บทที่1482 หลับแล้วจะคิดยังไง

เจียงเสี่ยวไปคิดไม่ถึงจริงๆว่าเซียวซูจะจูบมา

แต่แค่จูบของเขาเบามาก คำนึงถึงสภาพร่างกายตอนนี้ของ เธอ เขาจูบเหมือนแมลงปอแตะน้ำยังไงอย่างงั้น แตะเบาๆ จาก นั้นได้ถอยออกมา

“ทำไมจะจูบไม่ลง?” หลังจากถอยออกมา เซียวซูแทบจะเอาลม หายใจแนบชิดเธอและพูดเสียงต่ำ

เจียงเสี่ยวไปเหมือนจงใจอยากจะกระตุ้นเขา เธอได้พูดต่อ: “จูบตื้นขนาดนี้ คุณรังเกียจฉันแน่ๆเลย ใช่มั้ย?

เซียวซู: ”

หางตาของเขาอดกระตุกไม่ได้ จากนั้นได้หรี่ตาจ้องมองเธอ

“ยังแกล้งทํามาเป็นจูบฉันอีก คุณมันรังเกียจฉันชัดๆ”

ถ้าไม่ใช่นาทีนี้เห็นเธอสีหน้ายังซีดเซียว ร่างกายยังอ่อนเพลีย อยู่ เซียว อยากให้เธอรู้จริงๆอะไรเรียกว่าภัยพิบัติออกจากทาง ปาก แต่สุดท้ายก็ได้ทนเอาไว้ เขาหัวเราะเสียงต่ำและพูด “ตอนนี้ คุณสะกิดผมเถอะ เดี๋ยวรอคุณหาย พวกนี้ล้วนต้องชดใช้คืนเป็น ร้อยเท่านะ”

พอพูดจบ เซียวซูนั่งตัวตรง ช่วยเจียงเสียวไปห่มผ้าห่มนอน เถอะ ให้น้ำเกลือพวกนี้เสร็จก็สามารถกลับบ้านได้แล้ว”
เดิมทีเจียงเสี่ยวไปก็คิดจะกระตุ้นเขานั่นแหละ แต่คิดไม่ถึงว่า เซียวซูจะไม่หลงกล อีกอย่างเมื่อครู่พูดเยอะไปหน่อย เธอรู้สึก เหนื่อยอีกแล้ว

ก่อนหน้านี้ทั้งถ่ายทั้งอาเจียน ได้ใช้ ดั้งเดิมของเธอไปจนหมด ไม่รู้ว่ากี่วันถึงจะสามารถพักรักษาตัวให้กลับมาเหมือนเดิมได้

แต่ว่าตอนที่เซียวซูจูบเธอ ในสมองของเจียงเสี่ยวไปก็มีแค่

ความคิดเดียว นั่นก็คือ โชคดีที่ตัวเองแปรงฟันมาแล้ว!

ไม่งั้นถ้าจูบมีกลิ่น ถึงเวลาต้องก่อให้เกิดปมใหญ่แค่ไหน เชียว?

แต่ก็เพราะอันนี้ เจียงเสี่ยวไปถึงกล้าใช้แผนกระตุ้นเซียว ไม่ งั้นถึงเซียวซูทนไหว เธอเองก็ทนไม่ไหวแล้ว

พอให้น้ำเกลือหลายขวดเสร็จ เจียงเสี่ยวไปถึงฟื้นฟูซี่ดั้งเดิม กลับมาได้บ้าง แต่เดิมทีเธอก็ทรมานอยู่แล้ว เดิมที่ยังนึกว่าจะ ต้องออดอ้อน ใครจะไปรู้เซียวซูก็เป็นฝ่ายรุกโน้มตัวลงมาตรง หน้าเธอขึ้นมา”

เจียงเสี่ยวไปมองเซียวซูที่หนึ่ง ไหล่ของเขากว้างมาก แผ่น หลังก็แข็งแรงมาก ดูแล้วใจกว้างและอบอุ่น

เพราะยังไงซะก็เป็นคนที่คุยเรื่องแต่งงานกันแล้ว เพราะฉะนั้น เจียงเสี่ยวไปก็ไม่เกรงใจเลยหมอบไปที่หลังของเซียวซูโดยตรง และยื่นมือกอดคอของเขาไว้

ถึงแม้บนตัวเธอใส่เสื้อผ้าไม่น้อยชิ้น แต่เพราะให้น้ำเกลือ มือที่เจียงเสี่ยวไปกอดมาจึงเย็นเฉียบ ตอนแรกแนบอยู่ที่คอรู้สึก หนาวจริงๆ แต่เซียวซูก็ไม่รังเกียจ แม้กระทั่งไม่แสดงออกมาเลย ได้แบกเธอไว้อย่างสงบและค่อยๆเดินออกไปข้างนอก

“เรื่องที่อาหารเป็นพิษ ก็ไม่ต้องบอกผู้ใหญ่แล้วมั้งคะ

เจียงเสียวไปหมอบอยู่ที่แผ่นหลังของเซียวซู และเป็นฝ่ายพูด เอง

เซียวซูก็ไม่คัดค้าน เขาได้พยักหน้า “โอเคครับ

“แล้วก็เมื่อกี้ฉันคิดไปครู่หนึ่ง เรื่องที่เราจะแต่งงานก็ไม่ต้อง บอกพวกท่านเร็วขนาดนั้นมั้งคะ”

เซียวซูฟังแล้วหยุดฝีเท้าไว้ เหมือนค่อนข้างคาดไม่ถึงว่าเธอจะ พูดคำนี้

เจียงเสี่ยวไปนึกว่าเขาจะถามตัวเองว่าเพราะอะไร ใครจะไปรู้

ว่าเซียวซูจะพูด: “เมื่อกี้คิดไปครู่หนึ่ง? เมื่อคุณหลับไปแล้ว

ไม่ใช่เหรอ?”

คําถามนี้เกือบทำให้เจียงเสี่ยวไปดึงสติกลับมาไม่ได้ เพราะ จุดโฟกัสของเขาช่างน่าทึ่งเกินไป สมองที่ตรงชื่อของคนๆนี้อาจ จะมีโครงสร้างแตกต่างกับผู้ชายซื่อตรงคนอื่น? “ฉันคิดตอน นอนไงคะ”

“หลับไปแล้วยังจะคิดได้ยังไง?” เซียวซูข้องใจมาก เขาเม้ม ปาก หันไปมองเจียงเสี่ยวไปอย่างสงสัยทีหนึ่ง “คุณไม่ได้นอน หลับใช่มั้ย?”
“นอนหลับสิคะ!”เจียงเสียวไปยื่นมือไปผลักมือของเขา และ พูดตำหนิ : คุณดูทางดีๆ ถ้าคุณแบกฉันล้ม ฉันในตอนนี้อ่อนแอ มากเลยนะ ทนไม่ไหวกับการให้คุณมาล้มหัวฟาดพื้นหรอก”

อ่อนแอ?

เชียว กลับรู้สึกอย่างชัดเจน มือที่เธอผลักหน้าตัวเองมีแรง เยอะ ยัยเด็กคนนี้………

มุมปากของเซียว มีรอยยิ้มอ่อนๆ โผล่ขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เขา ได้แบกเธอให้แน่นขึ้น มองดูถนนตรงหน้าอย่างตั้งใจและพูดกับ เธอว่า “บอกเมื่อไหร่ก็ได้ บอกช้าบอกเร็วก็เหมือนๆกันแหละ เพราะยังไงผมก็ไม่เปลี่ยนใจอยู่แล้ว

“เอาล่ะๆ”เจียงเสี่ยวไปพูดขัดจังหวะเขา: “ทำไมคุณเหมือน

สาบานกับฉันตลอดเลย? ฉันไม่ได้ไม่เชื่อคุณสักหน่อย ฉันแค่

รู้สึกเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้เยอะไปหน่อย ตอนนี้ฉันเหนื่อยมาก

ฉันอยากกลับไปพักผ่อนดีๆก่อน จากนั้นหาเวลาที่เหมาะสมค่อย

บอกการตัดสินใจของเราให้ผู้ใหญ่ฟัง ไม่ยืดเยื้อพวกท่าน

แน่นอนค่ะ”

“อืม”

เจียงเสี่ยวไปไม่ได้ล้อเล่น เธอเหนื่อยจริงๆ ตอนแรกยัง สามารถพูดกับเซียวซูและต่อว่าเขาได้บ้าง ต่อมายังอยู่ยิ่งเหนื่อย แล้ว ได้ซบอยู่ที่หลังของเซียวซูก็หลับไปโดยตรงเลย ขึ้นรถแล้ว เจียงเสี่ยวไปก็ยังไม่รู้เลย หลังจากถึงบ้านยังเป็นเซียวซูที่อุ้มเธอ ขึ้นชั้นบน
ส่วนเจียงเสี้ยวไปหลับลึกตลอด ผิวที่ปกติก็ขาวผ่องอยู่แล้ว ตอนนี้อยู่ในอาการป่วยยิ่งดูซีดเซียว มีความอ่อนแอเพิ่มมากขึ้น

กลางวันน้อยมากที่จะได้เห็นหน้าตาแบบนี้ของเธอ นาทีนี้กลับ เหมือนแมวน้อยหดตัวอยู่ในผ้าห่ม เพราะยังไม่ค่อยสบาย คิ้ว ของเธอก็เลยขมวดไว้เบาๆ ใบหน้าเล็กๆ หน้านิ้วขมวดคิ้วไว้

เซียวซูลางาน ไม่ได้ไปที่บริษัท อยู่เป็นเพื่อนกับเจียงเสี้ยวไปที่

บ้าน

เจียงเสียวไปหลับยาวจนถึงตอนเย็น เมื่อคืนอาเจียนจน กระเพาะว่าง ตอนที่ตื่นขึ้นมาหิวจะแย่อยู่แล้ว แต่เธอก็ยังไม่ อยากอาหารอีกเช่นเคย

หลังจากตื่นนอนก็นั่งเหม่ออยู่บนเตียง ห่มผ้าไว้มอง โคมไฟ ระย้าบนเพดาน ก็ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่

จนกว่าเซียวซูผลักประตูเข้ามา เธอถึงเงยหน้ามองไปที่เซียวซู

“คุณตื่นแล้วเหรอ?”

เจียงเสี่ยวไปพยักหน้า เป็นฝ่ายยื่นมือไปให้เซียวซู เซียวซู เข้าใจความหมายเธอ เขานั่งลงที่ขอบเตียง จากนั้นดึงเจียงเสี่ยว ไปเข้ามาที่อ้อมกอดของตัวเอง

บนตัวเขาเย็นเล็กน้อย หลังจากเจียงเสี่ยวไปถูกเขากอดไว้ใน อ้อมกอด เธออดบ่นไม่ได้ “หนาวจังเลย”

“งั้นผมถอดเสื้อคลุมออก ด้านในอุ่น “เซียวซูพูดจบก็จะถอด เสื้อคลุม เจียงเสี่ยวไปก็ได้กอดเอวของเขาแน่นขึ้นอีก พร้อมสายหัว ไม่ต้องค่ะ กอดสักพักเดี๋ยวก็อุ่นแล้วค่ะ

เธอยังไม่หายป่วย เอาแต่ใจติดเซียว งอมแงมเหมือนเด็ก กอดเซียวซู่ได้ไม่นานก็เริ่มสะลึมสะลือง่วงนอนอีก

“ง่วงอีกแล้ว? ไม่หิว

“หิวนิดหน่อย แต่ฉันกินไม่ลงค่ะ”

ฝ่ามือใหญ่ของเซียวหล่นอยู่ที่แผ่นหลังของเธอ ช่วยเธอจัด ผมไปด้วยและพูดอย่างอ่อนโยนด้วย “ผมได้ต้มโจ๊กไว้ ลุกขึ้น มากินหน่อย”

โจ๊ก?

เจียงเสี่ยวไปส่ายหัว “ฉันไม่อยากกินโจ๊ก ฉันอยากกินอะไรที่ เผ็ดๆหน่อย”

เซียวซูฟังแล้วก็หน้าบึงขึ้นมาเลย

“เมื่อคืนคุณเป็นแบบนั้น ตอนนี้ยังกินของเผ็ดอีก? ผมว่าเมื่อ คืนคุณก็เพราะกินพริกมากเกินไปเนี่ยแหละ

เมื่อคืนตอนที่กินสุกี้ ของที่สั่งก็คือ หม่าล่าแบบผัดแห้งอยู่แล้ว ปรากฏชัยเด็กคนนี้ยังปรุงน้ำจิ้มเผ็ดให้ตัวเองอีกถ้วยหนึ่ง กระทั่งกินถึงสุดท้ายตัวเองก็เผ็ดจนร้องไห้อยู่แล้ว แต่เธอก็ยังยืน หยัดที่จะกินต่อ

เพราะฉะนั้นตอนนี้เชียวชูสงสัยว่าเธอก็เพราะกินพริกมากเกิน ไป กระเพาะรับไม่ไหว ถึงได้มาเป็นแบบนี้
เจียงเสี่ยวไปคงจะเหตุผลไม่เพียงพอ จึงไม่ได้พูดมาก “สรุปก็คือฉันก็ไม่อยากกินโจ๊ก ไม่อร่อย

“เด็กดี”เซียวซู่เหมือนกำลังกล่อมเด็กยังไงอย่างงั้น น้ำเสียง ค่อนข้างหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ “คุณเพิ่งตื่น กินโจ๊กก่อน กินครึ่งถ้วยรองท้องก่อน พอคุณหายดีแล้วถึงเวลาอยากกินอะไร ก็ยังไม่สาย

เจียงเสียวไปแค่ไม่อยากกินโจ๊ก แต่เธอเป็นผู้ใหญ่ รู้ว่าเวลานี้ ตัวเองกินได้แค่ของอ่อนๆ เพราะฉะนั้นสุดท้ายก็ได้พยักหน้า อย่างเชื่อฟังอยู่ดี

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ