บทที่ 615 คุณอยากเป็นเทพสตรีเหรอ

หลังจากเข้าใกล้ ในที่สุด เมิ่งเสโยว ก็ หน้าด้านข้างของบุคคลตรงหน้าอย่างชัดเจน แม้ว่าจะเป็นแค่หน้าด้านข้าง แต่ว่าดวงตาอัน แหลมคมและหน้าตาก็เผยออกมาให้เห็นแล้ว อย่างชัดเจน

หลังจากเห็นคนนั้นอย่างชัดเจน เมิ่งเส โยวก็ตกใจ และเกือบจะขว้างอาหารออกไป ด้วยมือที่สั่นเทา

จะเป็นเย่ไม่เซินได้อย่างไร?

หรือว่าเขาจะเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาจาก ปากต่อปากของ เส็นอีอีและ ซู่ฉิน เหรอ? แต่ ว่าเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาพวกหล่อนก็เจอกันแล้ว ไม่ใช่เหรอ

ทำไมวันนี้เขามาที่นี่อีก?

หรือว่า… ไม่อยากให้ตัวเธอเองทํางาน อยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว? เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ สีหน้าของ เมิ่งเกีโยว ก็ ซีดขาว และเมื่อเธอต้องการหลบหนีโดยไม่รู้ ตัวนั้น เสียงของหญิงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมา

“เสโยว?”

เสียง ทําให้ก้าวของ เมิ่งเล่โยว หยุดอยู่ ตรงที่เดิมได้สําเร็จ เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นเพื่อ ดูที่มาของเสียง

ใบหน้ารูปไข่ที่สวยงามแบบสามมิติ ปรากฏขึ้นต่อหน้า เมิ่งเสโยว

สีเลือดบนใบหน้าของ เมิงเสโยว ก็หาย ไป และจานอาหารที่เมื่อสักครู่ถืออย่างไม่ มั่นคงนั้นในที่สุดก็ตกลงสู่พื้นอย่างสั่น สะเทือน

เพลัง!

สเต๊กหนึ่งจานก็สิ้นเปลืองแบบนี้ ตอนที่ ซอสกระเด็นออกมานั้น ก็ได้มีบางส่วน กระเด็นไปโดนเสื้อผ้าของ เมิ่งเล่โยว และบน

ใบหน้าและสําคอของเธอ หานปูจื่อและเยโม่เชินอยู่ห่างกัน ด้วย ในระยะเช่นนี้ไม่สามารถทำให้บาดเจ็บอย่าง บังเอิญได้

แต่ในขณะที่ถาดรองจานอาหารร่อนลง เยโม่เซินก็รีบลุกขึ้นยืนบังตรงหน้าของหา นมู่จื่อ

เมื่อเทียบกับหานมู่จื่อที่ถูกคนปกป้อง การปรากฏตัวของ เมิ่งเสโยว ในเวลานี้เป็น เรื่องที่น่าสังเวชเป็นพิเศษ

” ไม่เป็นอะไรนะ?” เยโม่เซินหันหน้ามา

ถาม

หานมู่จื่อมองเขาอย่างแปลก ๆ เมื่อเกิด เหตุการณ์ขึ้นเขารีบวิ่งไปทันที บังสิ่งสกปรก ทั้งหมดให้ตัวเองเธอ เธอจะเป็นอะไรได้ อย่างไร?

และถ้าสมมุติว่าเขาจะไม่ได้กำบังตัวเธอ ไว้ แต่ระยะไกลเช่นนี้ก็จะไม่สามารถกระเด็น ไปถึงได้ ดังนั้นหานมู่จื่อจึงสายศีรษะ

เมื่อเห็นเหตุการณ์ฉากนี้เพิ่งเสียว รู้ก็

กเศร้ามากๆ

เมื่อห้าปีก่อนเธอเป็นลูกสาวคนโตของ ตระกูลหานผู้สูงส่ง และหานมู่จื่อเป็นแค่เพียง ลูกสาวที่ไม่มีใครรักของตระกูลเงิน และ หล่อนก็ตกอับต่อหน้าเธอ

แต่ห้าปีต่อมา ตอนนี้ได้กลับกันแล้ว

เธอเองต่างหากที่เป็นคนที่ตกอับคนนั้น แถมยัง… ยังคงตกต่ำจนถึงจุดนี้

ในขณะที่ เมิ่งเสโยว เกลียดเธอนั้น ใน เวลาเดียวกันหล่อนเองก็ไม่กล้าที่จะเจอหน้า

เธอ

เพราะว่าตอนนี้เธอไม่อยากให้อีกฝ่าย เห็นว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไรเลยจริงๆ

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เมิ่งเสโยว ก็หันตัวและ เตรียมที่จะเดินออกไป หานมู่จื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเดินออกไป ก็ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว และส่งเสียงเรียกเธอ ดัง ๆ

“เสโยว เมื่อก่อนพัสดุและ

ของDeliverryที่ได้รับเหล่านั้นล้วนเป็นฝีมือ ของเธอใช่ไหม?”

ตั้งแต่เมื่อคืนที่โม่เซินบอกเธอ ว่าเธอจะ ต้องผิดหวังเมื่อรู้ว่าคนนี้เป็นใคร ภายใต้สมอง ของหานมู่จื่อก็ปรากฏใบหน้าของบุคคลคน หนึ่งขึ้นมา แต่ในเวลานั้นเธอรู้สึกว่าเธอไม่ สามารถโยนความผิดให้คนอื่นในเมื่อเธอยัง ไม่ได้เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

แต่ตอนนี้เธอได้เห็นแล้ว ถึงได้พบว่า ใบหน้าตรงหน้ากับเมื่อคืนวานที่นึกถึงนั้น เหมือนกันไม่มีผิด

เสโยว …

น้องสาวที่แสนดีเมื่อห้าปีก่อน ไม่คาด คิดว่าแท้จริงแล้วเธอ … เดิมที เมิ่งเล่โยว ต้องการที่จะวิ่งหนี ถึง อย่างไรก็ตามท่าทางที่น่าอายของเธอนั้นจะ ทําให้อีกฝ่ายหัวเราะเยาะได้ แต่คำพูดของอีก ฝ่ายก็ทําให้เธอหยุดก้าวของเธอลงได้ เธอไม่ ได้หันกลับไปมอง แต่ยืนอยู่อย่างนั้นที่เดิม

“ทําไม?” หานมู่จื่อมองไปที่ด้านหลัง ของเธอ และถามด้วยความยากลำบาก

เธอไม่รู้ว่าตัวเธอทำอะไรผิดไปกันแน่ ทำไม เสโยว ถึงได้เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน แถมยังอยากจะฆ่าตัวตายต่อหน้าเธอ

ทําไมประโยคนี้ดูเหมือนจะทำให้เพิ่งเส โยวขุ่นเคือง ยืนนิ่งอยู่เดิมอยู่ตลอดก็หันหน้า กลับมามอง หานมู่จื่อด้วยสายตาเยาะเย้ย

ทำไมเหรอ ? ทำไมต้องมุ่งเป้าไปที่เธอ ตัวเธอเองยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ ? คุณหนูคน โตของตระกูลหาน ตอนนี้คุณหมายถึงอะไร เหรอ ? มาดูหัวเราะเยาะฉันในร้านอาหารนี้เห รอ ? อยากจะทำให้ฉันอับอายเหรอ ? ” เมิ่งเส โยว ชำเลืองมองไปที่เย่โม่เซ็นหนึ่งครั้ง และ ใช้สายตาเกรียวโกรธมองกลับไปที่ร่างของหา นปู่จื่อ

แถมยังพาคนมาสนับสนุนเธอเองเห รอ ? อยากจะให้ฉันอับอาย แต่บอกเลยว่าน่า เสียดาย มันเป็นไปไม่ได้”

หลังจากพูดจบ เมิ่งเสโยว ยืดหลังให้ ตรง และมองไปทานมู่จื่อด้วยดวงตาที่เต็มไป ด้วยความเกลียดชัง

ความเกลียดชังอย่างรุนแรงนั้นจนแทบ จะเอ่อล้นออกมาจากดวงตา หานมู่จื่อ ไม่ อยากจะเชื่อ ริมฝีปากสีชมพูของเธอขยับ แต่ เธอไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้สักคำ

“ตอนนั้น… เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเป็น เธอที่ทําเรื่องไม่ดีต่อฉัน”

ตอนนี้ เธอจะพูดอย่างมีเหตุมีผลเต็ม ปากได้อย่างไร? หานมู่จื่อครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง และมองไปที่ เย่โม่เซ็นด้านข้าง “ฉันอยากคุย กับเธอโดยลำพัง เย่โม่เป็นกำลังที่จะอยากปฏิเสธ เพิ่งเส โยว ก็พูดเสียงดังขึ้นมาว่า “ใครอยากคุยกับ เธอโดยลำพัง ? ตอนนี้เธอเป็นถึงคุณหนู ใหญ่ตระกูลหาน เรื่องระหว่างฉันกับเธอไม่มี อะไรให้คุย ตลอดจน คู่พระเอกนางเอกใหญ่ อย่างพวกคุณโปรดเลี้ยวขวาออกไปเถอะ วัน นี้ทางร้านไม่ต้อนรับแขกอย่างพวกคุณ

หลังจากพูดเสร็จ เมิ่งเสโยว ก็หันตัวเดิน ออกไป และแสดงให้ทานมู่จื่อเห็นด้านหลัง เท่านั้น

สีหน้าของหานมู่จื่อเปลี่ยนไปเล็กน้อย กัดริมฝีปากล่างและอยากที่จะเดินตามไป

สุดท้ายก็ถูกเย่ไม่เซ็นจับข้อมือไว้ “อย่า ตามไปเลย”

“แต่ว่า……”

“วันนี้ คุณมา ไม่ใช่แค่อยากดูว่าอีก ฝ่ายเป็นใคร หรือว่าคุณยังอยากคุยเรื่องใน อดีตกับเธอ ? ” เมื่อหาน จื่อได้ยินสิ่งนี้ เธอก็เงียบไป ชั่วขณะ เธอค่อยๆลดตาลง หลังจากนั้นเปโม่ เซินก็พาออกไปจากร้านอาหาร

หลังจากขึ้นไปนั่งบนรถแล้ว เธอเหม่อ ลอยอยู่ตลอด ก็ขนาดคาดเข็มขัดนิรภัยยังลืม

และยังเป็นเย่โมเงินที่เอนตัวมาคาด เข็มขัดนิรภัยให้เธอ

หานมู่จื่อจมปลักอยู่ในความคิดของตัว เอง

เธอไม่คาดไม่ถึงว่าเธอจะได้พบเจอกับ เสโยวอีกครั้ง แถมยังอยู่ในลักษณะเช่นนี้ด้วย

เสโยว….เมื่อก่อนหล่อนใช้ตัวตนของ

เธอ และตอนนี้เธอไม่ใช่คุณหนูคนโตของ ตระกูลหานอีกต่อไปแล้วเธอ … งั้นเธอจะกลับ ไปหาคุณพ่อที่เป็นนักพนันของเธอคนนั้นแล้ว หรือยัง?

เธอทํางานอยู่ในร้านอาหารเหรอ? แต่ง ตัวแบบนี้ทํางานอย่างนั้นเหรอ? หาน จื่อจดจํากระโปรงสั้นเสื้อคอกว้าง และถุงน่องลายดอกสีดำที่ เสโยว สวมได้

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หานมู่จื่อก็หลับตาลง และจิตใจของเขาก็ยุ่งเหยิงไปทั้งแถบ

เพราะอะไร? ทำไมเธอถึงกลายเป็น แบบนี้ได้?

แม้ว่าจะรู้ว่าตอนนั้นหล่อนแอบตัวเธอ เองมีความสัมพันธ์กับเย่โม่เซ็น หานมู่จื่อ ดัดขาดความเป็นพี่น้องกับเธอแล้ว แต่เมื่อ ตอนนี้รู้ว่าเธอตกอับถึงขนาดนี้ ก็ยังรู้สึกไม่ ประสบายใจเป็นพิเศษ ท้ายที่สุด … ถึงอย่างไร ก็ตาม….เป็นเพื่อนสนิทขนาดนั้น นา

เสโยวดีกับเธอในตอนนั้นจริงๆ

“คุณไม่ต้องคิดมาก เธอเปลี่ยนเป็นแบบ นี้ก็ล้วนแต่เป็นผลที่เธอทำเอาไว้”

ทันใดนั้นเสียงอันเยือกเย็นก็ดังขึ้นมา หาน จื่อก็กลับมามีสติ และลืมตาขึ้น

และได้เห็นรถติดไฟแดงอยู่ และเยโม่ เงินหันหน้ามาจ้องเธอ

“เป็นผลกรรมจริงๆ ? ”

“เห็นเธอตกอับถึงเพียงนี้ รู้สึกไม่ประ สบายใจแล้วใช่ไหม?” เย่โม่เซ็นถาม

หานมู่จื่อไม่ได้ตอบ แต่ไม่ต้องสงสัย เลยว่า เธอรู้สึกไม่ประสบายใจอยู่ลึก ๆ ในใจ

“ทําไมคุณไม่คิดถึงสิ่งที่เธอทำกับคุณ

ล่ะ ? สะกดรอยตามทั้งสองครั้ง ขู่ขวัญอีกสอง ครั้ง ล้วนแต่เป็นฝีมือของเธอ”

” แต่ว่า….

แต่ว่าอะไร ? คุณอยากเป็นเทพสตรีเห รอ ? ” ดวงตาของเย่โม่เซินเปลี่ยนเป็นดุดันขึ้น มา และมองเธออย่างอันตราย “เมื่อก่อนเธอ กลายเป็นคุณหนูคนโตของตระกูลหานได้ อย่างไร คุณรู้ไหม?

ประโยคนี้กระตุ้นอารมณ์ที่ยุ่งเหยิงในใจ ของหาน จ๋ออยู่ให้ขจัดไปทันที ใช่ ตอนนั้นหล่อนกลายเป็นคุณหนูคน โตของตระกูลหายได้อย่างไร หล่อนมีจุด ประสงค์ตั้งแต่ที่ไปเข้าหาตัวเธอเองตั้งแต่แรก พักหลังที่หล่อนดีกับตัวเธอเองนั้น ก็เป็น เพราะว่า… หล่อนอยากที่จะแย่งชิงฐานะตัวตน ของเธอ ดังนั้นหล่อนจึงรู้สึกผิด จากนั้นถึงได้ ดีกับตัวเธอเองเป็นทวีคูณ เพื่อชดเชยบาป ภายในใจของหล่อนเอง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ