บทที่ 195 อย่าทำให้เธอลำบากใจ
รอไปสักพัก เสี่ยวเหยียนตักข้าวกลับมาสองที่ ที่ หนึ่งวางไว้ด้านหน้าของเธอ
“นี่ ดูท่าเมื่อคืนเธอคงลำบากมาก ฉันเพิ่มกับข้าว ให้เธอด้วย” พูดถึงตรงนี้ ใบหน้าเสี่ยวเหยียนได้ใจมาก “ยังไง ฉันรักแกมากใช่มั้ยละ?”
เส้นเฉียวมองดูในถ้วยมีเนื้ออกไก่เพิ่มขึ้นมา พูด อย่างเอื้อมระอา: “เธอนี่”
“คิดเสร็จหรือยังว่าจะเล่ายังไง? รีบบอกฉันเลย เรื่องนี้มันยังไงกันแน่?”
เสี่ยวเหยียนที่อยากรู้ว่าความคิดเธอเสิ่นเฉียว เข้าใจ แต่ว่า…เรื่องของเธอมันซับซ้อนเกินไป ให้พูด ตอนนี้มันค่อนข้างยากนิดนึง
คิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวพูดได้เพียง: ที่นี่คนเยอะ วุ่นวาย ไม่เหมาะจะคุยเรื่องนี้ หากถูกคนไม่หวังดีได้ยิน เข้า ถึงเวลานั้นก็….”
เสี่ยวเหยียนก็เห็นด้วย ก็เลยพยักหน้า: “ถูกของ เธอ หากคนอื่นรู้ฐานะของเธอ อาจจะกินเธอก็ได้ งั้นช่าง มันเถอะ วันหลังเธอค่อยบอกฉัน”
“ขอบใจเธอนะ เสี่ยวเหยียน”
เสี่ยวเหยียนยิ้มเล็กน้อย โบกมือย่างไม่เป็นไร “ขอบจงขอบใจอะไรล่ะ พวกเราเป็นเพื่อนกันนี่นา”
“ใช่แล้ว พูดถึงเรื่องนี้ ฉันรู้สึกว่าเธอควรอยู่ห่างๆ หานเส่โยวคนนั้นหน่อยนะ เมื่อคืนเธอได้ยินคำพูดที่เขา พูดกับคุณชายบริษัทตระกูลจ้าวมั้ย? ถึงแม้พวกเธอจะ เป็นเพื่อนรักกัน แต่ฉันก็ยังอยากจะเตือนเธอ เพื่อนคน นั้นของเธอไม่ใช่คนดีอะไร เธอต้องระวังหน่อยนะ”
ได้ฟังเรื่องไม่ดีของหานเส่โย่วจากปากของเสี่ยว
เหยียนอีกแล้ว เสิ่นเฉียวไม่สบายใจจนขมวดคิ้ว เสี่ยวเหยียน งั้นเธอรู้ไหม พูดนินทาคนเป็นเรื่อง ไม่ดี
“ฉันรู้สิ แต่ว่าอดไม่ได้ไง ฉันแค่เห็นหน้าเขาก็ รู้สึกไม่ชอบ หลังจากเห็นหน้าแล้วความรู้สึกมันก็ไม่ได้ หายไป กลับทวีคูณขึ้น เฉียวเฉียวเธอรู้ไหม? ความรู้สึก ฉันมันแม่นมาโดยตลอด ยังไงเธอก็ต้องระวังหานเส่โยว หน่อย”
เสิ่นเฉียวทนฟังต่อไปไม่ไหว ลุกขึ้นโดยตรง ทำให้เสี่ยวเหยียนสีหน้าเปลี่ยนทันที รีบดึงเธอไว้
“เอาละเอาละ ฉันไม่พูดละกัน เห้ย ผู้หญิงอย่าง เธอนี่ฉันแค่หวังอีกกับเธอ เมื่อคืนเธอที่ต้องการที่หนึ่ง ยังทำขนาดไหน เป็นเพราะฉันสังเกตเห็นว่าเธอหายไป ใช่ฉันหรือเปล่า..ฮิม!
เสี่ยวเหยียนพูดไป พลางโกรธไปด้วยแล้วก็คืบ ซี่โครงหมูเข้าปากไปกัดกิน
“รู้ว่าเธอช่วยฉัน ดังนั้นฉันก็ทราบซึ้งมาก รอให้ เงินเดือนออกฉันจะเลี้ยงมื้อใหญ่เธอ”
“คำไหนคำนั้น”
หลังจากคุยกันเรียบร้อยแล้ว กินข้าวเสร็จต่างคน ต่างแยกย้าย
ตอนที่เสิ่นเฉียวกลับมาถึงแผนก พบว่าผู้ช่วยของ เย่หลิ่นหานแยจ่อได้นั่งรอเธออยู่แล้ว เพราะว่าเธอเป็น คนโปรดของเย่หลิ่นหาน ดังนั้นคนในแผนกต่างมาดี สนิทเธอ เสิ่นเฉียวเข้ามาก็เห็นคนมากมายรายล้อมรอบ ตัวเธอ
“รองประธานเย่ของเราปกติเป็นยังไงบ้างเหรอ คะ? ดูแล้วช่างเป็นคนที่อ่อนโยนเสียจริง มีแฟนหรือยัง คะ?”
“พี่แยจื่อ รองประธานเย่ของเราชอบผู้หญิงแบบ ไหนกันคะ? เขา…
หลังจากที่แยจื่อเข้ามาก็โดนคนพวกนี้ทำให้ หงุดหงิดจะตายอยู่แล้ว แต่ก็ใส่อารมณ์ไม่ได้ ในที่สุดก็ รอจนเส้นเฉียวกลับมาแล้ว เธอจึงได้ลุกขึ้นมา: “เธอมา แล้ว”
เสิ่นเฉียวยืนอยู่ที่เดิมจ้องมองเธอโดยไม่พูด อะไร
“เธอได้ถูกย้ายตำแหน่งแล้ว ดังนั้นฉันรับคำสั่ง รองประธานเย่ มาพาเธอไปรับตำแหน่ง”
เสื่นเฉียว: ” .
จำเป็นต้องประกาศอย่างอลังการให้คนฟังแบบนี้เลยเหรอ? สร้างศัตรูให้เธอโดยไม่จำเป็นอีกแล้ว เพียง แต่..ถึงแม้จะไม่พูดทุกคนก็รู้เรื่องที่เธอถูกปรับ ตำแหน่งอยู่แล้ว ถ้าจะเป็นศัตรูยังไงก็เป็นศัตรู
เส้นเฉียวเม้มปาก พูดอย่างเย็นชา: “ฉันรู้สึกว่าอยู่ ที่นี่ก็ดีอยู่แล้ว ก็ไม่ไปละ”
แยจ่อเดินมาทางเธอ หยุดตรงหน้าเธอ “ไม่ได้นะ คุณเสิ่น นี่มันคือการปรับตำแหน่ง ไม่ได้ถามความเห็น ฉันให้เวลาคุณสิบนาทีในการเก็บข้าวของ”
นี่คือการข่มขู่เหรอ?
ไอ้หยาคุณเสิ่น รองประธานเย่ย้ายคุณไป คุณยัง จะเล่นตัวให้เหนื่อยทำไม? หรือว่าจะให้รองประธานเย่ มาเชิญคุณด้วยตัวเอง”
“ก็ใช่ไง ถึงจะเล่นตัว ก็ต้องให้มีขอบเขตหน่อย มั้ย รองประธานเย่ย้ายตำแหน่งให้เธอถือเป็นโชควาสนา อันใหญ่ของเธอแล้ว ทำไมเธอไม่รู้ว่ามันดีละ?”
พวกเขาต่างใช้สายตาที่มองสัตว์ประหลาดมอง เสิ่นเฉียว พูดคำพูดที่ดูแคลนเหล่านั้นเหมือนเส่นเฉียว ไม่รู้จักสำนึก หากปฏิเสธก็เหมือนคนไม่ดีอะไรประมาณ นั้น
คิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวยิ้มที่มุมปาก: “พวกเธอ อยากไปขนาดนั้น ไปแทนฉันได้นะทุกคน? ผู้ช่วยแยจื่อ คุณว่าใช่หรือไม่?
พูดจบ เสิ่นเฉียวก็เดินมานั่งลงตำแหน่งของตัว เอง จากนั้นก็เปิดคอมพิวเตอร์ ไม่มีท่าทีที่จะเก็บข้าวของแต่อย่างไร
ผู้ช่วยแยจื่อ งั้นคุณคุยกับรองประธานเย่ให้พวก เราไปสิ เสี่ยวเสิ่นช่างไม่รู้จักสำนึกเสียเลย
แยจ่อมองเธอด้วยสายตาที่เอือมระอา เธอเป็นผู้ ช่วยของรองประธานเย่นานขนาดนี้ ทำไมถึงจะมองไม่ ออกความคิดและสายตาของเย่หลิ่นหานละ? เขาให้เธอ มารับด้วยตัวเอง เธอเลยไม่กล้าใช้ท่าทีที่แข็งกร้าวกับ เสิ่นเฉียว วันนี้เสิ่นเฉียวไม่อยากไปเลยสักนิด แยจื่อก็ไม่ กล้าพูดจารุนแรงกับเธอ
สุดท้ายทำได้เพียงไล่คนให้กลับไปทำงาน จาก นั้นเดินไปที่ข้างกายเสิ่นเฉียวแล้วโน้มตัวพูด: “แม่ทูนหัว ฉันยังมารับเธอด้วยตัวเองแล้ว ไว้หน้าฉันหน่อยได้ไหม เก็บข้าวของแล้วไปกับฉันเถอะ”
เส้นเฉียวสบตากับเธอ ใบหน้าไร้รอยยิ้ม
ผู้ช่วยแย เชิญคุณกลับไปบอกรองประธานเย่ ให้ เขาอย่ามาทำให้ฉันลำบากใจเลย ฉันทำงานอยู่ที่นี่ มันก็ดีอยู่แล้ว ถ้าหากเขาคิดแทนฉันจริง เชิญกลับไป เถอะ
“อยู่ตรงนี้มีดีอะไร? หากไปทางโน้นรองประธาน เย่สามารถปกป้องคุณด้วยตัวเอง แบบนี้. .คุณก็ไม่ ต้องการเหรอ?”
เสิ่นเฉียวสายหัว: “มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันเรียกร้อง และ ไม่ใช่สิ่งที่ฉันควรทำ คุณกลับไปเถอะ” สุดท้ายเห็นเธอยืนกรานหนักแน่ แยจ่อจึงได้จากไป
เสิ่นเฉียวสงบมาทั้งบ่าย รอถึงเลิกงานเธอเริ่มเก็บ ของ เตรียมตัวนั่งรถเมล์กลับบ้าน
ที่หน้าบริษัทกลับพบคนที่คุ้นเคยคนหนึ่ง หลิน
เจียง
หลินเจียงเฝ้าอยู่หน้าประตูสายตาสอดส่องตลอด เวลา ในที่สุดก็เห็นเสิ่นเฉียว จากนั้นก็วิ่งมาทางเธอ แต่ กลับถูกพนักงานรักษาความปลอดภัยสกัดไว้เสียก่อน
สีหน้าเสิ่นเฉียวเปลี่ยนไปมาก หลบหลีกเขาแล้ว
เดินไปอีกทาง หลินเจียงกลับชี้ไปทางเธอโดยตรง ผม
รู้จักเธอ ผมมาหาเธอ เสิ่นเฉียว เสิ่นเฉียวเธอมาหาฉัน
เดี๋ยวนี้นะ
คนจำนวนไม่น้อยได้ยินแล้วหันมองตามเสียง เรียก เสิ่นเฉียวทำได้เพียงเดินไปหาเขา “ขอโทษด้วย ค่ะ เขาเป็นเพื่อนของฉัน คุณมากับฉันเดี๋ยวนี้”
เสิ่นเฉียวพาเขาจากไป หลินเจียงรีบเดินตามไป จนกระทั่งไปถึงมุมที่ไม่มีคน เสิ่นเฉียวจึงหยุดเดิน
“คุณจะทำอะไรกันแน่? พวกเราหย่ากันแล้วนะ?
คุณยังมาตอแยฉันอีกทำไม? คุณไม่รู้สึกว่าตัวเองน่า ขยะแขยงเหรอ?”
เสิ่นเฉียวเพิ่งจะถามคำถามเหล่านี้จบลง ทันใด
นั้นหลินเจียงได้คุกเข่าต่อหน้าเธอ ท่าทางที่เล่นใหญ่นี้ทำให้เสิ่นเฉียวสะดุ้งตกใจ
“คุณทำอะไร? ลุกขึ้น!”
“เฉียวเฉียว เมื่อก่อนผมไม่ดีเอง คุณให้อภัยผม เถอะ!”
เสิ่นเฉียว: ”
ขึ้น!”
คุณกำลังพูดอะไรอยู่? ลุก
คุกเข่ากะทันหันเพื่อขอให้เธออภัย เสิ่นเฉียวไม่รู้ ด้วยซ้ำว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
หลินเจียงไม่ลุกขึ้น แต่กลับดึงชายกระโปรงของ เธอไว้: “เฉียวเฉียว ผมเป็นไอ้สารเลว ผมมันไม่ใช่คน ขอ ให้คุณเห็นแก่ที่เราเคยเป็นสามีภรรยากัน ให้ผู้ชายของ เธออย่ามาทำแบบนี้กับผมอีกเลย…
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
