เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่790 นี่เป็นเพียงอุบัติเหตุ



บทที่790 นี่เป็นเพียงอุบัติเหตุ

เมื่อมองไปที่หญิงสาวที่มีแววตาลุกลี้ลุกลนจนไม่รู้ว่าจะมองไป ทางไหน สายตาของเย่ ไม่เป็นก็จ้องมองเธอ ในเวลานี้หานคู่จื่อจะกล้ามองตาเยโม่เห็นได้อย่างไร น่าขาย

หน้าจริงๆ เขาเห็นจากเมื่อกี้

แล้วเขายังถามอีกว่าเธอนั้นวิปริตโรคจิตหรือเปล่า?

หาน จื่อแทบอยากจะมุดใบหน้าของเธอลงดินและร้องไห้ เ ไม่เซ็นในตอนนี้ต้องรู้สึกว่าเธอเป็นคนที่โรคจิตอย่างแน่นอน เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เย็ไม่เป็นอย่างขอความเห็นใจ

“ฉะ..ฉันไม่ได้ตั้งใจ เรื่องเมื่อกี้มันเป็นอุบัติเหตุ

ดวงตาที่สวยงามของหาน จื่อนั้นมีน้ำตาคลอ เธอมองมา อย่างน่าเห็นใจ มันทำให้เขารู้สึกว่าเธอมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น เห็นได้ ชัดว่า ตนเสวก็แสดงออกกับเขาเช่นนี้เหมือนกัน แต่ในเวลา นั้นเขากลับรู้สึกรำคาญและอยากให้เธอออกไปให้ไกลๆ

เย่โม่เช่นนั้นสงสัยว่าหญิงสาวล้วนแล้วแต่ชอบแสดงออก ท่าทางเช่นนี้หรือ? หรือว่าพวกเธอคิดว่ามันน่ารัก? ทำแบบนี้แล้ว คิดว่าจะทำให้ผู้ชายนั้น ใจอ่อนหรือ?

จากการพิสูจน์แล้วว่าการกระทำอะไรแบบนี้นั้นมันแล้วแต่ คน
ยกตัวอย่างเช่นหาน จื่อที่อยู่ตรงหน้าเขานั้น เขารู้สึก ว่า…มัน….น่ารักมาก…

เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยและขยับเข้าใกล้เธอมาก ยิ่งขึ้น พลังงานที่แข็งแกร่งของผู้ชายนั้นได้ล้อมรอบร่างกายเธอ เอาไว้ หานครีบยื่นมือออกมาและปกปิดหน้าอกของเธอเอาไว้ “คุณ คุณจะทําอะไร?”

“ฉันจำได้ว่าก่อนหน้านี้เคยถามเธอว่าเข้ามาในบริษัทเป็น เพราะฉันใช่ไหมและเธอก็ทิ้งไปไม่ตอบ

เย่ไม่เป็นหรี่สายตามองและเอื้อมมือมาสัมผัสใบหน้าของเธอ “ตอนนี้ ฉันจับได้แล้ว” หานคู่จื่อจ้องมองเย่ไม่เป็นที่อยู่ใกล้กันแค่เอื้อมและดวงตา

ของเธอเบิกกว้าง

“เธอเอาชุดสูทของฉันไว้ในนี้และยัง เขายังไม่ทันได้พูดให้จบประโยค หานซื้อก็รู้สึกอับอายแทบ ทนไม่ไหว ดังนั้นเธอจึงเอื้อมมือไปปิดปากของเขาเอาไว้

“โอเค คุณไม่ต้องพูดอะไรแล้ว”

น่าอับอายเกินไปแล้ว เธอเองก็ไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องราว แบบนี้ขึ้น

ช่วงเวลาที่ฝ่ามือสัมผัสริมฝีปากของเย่ ไม่เซิน ร่างกายของเย ไม่เป็นราวกับถูกไฟฟ้าช็อต ร่างกายของเขาแข็งที่อ
อย่างไรก็ตามตอนนี้ความสนใจทั้งหมดของท่านเจือนั้นกำลัง ตกอยู่ในภวังค์กับเรื่องเมื่อครู่ เธอไม่ได้สนใจปฏิกิริยาของเย่ไม่ เงินหลังจากที่เธอปิดปากของเขา เธอเพียงแค่เห็นว่าเขาเงียบ จากนั้นเธอจึงตั้งมือกลับและกล่าวด้วยอารมณ์เคืองขุ่น “ฉันบอก ไปแล้วว่ามันเป็นอุบัติเหตุ คุณอย่ามาทำให้ฉันเสียชื่อเสียงใ คุณออกไปรอข้างนอกเลย ฉันจัดการสูทของคุณเสร็จแล้วเดี๋ยว จะเอาไปให้

กล่าวจบ หานมู่จื่อก็ไม่ได้สนใจว่าเขาจะตอบว่าอย่างไรและ เธอผลักเขาออกจากห้อง

จากนั้นก็เกิดเสียงปิดประตูและเธอก็ล็อคห้อง

เย็ไม่เป็นที่ถูกผลักออกมานั้นก้าวถอยหลังไปเล็กน้อยหลังจาก ประตูปิดลงเขาก็ยังคงยืนอยู่เช่นนั้น

ผ่านไปชั่วครู่ เขาเอื้อมมือขึ้นมาและสัมผัสริมฝีปากของเขา โดยไม่ได้ตั้งใจ

หลังจากหาน จื่อขังตัวเองอยู่ในห้อง ใบหน้าของเธอก็ร้อน ผ่าวและไม่ต้องมองกระจกเธอก็รู้ตัวว่าแก้มเธอแดงขนาดไหน

ทำไมเธอถึงไม่คิดคำนวณอะไรให้มันดีๆ?? เธอไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย หากว่ารู้ไวกว่านี้ฉันจะล็อคห้องและ จะไม่ให้เขาเห็น

เฮ้อ
แต่สิ่งที่ทำให้เธอคาดผิดอย่างมากนั้นคือไม่คิดว่าเย่ไม่เห็นจะ โผล่มาเช่นนี้

เห็นๆกันอยู่ว่าเขาเป็นคนบอกเองว่าเขาไม่ต้องการชุดสูทแล้ว แต่ตอนนี้กลับมายังบ้านของเธอและมาทางชุดสูท

เขาเพียนหรือไง?

แต่อย่างไรก็ตามหาน จื่อไม่กล้าที่จะช้าอีกต่อไป เธอรีบวิ่งไป ยังตู้เสื้อผ้าและเปิดตู้เสื้อผ้าทันที เธอเห็นชุดชั้นในสีแดงของเธอ แขวนอยู่ด้านบนของสูท เธอแทบจะทนไม่ได้ที่จะต้องมองมัน เธอ เอื้อมมือไปถอดชุดชั้นในและเสื้อสูทออกจากกัน จากนั้นเธอก็ โยนมันลงไปบนเตียง โดยไม่ใส่ใจและตบเสื้อสูทแรงๆแม้ว่ามัน จะไม่เปรอะเปื้อนก็ตาม

หลังจากคิดว่าโอเคแล้ว หาหมอก็เดินถือสูทออกมาด้านนอก

เธอสูดลมหายใจแล้วเปิดประตูห้องอีกครั้ง คาดไม่ถึงว่าเยโม่เซ็นยังยืนอยู่เช่นนั้นและเขามองเธออย่างไม่

แยแส

แม้ว่าจะเกร็งบ้างแต่เธอก็ก้มหน้าและเดินไปข้างหน้า

“นี่ … ชุดสูทที่คุณต้องการ”

สายตาของเย่ไม่เป็นจ้องมองชุดสูท ในมือของเธอแต่ไม่ได้ เอื้อมไปหยิบมัน

หาหมู่จื่อมองดูการแสดงออกของเขาอย่างระมัดระวัง ไม่ใช่ว่าเขารังเกียจหรอกนะ

“วางใจได้ ฉันทำความสะอาดเรียบร้อยหมดทุกอย่างแล้ว ไม่ สกปรกแน่นอน”

กล่าวจบ เธอตระหนักว่าขายตรงหน้าเธอได้เห็นฉากนั้นแล้ว หรือว่าเขาจะเปลี่ยนใจไม่ต้องการแล้ว?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้หานคู่จื่อจึงพูดว่า “เอ่อ…ให้ฉันเอาไปส่งซักอีก ครั้งไหม?”

จากนั้นเย็ไม่เป็นก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่เธออย่างเย็นชา และกล่าวว่าไม่ต้องพร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งหยิบชุดสูทไป

เมื่อเห็นว่าชุดสูทกำลังจะถูกเขาพรากไป หานคู่อรู้สึกไม่ เต็มใจเลยอดไม่ได้ที่จะเม้มริมฝีปาก “ฉันจําได้ว่าประธานเคย พูดกับฉันว่า ต่อให้ฉันซักเสื้อสูทอย่างสะอาดแล้วก็ตามแต่ ประธานเป็นคนรักสะอาดอย่างไรก็ไม่ต้องการสูทตัวนี้แล้ว

มือที่เคลื่อนไหวของเย่ ไม่เช่นนั้นหยุดชะงัก สายตาของเขา

เต็มไปด้วยความอันตรายและคำเตือนทันที หานมู่จื่อกัดริมฝีปากแน่นอย่างไม่เต็มใจ

“หรือว่าฉันฟังผิดไป?”

เหอะ เป็นหญิงสาวที่ห้าวหาญ

เยโม่เป็นยิ้มเยือกเย็น “ฉันคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว ชุดสูทนั้นแพง มากจนไม่สามารถให้เธอไว้ได้ต่อให้ฉันไม่ต้องการก็ตาม
กล่าวจบเขา ก็เลิกคิ้วขึ้น แล้วก็ฝากชุดไว้กับเธอแล้ว ไม่รู้ว่า เธอจะทำอะไรเพี้ยนๆกับชุดสูทของฉันบ้าง?

เมื่อพูดถึงคำว่าผิดปกติเขาจงใจเพิ่มโทนเสียงและจากนั้นก็

เห็นแก้มและหูของหาน จื่อเป็นสีแดง เธอเถียงกับตัวเอง “ใครจะทำอะไรเพี้ยนๆกับชุดสูทของคุณ

กัน? ฉันบอกไปแล้วว่ามันคืออุบัติเหตุ

เย่โม่เซินกระชากชุดกลับและกล่าว

“ใครจะรู้ว่าอุบัติเหตุหรือว่าจงใจ”

“คุณ! หาน จื่อเริ่มใส่อารมณ์

เธอต้องการที่จะฟื้นฟูภาพลักษณ์ของเธอ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะ ตกอยู่ในภาวะที่ยากลำบากกว่าเดิม เมื่อเห็นเขาเอาชุดสูทขึ้นไป เธอก็ไม่เต็มใจจริงๆ

ในเวลาไม่นาน หานมอก็คิดอะไรได้ “วันนี้คุณ…มาเอาชุด สูทจริงเหรอ?”

เย่ไม่เซินเหลือบมองเธอ หรือเธอคิดว่าฉันมาหาเธอล่ะ?”

หานมู่จื่อ “.………….

เธอคิดจริงๆว่าเขามาหาเธอ แต่ใครจะรู้ว่าเขามาเพื่อเอาชุด สูทเพียงชิ้นเดียว

“แพงมากนะ”

จู่ๆเย่ไม่เป็นก็พูดสามคำราวกับจะเน้นย้ำให้หานคู่จื่อได้ฟังและกลัวว่าเธอจะไม่เชื่อ

เขาจะไม่ให้หานคู่จื่อรู้อย่างแน่นอนว่าเขาขับรถมาที่นี่อย่าง ไม่รู้ตัว

และในเวลานี้ ข้อความวีแชทในโทรศัพท์มือถือของท่านอ ดังขึ้น หานมู่จื่อหยิบมันขึ้นมาดูและอดไม่ได้ที่จะยิ้มออก

เย่ไม่เซินยังคงถือชุดอยู่ในมือของเขาและเมื่อเห็นเธอยิ้มเขาก็ ขมวดคิ้วพร้อมกับถามเธอ “ใคร?”

จะเป็นใครได้นอกจากเฉียวอ

เมื่อได้ยินแบบนั้น หาน จื่อรีบวางโทรศัพท์ทิ้งและมองไปที่เย็ ไม่เป็นที่อยู่ตรงหน้าเธอแล้วถามเขาว่า “เดี๋ยวก็มืดแล้ว คุณ…อยากอยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนไหม?”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ