บทที่110 หาเรื่อง

“แล้วยังไง?” เย่โม่เซินหรี่ตามองด้วยสายตาที่ ดุดัน “คุณมีปัญหาอะไรมั้ย?”

เสิ่นเฉียวรู้สึกตกใจจากนั้นจึงก้มหน้าหลบตา “ไม่ ไม่มี”

เธอแค่รู้สึกว่ามันแปลกมาก เยโม่เซินคนนี้ ทั้ง ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขารังเกียจเธอขนาดนั้น มันเป็นเพราะว่า เขาเคยนอนกับเธอเลยทำให้ความคิดของเขาเปลี่ยนไป อย่างนั้นหรอ? ฟังดูแล้วมันน่าเหลือเชื่อจริงๆ

เธออยากจะถามเข้ามาก งั้นเขาไม่ถือสาเด็กใน ท้องของเธอที่ไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของเขาใช่มั้ย?

คำพูดนั้นเกือบจะถูกพูดออกมา แต่เสิ่นเฉียว ตัดสินใจที่จะกลืนคำพูดนั้นกลับไป

เธอกำลังคาดหวังอะไร? เขาไม่ชอบเด็กคนนี้อยู่ แล้ว ก่อนหน้านี้เขายังต้องการเอาลูกของเธอออก ถึง แม้ว่าต่อมาเสิ่นเฉียวจะไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรที่อยู่ๆเขา จึงเปลี่ยนความคิด แต่พวกเธอได้ทำข้อตกลงกันเอาไว้ ครึ่งปีหลังจากนี้เธอจะต้องออกไปจากที่นี่

เมื่อกลับมาถึงห้องพัก เสิ่นเฉียวจึงเงียบลง เยโม่เซินเอาโทรศัพท์มือถือสองเครื่องคืนให้กับ

เธอ

“ผู้หญิงคนนั้นให้คุณหรอ?”
ในตอนแรกเสิ่นเฉียวอึ้งไปชั่วครู่ สักพักเธอจึง นึกออกว่าผู้หญิงคนนั้นที่เขาพูดถึงคือใคร เธอขมวดคิ้ว แล้วพูด “คุณอย่าเรียกเธอแบบนั้น เส่โยวมีชื่อนะ!”

เมื่อพูดจบ เธอเอานิ้วมาสแกนลายนิ้วมือเพื่อใช้ งานโทรศัพท์มือถือ เธอหันมาถาม “คุณไม่ได้เข้ามายุ่ง กับโทรศัพท์มือถือของฉันใช่มั้ย?”

เยโม่เซินขมวดคิ้วแน่นแฝงไปด้วยความโมโห “มี ความลับอะไรที่ให้ใครเห็นไม่ได้รึไง?”

เมื่อพูดจบ เสิ่นเฉียวเหลือบตาขึ้นมามองเขา ” ความลับน่ะไม่มีหรอก แต่ฉันไม่ชอบให้คนอื่นมาแอบ ส่องเรื่องส่วนตัวของฉัน คุณเองก็มีเรื่องส่วนตัวเหมือ นกันรึเปล่า?”

เยโม่เซินยิ้มอย่างเย็นชา “ในความสัมพันธ์ ระหว่างสามีภรรยา คุณมาพูดเรื่องความส่วนตัวกับฉัน หรอ?”

เสิ่นเฉียว : ”

พวกเธอไม่ใช่ว่าแต่งงานกันแบบมีข้อแลกเปลี่ยน รีไง? ไม่ใช่สามีภรรยากันจริงๆสักหน่อย

แต่ทว่าเธอไม่ได้พูดอะไรกับเย่โม่เซิน เธอแค่หัน หลังแล้ววางโทรศัพท์มือถือลงจากนั้นเก็บเสื้อผ้า “ฉัน ไปอาบน้ำก่อนนะ”

จากนั้นจึงเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ

หลังจากอาบน้ำอุ่นจนสบายตัว เสิ่นเฉียวจึงเดินกลับไปที่เตียงน้อยๆของตัวเอง

เยโม่เซินไม่อยู่ในห้อง เธอรีบมุดเข้าไปหลบอยู่ ในผ้าห่ม จากนั้นเปิดวีแชทในโทรศัพท์มือถือ เธอเปิดดู บันทึกแชทระหว่างเธอกับหานเส่โยว

เธอเห็นข้อความที่หายเส่โยวส่งมาให้เธอพอดี

{เฉียวเฉียว พรุ่งนี้คุณว่างมั้ย? พวกเราออกมาเจอ

กันเถอะ

เมื่อมองเห็นข้อความนี้แล้ว เสิ่นเฉียวรู้สึกหัวใจ เต้นเร็วขึ้นมาหน่อยๆ

{มีอะไรรึเปล่า

(ในที่สุดคุณก็ตอบฉันสักที ฉันคิดว่าคุณจะไม่

สนใจฉันแล้ว}

{เสโยว?

(ไม่มีอะไร แค่มีเรื่องจะพูดกับคุณ

(โอเค พรุ่งนี้หลังเลิกงานนะ)

หลังจากที่ทั้งสองนัดเวลากันเรียบร้อยแล้ว เสิ่น เฉียวรีบลบบันทึกแชทที่คุยกันก่อนหน้านี้ทันที เมื่อมอง เห็นห้องแชทที่ว่างเปล่า เสิ่นเฉียวจึงรู้สึกวางใจมากขึ้น

เสิ่นเฉียวเก็บโทรศัพท์มือถือ จากนั้นห่มผ้าแล้ว เตรียมตัวจะเข้านอน

น่าจะเป็นเพราะว่าเมื่อคืนเหนื่อยมากไปหน่อย ดัง นั้นเสิ่นเฉียวจึงเข้าสู่ห่วงแห่งความฝันอย่างรวดเร็ว
เมื่อตกกลางดึก เสิ่นเฉียวรู้สึกถึงสัมผัสนุ่มๆอยู่บน ริมฝีปากของเธอ แต่สัมผัสนั้นหายไปอย่างรวดเร็ว

เธอพลิกตัวแล้วนอนหลับต่อ

วันต่อมา

ตอนที่เสิ่นเฉียวตื่นขึ้นมา เย่โม่เซินได้เดินออกมา จากห้องอาบน้ำแล้ว

ปกติเธอจะตื่นเช้ากว่าเย่โม่เซิน แต่วันนี้เธอ

กลับ.

เมื่อนึกถึงจุดนี้ เสิ่นเฉียวจึงรีบลุกขึ้นมาแล้วพุ่งตัว เข้าไปล้างหน้าแปรงฟัน น้ำเสียงที่เย็นชาของเย่โม่เซิน ดังมาจากด้านนอก “เร็วๆหน่อย”

เสิ่นเฉียวอึ้งไปสักพัก จากนั้นจึงพยักหน้าตอบ

เมื่อเธอเก็บข้าวของเสร็จ เธอนึกว่าเย่โม่เซินจะ ออกไปซะแล้ว นึกไม่ถึงว่าเขาจะรอเธออยู่ข้างนอก

“คุณทำไม…ยังอยู่ที่นี่?” เสิ่นเฉียวถามด้วยความ สงสัย

สีหน้าของเย่โม่เซินแสดงออกถึงความอึดอัดเล็ก น้อย ตอนที่เขาพูดมีความเหวี่ยงอยู่ในน้ำเสียงหน่อยๆ

“ที่นี่คือห้องของฉัน ทำไมฉันจะอยู่ที่นี่ไม่ได้?”

“ไม่ใช่ ฉันหมายความว่า….ทำไมคุณถึงยังไม่ไป บริษัท?”

ที่ผ่านมาเวลาประมาณนี้เขาจะออกไปแล้ว เสิ่นเฉียวจะรอให้เขาออกไปก่อนแล้วจึงจะเดินไปขึ้นรถเมล์

เส้นเลือดที่ปูดอยู่บนหน้าผากของเย่โม่เซินกระตุ กูเล็กน้อย “มาเข็นฉันสิ”

“อืม” เมื่อเขาออกคำสั่ง เสิ่นเฉียวก็ไม่ได้ขัดขืน แต่อย่างใด เธอเข็นเขาลงไปชั้นล่างอย่างเชื่อฟังจาก นั้นส่งเขาขึ้นรถแล้วเตรียมตัวจะเดินออกไป

ในจังหวะที่เสิ่นเฉียวกำลังจะลงจากรถ เยโม่เซิ นที่อยู่ด้านหลังถามเธอด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ไปไหน?”

เมื่อได้ยินเสิ่นเฉียวจึงหันหน้ามา “นั่งรถไปที่ ทำงานไง…

เยโม่เซินเบ้ปากแล้วยิ้มด้วยความเย้ยหยั่น “รถ ของฉันคุณไม่นั่ง? จะต้องออกไปนั่งรถเมล์ต่อหน้าฉัน?”

เสิ่นเฉียวไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่เธอก็ไม่ ได้พูดอะไร เธอเดินเข้าไปนั่งอยู่ข้างๆเขา

เมื่อมาถึงบริษัท เมื่อมีคนจำนวนไม่น้อยมองเห็น เส้นเฉียวเดินลงมาจากรถของเย่โม่เซิน ทุกคนต่างเริ่ม ซุบซิบนินทากันทันที

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นนะ? นั่นมันผู้ช่วยเส่นไม่ใช่ หรอ? เธอเดินลงมาจากในรถคุณชายเยของพวกเราได้ ยังไงกัน?”

“นั่นนะสิ คุณชายเย่เดินทางออกมาจากบ้านตระ กูลเยไม่ใช่หรอ? ผู้ช่วยเสิ่นมาอยู่กับเขาได้ยังไง? อย่า บอกนะว่ามันมีความลับอะไรอยู่ในนี้?”
“แต่ก่อนคุณชายเยไม่เคยมีผู้ช่วยหญิงมาตลอด อยู่ๆผู้ช่วยคนคนนี้ก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ สุดท้ายยังได้ มาเป็นผู้ช่วยของคุณชายเย่จริงๆ ตอนนี้ยังลงมาจากรถ คันเดียวกันกับเขา หนึ่ง ผู้หญิงคนนี้คงมีมายาเรื่องบน เตียงร้ายกาจสินะ ความสามารถจริงๆไม่มีหรอก”

“หี ฉันว่าเธอจะขึ้นมาเป็นผู้ช่วยได้ยังไงกัน ดู ท่าทางของเธอแล้วทำอะไรก็ไม่เป็น หน้าตาก็ไม่สวย หุ่นก็ไม่ดี คุณชายเย่ถูกใจเธอได้ยังไงกัน? ”

“ที่รัก ถึงแม้ว่าคุณชายเย่ของพวกเราจะเป็นถึง ท่านประธานของบริษัทตระกูลเย่ แต่เขาก็เป็นแค่คน พิการคนหนึ่ง อีกทั้งได้ยินมาว่าเป็นคนไร้สมรรถภาพ ทางเพศด้วย! ก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ใช้วิธีการอะไร”

“ชู่ เรื่องที่คุณชายเย่พิการ ไร้สมรรถภาพทางเพศ คือเรื่องที่ห้ามพูด คุณกล้าพูดออกมาแบบนี้อยากรนหา ที่ตายรึไง?”

“กลัวอะไร พวกเราก็แค่พูดเฉยๆ คุณชายเยไม่ ได้ยินสักหน่อย”

เธอเข็นเย่โม่เซินจนมาถึงลิฟต์ส่วนตัวของท่าน ประธาน เสิ่นเฉียวรับรู้ได้ถึงสายตาจำนวนมากที่จับจ้อง มาในระหว่างทางที่เดิน ไม่ต้องหันหน้าไปมองก็สามารถ รับรู้ได้ว่าคนเหล่านั้นกำลังจับกลุ่มซุบซิบนินทากัน

แน่นอนพวกเขาต้องกำลังวิพากษ์วิจารณ์เรื่อง ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเย่โม่เซิน

เธอเหลือบไปมองด้านหลังศีรษะของเย่โม่เซินเธอไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆวันนี้เขาจึงให้เธอขึ้นรถของ เขามาที่บริษัทด้วยกัน หรือจะเป็นเพราะว่า….

เมื่อนึกถึงเรื่องนั้นแล้ว สีหน้าของเสิ่นเฉียว เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ถ้าจะบอกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเย่โม่ เซินเปลี่ยนไปเพราะเรื่องนี้ละก็งั้นเธอยอมที่จะไม่เอา เช่นนี้

ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่จิตใต้สำนึกของ เสิ่นเฉียวรู้สึกขัดแย้งต่อความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเย่ โม่เซินที่เกิดขึ้นเพราะเรื่องแบบนั้น

รู้สึกขัดแย้งเป็นอย่างมาก

หลังจากที่เธอเข็นเย่โม่เซินเข้าไปในห้องทำงาน แล้ว เสิ่นเฉียวจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำชาเพื่อชงกาแฟ ให้กับเขา

ตอนที่เสิ่นเฉียวเดินเข้าไปวางกาแฟให้กับเขา เธอสังเกตเห็นสายตาของเย่โม่เซินที่มองมา เธอหลบ สายตาในทันที

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวออกไปทำงานก่อน นะ”

เมื่อพูดจบ เสิ่นเฉียวไม่รอให้เขาตอบกลับมา จาก นั้นเธอจึงรีบเดินออกไปอยู่ประจำตำแหน่งของตัวเอง

เยโม่เซินจ้องมองร่างของเธอ ดูเหมือนว่าเธอ กำลังหลบหน้าเขา เขาหรี่ตาแล้วมองไปที่เธอ
เธอกำลังหลบหน้าเขา?

ทำไมกัน?

เสิ่นเฉียวใช้เวลาครึ่งเช้าในการทำความเข้าใจกับ บริษัทตระกูลฟาง เมื่อถึงเวลาเธอจึงเดินลงมาทานข้าว

เธอลืมเรื่องในตอนเช้าที่เธอเดินทางมาบริษัท พร้อมกับเย่โม่เซินจนหมดสิ้น เมื่อเดินมาถึงโรงอาหาร แล้วมองเห็นสายตาแปลกประหลาดเหล่านั้นแล้ว เธอจึง ค่อยๆนึกมันออก

“เห้ย นี่มันผู้ช่วยเสิ่นไม่ใช่หรอ?”

มีผู้หญิงสองสามคนนั่งอยู่ตรงหน้าของเธอ

“จับประธานเยได้แล้วแท้ๆ ทำไมยังมากินข้าวใน โรงอาหารอีก?”

“เห้ย จับนะจับได้แล้ว แต่ยังไงก็ยังไม่ใช่ตัวจริง ถ้าไม่กินข้าวในโรงอาหารแล้วจะไปกินข้าวที่บ้านตระกูล เยริไง?”

เสิ่นเฉียว “..” หาเรื่องรึไง?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ