บทที่268 รังเกียจฉันขนาดนี้เลยเหรอ
เสียงทุ้มและมีเสน่ห์พร้อมกับความอิดโรยดังเข้าหูของเสิ่นเฉียวโดยไม่มี การเตือนล่วงหน้า เส้นเฉียวนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบสนองอย่างทันที นี่มัน…เสียงของเปโม่เซินนี่! คนที่กอดเธอคือเปโม่เซิน?
เส้นเฉียวหันกลับไปอย่างเร็ว เธอเห็นหน้าของเปโม่เซินที่อยู่ใกล้เพียง เอื้อมมือ เพียงแต่ตอนนี้เขากําลังหลับตาและเหมือนกับกําลังหลับฝันอยู่
ด้วยความงุนงงครู่หนึ่ง เส้นเฉียวก็ตอบสนองทันใด เธอกําลังฝันไม่ใช่เห รอ? ทําไมในฝันมีเยโม่เซินด้วยล่ะ?
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกมาหยิกหน้าตัวเอง เจ็บจัง… เสิ่นเฉียวขมวดคิ้วแน่นจนน้ําตาแทบจะไหลออกมา
เจ็บขนาดนี้ มันคือความจริงอย่างนั้นเหรอ? แต่ว่า…ทําไมจู่ ๆ เธอก็มาอยู่ ในห้องติดทะเล อีกทั้งยังมีเยโม่เซินที่นอนหลับอยู่ข้าง ๆ ภาพเช่นนี้ไม่ว่าจะดู ยังไงมันก็ดูไม่ใช่ความจริงเลยสักนิด
เสิ่นเฉียวเขยิบเข้าไปใกล้หน้าของเปโม่เซินและออกแรงหยิกแก้มของ
เขา
ถ้าหากว่าเขาไม่เจ็บไม่มีความรู้สึกล่ะก็ มันก็คงจะแค่ความฝันสินะ
“อื้อ..” เธอใช้แรงหยิกแก้มของเยโม่เซ็น เขาเจ็บและส่งเสียงร้องออกมาเพราะ ความเจ็บ จากนั้นขนตาเขาก็สั่นไหวและลืมตาขึ้น
ดวงตาของเขามืดมิดและลึกล้ําราวกับมหาสมุทรลึกที่ไร้ขอบเขต แต่ เพราะเขาเพิ่งตื่นจากการหลับใหลจึงยังคงมีหมอกบาง ๆ อยู่ภายใน
เส้นเฉียวค่อย ๆ เก็บมือเธอลงแล้วถามขึ้นด้วยความงุนงง! “เจ็บไหม?” เจ็บไหม?
เยโม่เซินหรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วพูดขึ้นด้วยน้ําเสียงเย็นชา: “ทําอะไรแต่ เช้าเนี่ย?”
พูดจบเขาก็ยื่นมือออกไปกอดเธอเข้ามาไว้ในอ้อมอกแล้วก้มหน้าเข้ามา: “เด็กดีหน่อย นอนอีกนิด”
เส้นเฉียวถูกเขากอดอยู่ในอ้อมอก หน้าของเธอแนบชิดกับแผงอกของ เขาฟังเสียงหัวใจของเขาที่เต้นตึก ๆ เสิ่นเฉียวกะพริบตาแรง เธออดไม่ได้ที่จะ ยื่นมือออกไปลูบแผงอกของเขา
มีเสียงหัวใจเต้น ดังนั้น…นี่คือเรื่องจริงงั้นสิ? ยิ่งคิด เสิ่นเฉียวก็รู้สึกว่าการเต้นของหัวใจของเปโม่เซินนั้นแรงขึ้นทันใด เอ๊ะ? เสิ่นเฉียวเกิดความสงสัยขึ้น เกิดอะไรขึ้นกันนะ? เธอก้มหน้าลงไป มองที่แผงอกเขาแล้วคิดแล้วคิดอีก จากนั้นก็เขยิบเข้าไปเอาหูแนบฟังอีก
ในขณะที่ชุลมุนกันเสิ่นเฉียวก็ได้ยินการสั่นของหน้าอกของเขาเปโม่เซิ นพูดด้วยน้ําเสียงทุ่ม: “นี่ยั่วฉันตั้งแต่เช้า?”
อะไรนะ? เส้นเฉียวเงยหน้าด้วยความพิศวง: “ใคร..ใครยั่วคุณ? นี่ไม่ใช่ ฝันหรอกเหรอ?”
พูดจบเธอผลักเขาออกและกระโดดลุกขึ้น ดวงตาสั่นเทา เธอเข้าใจผิดมาตลอดว่ามันคือความฝัน แต่เป็นความฝันที่เหมือนจริง มาก
“ฝัน?” เปโม่เซินหัวเราะเบา ๆ ดวงตามืดมิดราวกับค่ําคืนที่เหน็บหนาว ทันใดนั้นเขาก็ยกตัวมาทับร่างเธอไว้ รูปร่างสูงใหญ่และหนักอึ้งทับเธอเอาไว้ แบบนี้โดยไม่บอกล่วงหน้า
“อา ปล่อยฉัน! เปโม่เซิน เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทําไมฉันถึงมาอยู่ ที่นี่ ? แล้วทําไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ ?”
“จําไม่ได้เหรอ?” เปโม่เซินหัวเราะเบา ๆ เพียงแค่ข้ามวันผู้หญิงคนนี้ก็ลืม เรื่องเมื่อคืนนี้ไปจนหมดเสียแล้ว
“ดูท่าฉันคงต้องทําอะไรหน่อยแล้ว ให้เธอคืนความจําสักหน่อย”
ทันทีที่สิ้นเสียงจูบของเขาก็ประทับลงและความเร็วนั้นเร็วมากจนเสิ้น เฉียวไม่สามารถหลบหนีได้ ริมฝีปากจึงถูกเขาประกบไว้แน่น
ริมฝีปากของเธอหอมหวานเหมือนเมื่อวาน เดิมทีเปโม่เซินแค่อยากจะ ช่วยเรียกความทรงจําของเธอสักหน่อย แต่ยิ่งจูบไปรสจูบนั้นก็ยิ่งมีรสชาติ มือ ใหญ่อดไม่ได้ที่จะแตะลงที่ข้างคอและลูบลงไป
“อ๊ะ..อืม” เสิ่นเฉียวร้องด้วยความตกใจ และกัดเข้าที่ริมฝีปากล่างของเย่ โม่เซินทันที
เยโม่เซินถอนจูบเพราะความเจ็บปวดและมองเธออย่างไม่สบอารมณ์ “ตอนนี้จําได้รึยัง?”
ฉากจูบเพิ่งกระตุ้นเธอในตอนนี้และในที่สุดเสิ่นเฉียวก็นึกถึงชิ้นส่วนบาง อย่าง แต่ก็ไม่เป็นชิ้นเป็นอันมากนักและไม่มีประโยชน์เลย
แต่ที่สามารถมั่นใจได้คือ เมื่อคืนนี้เธอถูกเยโม่เซ็นทํามิดีมิร้ายอีกแล้ว! “คนเลว!” เธอด่าเขายกใหญ่แล้วผละออกจากตัวเขา
เยโม่เซินนอนอยู่ข้างเธอ เส้นเฉียวรีบลุกขึ้นและพบว่าเสื้อผ้าบนตัวเธอ ถูกเปลี่ยนแล้ว เธอก้าวเท้าออกไปจากห้องด้วยอย่างรีบร้อน เยโม่เซินเองก็ไม่ตามเธอ สถานที่แห่งนี้ไม่ใช่ที่ที่คิดอยากจะไปก็ไปได้ อย่างน้อยสําหรับนิสัยเช่นเธอแล้ว คงไม่มีทางหาทางได้ นี้ ยัยเด็กโง่
ทันใดนั้นมุมปากของเปโม่เซินก็มีรอยยิ้มจาง ๆ จากนั้นเขาก็ยื่นมือออก ไปแตะที่ริมฝีปากบางของตัวเอง ใคร่ครวญถึงลมหายใจหอมหวานที่เหมือนจะ ยังหลงเหลืออยู่ของเธออยู่คนเดียว
หลังจากเส้นเฉียวออกจากห้องไปแล้วเธอก็เดินออกไปตามทางเดิน แต่ ต้องตะลึงกับทิวทัศน์ที่สวยงามระหว่างทาง จากก้าวเท้าเร็ว เธอก็เดินช้าลงจน สุดท้ายก็หยุด เธอยืนมองดูทะเลกว้างที่ไม่สิ้นสุดนั้นอยู่บนพื้นไม้อย่างเหม่อ ลอย
ห้องวิวทะเล
แต่ก่อนตอนเธอเพิ่งแต่งงานใหม่ ๆ ก็เคยใฝ่ฝัน ว่าตัวเองจะได้ไปฮันนีมูน กับสามีและพักอยู่ในห้องริมทะเล เป็นแบบนี้ก็จะได้ชมพระอาทิตย์ขึ้นและตก ทุกวัน
แต่น่าเสียดายที่ความหวังนั้นไม่เคยได้เป็นจริง คิดไม่ถึงว่าวันนี้เธอจะรู้สึกได้ถึงความเป็นจริงในวันนี้ เยโม่เซินพาเธอมาที่ห้องพักริมทะเล ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นเวลาเที่ยงแล้ว แต่แสงอาทิตย์ที่ตกกระทบผืนทะเลก็ยังคงสวยงามสะกดใจเหมือนเดิม เส้นเฉียวยืนเหม่ออยู่อย่างนั้น มหาสมุทรกว้างมีพลังที่มหัศจรรย์ แม้ว่าจะเป็นเพียงมหาสมุทรแต่มันก็มีเสน่ห์ดึงดูดใจ อารมณ์ที่ขุ่นมัวเมื่อกี้หายไปแล้ว เส้นเฉียวรู้สึกว่าในใจของเธอค่อย ๆ สงบลงแล้ว
ที่นี่มันคือที่ไหนกันแน่? เธอเดินไปข้างหน้าและยืนอยู่บนขอบของไม้กระดาน “ระวังอย่าตกลงไปล่ะ”
เสียงที่ชัดและเยือกเย็นดังขึ้นจากด้านหลัง เส้นเฉียวหันกลับไปพบเยโม่ เซ็นที่นั่งอยู่บนวีลแชร์ เขาอยู่ด้านหลังไม่ห่างจากเธอนัก
เส้นเฉียวสบตากับเขาแล้วจึงหลบสายตา จากนั้นก็ส่งเสียงเย็นชาไม่ อยากจะสนใจเขา
ทะเลสวยงามเช่นนี้ เธอควรจะมีเวลาชื่นชมมันมากกว่านี้สิถึงจะถูก มากกว่าที่จะต้องเสียเวลาและชีวิตมานั่งโมโหเขา
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ด้านข้าง ข้าง ๆ เก้าอี้มีร่มตั้ง อยู่ มันช่วยบังแสงแดดอันเจิดจ้าได้พอดีเมื่อเอนตัวลง ทําให้สายตาของเธอ ปรับสภาพและมองผืนทะเลได้อย่างเหมาะเจาะ
เสียงของวีลแชร์ค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้ เสิ่นเฉียวพูดออกมา “ถ้าคุณ เข้ามาฉันจะไป”
จากนั้นเสียงของวีลแชร์ก็หยุดลง เยโม่เซินอยู่ห่างจากเธอไม่กี่ก้าว ขมวดคิ้วและจ้องมองเธอ: “รังเกียจฉันมากขนาดนั้น?”
“ใช่ค่ะ!” เสิ่นเฉียวพูดกลับไปอย่างหนักแน่น: “ถ้าคุณเข้ามาฉันก็จะไป”
เยโม่เซินสูดหายใจลึก ริมฝีปากโค้งงออย่างร้อนรน “ยัยโง่ เธอช่วย ทําความเข้าใจด้วย ที่นี่คืออาณาจักรของฉัน ฉันไปที่ไหนก็ได้ที่ฉันต้องการ ยิ่งกว่านั้นเธอคิดเธอหนีฉันพ้นเหรอ?”
“ฉันรู้ว่าฉันหนีคุณไม่พ้น” เสิ่นเฉียวเลื่อนตัวขึ้นกําหมัดแน่นและจ้องที่ เขา “แต่คุณก็หยุดฉันไม่ได้ใช่ไหมล่ะ ดังนั้นฉันจึงบอกว่า ถ้าคุณจะเข้ามา ฉัน จะออกไปจากตรงนี้ ถึงยังไงฉันก็ไม่อยากจะอยู่ที่เดียวกันกับคุณ”
เยโม่เซินจ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชาอยู่นาน สุดท้ายเหมือนจะยอม ประนีประนอม “ได้ เธอสงบสติอารมณ์อยู่ที่นี่ อีกยี่สิบนาที่ฉันจะให้คนเอา อาหารเช้ามาให้”
พูดจบ เขาก็หันหลังกลับและจากไป เสิ้นเฉียวอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย เยโม่เซิน…ทําไมถึง เปลี่ยนเป็นคนว่าง่ายแบบนี้?