บทที่907 พูดเสียๆหายๆ

บทที่907 พูดเสียๆหายๆ

เย่ ไม่เห็นมองหน้าเธออยู่ในท่าเดิม

หานมู่จื่อรู้สึกได้ว่าในแววตาของเขามีความโกรธแค้นอยู่ใน นั้นด้วย เธอจึงเริ่มไม่แน่ใจ หรือว่าเธอจะพูดเล่นแรงเกินไป ทำให้เขาโมโหซะแล้ว

พอคิดได้แบบนั้น หานมู่จื่อก็ดึงชายเสื้อของเขา แล้วพูดเสียง เบา “คุณเป็นอะไรไปคะ”

เย่โม่เซินได้สติกลับมา พอเห็นแววตาที่น่าสงสารของเธอ กำลังมองตนเองอยู่ ความคิดต่างๆ ที่อยู่ในสมองก็หายไปใน พริบตา

ช่างเถอะ จะคิดเรื่องพวกนั้นไปเพื่ออะไรกัน

ขอแค่เธออยู่ข้างกายเขาก็เพียงพอแล้ว แววตาที่เธอมองมาที่ เขาไม่สามารถโกหกได้ ไม่ว่าเมื่อก่อนเธอจะเคยรักใครมาก่อน ก็ไม่สำคัญ

เพียงแค่ว่า ตอนนี้เขาอิจฉาคนคนนั้นจนแทบจะบ้าอยู่แล้ว เด็กที่อยู่ในท้อง….

ความรู้สึกถูกสัมผัสบริเวณใบหน้า ทำให้เยโม่เซินได้สติกลับ มา แล้วมองไปทางหาน จื่อ”คุณเป็นอะไรไปคะ เหม่อตลอดเลยหรือว่าจะเป็นเพราะคําพูดของฉันเมื่อตะกี้คะ”

เย่ ไม่เซินตอบกลับ “อย่าคิดมาก”

เป็นเธอที่คิดมากจริงๆเหรอ หาน จื่อกัดริมฝีปากล่าง “แต่ฉัน รู้สึกว่า ช่วงนี้คุณดูอารมณ์ไม่ค่อยดีเลย ฉันทำอะไรผิดไปหรือ เปล่าคะ”

คงจะเป็นเพราะเธอได้ใจจนเกินไป ถึงทำให้เธอเผลอทำตัว ได้ใจไป ถ้ารู้ว่าเขาไม่ชอบ เธอจะไม่ทำอย่างนี้เด็ดขาดเลย

ในขณะที่กำลังครุ่นคิด เยโม่เป็นก็ยื่นมือออกมา แล้วแตะลง บนจมูกของหาน จื่อเบาๆ

หาน จื่อมองไปทางเขา ก่อนจะได้ยินเขาพูด “อย่าคิดมากไป เอง ที่ผมอารมณ์ไม่ดี ก็เพราะว่าคุณต้องเข้าโรงพยาบาล คุณ คิดว่าผมจะดีใจได้ยังไงกัน

พูดแบบนี้ ดูเหมือนจะมีเหตุผล

เธอเข้าโรงพยาบาล ถูกจับตัวไป แล้วยังเกือบถูกผลักตบ บันได จะให้เขาอารมณ์ดีได้ยังไงกัน

หรือว่าเธอจะคิดมากไปเอง

“รีบเก็บของ แล้วเรากลับบ้านกันเถอะ”

เย่โม่เซินเดินจูงมือเธอเข้าไปในห้องพักคนไข้

ทั้งสองคนช่วยกันเก็บของ สั่งอานได้ข่าวว่าหานคู่จื่อจะออก จากโรงพยาบาลแล้ว จึงรีบไปที่คอนโด ตั้งใจจะเข้าครัวทำอาหารบำรุงร่างกายให้หาน จื่อเอง หานมู่จื่อขึ้นมานั่งบนรถ พอคิดว่าคืนนี้ก็จะเป็นวันปีใหม่แล้ว

เดิมทีวันปีใหม่ควรจะเป็นวันที่ครอบครัวได้อยู่รวมกันถึงจะถูก

แต่ตอนนี้ความทรงจำของเย่ ไม่เซินยังไม่กลับมา เธอจะรับ เสี่ยวหมี่โต้วมาเลี้ยงฉลองด้วยก็ไม่ได้ แต่ว่า เธอล้างรูปของ เสี่ยวหมี่โต้วมาใส่กรอบรูปวางไว้ในลิ้นชักแล้ว

ถ้าหากเอากรอบรูปนี้ไปด้วย ก็ถือว่าได้ฉลองด้วยกันแล้ว

ถือว่าเป็นการให้กำลังใจตัวเอง

หานมู่จื่อเอ่ยปากพูด “ฉันอยากจะกลับไปที่ห้องเช่าก่อน ได้ ไหมคะ”

หลังจากที่เธอย้ายมาพักกับเยโม่เป็น ห้องเช่าที่พักก่อนหน้านี้ จึงปล่อยว่าง ข้าวของของเธอยังไม่ได้ขนย้ายออกมา ดังนั้นเธอ จึงยังไม่ได้คืนห้องให้เจ้าของตึก เยโม่เป็นพยักหน้าให้ “โอเค” หลังจากนั้นเขาก็เปลี่ยนเส้นทาง

หลังจากผ่านไปสิบห้านาที

รถก็มาหยุดจอดตรงหน้าตึก หานมู่จื่อเปิดประตูรถเดินลงมา เย่โม่เซินตั้งใจจะเดินขึ้นไปกับเธอด้วย แต่กลับถูกห้ามไว้ก่อน

“ฉันขึ้นไปเอาของเดี๋ยวเดียวค่ะ คุณรอฉันอยู่ในรถ ไม่กี่นาที ฉันก็ลงมาแล้วค่ะ”

เธอจะขึ้นไปหยิบกรอบรูปของเสี่ยวหมี่โต้ว ถ้าให้เยโม่เป็นขึ้นไปด้วย แล้วเขาเห็นรูปขึ้นมาจะแย่เอาได้ เย่ไม่เป็นมองหน้าเธอนิ่ง “จะไม่ให้ผมขึ้นไปด้วยจริงๆเหรอ”

หานมู่จื่อส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันจะรีบกลับลงมาให้เร็ว ที่สุดนะคะ ฉันแค่ขึ้นไปหยิบของสำคัญ และมันไม่ใช่ของหนัก ด้วย”

พอเห็นว่าเธอเหมือนไม่อยากให้เขาขึ้นไปด้วย เย่ไม่เซ็นจึงไม่ ดึงดันอีก เขาพยักหน้าให้ แล้วพูด “มีอะไรตะโกนเรียกผมนะ”

“ได้ค่ะ”

หานคู่จื่อเดินขึ้นตึกไป ก่อนจะหยิบกุญแจมาเปิดประตู ผู้หญิง ห้องข้างๆถือถุงขยะออกมาพอดีพอเห็นหน้าเธอจึงมองด้วย สายตาสงสัย

“เธอเองเหรอ ทําไมถึงกลับมาแล้วล่ะ”

พอเห็นหน้าเธอ หานมอก็ชะงักไปเล็กน้อย พอนึกถึงคำพูดที่ เธอเคยพูดกับตนเองไว้ จึงไม่อยากจะสนใจเธออีก จึงแค่พยัก หน้าทักทาย ก่อนจะเปิดประตูต่อ

ผู้หญิงห้องข้างๆ เห็นท่าทางของหาน จื่อ ในใจทั้งโกรธทั้ง อิจฉาตาร้อน จึงพูดแขวะออกมา “หรือว่าผู้ชายมีเงินคนนั้นไม่ เอาเธอแล้ว ก็เลยต้องกลับมาอยู่ที่นี่ ฉันก็ว่าแล้วไง ออกไปแต่ไม่ คืนห้อง จะต้องเหลือเส้นทางสุดท้ายไว้ให้ตัวเอง ถ้าหากวันไหน ผู้ชายเขาไม่เอาแล้ว จะได้มีที่พักอาศัย เฮ้อ แล้วคุณได้เงินจาก ผู้ชายคนนั้นมาเท่าไหร่ ดูจากรถที่เขาขับ คงจะรวยน่าดูเลยนี่นา”
แกรัก

หานมู่จื่อเปิดประตูออกมา ก่อนจะหันไปมองหน้าอีกฝ่ายด้วย สีหน้าเรียบ แววตาเย็นชา เหมือนกำลังมองคนตาย

ผู้หญิงห้องข้างๆถูกสายตาของเธอมองจนตกใจกลัว ก่อนจะ เบะปาก “ฉัน ฉันไม่ได้พูดผิดนี่นา ผู้หญิงอย่างเธอ มาอยู่ที่นี่ได้ ไม่นานก็ตกคนมีเงินได้แล้ว ไม่รู้ว่าใช้มารยาแบบไหนกัน

หานมู่จื่อขยับริมฝีปาก “แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณด้วยไม่ทราบ ผู้หญิงห้องข้างๆ “นี่ นี่เธอ… พูดอย่างนี้ได้ยังไงกัน

“ทำไม คิดว่าฉันพูดไม่น่าฟังสินะ”

หาน จื่อดึงกุญแจออกมา ก่อนจะเดินไปหยุดยืนตรงหน้าผู้ หญิงข้างห้อง “ถ้าอย่างนั้นครั้งหน้าคุณก็เตรียมเครื่องอัดเสียงไว้ ด้วย จะได้เอาไปฟังให้ชัดๆ ว่าตัวเองพูดอะไรพล่อยๆออกมา บ้าง”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ทั้งๆที่เธอตัวสูงกว่าหานคู่จื่อ แต่พอ ต้องมาเผชิญหน้ากัน เธอกลับรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยกว่าอีกฝ่าย

“ฉัน ฉันไม่ได้พูดพล่อยๆสักหน่อย ฉันก็แค่พูดไปตามความ จริง”

“ความจริงอะไรเหรอ คุณเห็นกับตาแล้วหรือไง ฉันยังไม่ได้ไป ร้องเรียนเรื่องที่คุณส่งเสียงดังรบกวนคนอื่นในยามวิกาลเลย แต่ คุณกลับยังแอบพูดถึงฉันในด้านเสียๆหานๆลับหลัง ถ้าหากรู้สึก อิจฉา คุณก็ลองไปยั่วมาสักคน ดูสิว่าคุณจะมีปัญหายั่ว จนอีกฝ่ายยอมพาคุณไปจากที่นี่ได้ไหม”

คําพูดสุดท้ายบาดลึกเข้าไปในใจของผู้หญิงห้องข้างๆ เธอ ถลึงตาโต “นี่เธอ เธอพูดบ้าอะไรของเธอ ไม่คิดเลยว่าเธอจะภาค ภูมิใจกับความไร้ยางอายของตัวเองถึงขนาดนี้

“ทำไมฉันจะต้องอายด้วย ในเมื่อมีคนอิจฉาตาร้อนจนแทบจะ บ้าไม่ใช่เหรอ ไม่อย่างนั้นคงไม่ทำตัวเหมือนสุนัขไล่กัดคนอื่นเขา ไปทั่วแบบนี

ตอนที่หาน จื่อตอกกลับอีกฝ่าย เธอไม่มีท่าทาง โมโหเลย สายตาของเธอเยือกเย็น น้ำเสียงที่ใช้พูดก็เรียบนิ่ง แต่ทุกคำพูด ของเธอกลับทิ่มแทงใจของอีกฝ่ายอย่างรุนแรงผู้หญิงห้องข้างๆ เซถอยหลัง ก่อนจะถลึงตาใส่หานจื่ออย่างแค้นเคือง

หานคู่จื่อยกยิ้ม “แค่นี้ก็ถอยหลังแล้วเหรอ ทุกครั้งที่มาหาเรื่อง ฉัน ฉันนึกว่าคุณจะเก่งกว่านี้ซะอีก แค่ฉันพูดไม่กี่ประโยค ตอบโต้ไม่ได้แล้ว ในเมื่อเป็นอย่างนี้ จากนี้ไปก็ห้ามมาหาเรื่อง ฉันอีก ไม่อย่างนั้น แม้แต่ที่พักราคาถูกแห่งนี้ฉันจะทำให้คุณ อยู่ต่อไปไม่ได้”

ความจริงแล้ว ที่นี่ไม่ได้ดูยากจนถึงขนาดนั้น

แต่ในสายตาของผู้หญิงห้องข้างๆ เธอรังเกียจที่นี่มาก เธอ อยากจะอยู่ห้องพักใหญ่ๆมาตลอดดังนั้นพอเห็นว่าหานคู่จื่อถูก เย่โม่เซินพาไปอยู่ด้วย จึงยิ่งอิจฉาตาร้อนมากขึ้น แล้วยังรู้สึกว่า แฟนของตัวเองไม่ได้ความ และตัวเองก็ไม่ได้เรื่อง รู้อย่างนี้ เธอก็ จะทำเหมือนหานคู่จื่อ ไปยั่วคนมีเงินแล้วยังหน้าตาหล่อเหลามีอิทธิพลดีกว่า ทำไมเธอจะต้องเสียเวลาของตัวเองมาอยู่กับผู้ ชายจนๆแบบนี้ด้วย

ยิ่งคิดยิ่งน้อยใจในชีวิตตัวเอง ทุกครั้งที่ทะเลาะกับแฟนเพื่อ ระบายอารมณ์ แฟนก็จะรู้สึกว่าเธอน่ารำคาญ แล้วออกไปดื่ม เหล้านอกบ้าน เธอไม่มีที่ระบาย พอเห็นหาน จื่อกลับมา จึง เข้าไปหาเรื่องอีกฝ่าย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ