บทที่101 กอดฉันหน่อยได้มั้ย

ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ไอร้อนค่อยๆมีอุณหภูมิสูงขึ้นแล้ว ปกคลุมอยู่ทั่วร่างกาย เสิ่นเฉียวรู้สึกร้อนที่ศีรษะของเธอ ราวกับว่าเลือดในร่างกายกำลังไหลขึ้นไปเลี้ยงอยู่ที่ตรง นั้น เธอรู้สึกร้อนที่หูและใบหน้าของเธอ

เธอจะอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้ เธอต้องออกไปจากที่

นี้

แต่สติของเธอค่อนข้างเลือนราง เสิ่นเฉียวทำได้ เพียงกัดริมฝีปากของตัวเอง ความเจ็บปวดทำให้สติของ เธอค่อยๆกลับมา เธอพยายามพยุงร่างกายขึ้นมาเพื่อ คลานออกไปข้างนอก

แต่ฤทธิ์ของยาแรงมาก เธอโดนกรอกยาเข้าไป ครึ่งถ้วย ในถ้วยนั้นไม่รู้ผสมอะไรลงไปเท่าไหร่

หรือว่า …วันนี้เธอจะต้องตายอยู่ที่นี่งั้นหรอ?

ริมฝีปากล่างของเธอไม่รู้ว่าโดนเธอกัดจนมีสภาพ เป็นเช่นไร เสิ่นเฉียวรู้แค่ว่าในปากของเธอเต็มไปด้วย คาวเลือด จากนั้นความเจ็บปวดเหล่านั้นก็เปรียบเหมือน มดน้อยคิดเขย่าช้าง ไม่ว่าคุณจะออกแรงมากเท่าไหร่ก็ ไม่สามารถขยับตัวช้างเลยแม้แต่น้อย

ในจังหวะที่เสิ่นเฉียวกำลังจะคลานไปห้องน้ำนั้น ก็มีมือใหญ่ๆคู่หนึ่งดึงตัวเธอเอาไว้

ใครกัน?
เสิ่นเฉียวสะบัดมือของอีกฝ่ายออก เธอพูด “ออก ไปไกลๆ!!”

เยโม่เซินขมวดคิ้วแน่น เขาจ้องมองเสิ่นเฉียวที่ อยู่ตรงหน้า

อุณหภูมิที่ได้สัมผัสเมื่อสักครู่ช่างร้อนราวกับไฟ เขาสามารถรับรู้ถึงความรุนแรงของฤทธิ์ยา เธอยัง สามารถควบคุมสติในเวลานี้แล้วสะบัดมือของเขาออก ความมุ่งมั่นที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ทำให้เยโม่เซินรู้สึกประหลาด ใจ ในจังหวะที่เส้นเฉียวเงยหน้าขึ้นมา แม้เยโม่เซินจะ เป็นคนใจเย็นก็ยังอดที่จะถลึงตาใส่เธอไม่ได้

มุมปากของเธอมีเลือดไหลออกมา เธอกัดริม ฝีปากล่างจนมีเลือดเลอะอยู่จางๆ

ภาพของเลือดสีแดงสดที่ไหลออกมาจากมุมปาก ของเธอสะท้อนอยู่ในดวงตาของเย่โม่เซิน

“คุณ…เขามองดูเธอที่กำลังจะกัดตัวเองอีก รอบ แววตาของเย่โม่เซินเปลี่ยนไป เขาเข้าไปดึงเธอ เอาไว้จากนั้นยื่นมือเข้าไปที่ปากของเธอ

เธอออกแรงกัด เย่โม่เซินส่งเสียงร้องอยู่ในลำคอ

“ไป….ตายซะ!” หน้าผากของเย่โม่เซินมีเหงื่อ ออกมา เขาพูดตะกุกตะกัก “ผู้หญิงแต่งงานครั้งที่สอง ถ้าคุณ…กล้ากัดนิ้วมือ..ของฉันขาด ฉันไม่ปล่อยคุณ เอาไว้แน่”

เสิ่นเฉียวที่กำลังมึนงงเหมือนว่าจะได้ยินเสียง ของเย่โม่เซิน ตอนแรกเธอคิดว่าเธอหูแว่วไป แต่หลังจากเธอรู้ตัวว่าเธอกัดนิ้วมือของคนอื่นแล้ว เสิ่นเฉียวจึง เงยหน้าขึ้น

ภาพซ้อนที่เธอมองเห็นอยู่ตรงหน้าค่อยๆชัดเจน มากยิ่งขึ้น

คือเย่โม่เซินที่นั่งอยู่บนรถเข็น เขาจ้องมองเธอ ด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด นิ้วมือของเขาโดนเธอกัดจนมี เลือดออก

“คือคุณ….” สติของเสิ่นเฉียวกลับมาบางส่วน เธอยื่นแขนแล้วผลักเขาทันที “คุณออกไป รีบออกไป!”

“ทำอะไรน่ะ?” นิ้วมือของเย่โม่เซินโดนเธอกัดจน มีเลือดแดงสดไหลออกมา เขากำลังรู้สึกเจ็บ เย่โม่เซินรู้ สึกเจ็บจนสีหน้าเปลี่ยนไป เขาถามเสิ่นเฉียวอย่างไม่สบ อารมณ์

ผู้หญิงคนนี้อยากตายรีไง เขาอุตส่าห์มาช่วยเธอ แต่เธอกลับผลักเขาออกไป! แล้วยังกัดเขาจนมีสภาพ เป็นเช่นนี้อีก!

เสิ่นเฉียวพยายามพูดอธิบาย “เขาจุดยาสลบ!”

“ยาสลบ ?” เย่โม่เซินพูดคำพูดของเธออีกรอบ สีหน้าของเขานั้นนิ่ง ราวกับว่าเป็นเรื่องที่เขาได้คาด การณ์เอาไว้แล้ว

เสิ่นเฉียว: “คุณออกไปสิ ถ้าคุณยังอยู่ต่อ คุณจะ โดนฤทธิ์ยาไปด้วย”

คนพิการอย่างเขาที่นั่งอยู่บนรถเข็นเป็นเวลานานถ้าเกิดโดนวางยาไปด้วยอีกคน ถึงตอนนั้นจะต้องทำยัง ไง?

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เยโม่เซินหรี่ตามองเส้นเฉียวใน สภาพเกือบเปลือยที่อยู่ในอ้อมอกของเขา

สภาพของผู้หญิงคนนี้เป็นเช่นนี้แล้ว แต่เธอยังมี ใจเป็นห่วงคนอื่นอีกว่าจะโดนฤทธิ์ยาไปด้วยรึเปล่า?

“เทียบกับการที่คุณจะมาเป็นห่วงว่าฉันจะโดน วางยาไปด้วยรึเปล่า คุณเป็นห่วงตัวเองก่อนดีกว่ามั้ย!” เยโม่เซินเดือนเธอด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

เสิ่นเฉียวส่ายหัว ไม่ ไม่รู้…”

ความเจ็บปวดก่อนหน้านี้ทำให้สติของเธอกลับมา ชั่วครู่ แต่มันก็เป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆเท่านั้น ในตอนนี้ สติของเธอเริ่มกลับมาเลือนรางอีกครั้ง ดวงตาอันงดงาม คู่นั้นเริ่มพร่ามัวอีกครั้ง

เยโม่เซินสังเกตถึงจุดนี้เขาใช้มือบีบไปที่คาง ของเธอ “ดึงสติกลับมาเดี๋ยวนี้!”

แววตาที่พร่ามัวของเสิ่นเฉียวค่อยๆกลับมาชัดเจน และมีสติประมาณไม่กี่วินาที จากนั้นเริ่มกลับมาพร่ามัว อีกครั้ง

“รีบไป..ริมฝีปากที่เลอะเลือดยังคงพยายาม เปล่งคำพูดนี้ออกมา ราวกับเป็นเครื่องบันทึกเสียง เยโม่เซิน :

เขาออกแรงที่มีมากขึ้น จากนั้นกัดฟันแน่น”ทำไมคุณถึงอ่อนแอแบบนี้? อดทนอีกหน่อยสิ หมอใกล้ จะมาแล้ว!”

อยู่ๆร่างกายของเย่โม่เซินก็แข็งไปทั้งตัว

เพราะมือของเสิ่นเฉียวโอบรัดคอของเขาราวกับ เป็นเถาวัลย์ แขนอันอ่อนช้อยของเธอวางอยู่บริเวณคอ ของเขา จากนั้นใบหน้าอันแดงก่ำของเธอค่อยๆเลื่อน เข้ามาใกล้หน้าของเขา เขาจ้องมองเธอที่กำลังเข้าใกล้ เพื่อจะจูบเขา

เยโม่เซินลืมตาขึ้นเล็กน้อย ในจังหวะที่เธอกำลัง จะจูบ เขาค่อยๆเบือนหน้าหนี

แต่เสิ่นเฉียวไม่ยอมแพ้เพราะเรื่องแค่นี้ เมื่อเธอ ไม่ได้จูบริมฝีปากของเขา เธอจึงเปลี่ยนตำแหน่งแล้วจูบ ไปที่บริเวณคอของเขา

เยโม่เซินเกรงบริเวณท้องน้อยของเขา เขาหยิก ไปที่เอวของเสิ่นเฉียว จากนั้นดันตัวเธอให้ออกห่างจาก ตัวเอง

ไอ้ผู้หญิงสมควรตายคนนี้ รีบดึงสติกลับมาเดี๋ยว นี้นะ!”

“ร้อน…ฉันร้อนมาก” เสิ่นเฉียวที่โดนเขาผลักตัว ออกยื่นมือทั้งสองออกมาแล้วทำท่าเหมือนคนที่ต้องการ จะกอด ใบหน้าเล็กๆมีสีหน้าที่ไม่พอใจ เมื่อมองดูแล้ว ช่างทำให้ผู้อื่นรู้สึกปฏิเสธไม่ลงจริงๆ

เยโม่เซินควรจะผลักเธอออกไป แต่เสิ่นเฉียวที่ อยู่ตรงหน้าเขาค่อยๆมีสีหน้าที่อ่อนโยนมากยิ่งขึ้น
แสงไฟสีเหลืองนวลตาในห้องพักของโรงแรม ช่างเสริมบรรยากาศให้กับคนสองคน

“กอดฉัน ….ได้มั้ย?” น้ำเสียงของเสิ่นเฉียวฟังดู ไม่เย็นชาเหมือนตอนพูดปกติ ในตอนนี้น้ำเสียงของเธอ เต็มไปด้วยความออดอ้อนในแบบของผู้หญิง แววตาที่ นิ่งสงบนั้นราวกับน้ำที่ไหลในฤดูใบไม้ร่วง

เยโม่เซินค่อยๆโน้มตัวเข้าไปจูบเธออย่างไม่รู้ตัว ราวกับโดนมนต์สะกด

“โอ๊ะ” ริมฝีปากล่างของเธอมีบาดแผล ตอนที่เย่ โม่เซ็นจูบเธอ มันไปสัมผัสโดนบาดแผลของเธอ เธอน่า จะเจ็บพอสมควร ดังนั้นเสิ่นเฉียวจึงส่งเสียงร้องเบาๆ ออกมา

เยโม่เซินรับรู้ถึงอุณหภูมิของร่างกายที่ค่อยๆสูง ขั้นเช่นเดียวกับเสิ่นเฉียว น่าจะเป็นเพราะเขารู้สึกสงสาร เมื่อเห็นบาดแผลบนริมฝีปากของเธอ ดังนั้นริมฝีปากอัน เรียวบางของเขาจึงค่อยๆเลื่อนขยับมากัดแทะเบาๆที่ บริเวณติ่งหูเล็กๆของเธอ

ในขณะที่จูบกัน เยโม่เซ็นรับรู้ถึงความผิดปกติ บางอย่าง ก่อนหน้านี้เขาหลับตาอยู่ตลอด ในตอนนี้เขา ลืมตาขึ้นมา

ฤทธิ์ของยาช่างรุนแรงเหลือเกิน เขาโดนฤทธิ์ยา โดยไม่ทันรู้ตัวอีกคน

หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมอกของเขากำลังสัมผัส ร่างกายของเขาในท่วงท่าต่างๆ มือน้อยๆของเธอกำลังปลดกระดุมของเขาออก แต่เธอยังมีสติไม่เต็มที่ เธอ พยายามปลดอยู่ตั้งนานก็ยังปลดไม่ออก ดังนั้นเสิ่นเฉียว จึงเริ่มรู้สึกหงุดหงิด เธอใช้มือทั้งสองคว้าไปที่คอเสื้อ จากนั้นออกแรงเพื่อฉีกเสื้อของเขาออก

ผลลัพธ์..แรงของเธอน้อยเกินไป เธอฉีกมันไม่ ออก

เสิ่นเฉียวรู้สึกโมโหมาก เธอคว้าคอเสื้อของเขา แล้วออกแรงฉีกเสื้ออีกครั้ง

เยโม่เซินจ้องมองพฤติกรรมของสาวน้อยที่อยู่ใน อ้อมอกของเขา เขารู้สึกเอื้อมระอาอยู่ในใจมากขึ้น

เขาจับมือเล็กๆของเธอเอาไว้จากนั้นพูดด้วยน้ำ เสียงที่ทุ่มต่ำ “อย่าวุ่นวายอีกเลย หมอใกล้จะมาถึงแล้ว”

แต่สติของเสิ่นเฉียวเลือนรางเต็มที่แล้ว เธอทำ ตามความปรารถนาแรกเริ่มที่ต้องการเข้ามาใกล้ชิดกับเย่ โม่เซินเธอจะไปรับรู้ว่าเยโม่เซ็นกำลังพูดอะไรอยู่ได้ยัง ไง? แม้ว่าเธอจะได้ยินคำพูดของเขา เธอก็ทำเป็นหูทวน ลมอยู่ดี

ดังนั้นเสิ่นเฉียวพยายามที่จะสะบัดมือของเย่โม่

เซินออก

เยโม่เซินไม่ขยับเลยสักนิด แม้ว่าแววตาของเขา จะแลดูลุ่มลึกแต่ก็แฝงไปด้วยความมุ่งมั่นและความ ชัดเจน เม็ดเหงื่อบนหน้าผากของเขาไม่น้อยไปกว่าเสิ่น เฉียวเลย

“ปล่อย ปล่อยฉันสิ” เสิ่นเฉียวพยายามออกแรงสะบัดเขาออกอยู่หลายหน เธอรู้สึกหงุดหงิด เธอ พยายามปีนขึ้นไปกัดแทะบริเวณคอของเย่โม่เซิน

” สีหน้าของเย่โม่เซินดูแย่ลงเรื่อยๆ ความ บวมเช่นนั้นทำให้เขารู้สึกแย่จนไม่อาจจะทนไหว!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ