เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่642 ได้รับความทุกข์ทรมานอย่าง



บทที่642 ได้รับความทุกข์ทรมานอย่าง

มาก

ดังนั้นถ้าเกิดเขาไม่ยอมพูด หานมู่จื่อก็ จะเป็นคนพูดถึงมันเอง

เย่ไม่เป็นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เม้มปากบาง แล้วเอ่ยเสียงเบา

“พรุ่งนี้ ฉันจะจัดการให้ วันนี้เธอพักผ่อน ก่อน”

พรุ่งนี้เหรอ ?

หานมู่จื่อพยักหน้ารับ “ได้ พรุ่งนี้พอไป เจอแล้ว พวกเราก็กลับประเทศเลย

จู่ๆเธอก็ออกมาต่างประเทศ นี่เป็นอะไรที่ ไร้สาระเป็นที่สุด อีกอย่างเสี่ยวเหยียนก็ดู ท่าทางอารมณ์ไม่ค่อยจะดี ถึงแม้ตอนคุย โทรศัพท์กันเมื่อวานเธอจะไม่ได้แสดงท่าที อะไรออกมาเลยก็ตาม แต่หาน จ๋อก็สังเกตเห็นว่าตาเธอบวม เล็กน้อยผ่านการคุยกันทางวิดีโอ แถมยัง ตาแดงด้วย เป็นหลักฐานว่าเธอคงผ่านการ ร้องไห้มาเป็นเวลานานพอสมควร

ส่วนที่ว่าร้องไห้เพราะอะไร ไม่ต้องคิดก็รู้ เหตุผลอยู่แล้ว

ดังนั้นเธอเลยอยากจะกลับไปให้เร็ว ที่สุด

“ทําไมต้องรีบกลับประเทศขนาดนั้น ?” เย่ไม่เขินขมวดคิ้วเล็กน้อย “กว่าจะได้ออกมา ไม่ใช่ง่ายๆเลยนะ จะกลับไปทั้งอย่างนี้เลยเห รอ ?”

หานมู่จื่อ “…….าไม่อย่างนั้น ? คุณยัง อยากจะไปเที่ยว กรอบหรือไง”

แล้วไม่ดีเหรอ” เย่โม่เซ็นจ้องมองเธอ แววดาหมองลงเล็กน้อย ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร อยู่ ผ่านไปครู่หนึ่งจู่ๆมุมปากเขาก็ขยับขึ้นอีก ครั้ง แววตาก็กลับมามีสีสัน “ก็ดี รีบกลับไป หน่อยก็ได้”

ทําไมจู่ๆถึงได้รู้สึกว่าเหมือนเขากลาย ร่างเป็นหมาป่าตัวโตไปเสียได้

แล้วหานมู่จื่อก็คิดถึงเรื่องที่ตัวเองพูดกับ เขาก่อนออกจากประเทศขึ้นมาได้ทันที

“ฉันจะเป็นผู้ชายของเธออย่างชอบ

ธรรม”

“ฉันจะเป็นพ่อของลูกเธอด้วย”

บ้าจริง !

ก่อนหน้านี้เธอลืมเรื่องพวกนี้ไปเสียได้ เร่งเขาให้กลับประเทศแบบนี้เหมือนว่า ต้องการเร่งให้เขามาเป็นผู้ชายโดยชอบธรรม ของตัวเองยังไงอย่างนั้น

หานมู่จื่อแอบกัดฟันกรามตัวเอง เป็น เพราะตัวเธอเองลิมเรื่องนี้ไปเอง ดังนั้นตอนนี ก็เลยพูดอะไรไม่ออก เพียงแต่……พอคิดว่าเยโม่เซินกับเสี่ยว หมี่โต้วจะต้องเจอหน้ากัน

ในใจของหานมู่จื่อก็รู้สึกกังวลขึ้นมา

ถ้าเห็นว่าเสี่ยวหมี่โค้วหน้าตาเหมือนเขา เปี๊ยบ เย่ไม่เชินเขา…….จะแสดงสีหน้ายังไง ออกมาบ้าง ?

จะประหลาดใจ หรือว่าหวาดกลัว หรือ

ว่า……เขาจะดีใจ ?

ภายในใจมีหลากหลายรสชาติ แต่พวกนี้ หานฟูจ๋อก็แค่คิดภาพแต่ไม่สามารถรู้สึกได้ ทําได้แค่รอให้กลับไปถึงประเทศแล้วค่อยว่า กันอีกที

อยู่ในโรงแรมทั้งวัน ตอนเวลาค่ำ เย่ไม่ เข็นออกไปข้างนอก หานมูจื่อเลยใช้โน๊ตบุ๊ค คุยเรื่องงานกับเสี่ยวเหยียนอยู่ในห้องพักของ

โรงแรม

เพราะเย่โม่เขินไม่อยู่ หานมู่จื่อก็เลย ปล่อยตัวตามสบายได้ คุยกับเสี่ยวเหยียนทุก เรื่อง ทั้งสองคนคุยเรื่องงานกันสักพัก จากนั้น จู่ๆเสี่ยวเหยียนก็พูดขึ้นว่า เสี่ยวหมี่โต้วอยาก จะคุยกับเธอผ่านทางวิดีโอ ถามเธอว่าสะดวก ไหม

หานมู่จื่อคิดอยู่สักพัก เย่โม่เซ็นออกไป สักพักแล้ว คงไม่น่าจะกลับมาเร็วขนาดนั้น

เธอพยักหน้า “ได้ เธอไปเรียกเขามาสิ แต่ว่าต้องเขาก่อนล่วงหน้านะ ว่าคงคุยกันได้ ไม่นาน”

“ไม่มีปัญหา”

เสี่ยวเหยียนรีบออกไปเรียกเสี่ยวหมี่โค้ว เข้ามา หานมู่จื่อนั่งอยู่หน้าโต๊ะเงียบๆ มองดู หน้าจอที่ฝั่งตรงข้ามเงียบไปสักพัก แล้วจู่ๆก็มี หัวเล็กๆที่แสนน่ารักโผล่ออกมา

“หม่ามี้ !”

เมื่อเห็นเสี่ยวหมี่โต้ว ริมฝีปากแดงของ หานมอก็ขยับ มโดยไม่รู้ตัว สายตากับน้ำ เสียงก็อ่อนโยนขึ้นมาทันที “เสี่ยวหมี่โต้ว…….

“หม่าม หึ !”

วินาทีต่อมา สีหน้าของเสี่ยวหมี่โค้วก็ เปลี่ยนเป็นหยิ่งผยองขึ้นมาทันที “หม่ามีเป็น คนไม่ดี ก่อนหน้านี้รับปากแล้วว่าตอนงานยุ่ง จะไม่ส่งเสี่ยวหมี่โต้วออกไป

เมื่อได้ยินแบบนั้น หานมูจื่อก็ชะงักไปครู่ หนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะแล้วตอบเขา

ครั้ง หม่ามีไม่ได้กลืนคำพูดตัวเองนะ ก็ ไม่ได้ส่งตัวเสี่ยวหมี่โค้วออกไปนี่นา”

เสี่ยวหมี่โค้วมุ่ยปากสูงๆ “แต่ว่าหม่ามีไป คนเดียว ทิ้งเสี่ยวหมี่โต้วไว้นี่นา”

“ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะ ?” หานมู่จื่อพูดยิ้มๆ อย่างช่วยไม่ได้ ยื่นมือออกไปจิ้มหน้าผากเขา ถึงจะผ่านทางหน้าจอที่เย็นเฉียบ แต่เธอก็อด ไม่ได้ที่จะทำแบบนี้กับเสี่ยวหมี่โต้ว “จะให้พา ลูกมาด้วยเหรอ แล้วลูกไม่ต้องไปโรงเรียน หรือไง เด็กโง่ “หึ หม่ามีไม่แค่ไม่พาเสี่ยวหมี่โต้วไป ด้วย แต่ยังหาว่าเสี่ยวหมี่โต้วเป็นเด็กโง่อีก ผม ตัดสินใจแล้ว ผมจะเลิกกับแม่หนึ่งวัน ”

หานมู่จื่อ “หนึ่งวัน แล้วจะเริ่มตอนไหน

ล่ะ ?”

“ตอนนี้ !”

“อ๋อ ถ้าเลิกคบตอนนี้ ลูกก็ออกไปเลย แล้วเปลี่ยนให้น้าเสี่ยวเหยียนของลูกมานั่ง ตรงนั้นแทน”

“ทําไมล่ะ ?” เสี่ยวหมี่โต้วมองเธออย่าง ขุ่นเคือง

หานมู่จื่อกลั่นรอยยิ้ม แล้วเริ่มสอนเขา อย่างจริงจัง “ก็ลูกบอกว่าจะเลิกคบกับหม่าม หนึ่งวัน โดยเริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลย ถ้าเลิกคบแล้ว ล่ะก็ ลูกก็คุยกับแม่ไม่ได้แล้ว ดังนั้นลูกก็ต้อง หยุดคุยกับแม่ทางวิดีโอแล้วน่ะสิ”

คำนี้ทำให้เสี่ยวหมี่โต้วถึงกับพูดไม่ออก จ้องมองหานมู่จื่อผ่านทางหน้าจออยู่ครู่ใหญ่ แล้วจู่ๆก็เริ่มร้องครวญครางทันที

“หม่ามีเป็นคนไม่ดี ทำไมถึงพูดกับลูก แบบนี้ ไม่เพียงดูแคลนลูก ตอนนี้ยังไม่อยาก สนใจลูกด้วย แง……

ร้องไปร้องมา ตาของเจ้าตัวเล็กก็แดง ขึ้นมาจริงๆ

เดิมมหานมู่จื่อกลั้นขำอยู่ แต่พอเห็น ขอบตาของเสี่ยวหมี่โต้วแดงขึ้นมา เธอก็ขำไม่ ออกทันที แล้วก็พูดอย่างลนลานว่า “เสี่ยวหมี่ โต้ว ทำไมลูกถึงร้องไห้ขึ้นมาจริงๆล่ะ หม่ามี แค่ล้อลูกเล่น อย่าโกรธหม่ามีเลยนะ หม่ามีจะ ไม่สนใจเสี่ยวหมี่โต้วหรือดูแคลนเสี่ยวหมี่โต้ว ได้ยังไงจริงไหม ?”

แต่เมื่อกี้หม่า…..บอกว่า…….ให้เสียว หมี่โต้วเรียกน้าเสี่ยวเหยียนมานั่งตรงนี้

เขาพูดไป ร้องไห้ไป สีหน้า นราวกับได้ รับความทุกข์ทรมานอย่างมาก ดูแล้วหานมู่ลี่ อก็รู้สึกผิดในใจ

“ขอโทษนะ เมื่อกี้หม่ามีก็แค่ล้อลูกเล่น ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เสี่ยวหมี่โค้วโกรธเลยนะ เสี่ยวหมี่โค้วยกโทษให้หม่ามีได้ไหมครับ ลูก เป็นลูกรักคนเดียวของหม่ามี หม่ามีไม่สนใจ ใครก็ได้แต่ไม่ใช่ลูกแน่นอน

คําปลอบโยนเหล่านี้เหมือนว่าจะได้ผล เสี่ยวหมี่โต้วกระพริบตาคู่นั่นที่ใสราวกับลูก แก้วแล้วจ้องมองเธอผ่านหน้าจอ จากนั้นก็สุด น้ำมูกก่อนจะมองเธอแล้วถามอย่างจริงจัง

“ที่หม่ามี้พูดเป็นความจริงทั้งหมดจริงเห

รอ ?”

“แน่นอน”

เพราะกลัวว่าจะทําให้บรรพบุรุษตัวน้อย ร้องไห้อีกครั้ง หานมู่จื่อก็เลยรีบพยักหน้ารับ ถึงขั้นชูสามนิ้วของตัวเองขึ้นแล้วพูดว่า “ลูก ไม่เชื่อหม่ามี้เหรอ ? หม่ามีสัญญากับลูกเลย โอเคไหม” เสี่ยวหมีโค้วเช็ดหน้า สองมือกอดอก

“ในเมื่อหม่ามีขอโทษแล้ว งั้นลูกจะยก โทษให้ก็แล้วกัน ครั้งหน้าห้ามรังแกเสี่ยวหมี่ โค้วอีกนะ”

เมื่อได้ยินแบบนี้ หานมู่จื่อก็เผยรอยยิ้ม ออกมา มองดูลูกของตัวเองด้วยความปลื้มอก ปลื้มใจ

“แน่นอน ต่อไปหม่ามีจะไม่ล้อเสี่ยวหมี่

โต้วแบบนี้อีกแล้ว”

“แล้วหม่ามี้ จะกลับมาเมื่อไหร่ฮะ ครั้ง ก่อนหมา บอกว่า……..จะพาเสี่ยวหมีโค้วไป รู้จักกับแด๊ดดี้…..…..

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เจ้าตัวเล็กก็เท้าคางตัว เอง ในดวงตาเผยแววคาดหวัง

“อืม” หาน จ่อคิดไปคิดมา ในดวงตา ฉายแววอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย “ถ้าหม่ามีกลับ ไปครั้งนี้ เสี่ยวหมี่โต้ว…. ก็จะได้เจอกับแด๊ดดี้ แล้วล่ะ”

“จริงเหรอฮะ ?” เจ้าตัวเล็กที่อยู่ในวิดีโอ ถูมือของตัวเองอย่างคาดหวัง “งั้นเสี่ยวหมี่โต้ วจะร้องขออะไรหลายๆอย่างจากแด๊ดดี้ได้หรือ เปล่าฮะ ?”

“ร้องขอ ?” หาน จื่อทําหน้าสงสัย “ลูก อยากขออะไรเหรอ ?”

“หึ ผมจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ มีแต่ ผมกับแด๊ดดี้เท่านั้นที่รู้ ไม่บอกหม่ามี้หรอก”

หานมู่จื่อ

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกัน จู่ๆประตูก็ ถูกเปิดออก


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ