บทที่ 957 ชายหญิงแตกต่างกัน

“หลับไปแล้ว?”

หลังจากได้ยินดังนั้น เซียวซูประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อเขา ยกับเย่ไม่เป็นเรื่องว่าจะทำยังไงไม่ให้เสี่ยวหมี่โต้วจับได้

สุดท้ายเสี่ยวหมี่โต้วไม่ออกมาเพราะหลับไปแล้ว

เซียวซูหันไปหาเย่ ไม่เซิน แล้วใช้สายตามองเป็นเชิงสอบถาม เยโมเป็นพยักหน้า เซียวซูหันไปหาคนใช้แล้วพูดว่า “โอเค งั้น ดูแลเขาให้ดีๆ นะ พรุ่งนี้เราค่อยกลับมารับเขากลับบ้าน

“ค่ะ”

รถค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปช้าๆ เย่ไม่เป็นหยิบมือถือขึ้นมา

โทรหาผู่จื่อ

เขาต้องโทรบอกเธอว่าไม่ได้รับเสี่ยวหมี่โต้ว

จือมุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม นี่ก็ดึกมากแล้ว เยโมเงินยังไม่รับเสี่ยว หมี่โต้วกลับมาเลย อีกทั้งยังไม่โทรหาเธอด้วย ไม่รู้ว่าจะเป็นยัง ไงบ้าง

เธอหยิบมือถือขึ้นมาอย่างเบื่อหน่าย ตอนที่เธอกำลังจะส่ง ข้อความไปหาเย่ไม่เซิน เขาก็โทรมาพอดี

มู่จื่อรีบกดรับแล้วเอามือถือไปไว้ข้างหู
“ฮัลโหล”

น้ำเสียงกังวลใจของมู่จื่อดังออกมาทางปลายสาย เย่ไม่เป็นพ อจะจินตนาการสีหน้าและท่าทางของเธอได้ เขาพูดด้วยน้ำเสียง ทุ้ม ออกมาจากลำคอ

“กังวลขนาดนั้นเลยเหรอ”

มู่จื่อได้ยินเย่ ไม่เซ็นใช้น้ำเสียงขี้เล่นคุยกับเธอ เธอประหลาด ใจเล็กน้อย แถมเสียงของเขาแหบพร่า เหมือนเจ็บคอ หรือว่าเขา จะไม่สบายแล้วพยายามทำน้ำเสียงให้เป็นปกติ

หลังจากที่ได้ยินเสียงขี้เล่นของเขา จื่อรู้สึกว่าเขาอาจจะ

ม

จงใจเสแสร้งออกมา

ผู้ชายไม่เอาไหน!

มู่จื่อแอบตำหนิเขาในใจ แล้วพูดออกไปว่า “เสี่ยวหมี่โต้วเป็น

ยังไงบ้าง คุณรับลูกกลับมาหรือยัง”

เมื่อถามจบ มู่จื่อรู้สึกว่าไม่ค่อยเข้าท่า จึงพูดต่อ “ไม่งั้นคุณก็ รับลูกกลับไปที่โรงแรม แล้วก็แวะมารับฉัน เราจะได้อยู่ด้วยกัน

“อยากอยู่กับผมขนาดนั้นเลยเหรอ แต่ผมว่าวันนี้น่าจะไม่ได้ แล้วล่ะ”

“ห้ะ?”

“เสี่ยวหมี่โต้วนอนอยู่ที่บ้านคุณตา ผมไม่ได้ไปรับเขา”

” มู่จื่อ
นอนหลับไปแล้ว? คิดไม่ถึงว่าเสี่ยวหมี่โต้ว….

ตอนแรกผู่จื่อรู้สึกประหลาดใจ แต่ไม่นานเธอก็คลายความ สงสัยไปได้ เด็กน้อยกำลังสร้างความประทับใจแทนเธออยู่หรือ เปล่านะ สร้างความประทับใจจนได้นอนอยู่ที่นั่น

ถ้าเป็นคนอื่นมู่จื่ออาจจะไม่วางใจ แต่อีกฝ่ายคือคุณตาของเ โม่เซิน และเป็นทวดของเสี่ยวหมี่โต้ว เธอมองแววตาและสีหน้าที่ เขามองเสี่ยวหมี่โต้วออก การปรากฏตัวของเหลนคนนี้ทำให้อีก ฝ่ายมีความสุขมาก

เพราะฉะนั้น เหตุผลที่เสี่ยวหมี่โต้วอยู่ที่นั่น ความเป็นไปได้ มากที่สุดก็คือฉือจินบอกให้เสี่ยวหมี่โต้วอยู่ต่อ

“ฉันเข้าใจแล้ว งั้นคุณ…

“หรือว่า…” สายตาของเยโม่เซินหันไปมองคนที่กำลังขับรถอยู่ อย่างเซียวซู เซียวซูรู้สึกเย็นข้างหูอย่างแปลกประหลาด วินาที ต่อมาเขาได้ยินคำพูดติดตลกของเย่โม่เป็น “ผมทิ้งเซียวให้อยู่ ที่โรงแรมคนเดียว แล้วขับรถกลับไปนอนกับคุณ

” เซียวซู

..” มู่จื่อ

เธอคิดไม่ถึงว่าจู่ๆ เย่ โม่เซินจะพูดแบบนี้ออกมา แถมยังพูด ออกมาโต้งๆ

ไม่รอให้เธอตอบ เย่ไม่เซินก็พูดอีก “อีกอย่างสองวันนี้ก็หา โอกาสอยู่ด้วยกันสองต่อสองยากมาก
สองต่อสอง…

กลับมานอนกับเธอ…

ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ เธอก็นึกถึงเรื่องคืนนั้น ในห้องครัว ห้องนั้นใน ห้องครัว ตอนนั้นคงจะเป็นโอกาสที่หาได้ยากมาก เขาจึงรีบจูบ เธอ

ถ้าเขากลับมาจริงๆ เขาจะทําอะไรเกินเลยหรือเปล่า ตอนนี้เธอกำลังท้อง ถ้าเธอไม่ทันระวัง… เมื่อคิดได้ดังนั้น จื่อจึงรีบปฏิเสธข้อเสนอของเขา

“ไม่ได้ ไม่ได้”

“หม?”

ริมฝีปากบางของเย่ ไม่เซินยังคงมีรอยยิ้ม ใบหน้าของเขาภาย ใต้แสงไฟยิ่งซีดลงเรื่อยๆ เซียวเห็นเช่นนั้นจึงรู้สึกเป็นห่วงขึ้น มา เขาขยับปากจะพูด เย่ โม่เซ็นยกมือขึ้นมาเป็นสัญญาณให้เขา เงียบ

เซียวซูทำได้เพียงกลืนคำพูดลงไปในคอ “ทำไมไม่ได้ล่ะ?”

“คุณออกไปกับเขา คุณพาเซียวซูออกไปนอนที่โรงแรมฉันยัง ไม่ว่าอะไรเลย ถ้าคุณทิ้งเขาแล้วกลับมา มันจะดูไม่จริงใจนะ เพราะฉะนั้นคุณก็นอนที่โรงแรมไปก่อนเถอะ ”

ความตลกฉายออกมาทางแววตาของเย่ โม่เชิน
เป็นไปตามคาด เมื่อเขาพยายามจะเข้าใกล้เธอ เธอก็เริ่มถอย หนีจากเขา

ที่แท้นี่คือวิธีที่ดีที่สุดสำหรับใช้รับมือกับเธอ

ตราบใดที่คุณเดินหน้า กระต่ายตัวนั้นก็จะถอยหนีเหมือนโดน คุณเหยียบหางของมันอย่างไรอย่างนั้น

“ไม่ให้ผมกลับไปจริงเหรอ”

“ยิ้ม คุณดูแลตัวเองด้วย พรุ่งนี้อย่าลืมกลับมาทานข้าว

พูดจบมู่จื่อก็รีบวางสายทันที เหมือนเธอกลัวว่าถ้าเขาพูดอีก แล้วเขาจะกลับมาอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อวางสายมู่จื่อมองมือถือแล้วถอนหายใจออกมาอย่างโล่ง

แต่เธอนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวางสายเร็วจนลืมบอกให้เยโม่เป็นไป

รับเสี่ยวหมี่โต้วแต่เช้า

จะให้เธอโทรกลับไปตอนนี้ก็ไม่ได้ เธอจึงปล่อยไปค่อยโทรหา

เขาพรุ่งนี้

อีกด้านหนึ่ง

เย่ไม่เป็นที่เพิ่งวางสายไป ความตลกบนใบหน้าและแววตา หายไปในทันที เขาหลับตาลงอย่างอ่อนล้า เซียวเห็นภาพนั้นก็ ถอนหายใจอยู่ในใจ

เมื่อครู่เขาคิดว่าคุณชายเย่ได้ยินเสียงของคุณนายน้อยแล้วจะมีเรี่ยวแรงขึ้นมา เขาแกล้งทำมันเหรอ

คุณชายเย่กำลังฝืนตัวเองอยู่ เพราะรู้ว่าคุณนายน้อยจะเป็น ห่วง เมื่อพูดในทางกลับกัน คุณนายน้อยต้องรีบบอกให้เขานอน ที่โรงแรม ไม่พูดก็ไม่ได้ว่าวิธีนี้สุดยอดมาก

แต่ทว่าต้องใช้ความพยายามอย่างมากเลยทีเดียว

เซียวซูมองสีหน้าที่ดูไม่ดีของเย่โม่เซ็น เขาจึงรีบเพิ่มระดับ ความเร็วของรถขึ้น

คืนนี้ มู่จื่อนอนไม่หลับ ตอนกลางวันเธอนอนเยอะมาก กลาง คืนเลยนอนไม่หลับ บวกกับเธอเป็นห่วงอาการของเสี่ยวเหยียนที่ นอนอยู่ในห้องคนเดียว เธอจึงนอนแบบหลับๆ ตื่นๆ เธอลุกขึ้น ไปดูเสี่ยวเหยียน

เธอไปๆ มาๆ สองรอบ ทุกครั้งที่เข้าไปก็เห็นเสี่ยวเหยียนหลับ สนิท หายใจสม่ำเสมอ การเต้นของหัวใจก็เป็นปกติ

มู่จือคิดในใจว่านี่เป็นฤทธิ์ของแอลกอฮอล์หรือเปล่าที่ทำให้ เสี่ยวเหยียนหลับสนิท

ต่อมาเธอจึงไปดูเสี่ยวเหยียนอีกครั้ง ครั้งนี้เธอตัดสินใจว่าถ้า เสี่ยวเหยียนหลับสนิท เธอก็จะกลับไปนอนเหมือนกัน

คิดไม่ถึงว่าตอนที่จะเดินกลับไปก็เจอกับหานซิงที่ยืนอยู่หน้า

ประตู

“กลับไปนอนเถอะ ที่นี่เดี๋ยวฉันเฝ้าเอง”
น่าจะเพราะว่าเธอยังโกรธหานซิง แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ มู่จื่อจึงพูดตัดพ้อ ไม่ดีมั้ง ชายหญิงต่างกัน ให้พี่เฝ้าเธอดูจะไม่ ค่อยเหมาะสมเท่าไร

ทั้งสองไม่ใช่แฟนกัน อีกทั้งยังไม่ใช่ญาติหรือคนสนิทกันอีก ด้วย

ได้ยินดังนั้น หานซึ่งจึงขมวดคิ้ว “เมื่ออยู่ในบริบทใดบริบท หนึ่งถึงจะพูดว่าชายหญิงต่างกันได้ แต่นี่เสี่ยวเหยียนกำลังป่วย อีกอย่างเธอก็ท้องอยู่ด้วย ในบ้านก็มีแค่ฉันคนเดียว ไม่ให้ฉัน เฝ้าจะให้คนท้องอย่างเธอวิ่งไปวิ่งมาทั้งคืนเหรอ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ