ทที่822 ใครกล้าวิจารณ์คุณในทางไม่ดี แย่แล้ว

ทที่822 ใครกล้าวิจารณ์คุณในทางไม่ดี แย่แล้ว

เธอจะอธิบายยังไงดี

จะบอกกับเขาที่ความจำเสื่อมไปตรงๆ ว่าคุณตาของคุณอาจ จะไม่ยินยอมให้พวกเราอยู่ด้วยกัน ฉันก็เลยต้องปกปิดเรื่องของ พวกเราไว้ไม่ให้คนอื่นรู้เรื่องอย่างนั้นเหรอ

เย่ไม่เงินคงจะคิดว่าเธอเป็นบ้า

คิดไปคิดมา สุดท้ายหาน จื่อก็ได้แต่พูดด้วยท่าทางน่าสงสาร “ฉันเพิ่งเข้ามาทํางานในบริษัทไม่กี่วัน ถ้าเดินออกมาพร้อมกับ คุณ แล้วทุกคนเห็น พวกเขาจะคิดยังไงกับฉันล่ะคะ”

แต่เย่ไม่เป็นกลับคิดไปแล้วว่าเธอไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าพวก เขากำลังคบกันอยู่ ในใจรู้สึกโมโหเล็กน้อย พอได้ยินที่เธอพูด เขาก็ยังนั่งนิ่ง สีหน้าของเขายังคงเย็นชาเหมือนเดิม

หาหมอได้แต่ยื่นมือออกไปดึงชายเสื้อของเขาไว้ หรือคุณ อยากจะเห็นฉันถูกคนอื่นพูดวิจารณ์ไปในทางไม่ดีคะ

เย่โม่เซ็นขับรถไปด้วยมองมือขาวนุ่มของเธอไปด้วย มือคู่นั้น เล็กแค่นิดเดียว แค่เขาง้างมือก็สามารถกุมไว้แล้ว คิดได้แบบนี้ สีหน้าบึงตึงของเขาก็อ่อนโยนขึ้นมาหลายส่วน แววตาที่มองเธอก็ไม่เย็นชาเหมือนเมื่อตะกี้แล้ว แต่ความไม่พอใจยังคงมีเหลืออยู่

ถนนสายนี้ไม่ค่อยมีคน เย่ ไม่เขินจึงจับพวงมาลัยรถมือเดียว ส่วนมืออีกข้างยื่นมือออกไปคว้ามือของหาน จอมากุมไว้

มือขาวนุ่มนิ่มถูกฝ่ามือใหญ่ของเขากุมไว้ เย่ไม่เป็นมองทาง ไปด้วยบีบมือของเธอเล่นไปด้วย “ใครกล้าวิจารณ์คุณในทางไม่ ดี ก็ถือว่าไม่ให้เกียรติผม พนักงานทุกคนในบริษัท คนที่คิดจะมี ปัญหากับผมจะมีสักกี่คนกัน

หานมู่จื่อ

น่าจะไม่มีใครกล้าเลยมั้ง

ใครจะกล้ามีปัญหากับเจ้านายตัวเองกัน ถ้าทำอย่างนั้นก็ ถือว่าหาเรื่องใส่ตัวเอง หาน จื่อคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะพูดแบบนี้ ภายในใจรู้สึกอบอุ่นมาก

เธออดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ ก่อนจะพูดขึ้นมา “พวกเขาไม่ กล้าพูดต่อหน้าคุณ แต่ก็สามารถลับหลังคุณได้นี่คะ”

บนโลกใบนี้ ไม่ว่าจะเป็นกองทัพทหารนับหมื่นหรือพายุ กระสุนก็มีวิธีป้องกันได้ จะมีก็แต่คำนินทาที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่ สามารถห้ามได้

และเรื่องนี้ ผลกระทบมันรุนแรงยิ่งกว่าสองเรื่องแรกมาก

เป็นไปตามที่คาด หลังจากที่เย่ไม่เป็นได้ยินสิ่งที่เธอพูด ขมวดคิ้วขึ้น อาจจะเป็นเพราะว่าเขาเม้มปากอยู่ ทำให้เส้นเลือดตรงปลายคางปูดขึ้นมาชัดมาก

“เมื่อตะกี้ฉันแค่พูดไปเรื่อยเท่านั้นเองค่ะ คุณไม่ต้องเอามา ใส่ใจ คนอื่นจะพูดอะไรก็ไม่เกี่ยวกับฉัน และฉันเองก็ไม่ได้สนใจ คำพูดนินทาพวกนั้นด้วย

ที่เธอใส่ใจ มีแค่เขาเท่านั้น

แต่เธอกลับบอกกับเขาไม่ได้ว่าคุณตาของคุณอาจจะไม่ยอม ให้พวกเราคบกัน ดังนั้นพวกเราจะให้คุณตาของคุณรู้เรื่องนี้ไม่

ได้

เชื้อ

ถึงแม้หานคู่จื่อจะบอกว่าไม่ใส่ใจ แต่คำพูดพวกนี้กลับแทรก ลึกเข้าไปในกระแสเลือดและกำลังเข้าไปจู่โจมในหัวใจของเขา เย่ไม่เซ็นจะจําคำพูดพวกนี้ไว้

เย็ไม่เห็นขับรถไปส่งเธอที่หน้าคอนโด เขานึกขึ้นได้ว่าวันนี้ ฉือนบอกให้เขากลับไปที่บ้านเร็วๆ ท่านมีเรื่องจะคุยกับเขา

แต่กลับได้ยินหานมู่จื่อพูดขึ้นมาซะก่อน “เดี๋ยวเราไปซื้อของที่ ซุปเปอร์มาร์เก็ตกันนะคะ ตู้เย็นในบ้านเราไม่มีของแล้ว

ในบ้านเราอย่างนั้นเหรอ

เย่ไม่เป็นมองหน้าเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง

ได้ครับ”

หลังจากเดินลงจากรถ ทั้งสองคนก็เดินขึ้นไปบนห้อง และเจอเข้ากับเจ้าของตึกที่กำลังจะพาสุนัขออกไปเดินเล่นพอดี

หาหมอคิดในใจ ทำไมเจ้าของตึกถึงได้ออกมาได้เหมาะเจาะ ขนาดนี้

เวลาเจอกัน ทำไมมันถึงได้บังเอิญเหมาะเจาะกันขนาดนี้ ทุก ครั้งที่เจอกับเจ้าของตึกถ้าไม่ใช่ตรงหน้าประตู ก็มักจะเจอกันใน

ลิฟต์

“มู่จื่อ พาแฟนกลับมาด้วยอีกแล้วเหรอ พวกคุณสองคน รัก กันมากเลย”

เจ้าของตึกกล่าวทักทายหาน จื่ออย่างเป็นกันเอง พอพูดเสร็จ ก็มองไปทางเย่ไม่เป็นเล็กน้อย ช่างเป็นผู้หญิงที่โชคดีจริงๆเลย ตัวเองหน้าตาก็สวย อีกทั้งยังมีแฟนที่หน้าตาหล่อเหลาอยู่ข้าง กายแบบ

หานมู่จื่อยิ้มแหย ตั้งใจจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอกลับรู้สึก ถูกคนข้างๆกอดเอวไว้ซะก่อน หลังจากนั้นเธอก็เห็นว่าเปไม่เป็น ผงกหัวทักทายเจ้าของตึก ก่อนจะเรียกเธอไว้

เขาเรียก ให้เจ้าของตึกหยุดทำไมกัน

“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่ายังมีห้องว่างห้องอื่นอีกไหมครับ เขาพูดด้วยเสียงเรียบนิ่ง ฟังไม่ออกว่าเขากำลังอยู่ในอารมณ์ ไหน

เจ้าของตึกชะงักไปเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาไม่ได้เดินผ่านกันไปเฉยๆ หลังจากหยุดเดินเธอก็ถามออกมาอย่างสงสัย “มีอะไรหรือเปล่าคะ ที่ห้องมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”

หาหมอก็มองอย่างสงสัย เธอเองก็ไม่รู้ว่าเย่ ไม่เช่นเรียก เจ้าของตึกแล้วถามแบบนี้ทำไม เย่ไม่เป็นพยักหน้า “อืม ยังมีห้องอื่นไหมครับ”

พอเห็นว่าเขาไม่บอกสาเหตุ เจ้าของตึกก็รู้สึกแปลกใจ แต่ก็ บอกตามความจริงออกไป “ไม่มีแล้วค่ะ ตอนที่จื่อมามีห้องว่าง พอดี ฉันเห็นว่าเธอมาทํางานต่างประเทศตัวคนเดียวคงจะ ลำบากไม่น้อยก็เลยคิดค่าเท่ากับเธอแบบถูก มีปัญหาอะไรหรือ เปล่าคะ หรือว่า ในห้องมีปัญหา

เย่ไม่เป็นขมวดคิ้ว เขาไม่ได้บอกรายละเอียดของเรื่องให้ เจ้าของตึกฟัง หานมู่จื่อรีบพูดขึ้นมาซะก่อน ไม่มีอะไรค่ะ พอดี ช่วงนี้เขากำลังหาห้องเช่า ให้เพื่อนน่ะค่ะ ก็เลยถามไปแบบนั้น รบกวนแล้วค่ะ พวกเราไม่มีเรื่องอะไรแล้วค่ะ”พอพูดจบ เธอก็ยิ้ม หวานให้ แล้วรีบดึงเย่ ไม่เซ็นในห้อง

หลังจากเจ้าของตึงเดินจากไปแล้ว หาน จื่อถึงได้เอากุญแจ ออกมาเปิด พร้อมกันพูด “ทำไมคุณถึงถามแบบนั้นคะ ฉันรู้สึกว่า ช่วงนี้ก็ดีแล้วนี่คะ”

เธอเดินเข้าไปในห้อง แล้วเปลี่ยนเป็น ใส่รองเท้าสำหรับใส่ใน

บ้าน

“ก็ดีแล้วอย่างนั้นเหรอ” เย่ไม่เป็นหรี่ตามมอง “หรือว่าคุณไม่ อยากเป็นห้องพัก
หาหมอยดหลังตรง พอได้ยินสิ่งที่เขาพูดเธอจึงมองไปทาง

เขา

“เปลี่ยนที่พัก ทำไมคะ”

พอถามออกไป หัวใจของเธอ จนเต้นแรง หรือว่าเปไม่เป็นคิด จะมาพักกับเธอที่นี่ด้วย

ไม่สิ… ถ้าหากพักอยู่ด้วยกัน เขาคงไม่ถามเจ้าของตึกแบบนั้น

เขาถามว่ายังมีห้องอีกอื่นไหม พอเห็นว่าท่าตกตะลึงของเธอ แววตาของเย่ ไม่เป็นก็อ่อนโยน เขาเดินเข้าไป แล้วดึงหาน จื่อ เข้ามาใกล้ตัว

“หรือคุณอยากให้ทุกครั้งที่ผมมาหาคุณ ต้องมานั่งฟังเสียง ของห้องข้างๆกัน

นั่งฟังเสียงห้องข้างๆ อะไรกัน

ในตอนแรกหานมู่จื่อมึนงงกับคำพูดนี้มาก แต่พอเห็นสายตา แปลกๆของเขา ที่เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ หานมอก็นึกขึ้นได้ ทันที

เขากำลังหมายถึงเรื่องเสียงร้องของผู้หญิงข้างห้องเมื่อคืนนี้

หานมู่จื่อ “

เธอลืมเรื่องนี้ไปแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะยังจำได้

ทันใดนั้นเอง ใบหน้าของหาน จื่อก็แดงไปจนถึงใบหู ในขณะ ที่ทั้งสองคนสบตากัน เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ ถึงได้ตอบกลับไปแบบนี้

“ก็คุณ…ไม่ได้พักอยู่ที่นี่สักหน่อย ถึงจะได้ยินเสียงแบบนั้น ก็ คงจะเป็นเวลาหลังสี่ทุ่มขึ้นไป แล้วอีกอย่าง ไม่ใช่ว่าจะเป็นทุกวัน

พอรู้สึกตัว เธอก็หยุดชะงัก แล้วมองไปทางเย่ไม่เป็นที่ยืนอยู่ ไม่ไกล เธอแทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองตายจริงๆ

โอ้แม่เจ้า

เมื่อตะกี้… เธอพูดอะไรออกไปกันเนี่ย

เธอปิดหน้าหนี

ตอนนี้สายตาแปลกๆของเยโม่เซ็น แปรเปลี่ยนเป็นนิ่งขรึม ทันที มือที่กำลังโอบเอวของเธอเริ่มขยับช้าๆ น้ำเสียงแฝงไปด้วย ความอันตราย “หลังสี่ทุ่มขึ้นไปอย่างนั้นเหรอ”

หานมู่จื่อ ”

“ดูท่าทาง คุณจะให้ความสนใจมากเลยนะ

“ฉัน…

“พิม”

เย่ไม่เป็นขยับเข้าใกล้อีก จนตอนนี้ทั้งสองคนใกล้กันมาก จน หาน จื่อเห็นผิวหน้าและรูขุมขนที่เนียนละเอียดของเขาอย่าง ชัดเจน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ