บทที่ 809 วันนี้ติดหนี้

ความเลวออกมาจากตระกูลยู่ถืออย่างพึงพอใจมาก ตอนที่เธอ กำลังกลับนั้นก็บังเอิญเจอกับเยไม่เป็นที่พึ่งกลับมาพอดี เธอดีใจ มากจนรีบเดินเข้าไปต้อนรับ

“พี่เม กลับมาแล้วเหรอ? วันนี้ทํางานล่วงเวลาเหนื่อยไหม

เยโมเงินเหลือบมองฝ่ายตรงข้าม แล้วก็ตอบแค่ลืมสั้นๆ หลัง จากนั้นก็เดินผ่านข้างๆ เธอไป และไม่มองเธออีกเลย

ตานเสวรู้สึกได้ถึงลมแรงๆ ที่พัดอยู่ด้านข้างของเธอ มือที่ อยากจะยื่นไปจับก็หยุดอยู่กลางอากาศอย่างกระอักกระอ่วน เธอ กําหมัดแน่นด้วยความโกรธพร้อมกับกัดฟันแน่นเช่นกัน

ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็ลดมือลง แล้วก็ยิ้มปลอบใจตัวเอง

ไม่เป็นอะไรหรอก ยิ่งนิสัยของเขายิ่งเย็นชาเท่าไหร่ยิ่งดี หมายความว่าเขาไม่ใช่คนที่ใครก็สามารถได้มาครอบครอง ขอ แค่เธอได้หมั้นกับเขา แล้วก็หาวันดีๆ เพื่อจัดงานแต่งงาน ยังจะ ห่วงเรื่องที่เขาจะไม่รักเธออีกเหรอ?

ตัวเธอเองก็ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาๆ มีวิธีทำให้เขาทุ่มเทความ รักให้ตัวเองได้เหมือนกัน

พอคิดได้แบบนี้ ในใจของตวนเสวก็รู้สึกสบายขึ้นเยอะ หลัง จากนั้นก็กลับออกไป
เย่ไม่เป็นทักทายยู่อจีนเหมือนเคย หลังจากนั้นก็เตรียมจะขึ้น ไปชั้นบน แต่ไม่คิดว่าฉือจีนจะเรียกเขาเอาไว้ก่อน

“ช่วงนี้ทำงานล่วงเวลาทุกวันเลยเหรอ? ”

เย็ไม่เช่นเม้มปากและคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็ส่ายหน้า “เรื่องที่บริษัทผมจัดการได้ไม่จำเป็นต้องทํางานล่วงเวลาหรอก”

พอได้ยินแบบนั้น ยูจือจินก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเข้าหากัน “ไม่จําเป็นต้องทํางานล่วงเวลา? แล้วหลายวันมานี้แกไปไหน กัน? ไม่ได้ทำงานอยู่ที่บริษัท แล้วทำไมไม่กลับมากินข้าว? ”

“ช่วงนี้มีเรื่องนิดหน่อยครับ” ส่วนมันคือเรื่องอะไรนั้น แน่นอ นว่าเยโมเงินไม่บอกเขาง่ายๆ หรอก

ฉือจีนอยากจะถามว่าเรื่องอะไร แต่ว่าย้อนคิดถึงคำพูดที่เขา

พูดกับตัวเองเมื่อวาน ก็รู้สึกว่าถามไปแบบนี้มันไม่ค่อยเหมาะสม เท่าไหร่ ดังนั้นก็เลยกลืนคำพูดที่ติดอยู่ที่มุมปากลงไป เปลี่ยน เป็น “พรุ่งนี้ไม่น่ามีธุระอะไรแล้วใช่ไหม? พรุ่งนี้ฉันนัดกินข้าวกับ ปู่ตวนมู่ของหลานและเสี่ยวเสว่ ตอนทุ่มหนึ่ง”

เย่ไม่เป็นได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้ว แสดงให้เห็นชัดว่าไม่พอใจ

“ผมเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าผมไม่สนใจเธอ? คุณดา อยาก จะเร่งจับคู่ผมกับเธองั้นเหรอ? ”

ฉือจีนทำเสียงในลำคอ “ไม่เป็นไร ถ้ายังงั้นก็เริ่มสนใจได้ แล้วหนี เจ้าเด็กเสี่ยวเสวีเป็นห่วงแกมาก หน้าตาก็สวย ครอบครัวก็ดี แกก็ค่อยๆ สนใจเธอ แล้วก็จะค้นพบข้อดีของเธอเองนั่นแหละ”

เย่ไม่เขิน: “…..”

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ตอนที่เขามองตวนแล้วนั้น มีความ รู้สึกที่ไม่ค่อยสบายใจ โดยเฉพาะสายตาที่เธอมองเขากับท่าทีที่ เธออยากจะใกล้ชิดกับเขาด้วย

มันทำให้เขาต่อต้านมาก นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเย่ไม่เป็นถึงไม่ ยอมมองหน้าเธอเท่าไหร่

“อาเซน เชื่อตาเถอะ ยังไงเสียวเสวก็เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดของ

แกในตอนนี้ ถ้าเกิดว่าแต่งงานล่ะก็

ถ้าเกิดว่าแต่งงานล่ะก็……..

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม จู่ๆ ก็มีใบหน้าที่งดงามและละเอียด อ่อนปรากฏขึ้นต่อหน้าของเย่ไม่เป็น เธอน้ำตาคลอมองหน้าเขา แล้วพูดว่าไม่

เยโมเงินนิ่งไป ทำไมในเวลาแบบนี้…….เขาถึงคิดถึงเธออีก แล้ว? ”

“ได้ยินไหม? ไปกินข้าวด้วยกันตอนหนึ่งทุ่ม ถ้าเกิดว่าแกไม่มา ดาจะไม่มีวันให้อภัยแกเด็ดขาด”

เย่โม่เซ็นดึงสติกลับมา แล้วก็นึกถึงคำพูดของฉือจีน แล้วก็ ตอบอย่างเย็นชา “ผมจะไปให้ตรงเวลา

ถ้าเกิดว่าหลีกหนีล่ะก็ ยังไงก็ต้องมีครั้งอื่นอีก มันจะดีกว่าถ้าทําทุกอย่างให้ชัดเจนทีเดียวไปเลย

ยู่จื่อจินคลี่ยิ้มอย่างมีความสุข “ตารู้อยู่แล้วว่าแกจะไม่ทําให้ ตาผิดหวัง

“ใช่สิตา…เมื่อก่อนผมอยู่ที่ตระกูลยซื้อมาตลอดเลยเหรอ? จู่ๆ เย่ ไม่เซินก็ตามออกมา

รอยยิ้มบนใบหน้าของฉือจีนก็ค้างทันที เห็นได้ชัดว่าไม่ พอใจ “จะถามแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน? เมื่อก่อนตาก็เคยบอกแก แล้วไม่ใช่เหรอ ว่าตาเป็นคนเลี้ยงแกมาเองกับมือ ให้แก่สืบทอด กิจการทั้งหมดของตระกูลยคือ ในอนาคต ที่ตอนนี้แกถามแบบนี้ เพราะว่าคิดว่าตาโกหกยังงั้นเหรอ? ตาจะยกกิจการให้คนนอก ยังงั้นรึไง? ”

เย่ ไม่เช่น: ..…….

เขาไม่ได้สงสัยในคำพูดของฉือจีน แต่แค่สงสัยในประวัติ ชีวิตของตัวเอง เพราะว่าตอนที่เขาฟื้นมานั้นก็ลืมไปทั้งหมดว่าตัว เองคือใคร ยูฉือนเป็นคนบอกว่าตัวเองเป็นตาแท้ๆ ของเขา เขา เจออุบัติเหตุทางทะเล หัวกระแทกก้อนหินได้รับบาดเจ็บ ก็เลย ความจําเสื่อม แต่ว่าบอกว่าเขาไม่ต้องห่วง จะหาหมอที่ดีที่สุดมา รักษาให้เขา

ตาคนนี้ดีกับเขามากจริงๆ แต่เย่ ไม่เซินกลับไม่ได้รู้สึกสนิท มากขนาดนั้น

แต่ว่าเรื่องญาติมันไม่สามารถโกหกได้ ยังไงมันก็มีความ สัมพันธ์ทางสายเลือดอยู่
แล้วอีกอย่างครอบครัวและกิจการตระกูลยถือก็ใหญ่ ยังไงก็ ไม่มีทางยอมทิ้งกิจการที่ใหญ่โตขนาดนี้ให้คนนอกหรอก

*ช่วงนี้แกจําอะไรขึ้นมาได้เหรอ? ปวดหัวไหม? ให้เรียกหมอ

มาตรวจดีไหม? * เย่ ไม่เช่นส่ายหน้า แล้วพูดอย่างนิ่งๆ ไม่ต้องหรอกครับ ผม

ไม่เป็นไร”

“ถ้ายังงั้นก็ดี ยาที่ผู้อำนวยการเอาให้แกยังกินอยู่ใช่ไหม? ไม่ เป็นไรนะอาเซม แกเป็นหลานแท้ๆ ของฉัน ไม่ว่าแกจะมีความ ทรงจำตอนก่อนหน้านี้หรือไม่มีมันก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไร ได้ เพราะฉะนั้นไม่ต้องเครียดไปหรอก นึกไม่ออก……..ถ้ายังงั้นก็ ไม่ต้องไปคิดมัน ยังไงความทรงจำในอดีตมันก็ไม่ได้สำคัญเท่า ไหร่ คนเราน่ะนะ…..สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการมองไปข้างหน้าต่าง หาก”

ยังไงเขาก็เป็นคนแก่ หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะพูดอะไรยืดเยื้อ เย่ไม่ เป็นฟังอยู่พักหนึ่งแล้วก็พูดว่า “ผมไปพักผ่อนก่อนนะ”

เย่โม่เซินกลับมาที่ห้องอาบน้ำทําความสะอาด ตอนที่ออกมา นั้นก็เปิดตู้เสื้อผ้า แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นชุดสูทที่อยู่ด้านใน ชุดนี้เป็นชุดที่หานมู่จื่อเอากลับมาหน

วันนั้น เขาเห็นเธอเอาชุดสูทแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้า แล้วก็…..ชุด ชั้นในก็แขวนอยู่บนนั้นด้วย ตอนนั้นเขาถึงกับต้องเดินเข้าไปถาม ว่าเธอเป็นบ้ารึเปล่า
แล้วตอนนี้……..?

ทั้งๆ ที่รู้เรื่องพวกนี้ ทั้งๆ ที่บอกเธอว่าเขาไม่มีวันใส่สูทชุดนี้ และไม่ต้องการมันอีกแล้ว แต่ว่าพอเอากลับมาแล้วก็ไม่รู้ว่าทําไม เหมือนกัน เหมือนกับมีเวทมนต์ เขาเอาสูทชุดนี้มาแขวนไว้ในตู้ เสื้อผ้าของเขา

แล้วอีกอย่าง ยังไว้ตำแหน่งที่เปิดมาก็เจอเลย

เย่ไม่เป็นจ้องสูทชุดนั้นอยู่นั้น ทันใดนั้นก็คลี่ยิ้มออมา “ทำไมถึงได้รู้สึกว่า ฉันต่างหากที่เป็นบ้า? ”

วันที่สอง

เพราะว่าเชิญเย่ โม่เซินมากินข้าวหนึ่งอาทิตย์ติดต่อกัน หา นมู่จื่อก็เลยเตรียมวัตถุดิบที่สดใหม่ไว้เยอะมาก คิดแม้แต่ว่ากลับ ไปแล้วจะทำเมนูอะไรด้วยซ้ำ

ตอนเลิกงานนั้น เธอเดินช้าๆ อย่างไม่ตั้งใจ รอให้เย่ ไม่เป็น ตามเธอมาแล้วบอกให้เธอขึ้นรถ

ผลก็คือ เดินไปสักพักรถของเย่ไม่เซินก็มาถึงแล้ว แต่วันนี้เขาไม่ได้รอให้เธอขึ้นรถ เย่ ไม่เป็นพูดว่า “วันนี้ฉันมี ธุระ”

พอได้ยินแบบนั้น หานมู่จื่อหยุดเดิน “หา? ” เขาหมายความว่า วันนี้จะไม่ไปกินข้าวบ้านเธอยังงั้นเหรอ?
เย่ไม่เห็นต้องเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง ลดเสียงลงเล็กน้อย แต่ ว่าเธออย่าคิดจะหนีนะ เวลาก็จะถูกเลื่อนออกไป วันนี้ถือว่าเธอ หน”

“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว แต่ว่า……..มีธุระอะไรเหรอ? ” เธออดไม่ได้ที่จะถามสิ่งที่สงสัยอยู่ภายในใจ

มองไปที่ผู้หญิงตัวเล็กตรงหน้าฉันด้วยความสงสัยบนใบหน้า ขาวๆ ของเธอ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม จู่ๆ เย่ไม่เป็นก็รู้สึกผิดขึ้น มา

ดวงตาของเธอใสสะอาดเกินไปแล้ว ไม่ได้มีร่องรอยของสิ่ง สกปรกเลย มองตรงเข้าไปในหัวใจของเขา

เย่ ไม่เงินหลบตาและกระแอมเบาๆ “ไปกินข้าวกับแขกที่ตาฉัน

นัดไว้นะ”

หลังจากอธิบายจบ เย่ไม่เป็นก็ขมวดคิ้วอย่างรวดเร็ว ทำไม เขาถึงต้องอธิบายกับผู้หญิงคนนี้เยอะขนาดนี้ด้วย?

“สรุปก็คือ วันนี้ติดไว้ก่อน เข้าใจไหม? “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ