บทที่ 54 ใช้พื้นที่ตู้เสื้อผ้าของเขา

คำถามหน้าไม่อายแบบนี้ทำให้เส้นเฉียวถึงกับพูด ไม่ออก เธอเหลือบมองเขาเงียบๆ อย่างไม่เห็นด้วย แต่พอ นึกถึงเมื่อวาน คนที่พาเธอกลับมาก็คือเขาเอง ในใจจึงรู้สึก ซาบซึ้ง และได้แต่หลบตามองต่ำ

“ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่ ก็ขอบคุณคุณมากนะ”

แบบนี้อีกแล้ว

มาแบบยั่วโมโห ใช้ไม้นี้อีกแล้ว

เย่โม่เซินเหลือบตามองต่ำอย่างอารมณ์ร้อน เธอจะ ทำเป็นอารมณ์ดีต่อหน้าตนไม่ได้เลยใช่ไหม ถึงได้มีแต่ ทำท่าทีแบบนี้ใส่ คิดดังนั้น ไฟแห่งความโกรธก็ค่อยๆ ลุก กรุ่นขั้นในทรวง เอ่ยขึ้นเสียงแข็ง “ฉันแค่กลัวว่าเธอจะทำ ขายหน้าตระกูลตระกูลเย่ ถ้าไม่เช่นนี้ ต่อให้คุณตายอยู่ ตรงหน้าฉันก็จะไม่สนใจ”

คำพูดที่ไร้เยื่อใย ราวกับกระบี่อาบยาพิษที่ปักลึก เข้าไปถึงกันบึ้งขั้วใจของเสิ่นเฉียว เสิ่นเฉียวถึงกับพูดไม่ ออก เก็บทุกความรู้สึกไว้ลึกๆ ทำได้เพียงเอ่ยตอบกลับไป แบบนี้

“ฉันเข้าใจแล้ว”

พูดจบ เธอกลับหลังหันเดินแล้วเข้าห้องน้ำไป

หลังจากออกมาจากห้องน้ำ เย่โม่เซินได้ออกไป ทำงานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เสิ่นเฉียวเตรียมตัวเปลี่ยน เสื้อผ้าออกไปข้างนอก แต่กลับหากระเป๋าเสื้อผ้าของตัว เองไม่เจอ อีกอย่างเสื้อผ้าเธอที่เคยแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้าก็หายไปหมดด้วย

สีหน้าของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนไป กลับหลังหันเดินออก ไปด้านนอก

ทันใดนั้นมีเด็กรับใช้คนหนึ่งเข็นราวเสื้อผ้าเข้ามา พอดี พอเห็นเธอเข้าจึงหยุดฝีเท้าลง ตะโกนเรียกอย่าง ร้อนรน “คุณผู้หญิงคะ”

เสิ่นเฉียวถึงกับตกใจ มองไปที่พวกเธอด้วยความ สงสัย “นี่พวกเธอ…”

“คุณผู้หญิงคะ คุณผู้ช่วยเซียวสั่งให้พวกเราเอามา ส่งที่นี่ค่ะ”

เสิ่นเฉียวเงียบไป นึกถึงเสื้อผ้ากองใหญ่ที่เย่โม่เซิน ซื้อให้เธอเมื่อคืนวาน “ให้ฉันหมดเลยหรอ”

“ใช่ค่ะ คุณผู้หญิง”

พูดจบ พวกสาวใช้ก็พากันเข็นเสื้อผ้าเข้าไปในห้อง จากนั้นเก็บใส่เข้าไปในตู้เสื้อผ้าเธอทีละชุดๆ

นับว่าเย่โม่เซินยังพอมีน้ำใจอยู่บ้าง เพราะตู้เสื้อผ้า เขาใหญ่มาก เสื้อผ้าของเขาก็ไม่มีอะไรมาก ดังนั้นจึงไม่ ค่อยกินพื้นที่ในตู้เสื้อผ้าเท่าไหร่ พื้นที่ที่เหลืออยู่จึงเหลือ ไว้ให้เสิ่นเฉียว สาวใช้หยิบเสื้อผ้าอันหรูหราเหล่านั้นเก็บ ใส่ตู้เสื้อผ้าอย่างเรียบร้อย จากนั้นจึงหันมาบอกเธอ “คุณผู้ หญิงคะ ทั้งหมดนี้คือชุดของคุณ พวกเราเสร็จธุระแล้ว ถ้า ไม่มีอะไรแล้วพวกเราขอตัวก่อนนะคะ”

เส้นเฉียวนิ่งเงียบมองไปที่ตู้เสื้อผ้าที่ถูกจัดวางเต็ม ต้อย่างเป็นระเบียบอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองสาว ใช้ที่กำลังจะออกไป “เดี๋ยวก่อน”
สาวใช้ชะงักฝีเท้าอย่างเร็ว พลิน หนคลบม าม. “คุณ คุณผู้หญิง มีอะไรอีกหรอคะ”

“แล้วเสื้อผ้าฉันที่อยู่ในตู้ก่อนหน้านี้ล่ะ และก็ยังมี กระเป๋าเสื้อผ้าฉันอีก”

พอได้ยิน สีหน้าของสาวใช้เปลี่ยนไป ตอบอธิบาย เสียงเบา “คุณผู้หญิงคะ กระเป๋าเสื้อผ้ามันเก่าแล้ว พวกเรา ก็เลย…ทิ้งไปแล้ว และเสื้อผ้าพวกนั้น …”

เสิ่นเฉียวได้ยินดังนั้น หน้าถอดสีทันที “โยนทิ้งแล้ว หรอ พวกเธอจะมาโยนของของฉันทิ้งตามใจได้ยังไงกัน หะ”

เธอเอ่ยถามขึ้นด้วยความโมโห

สาวใช้กัมหน้าก้มตาตัวสั่น “ขอโทษนะคะ คุณผู้ หญิง คุณ…คุณชายรองเป็นคนสั่งให้พวกเราเอาไปทิ้ง ดัง นั้น ”

ได้ยินแบบนี้ เสิ่นเฉียวก็เข้าใจโดยทันที ที่แท้ก็เป็น ฝีมือของเย่โม่เซินนี่เอง เพราะเขาดูถูกเสื้อผ้าที่เธอใส่ ก็ เลยซื้อชุดใหม่ให้เธอ รวมถึงจัดการกับสิ่งของเก่าๆ ทั้งหมดของเธอ

ช่างเถอะ นี่ไม่ใช่ความผิดของพวกเธอ พวกเธอก็ แค่ทำตามคำสั่งของเย่โม่เซินเท่านั้น

“ขอโทษนะคะ คุณผู้หญิง ขอ..โทษด้วยจริงๆ ค่ะ”

“ช่างเถอะๆ พวกเธอไม่ได้ผิด กระเป๋าเสื้อผ้าฉันอยู่ ไหน” ในนั้นมีของสำคัญมากของเธอ

“ในห้องเก็บขยะ ฉันจะพาคุณไปค่ะ”
“อืม”

เสิ่นเฉียวตามสาวใช้คนหนึ่งเดินนำไปที่ห้องเก็บ ขยะ พอถึงก็เห็นกระเป๋าเสื้อผ้าของตนถูกโยนไว้ในมุม หนึ่ง เธอรีบเข้าไปเปิดมัน สาวใช้วิ่งตามไปข้างๆ พลาง อธิบาย “กระเป๋าถูกทิ้งไว้ที่นี่ตลอด ไม่เคยถูกใครเปิด คุณ หนูรองตรวจสอบดูว่ามีอะไรหายไปหรือเปล่า”

เสิ่นเฉียวตรวจสอบดู ถอนหายใจอย่างโล่งอก ไม่มี ขอบใจนะ”

“ไม่ต้องเกรงใจค่ะคุณผู้หญิง แต่ว่า….กระเป๋านี้คุณ จะเอากลับไปด้วยไหมคะ”

เสิ่นเฉียวพยักหน้า “อืม”

“แต่ว่า…”สาวใช้เอ่ยขึ้นอย่างลังเล “คุณผู้ชาย จะ…”

“เรื่องเขาเธอไม่ต้องสนใจ ถ้าเกิดเขาถาม เธอก็แค่ ตอบว่าโยนทิ้งไปแล้ว แต่ฉันเป็นคนเก็บกลับมาเอง”

พูดจบ เสิ่นเฉียวก็ลากกระเป๋ากลับไป สาวใช้เดิน ตามไปข้างหลังเงียบๆ และสุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ

เสิ่นเฉียวกลับถึงห้อง ก็เปิดสำรวจกระเป๋าอีกรอบ แล้วหยิบถุงที่อยู่ข้างในออกมา ข้างในมีชุดกระโปรงสีดำ เป็นชุดที่เธอตั้งใจไปซื้อมาจากร้านก่อนที่จะแต่งงาน แต่ ต่อมาพอทำงานเธอก็ไม่มีโอกาสได้ใส่มันอีกเลย

จนถึงตอนนี้ก็ไม่มีโอกาสได้ใส่แล้ว แค่เอาออกมา ลองใส่ดูแล้วกัน

แต่ว่า…
เสินเฉียวหันกลับมามอง เสือผ่าทีไตมตู

ค่อยๆ เศร้าลง เธอเคยบอกว่าเธอจะไม่ใช้เงินของเขา ไม่

ว่ายังไงก็จะไม่ใช้

ณ ห้องทำงาน

“ก๊อกๆ -”

“เข้ามา”

ประตูถูกผลัก เข้ามา พร้อมกับการปรากฏกายของ หญิงสาว ที่ยกกาแฟมาเสิรฟถึงโต๊ะของเขา

“คุณชายเย่กาแฟค่ะ” เสิ่นเฉียววางกาแฟลงบนโต๊ะ อย่างไร้อารมณ์ จากนั้นกลับหลังหันเตรียมจากไป

สายตาของเย่โม่เซินจับจุดอยู่บนกองเอกสารที่อยู่ ตรงหน้า นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้จึงเหลือบตาขึ้นมอง เห็น เสิ่นเฉียวที่ใส่ชุดกระโปรงสีดำ รูปทรงใหญ่โค้ง แต่ต่อให้ ใส่มาทำงานก็ดูไม่เทอะทะ อีกอย่างยังลู่ไปกับหุ่นที่เรียว งามของเธอ

เพียงแค่.

ชุดนี้ไม่ใช่ชุดที่เขาซื้อเมื่อคืนวาน คิดได้ดังนั้น เย่โม่เซินเอ่ยขึ้น

“เดี๋ยวก่อน”

เสิ่นเฉียว หยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียก หันหลัง

กลับมา

“คุณชาย ยังต้องการอะไรอีกค่ะ

เย่โม่เซิน หรี่ตาลง
วันนี้เสินเฉียวแต่งหน้ามา ลิปสติกสีเมเปิ้ลที่ออกรุ่นมาใหม่ เปลี่ยนใบหน้าที่เคยดู จุดฉีดให้มีสีสันขึ้นมา ผมสยายยาวถึงเอว ทำให้ใบหน้า เธอดูอ่อนโยนขึ้นมา

แต่งแบบนี้ดูดีกว่าปกติเป็นอย่างมาก แต่ว่า เย่โม่เชิ นกลับไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“ชุดนี้มาจากไหน”

พอได้ยินเสิ่นเฉียวก็ชะงักไป เม้มมุมปากพลางเอ่ย ขั้น “ของฉันเอง”

เห็นเขาที่จ้องตัวเองอยู่นาน เสิ่นเฉียวจึงรีบอธิบาย “เมื่อก่อนฉันมีแต่เก็บไว้ วันนี้ก็เลยหยิบออกมาใส่ดู”

เยโม่เซินเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ “ทำไมไม่ใส่ชุดที่ ฉันซื้อให้

“ก็เมื่อวานฉันบอกคุณไปแล้วไงว่าฉันจะไม่ใช้เงิน ของคุณ” เสิ่นเฉียวเอ่ยต่ออย่างหนักแน่น “ฉันเป็นคนพูด คำไหนคำนั้น”

“เหอะ” เย่โม่เซิน เค้นหัวเราะ ไม่ใช้เงินของฉัน จริงๆ หรอ แล้วเธอคิดว่าที่เธอกินเธอใช้อยู่ทุกวันนี้นั้นของ ใครกัน”

“ฉัน . “เสิ่นเฉียวพบว่าตัวเองไม่อาจปฏิเสธเขาได้ หายใจเข้าลึกๆ พลางเอ่ยขึ้น “ฉันรู้ว่าที่ฉันกินฉันใช้อยู่ทุก วันนี้เป็นของคุณ ฉันจะตั้งใจทำงาน ให้คุณหักออกจากเงิน เดือนฉันได้เลย”

“เธอคิดว่าเศษเงินเดือนของเธอนั้นมันพอหรอ”
เสิ่นเฉียวเงียบไป แน่นอน บ้านตระกูลเย่ใหญ่ขนาด

นั้น เงินเดือนของเธอคงไม่พอสำหรับค่าเช่าบ้านแน่นอน “แล้วคุณจะเอายังไง ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่ ฉันจะตั้งใจ ทำงานหาเงินมาคืนคุณแน่นอน ที่บริษัทมีงานอะไรที่ฉัน ช่วยได้เชิญคุณมอบหมายมาเลย”

พูดจนสุดท้าย เสิ่นเฉียวเริ่มมีแรงฮึดสู้ขึ้นมา ใบหน้าขาวนวลเต็มไปด้วยความจริงจัง

เย่โม่เซินจึงพบว่า เธอจริงจังกับเรื่องนี้เป็นอย่าง มาก ไม่ได้มีเจตนาใดๆ เลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ