การเสียดายมันก็เป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว อันที่จริงถ้า เลือกได้ล่ะก็ เธอเลือกที่จะเก็บเงินพวกนี้เอาไว้ อนาคตเจอเรื่องฉุกเฉินอะไรก็จะได้หยิบมาใช้ได้ไหนเลยที่จะเอาแต่ซื้อๆๆอย่าง บ้าคลั่งเหมือนอย่างตอนนี้กัน?

เฮ้อ ช่างมันเถอะ ถึงยังไงก็เป็นแม่ของแฟน คนเขาเอ็นดูตน ขนาดนี้ เธอเองก็อย่าไปทำให้คนเขาต้องเสียน้ำใจ การเตรียมการบริษัทของสวีเย็นหวั่นค่อยๆเข้าสู่ทางปกติ หลัง

จากที่แผนงานได้ตกลงกันแล้ว ไม่มีคนมีปากเสียงขึ้นมาอีก ทุก

คนต่างก็ทํางานของตัวเองไปอย่างสบายใจ

วันแต่งงานของหานซิงกับเสี่ยวเหยียนก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ สวีเย็นหวั่นก็อดไม่ได้ที่จะส่งข้อความไปหาเสี่ยวเหยียน

ก่อนหน้านี้ถึงแม้ว่าเสี่ยวเหยียนจะโยนซิมการ์ดทิ้งไปแล้ว แต่ ภายหลังหลังจากที่ถูกหานชิงพากลับมาแล้ว เธอก็ไปที่ร้านเพื่อ เอาหมายเลขบัญชีโทรศัพท์กลับมาอีก เพราะถึงยังไงก็ใช้มาตั้ง หลายปี ใช้มันมาจนชินไปแล้ว

ดังนั้น ในตอนที่เสี่ยวเหยียนได้รับข้อความจากสวีเย็นหวั่น ก็ ยังแปลกใจอยู่ ครั้งที่แล้วหลังจากที่เธอนั่งบนที่นั่งข้างคนขับของ ตนแล้วถูกเสี่ยวเหยียนด่าไปแล้วนั้น เสี่ยวเหยียนก็ยังคิดเลยว่า หลังจากนั้นเธอจะไม่มารบกวนเธออีกแล้ว แต่นึกไม่ถึงเลยว่าจะ ยังมาหาตนอีก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ