บทที่220 ความจริงเกี่ยวกับคืนวันฝนตก

คำถามที่รุนแรงแบบนี้ทำให้หานเส่โยวตาแดง เรื่อขึ้นมา

ขอโทษค่ะ ฉันเพียงอยากจะช่วยพยุงคุณเท่านั้น เมื่อครู่ฉันไม่ได้มีเจตนาจะทำอะไรคุณเลย…คุณชายเย่ คุณทำฉันเจ็บนะ ปล่อยฉันหน่อยได้มั้ย?” พลางพูด น้ำตาของหานเส่โยวก็ตกลงจากนั้นจึงค่อยๆดึงมือตัว เองกลับเบาๆ

เยโม่เซินหัวเราะหึ ก่อนจะปล่อยข้อมือเธอ

หานเส่โยวล์มลงพิงผนังข้างๆเบาๆราวกับคนไม่มี กระดูก เธอลูบคลำข้อมือที่ถูกจับ กลัวความผิดขึ้นมา จับใจ

เดิมที่เธอคิดว่า เย่โม่เซินน่าจะมีความรู้สึกบาง อย่างให้แก่เธอบ้าง ตราบเท่าที่เธอใช้กลวิธีของเธอนั้น เขาจะต้องติดกับเธอ

ไม่คิดเลยว่าเขาจะหยาบคายแบบนี้

แต่ว่า …..เขาก็ไม่ได้ต่อต้านเธอสักเท่าไหร่ หาน เสโยวจึงยิ่งรู้สึกสนใจผู้ชายดิบเถื่อนคนนี้มากขึ้นไปอีก

เธอยิ่งคิดก็ยิ่งอยากที่จะได้หัวใจของเขา ผู้ชาย แบบนี้หากเพียงแต่ได้หัวใจของเขามาหล่ะก็ เธอก็จะได้ เป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก
แต่ว่า เธอก็ยังหาวิธีคิดที่จะได้หัวใจของเขานั้น ไม่ได้อยู่ดี

หานเส่โยวหลับตาพิงกำแพง

เฉียวเฉียว…ฉันขอโทษแกด้วยนะ

แต่ว่าเย่โม่เซินเองก็ไม่ได้ชอบแก เพราะเป็นแบบ นั้น ให้ฉันเถอะ

เมื่อคิดได้แบบนี้ หานเส่โยวก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยแววตาที่แปรเปลี่ยนไป เธอลุกขึ้นยืนขึ้นมาอีกครั้ง พูดด้วยเสียงเล็กเสียงน้อย

“ขอโทษนะคะคุณชายเย่ ฉันไม่ได้ตั้งใจ..ถ้า หากว่าคุณรังเกียจฉันมาก งั้น ฉันขอตัวก่อนแล้วกันค่ะ”

ในขณะที่พูด หานเส่โยวก็เดินออกไป แสรังทำที พูดเหมือนไม่ได้ตั้งใจ “มันเป็นความผิดของฉันเองที่จำ อะไรก็ไม่ได้ ความจริงแล้วในคืนที่ฝนตกคืนนั้นตอนนี้ มันคงเป็นเรื่องน่าขันของคุณแล้วใช่มั้ย?”

เดิมทีที่เธอคิดจะจากไปเยโม่เซินนั้นก็คร้านที่จะ คุยกับเธอ แต่หลังจากที่ได้ยินในสิ่งที่เธอพึมพำนั้น ความเย็นชาในนัยน์ตาของเย่โม่เซินก็เปลี่ยนไป คำพูด ของเธอนั้นหยุดเขาเอาไว้

“หยุดอยู่ตรงนั้น”

หานเส่โยวสั่นราวกับนกที่หวาดผวา เธอหันมอง เขาอย่างประหลาดใจ

“เมื่อกี้เธอ….พูดว่าอะไร?”
หานเส่โยวเอื้อมมือขึ้นปิดปาก เบิกตากว้างและ ถอยหลังไปด้วยความกลัว “เปล่านะ ฉันไม่ได้พูดอะไร คุณฟังผิดแล้วหล่ะ”

พูดจบเธอก็หันตัวเดินหนี

“อยากตายหรือไง กลับมา!” เย่โม่เซินเรียกเธอ ให้หยุด แต่หานเส่โยวได้บรรลุจุดประสงค์ของเธอแล้วมี หรือเธอจะหยุด เธออยากที่จะทิ้งไว้ให้เขาสงสัย

ไม่นาน ร่างของหานเส่โยวหายไปจากมุมเลี้ยว

อีกด้านหนึ่ง เสิ่นเฉียวยืนรออยู่ที่เดิมเป็นเวลา นาน รอนานแล้วแต่หานเส่โยวก็ไม่กลับมาสักที ด้วย เพราะสวนแห่งนี้มันก็ดูซับซ้อนเธอจึงกลัวว่าอีกฝ่ายจะ หลงทางหรือไม่ก็หาห้องน้ำไม่เจอ รอสักสามนาทีก็ยัง ไม่เห็นเธอ

จึงเดินออกไปตามทางเดิน ผลก็คือเดินไปได้ไม่ ไกลนักเธอก็พบเข้ากับหานเส่โยวที่กำลังเดินมาทางนี้ ด้วยเพราะหานเส่โยวเดินมาอย่างรีบร้อนจึงเกือบที่จะชน เข้ากับเธอ แต่โชคดีที่ทั้งสองยั้งเท้าเอาไว้ทัน

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?ไปเจออะไรมา?” เสิ่นเฉียวจับ หานเส่โยวเอาไว้พลางถาม เมื่อเห็นว่าเธอตาเรื่อแดง หัวใจก็เต้นแรงขึ้นทันที

หานเส่โยวรีบหันหลังให้เธอ แล้วยื่นมือมาเช็ดตา “ไม่เป็นอะไร ฉันไม่ได้เป็นอะไร”

“แต่ว่า…..ทำไมเธอร้องไห้ล่ะ?” เสิ่นเฉียวขมวด คิ้วแล้วถามอย่างสงสัย
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม….จู่ๆเธอก็รู้สึกสังหรณ์ใจ ไม่ดีเท่าไหร่นัก

“หรอ? ฉันร้องไห้หรอ?”หานเส่โยวคลี่ยิ้มออกมา แล้วก็เอามือลูบใบหน้าของตัวเองอย่างแรง “ร้องตรง ไหน? ทำไมฉันถึงไม่รู้ตัวเลย? อาจจะเพราะว่าเมื่อกี้ตอน ล้างหน้าแล้วน้ำเข้าโดยไม่ทันระวังรึเปล่า?”

เสิ่นเฉียว : “. ”

“เธอไม่ได้หลอกฉันหรอ?”

“เฮ้อ ฉันจะหลอกเธอทำไมกันฉันไม่ได้ร้องไห้ จริงๆ!”

หานเส่โยวดึงมือของเธอ แล้วก็เปลี่ยนหัวข้อด้วย ความรวดเร็ว “ไปกันเถอะ พวกเราไปดูทางนั้นกัน” ถึงแม้ว่าเส่นเฉียวจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ว่า

ถ้าหานเส่โยวไม่อยากจะพูด เสิ่นเฉียวเองก็ไม่มีวิธีอื่น หลังจากนั้นก็เห็นว่าอารมณ์เธอไม่ได้ดูผิดปกติ ก็เลยลืม เรื่องนี้ไป

ทั้งสองคนเดินเล่นกันอยู่ซักพักแล้วก็กลับ

นายท่านกลับมาแล้ว หลังจากเห็นหานเส่โยว แล้วก็เห็น ว่าเธอนำข้าวของมากมายมาตระกูลเย่ก็มีความสุขขึ้นมา ทันที เอาแต่บอกว่าถ้าเกิดว่ามีโอกาสก็อยากจะรู้จักหาน ชิง ให้หานเส่โยวช่วยแนะนำให้หน่อย

หานเส่โยวบอกว่าพี่ชายของเธอยุ่งมาก ครั้งหน้า ถ้าเกิดว่ามีโอกาสจะต้องแนะนำให้พวกเขารู้จักกัน แน่นอน
คุณปู่ตอบรับอย่างมีความสุข หลังจากนั้นก็เชิญ ให้หานเส่โยวอยู่กินข้าวด้วยกัน

เสิ่นเฉียวที่มองอยู่ด้านข้างก็กังวลเล็กน้อย ที่จริง แล้วนายท่านคิดอะไรอยู่เธอนั้นย่อมรู้ดี เขาอยากจะจับคู่ เส่โยวกับเย่หลิ่นหานมาโดยตลอด หลังจากเขาไปแล้ว เธอก็ดึงหานเส่โยวมาตรงมุม

“ถ้าเกิดว่านายท่านให้เธอแต่งงานกับเย่หลิ่นหาน เธอจะยอมมั้ย?”

พอได้ยินดังนั้น หานเส่โยวก็เบิกตาโพลงด้วย ความตกใจ “จะเป็นไปได้ยังไง?”

คิดอยู่ซักพัก แล้วเธอก็พูดต่อ

“เฉียวเฉียว แม้ว่าฉันจะไม่ไปก้าวก่ายการตัดสิน ใจอะไรของเธออีกก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะคบกับเขา ได้นะ ยังไงเขาก็คือ …พ่อของลูกในท้องของเธอ แล้ว ฉันจะไปคบกับเขาได้ยังไงกัน”

เส้นเฉียวเม้มปากแน่น “ถ้ายังงั้นก็น่าจะลำบากนิด หน่อย นายท่านอยากจะจับคู่เธอกับเย่หลิ่นหาน เธอคง ไม่ได้มองไม่ออกหรอกใช่มั้ย?”

“จริงหรอ? ฉันก็นึกว่าเขาแค่อยากรู้จักพี่ใหญ่

ของฉันเท่านั้น ก็เลยกระตือรือร้นนิดหน่อย” “เธอโง่หรือยังไงเนี่ย? สถานะและชื่อเสียงของ ตระกูลหานในเมืองเป่ยเป็นยังไง นายท่านอยากจะให้

เธอเป็นหลานสะใภ้ของเขาให้ได้นะสิ”
“แบบนี้เองหรอ…”หานเส่โยวกัมหน้าอย่างลังเล “งั้นครั้งหน้าฉันจะระวัง ยังไงฉันก็จะไม่มีวันมีอะไรกับเย่ หลิ่นหานหรอก”

เสิ่นเฉียวไม่ได้สนใจคำพูดของเธอ หานเส่โยว แค่บอกว่าเธอจะไม่มีอะไรกับเย่หลิ่นหาน แต่ไม่ได้บอก ว่าเธอจะไม่มีอะไรกับเย่โม่เซิน

เมื่อทุกคนกินข้าวเที่ยงด้วยกันที่โต๊ะอาหาร สีห น้าของเย่โม่เซินก็เยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง ลมหายใจที่ เยือกเย็นของเขาเหมือนจะหยุดทุกอย่างที่อยู่รอบตัว คน รับใช้ไม่กล้าเข้าใกล้เขา เสิ่นเฉียวก็อดไม่ได้ที่จะมองไป ที่เขา

ตอนเช้ารู้สึกว่าเขามีอะไรที่ผิดปกติไป แล้วตอนนี้ ก็เหมือนกับว่าจะรุนแรงขึ้นอีก?

วันนี้เขาเป็นอะไรไป?

“เส่โยว ต่อไปถ้าเกิดว่ามีเวลาว่างก็มาหาคุณปู่เย่ บ่อยๆหน่อยนะ” นายท่านยิ้มจนตาหยี ค่อยๆปอกเปลือก กุ้งแล้วใส่ในชามของเธอ หานเส่โยวยิ้มกว้าง “ขอบคุณ นะคะคุณปู่เย่ หนูจะมาค่ะ”

เห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า เสิ่นเฉียวก็ไม่ได้คิด อะไรมาก ยังไงเรื่องที่นายท่านไม่ชอบเธอ เธอก็รู้ดี ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

และเย่หลิ่นหานกับเย่โม่เซิน ทั้งสองคนไม่มีใคร พูดอะไร บนโต๊ะอาหารมีแต่นายท่านกับหานเส่โยวพูด คุยกันเท่านั้น การกินข้าวมื้อนี้กระอักกระอ่วนมาก ตอนที่จบลงนั้น จู่ๆนายท่านก็พูดขึ้นมา “เสิ่นโย่ว ช่วยเก็บชาม หน่อยสิ”

เสิ่นเฉียวอึ้งไป หลังจากนั้นก็พยักหน้า “ได้ค่ะ

นายท่าน” หลังจากนั้นเธอก็ลุกขึ้นช่วยคนรับใช้เก็บชาม หานเส่โยวเห็นดังนั้น ก็พูดว่า “ถ้ายังงั้นฉันช่วยด้วย”

“ไม่ต้องหรอก เส่โยวหนูมากับปู่หน่อย ปู่มีเรื่อง อยากจะคุยกับหนู”

“คือว่า….”

ไม่เป็นไรหรอก เธอไปเถอะ” เสิ่นเฉียวยิ้มให้เธอ หานเส่โยวถึงได้พยักหน้า “ถ้ายังงั้นตอนเย็นฉันมาหา เธอนะ”

หลังจากกลุ่มคนแยกย้ายกันไป เสิ่นเฉียวก็ช่วย เก็บจานชามในห้องครัว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ