บทที่975จูบทีนึงถึงจะหายคิดถึง

ส่วนอีกด้านนึง ในที่สุดหานมอก็กล่อมเย่ ไม่เซินจนหลับ ยากที่จะจินตนาการจริงๆ เขาที่เป็นผู้ชายอกสามศอกก็มีวันที่ ต้องให้คนกล่อมนอนด้วย

หลายวันมานี้เย่ไม่เป็นนอนไม่ค่อยหลับตลอด คงจะเพราะ จิตใจได้รับกระทบกระเทือนและทรมาน ดังนั้นจึงยากที่จะนอน หลับ อีกอย่างพอหลับปุ๊บก็จะสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากความฝันอยู่เป็น ประจํา

อาการแบบนี้ที่จริงร้ายแรงมาก ถ้าแค่ไม่กี่วันก็ไม่มีอะไร แต่ถ้าเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ จิตใจของเขาอาจจะเกิดปัญหาได้ เผชิญหน้ากับเย่ไม่เป็นที่เป็นแบบนี้ หานคู่จื่อทั้งโกรธและสง สารจริงๆ

ที่โกรธคือเขาปิดบังตัวเองไปทำเรื่องพวกนี้ ที่สงสารคือจิตใจ ของเขากลายเป็นแบบนี้ ทั้งๆที่จิตใจของเขาเข้มแข็งมากแล้ว แต่กลับยังกลายเป็นแบบนี้ แค่นี้ก็สามารถเห็นได้แล้วว่าช่วงนี้ เขาทุกทรมานมากแค่ไหน

เพราะฉะนั้นหานคู่จื่อจึงต้องคอยกล่อมเขา เย่ไม่เป็นคนขี้โกง คนนี้คงจะฉวยโอกาส มือคอยจับเอวของไปมาเธออยู่เป็นประจำ สุดท้ายยังเอ่ยปากพูดด้วยเสียงแหบแห้ง: “คิดถึงคุณจัง ต้องจูบ ทีนึงถึงจะหายคิดถึงได้
หานมู่จื่อ:

อยากตบไปที่หน้าของเขาจริงๆ อยากถามเขาว่ากลายเป็นคน หน้าด้านแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

แต่พอเห็นสีหน้าและริมฝีปากที่ซีดเซียวของเขา หาน จื่อ

ใจแข็งไม่ลง ได้แต่ก้มหน้าลงไปจูบเขาอย่างเชื่อฟัง

เดิมที่หานอกะว่าจะปลอบโยนเขาโดยการจูบเบาๆ

ใครจะไปรู้ริมฝีปากแดงเพิ่งสัมผัสโดนเขา เย่ โม่เซินก็เปลี่ยน จากฝ่ายถูกจูบมาเป็นฝ่ายจูบเองทันที ฝ่ามือใหญ่กดหลังศีรษะ เธอไว้โดยตรง และอ้าปากจูบเธอ

“มิวฟ”

หาน จื่อเบิกตากว้าง คิดไม่ถึงว่าเขาจะไร้ยางอายขนาดนี้ จึง ได้ยื่นมือผลักเขา เย่ไม่เซินกลับครวญออกมาทีนึง ส่งเสียงออก มาจากซอกฟัน

“ตอนนี้ผมเป็นผู้ป่วยเชียวนะ ผลักผมได้ลงคอหรอ?”

ผู้ป่วย?

หานคู่จื่อหัวเราะเหอะๆอยู่ในใจ

มีผู้ป่วยคนไหนบ้างที่แรงเยอะเหมือนเขา? แต่ว่าริมฝีปากของ

เขาเย็นเล็กน้อย แถมยังแห้งกร้านมาก อีกอย่างช่วงนี้หานคู่จื่อ คิดถึงเขามาก สุดท้ายก็เลยครึ่งยอมครึ่งปฏิเสธตามใจเขา จากนั้นทั้งคู่ได้หวานแหววไปสักพักใหญ่ๆ เพราะด้านนอกมีคน บวกกับเย่ไม่เซินก็เหลือบ่ากว่าแรง ดังนั้นจึงไม่ได้ทําจนเลย เถิดเกินไป

แต่ว่าตอนที่หาน จื่อจะออกมา ก็ยังได้ไปดูความเรียบร้อยที่ ห้องน้ำครู่นึง ตอนที่เธอออกมาได้ยินเสียงปิดประตูของห้องครัว พอดี

“ใครเข้าห้องครัว?”

เธอถามไปคำนึง จากนั้นสายตามองคนสองคนที่อยู่ในห้อง

รับแขก

หานชิงกับเซียวซู

งั้นคนที่ไปห้องครัวคือใครแค่คิดก็รู้แล้ว

หานคู่จื่อนึกถึงหลายวันก่อนเสี่ยวเหยียนยังเป็นไข้สูงอยู่เลย ดังนั้นช่วงนี้เลยไม่ได้ให้เธอเข้าครัวเลย คิดไม่ถึงว่าวันนี้เธอเข้า ครัวอีกแล้ว

ดังนั้นหาน จื่อจึงเดินไปถึงประตูห้องครัวโดยตรง

“เสี่ยวเหยียน เธอออกมา

เสี่ยวเหยียนสีหน้ามึนงง: “มีอะไรหรือเปล่า?”

“เย่ โม่เซินจ้างคนรับใช้ไว้เธอเข้าไปนี่อยากทำอะไร? เข้าไป แย่งงานคนอื่นหรอ?”

เสี่ยวเหยียน:

เธอเงียบไปสักพัก เอ่ยปากพูดด้วยแววตากล้ำกลืน: “ฉันไม่ชินกับอาหารที่คนรับใช้ท่า ฉันอยากทำเองสักมื้อนึง

หานมู่จื่อ: ”

“อย่างไรก็ตาม ฉันหายจากการเป็นไข้มาก็หลายวันแล้ว ช่วง นี้ฉันกระโดดโลดเต้น ร่างกายก็ไม่มีตรงไหนที่ไม่ดีหนิ ทำกับข้าว มื้อนึงก็ไม่ทำให้ฉันเป็นกำเริบหรอก เธอร้อนรนใจอะไร?” พอพูด จบ

เสี่ยวเหยียนเดินมาพร้อมยิ้มแฉ่ง “โอเคมั้ยจื่อ หรือเธอไม่ อยากทานฝีมือของฉัน? ถ้าเธอไม่ทานตอนนี้ เดี๋ยวอีกไม่กี่วันพอ ฉันกลับไป เธอก็จะไม่ได้ทานแล้วนะ”

“กลับไป?” พูดถึงค่นี้ หานซื่อก็นึกถึงคำพูดของเย่ไม่เป็นที่ ตัวเองได้ยินข้างสระว่ายน้ำ

เขาบอกว่าจะกลับไปในประเทศพร้อมกับตัวเอง

คิดถึงตรงนี้ หาน จ่อยิ้มอ่อนๆและพูด: “ใครบอกว่าฉันจะไม่ ได้กิน? อยู่ที่นี่ไม่ได้กิน ฉันสามารถกลับไปกินในประเทศได้ หนิ?”

“ต๊ะ?” เสี่ยวเหยียนสีหน้าประหลาดใจ สักพักถึงดึงสติกลับมา

ได้

“ความหมายของเธอคือ…….เธอก็จะกลับประเทศด้วย? งั้นคุณ ชายเยจะทำยังไง? เธอจะทิ้งเขาไว้ที่นี่หรอ?”

“ยัยโง่!หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะใช้มือดีดหน้าผากเธอ “ฉัน กลับประเทศ ก็ต้องพาเขากลับด้วยอยู่แล้ว”
………นายท่านอ……..จะเห็นด้วยหรอ?”

เท่าที่เธอดู ฉือจีนคนนั้นเข้าหายากจริงๆ เข้าหายากไม่พอ ที่ สําคัญคือดูเหมือนว่าเขาไม่ชอบจื่อเอามากๆ ถ้ามู่จื่อพาเย่ไม่เชิ นกลับประเทศ เสี่ยวเหยียนรู้สึกตามนิสัยของฉือจีนแล้ว จะต้อง ไม่เห็นด้วยแน่นอน แม้กระทั่งจะควบคุมตัวพวกเขาไว้ด้วย

พูดถึงฉือจีน สีหน้าของหาน จื่อก็มีความกลุ้มใจเพิ่มมากขึ้น

ใช่สิ ตอนนั้นหลังจากเย่ โม่เซ็นรับปาก หานมอก็คิดถึงเรื่องนี้ เธอรู้สึกฉือจินไม่เห็นด้วยแน่นอน

แต่เธอก็ไม่ใช่คนที่ฝ่ายตรงข้ามไม่เห็นด้วยเธอก็จะไม่ทำ เพียงแต่พอนึกถึงคนๆนั้นคือคุณตาของเย่ ไม่เซิน อีกทั้งยังถือว่า เป็นผู้มีพระคุณของเขาด้วย

ถ้าไม่มีเขา ครั้งนี้ก็จะไม่มีเย่ไม่เป็น

เพราะฉะนั้น………..เธอกังวลคืออะไรล่ะ?

กลัวเรื่องนี้จะทำให้ท่านลำบากใจ เพราะยังไงซะท่านก็เจ็ด แปดสิบแล้ว เรื่องที่อยากทำในตอนนี้ คาดว่าก็คงอยู่กับลูกๆ หลานๆแล้วมั้ง

ดูสีหน้าแววตาที่เขาเห็นสั่งอาน ฉือจีน แม้กระทั่งหลังจาก เห็นเสี่ยวหมี่โต้ว ก็สามารถดูออกถึงความปรารถนาและการอยู่ เป็นเพื่อนจากคนในครอบครัวของนายท่านคนนี้
มีความคิดนึงก่อตัวขึ้นมาจากสมองของหาน จื่อ จากนั้นก็ ค่อยๆเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา

ผ่านไปสักพัก หาน จื่อยิ้มเบาๆและพูดว่า “ไม่ว่าจะมาด้วย วิธีไหน ก็สามารถรับมือได้ ยังไม่ถึงวันนั้นเลย ถึงเวลาค่อยว่ากัน เถอะ”

เสี่ยวเหยียน : “เธอกลายเป็นคนที่พอใจในสิ่งที่ตนเองมี ตั้งแต่เมื่อไหร่? รู้สึกไม่ชินเลยจริงๆ

หานจื่อเดินเข้าไป “ที่ผ่านมาฉันก็เป็นคนที่พึงพอใจกับสิ่งที่ ตัวเองมีมาโดยตลอด แต่เมื่อก่อนเธอไม่เข้าใจฉันเฉยๆ เอาล่ะ เธอดึงดันที่จะทำกับข้าว งั้นฉันก็มาช่วยเธอก็แล้วกัน”

“เธอกำลังตั้งครรภ์อยู่ อย่าดีกว่ามั้ง? ฉันกลัวถึงเวลาคุณชาย เย่รู้ว่าเธอทำกับข้าวกับฉัน ต้องใช้สายตาฆ่าฉันตายแน่

ถึงพูดอย่างนี้ แต่เสี่ยวเหยียนก็ได้หลีกทางให้เธอเข้ามาอยู่ดี นานมากแล้วที่ทั้งสองคนไม่ได้ใกล้ชิดกันขนาดนี้ และพูดคุย เม้าท์มอยกันอย่างนี้

ตอนที่พูดคุยถึงเรื่องที่น่าสนใจ จู่ๆเสี่ยวเหยียนได้พูดเร่งของ เขียว ให้หานมู่จื่อฟัง

จากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะแขวะใส่

“เธอว่าคนๆนี้นี่บ้าไปหรือเปล่า? ด้านนึงก็ขอร้องฉันช่วยเขา พูดความดีเพื่อรับโบนัสสิ้นปี อีกด้านนึงก็เหมือนจะโกรธ เธอว่า คนๆนี้นี่แปลกประหลาดมั้ย ตกลงจะให้ฉันช่วยเขาพูดความดีใส่ตัวมั้ยเนี่ย?”

หานมู่จื่อ: “

เธอหยุดท่าทางของมือลง มองเสี่ยวเหยียนที่กำลังขึ้นอยู่

ยัยบ๊อง…………..ไม่มีตาหรือไง?

เรื่องที่เห็นได้ชัดขนาดนี้ ไม่นึกเลยว่าเธอจะดูไม่ออกเลยหรอ?

พริบตาเดียว หานมู่จื่อไม่รู้จะพูดอะไรขึ้นมาทันที เพียงแค่รู้สึก สงสารเซียวขึ้นมาอย่างกะทันหัน เธอแทบจะรับประกันได้ ถ้า เซียวซูเป็นแบบนี้ต่อไป ชาตินี้เสี่ยวเหยียนก็คงไม่รู้เรื่องที่เกี่ยว ชอบเธอแล้ว

หานมู่จื่อกลอกตาไปมา กำลังลังเลว่าจะพูดอะไรหน่อยดีมั้ย จะได้ให้เสี่ยวเหยียนยัยโง่คนนี้ตาสว่างขึ้นมาบ้าง

ในขณะที่เธอกำลังลังเล จู่ๆเสี่ยวเหยียนกลับยกมือขึ้น เสียง มืดทุบกระเทียมดังปิ้ง ทุบให้กระเทียมแบน

“แถมยังแปลกมากด้วย ฉันรู้สึกเขาเหมือนกำลังดึง ฉันก็ไม่มีหลักฐาน” แต

* หานมู่จื่อมองเธอทีนึง แล้วเอ่ยปากพูดอย่างหยั่งความ

คิด: “ไม่แน่ เขาอาจจะดึงจริงๆล่ะ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ