บทที่1498 จัดการเตรียมงานหมั้นให้ได้แล้ว

เขาเดินลงจากรถแล้วเดินตรงเข้ามาข้างใน

เงาร่างเล็กยืนขวางหน้าประตู แล้วมองเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะพูดขัดขึ้นมาซะก่อน

“แด๊ดดี้ ทําไมแด๊ดดี้ถึงทำตัวเหมือนแมลงวันเลยล่ะครับ ทั้งๆ ที่มีประชุม แต่กลับไม่ตั้งใจนั่งประชุม ดื้อจะตามมาด้วยอีก” คนที่พูดไม่ใช่คนอื่นไกล แต่คือเสี่ยวหมี่โต้วนั่นเอง

ถึงแม้เขาจะสูงขึ้นบ้างแล้ว แต่พอเทียบกับเยโม่เซินแล้ว เขา ยังเตี้ยกว่าเยอะมาก ตรงจุดนี้เสี่ยวหมี่โต้วไม่ยอม เขาจะต้องกิน ข้าวเยอะๆ ออกกำลังกาย โตมาจะได้ตัวสูงกว่าเย่ไม่เป็น

พอได้ยินแบบนี้ เย่โม่เป็นก็แสยะยิ้ม ก่อนจะเดินมาหยุดลง

ตรงหน้าเด็กน้อย แล้ววางมือลงตรงศีรษะของคนตรงหน้า

เสี่ยวหมี่โต้วไม่ยอมแพ้ เขาพยายามดิ้นให้หลุดจากมือของเย โม่เซิน แต่เรี่ยวแรงของเด็กจะไปสู้กับผู้ใหญ่ได้ยังไงกัน

ดังนั้นเสี่ยวหมี่โต้วจึงได้แต่ถูกเย่โม่เซินกดไว้

พอเห็นลูกชายพยายามดิ้นรนออกจากการจับของเขาแล้วไม่ หลุด เย่โม่เชินก็รู้สึกตลกมาก จึงพูดล้อลูกชาย “ขนาดแค่ฝ่ามือ เดียวยังดิ้นไม่หลุด ยังจะกล้าพูดแบบนี้กับพ่อของตัวเองอีกเห รอ”
โธ่ น่าโมโหที่สุดเลย

เสี่ยวหมี่โต้วถลึงตาใส่เย่ไม่เป็นอย่างโมโห ก่อนจะตะโกน เรียกผู้ช่วย “หม่ามี้ครับ ช่วยด้วยครับ แด๊ดดี้รังแกผมครับ” พอได้ยินลูกชายตะโกนเรียกหมา เย่ไม่เป็นก็รีบปล่อยอย่าง รวดเร็ว ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นเหมือนเดิม เหมือนคนที่รังแก ลูกชายก่อนหน้านี้ไม่ใช่ตัวเขา

ส่วนเสี่ยวหมี่โต้ว ถือโอกาสตอนที่เย่ไม่เป็นปล่อยมือ จึงรีบ หันหลังแล้ววิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว

เยโมเงินยืมมอง พอไม่เห็นเงาของหานคู่จื่อ แต่เจ้าตัวเล็ก กลับวิ่งหนีไปก่อนแล้ว

หี เจ้าเล่ห์จริงๆ

นี่ก็คือลูกชายของเขาเย่ ไม่เป็นผู้นี้จริงๆเหรอ นอกจากหน้าตา ที่เหมือนเขาแล้ว ย่างอื่นไม่มีอะไรเหมือนเลย อายุแค่นี้ก็เริ่มเจ้า เล่ห์ คิดจะแย่งผู้หญิงของพ่อซะแล้ว

ดูท่า เขาควรจะเลือกคู่ดูตัวให้ลูกชายตัวเองได้แล้ว ให้เขาฟัง ความสนใจไปที่เรื่องของตัวเอง จะได้ไม่มีเวลามาแย่งผู้หญิงของ พ่ออีก

หลังจากเห็นเย่โม่เป็นปรากฏตัว เสี่ยวเหยียนก็โล่งใจที่เชื่อคำ พูดของแม่ ไม่อย่างนั้นข้าวกลางวันคงไม่พอแน่ๆ

แต่เธอแปลกใจมาก ไหนจื่อบอกว่าเขามีประชุมไง แต่ สุดท้ายกลับตามมาจนได้ สมกับฉายาติดเมียจริงๆ
ติดเพื่อนเธอมาก

พอเห็นบุคคลยิ่งใหญ่แบบนี้มาอยู่ในบ้านของตัวเอง อีกอย่าง เธอเองก็ได้แต่งงานกับหานชิง แล้วก็มีลูกฝาแฝดด้วยกัน

ทุกอย่างดูงดงามและเป็นจริง

เพราะเธอเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะมีโอกาสมาอยู่ด้วยกันได้ แล้วยังได้เป็นครอบครัวเดียวกันอีก

หลังจากเสี่ยวหมี่โต้วเข้าไป เขาก็นั่งชิดหาน จื่อแล้วกอดแขน ของเธอไว้แน่น ก่อนจะตีสีหน้าเศร้า แล้วเยโม่เป็นก็เดินตามเข้า มา ยังไม่ทันที่เสี่ยวหมี่โต้วจะฟ้องจนจบ เขาก็ถูกดึงตัวขึ้นมาซะ ก่อน แล้วถูกวางไปอีกด้าน

หลังจากนั้น เช่โม่เป็นก็นั่งลงแทนที่เสี่ยวหมี่โต้ว พอเห็นฉากนี้ เสี่ยวเหยียนก็ไม่รู้ว่าควรจะทำสีหน้ายังไง

พร้อมกับนิ่งคิด ถ้าในอนาคตลูกชายทั้งสองคนของเธอโตขึ้น หานซึ่งจะทําเหมือนเย่ไม่เป็นหรือเปล่าแต่พอมาคิดดูดีๆ น่าจะ ไม่ใช่นิสัยของหานซึ่งเป็นคนเงียบ ถึงแม้ทั้งสองคนจะเปลี่ยนไป เยอะมาก แต่นิสัยของคนเปลี่ยนไม่ได้

ถึงแม้จะเปลี่ยนไป ก็คงไม่มากจนเกินไป

ดังนั้นหานชิงคงไม่น่าจะเป็นอย่างนี้

หลังจากที่เสี่ยวหมี่โต้วถูกดึงออกไป เขาก็กอดอกแก้มป่อง อย่างไม่พอใจ รอคืนนี้เขาจะต้องคิดแผนการปกแค้นแอ๊ดดี้ให้ได้เลย

ส่วนหาน จ๋อกลับดูเคยชินกับสงครามระหว่างสองพ่อลูกแล้ว เพราะมันเกิดขึ้นมานานแล้ว เยโมเงินกับเสี่ยวหมี่โต้วชอบ เอาชนะกันอยู่แล้ว ดังนั้นเห็นการกระทำของเย่ไม่เซ็น เธอก็ทำ เหมือนมองไม่เห็น ไม่รู้อะไรทั้งนั้น

ยังไงหาน จื่อก็รู้ดีว่าอีกไม่นาน เสี่ยวหมี่โต้วจะต้องแก้เผ็ด

คืนแน่นอน แล้วสองพ่อลูกก็จะคิดแผนแก้แค้นกันไปมา

ฉลาดเกินไป ก็ไม่ใช่เรื่องดี

หานมู่จื่อนั่งกอดเสียวโต้วหยาเงียบๆ แล้วเริ่มรู้สึกว่าลูกสาวที่ ไร้เดียงสาก็น่ารักไปอีกแบบ

มีน้อง รอจนหานชิงกลับมาถึง แล้วเห็นกลุ่มคนที่นั่งอยู่ในบ้าน กำลัง คุยกันอย่างสนุกสนาน มีภรรยาของเขากับลูกๆของเขา สาวของเขา น้องเขยและหลานๆของเขาอยู่ด้วยกัน

“พี่คะ กลับมาแล้วเหรอคะ”

“คุณลุงครับ/คะ”เสี่ยวหมี่โต้วกับเสี่ยวโต้วหยาทักทายขึ้นมา

พร้อมกัน

สายตาที่เย็นชาของเขาเริ่มมีประกายอบอุ่นขึ้นมาทันที ก่อนจะ ตอบรับสั้นๆ เย่โม่เซินกับหานชิงแค่มองหน้ากันเล็กน้อย

การทักทายระหว่างผู้ชายด้วยกันเรียบง่าย ไม่เหมือนผู้หญิง รวมถึงนิสัยของทั้งสองคนที่ค่อนข้างเย็นชาด้วย ถ้าหากเป็นคน อื่นเย่โม่เซ็นแทบจะไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ แต่คนตรงหน้าเป็นพี่ชายของภรรยา เขาจึงต้องกล่าวทักทายตามมารยาท

หานชิงถอดเสื้อคลุม แล้วเข้าไปล้างมือแล้วเดินมานั่งลงข้างๆ เสี่ยวเหยียน

“แม่ล่ะครับ”

เพราะไม่เห็นหลัวหุ้ยเหม่ย หานซิงก็เลยรู้สึกแปลกใจ เพราะ

ตอนที่โทรศัพท์คุยกันเขาเหมือนจะได้ยินเสียงของหลวยเหม่ยอ

ยู่ในสายด้วย

เสี่ยวเหยียนลุกขึ้นไปตักข้าวให้ แต่หานซิงกลับรับชามมาจาก มือของเสี่ยวเหยียน แล้วตัวเองทำการไปตักข้าวเอง พอเขากลับ มานั่ง เสี่ยวเหยียนก็พูดอธิบาย “เมื่อตะกี้ที่ร้านโทรมาบอกว่าที่ ร้านเกิดปัญหาขึ้นค่ะ แม่ไม่สบายใจก็เลยกลับไปจัดการเองค่ะ แม่ส่งข้อความมาบอกว่าจะกินข้าวเที่ยงที่ร้านเลยค่ะ

“อืม”หานชิงพยักหน้าเข้าใจ แล้วมองไปทางหาน จื่อที่นั่งอยู่ ตรงข้าม เห็นว่าใบหน้าของเธออมชมพูเห็นได้ชัดว่าถูกดูแล อย่างดี จึงเพิ่มคะแนนพึงพอใจให้เย่ ไม่เซ็นในใจ

“น้องเขยดูแลน้องสาวดีมากเลยนี่นา น้องสาวผมดูอิ่มเอิบ

มาก”

พอได้ยินแบบนี้ เย่โม่เซินก็ยักคิ้ว แล้วดึงหานมู่จื่อเข้ามาใน อ้อมกอด ก่อนจะกระซิบที่ข้างหูเธอ ได้ยินไหมที่รัก พี่ชายคุณ บอกว่าผมเลี้ยงดูคุณได้ดี”

หานคู่จื่อคิดไม่ถึงว่าเย่ไม่เห็นจะดึงเธอเข้ามากอดต่อหน้าเพื่อนและครอบครัวของเธอกะทันหันแบบนี้ ถึงแม้ทุกคนจะรู้ว่า พวกเธอรักกัน แต่จะทำแบบนี้ต่อหน้าแบบนี้ไม่ได้นะ มันน่าอาย จะตาย

พอนึกถึงตรงนี้ หาน จื่อก็รีบผลักเขาออกไป แล้วพูดเตือน “อย่าทําแบบนี้ค่ะ เราอยู่ข้างนอก”

เย่ไม่เป็นขยับเข้าไปหาอีกครั้ง ก่อนจะจุมพิตที่แก้มของเธอ

“ได้ครับ งั้นคืนนี้กลับไปผมค่อยกอดก็ได้

พอได้ยินแบบนี้ หานมู่จื่อริมฝีปากกระตุก คนคนนี้ทำไมหน้า ด้านแบบนี้

ส่วนหานชิงกลับไม่รู้สึกเขินอาย แต่กลับรู้สึกพึงพอใจในตัวเข่ โม่เซินมากขึ้น

น้องเขยของเขาควรจะเป็นแบบนี้ ไม่ต้องกลัวสายตาคนอื่น

ถ้าหากอะไรก็กลัว ต้องกังวล คนที่ต้องเสียใจจะต้องเป็นน้องสาว

ของเขาแน่นอน

เขาทําแบบนี้ ดีกว่ามาก

หลังจากกินข้าวเสร็จ หานมู่จื่อยังคงเล่นกับสองแฝดสักพัก แต่ กลับถูกเย่โม่เซินดึงกลับไป ทิ้งเสี่ยวหมี่โต้วไว้ที่บ้านพี่ชาย

ระหว่างทางกลับ เย่โม่เซินก็หันไปพูดกับหานคู่จื่อ

“คุณไม่คิดบ้างเหรอ ว่าลูกชายของเราโตแล้ว”

“อืม ปีนี้ตัวสูงขึ้นเยอะอยู่เหมือนกันค่ะ”
“เตรียมหาคู่หมั้นให้ลูกได้แล้ว

หานมู่จื่อ “???”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ