บทที่210 ดูแลปกป้องอยู่เงียบๆ

เสียงของหานเส่โยวจะดังหน่อย ทำให้คนในร้าน กาแฟหันมามองกัน เสิ่นเฉียวสังเกตเห็นดังนั้น ในใจเธอ ก็กระวนกระวายไปหมด เธอรีบลุกยืนแล้วเดินไปด้าน หน้าหานเส่โยวปิดปากของเธอ”พอแล้ว คุณไม่ต้องพูด อะไรอีกแล้ว”

“ทำไมคุณไม่ให้ฉันพูด?” หานเส่โยวออกแรงกุม มือเธอไว้ กล่าวเสียงสะอื้น:”คุณไม่กล้าเผชิญหน้ากับ ความจริง แต่ฉันกับเธอไม่เหมือนกัน! ฉันเป็นคนนอก ฉัน รู้ว่าคุณเหมาะกับคนแบบไหนไม่เหมาะกับคนแบบไหน และใครที่ดีกับคุณฉันก็แยกย้ายออก!”

“พอแล้ว ฉันไม่อยากฟังอีก”เฉินเฉียวได้สะบัดมือ

เธอออก”ถ้าคุณอยากพูดจริงๆ คุณก็พูดเองคนเดียวตรง นี้เหอะ”

พอพูดจบ เสิ่นเฉียวก็ถือกระเป๋าเดินออกไปอย่าง รวดเร็ว

หานเส่โยวมองด้านหลังเธอแล้วเงิบอยู่หลาย วินาที ถึงรู้สึกตัวอีกที่ยื่นมือไปปาดน้ำตาบนใบหน้า จาก นั้นก็ก้าวใหญ่เดินตามออกไป “เฉียวเฉียว คุณอย่าโกรธ สิ แต่ว่าคุณฟังฉันก่อนได้ไหม?”

เสิ่นเฉียวเดินไปด้านหน้าอย่างไม่สนใจ ที่นี่คน เยอะ ถ้าขึ้นปล่อยให้หานเส่โยวพูดอะไรไปเรื่อยอีก ถึงตอนนั้น ….ไม่ว่าจะแก้ต่างอย่างไรก็ฟังไม่ขึ้นอยู่ดี

“ฉันรู้ว่าสถานะของเขาทำให้คุณยากที่จะยอมรับ ได้ แต่บนโลกนี้ก็มีหลายๆเรื่องที่เราไม่มีทางเลือกกัน ทั้งนั้นเพียงแค่เขาไม่รังเกียจฐานะของคุณ ยอมรับผิด ชอบก็ดีแล้วนี่ คุณเลือกอยู่กับเขา ต้องมีความสุข มากกว่าตอนนี้แน่ๆ!”

เสิ่นเฉียวหยุดก้าวในทันที หันหน้าไปมองหานเส่

โยว

“คุณคิดแบบนี้จริงๆเหรอ?”

เห็นเธอหยุดเดิน หานเส่โยวก็หยุดตาม เธอพยัก หน้าอย่างตั้งใจ”พี่เย่นิสัยอบอุ่น เป็นสุภาพชนที่ไม่มี อคติที่คับแคบ และยังสุภาพบุรุษมากด้วย และฉันก็เห็น ว่าเขาคิดกับคุณในทางนั้นจริงๆ ถ้าคุณสามารถ.”

“ถ้าแบบนี้หรอ คุณถึงรู้สึกว่าเขาจะทำแบบนั้นกับ ฉัน? เส่โยว ถ้าเขาอยากจะรับผิดชอบจริงๆ ทำไมเขาไม่ มาหาฉันเองล่ะ?”

“อะไรนะ …?” หานเส่โยวงงอยู่ที่เดิม

“เรื่องมันผ่านไปนานขนาดนี้ ถ้าเขามีใจจริงๆ หรือ ถ้าเขาอยากจะเป็นคนรับผิดชอบ ทำไม่เขาไม่เคยมาหา ฉันเลย? กลับเป็นฉันที่ต้องส่งคนไปหาเขา นี่แสดงว่า อะไร?” เสิ่นเฉียวยิ้มเยาะเย้ยตนเอง ไม่รอให้หานเส่โยว เอ่ยปากพูดก็พูดต่ออีกว่า:” นี่แสดงว่าเขาไม่ใส่ใจเรื่องที่ เกิดขึ้นในคืนนั้นเลยสักนิดและไม่เคยคิดจะยุ่งเกี่ยวกับผู้ หญิงในคืนนั้นเลยสักนิด หรือว่า….เขาไม่เคยให้ความสำคัญกับเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นเลย ในสายตาของพวก เขา วันนั้นเป็นเพียงแค่เรื่องบังเอิญ และฉันก็เป็นฝ่าย เข้าหาเอง ไม่มีใครสนใจเลยหรอก”

“.เมื่อก่อนฉันไม่เคยคิด แต่ฟังเธอพูดแบบนี้ก็ ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล แต่คุณเคยคิดไหม? เขาอาจจะกำลัง ตามหาคุณเหมือนกันนะ? เพียงแต่….ใช้วิธีตามหาคุณ แบบที่คุณไม่รู้เฉยๆ ก็เหมือนเย่หลิ่นหาน เขาก็ไม่รู้ว่า พวกเรากำลังตามหาเขาไง? อาจเป็นเพราะเขาแค่ไม่มี เบาะแสอะไรที่จะตามหาคุณ อีกอย่าง…”พอพูดถึงตรง นี้หานเส่โยวก็หลบสายตา มองตรงพื้น:”ขึ้นวันนั้นคุณก็ ไม่ได้ทิ้งร่องรอยอะไรไว้ มีเพียง….กระดุมอันนั้น

พอพูดถึงกระดุมอันนั้น ในใจของหานเส่โยวก็ เหมือนมีอะไรค้างคา เธอต้องทำยังไงถึงจะได้กระดุมที่ เหลือนั้นจากมือเงินเฉียวล่ะ? ตอนนี้ในมือเธอมีกระดุม ชุดสูทเดิมอยู่สองเม็ดแล้ว เพียงแค่เอาเม็ดนั้นจากมือ เสิ่นเฉียวมาทุกอย่างก็จะไม่มีข้อผิดพลาดอะไรอีก

คิดถึงตรงนี้แล้ว หานเส่โยวเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ จึงเอ่ยปากพูด :”งั้น ฉันคิดวิธีช่วยคุณ ให้เขามาหาคุณ เอง?”

“อะไรอ่ะ คิดวิธีอะไรอะไร?”

“คุณเอากระดุมให้ฉัน ฉันมีวิธีเอง”

ความคิดที่ชั่วร้ายในใจของหานเส่โยว ได้เติบโต ขึ้นเยอะมาก

เสิ่นเฉียวยืนไม่ขยับ ไม่ได้ตอบตกลง และก็ไม่ได้ปฏิเสธ

“เฉียวเฉียว? เป็นไง?”

“ที่จริง แบบนี้ก็ดีนะ ” เสียงของเสิ่นเฉียวเบา %3D เหมือนลม : “ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจกับผู้ชายในคืนนั้นว่าเป็น ใคร และฉันก็ไม่อยากไปแย่งอะไรขออะไรทั้งนั้น ฉันแค่ อย่าใช้ชีวิตในตอนนี้ให้ดีก็พอ”

ฟังจากน้ำเสียงเธอแล้ว ไม่อยากกลับสู่ทางธรรม แล้วสินะ หานเส่โยวร้อนรนขึ้นมาทันที:”คุณทำแบบนี้ได้ ยังไง? ฉันอุตส่าห์ขอให้พี่ชายฉันช่วยคุณตามหายัง ลำบาก คุณอยากใช้ชีวิตตอนนี้ให้ดีงั้นหรอ? ในตอนนี้ ทำให้คุณมีความสุขได้จริงๆเหรอ? คุณต้องปูพื้นนอนทุก คืน เยโม่เซินไม่แม้แต่จะเหลียวแลคุณ เสิ่นเฉียวคุณเป็น อะไรกันแน่? ผู้ชายแบบนี้คุณยังลังเลที่จะออกไปจาก ชีวิตเขาขนาดนี้เหรอ?

ใช่ เขาไม่ดีกับเธอ

แต่ บางครั้ง เขาก็ดีกับเธอมาก ช่วยเธอรักษา เกียรติและสักสีอย่างเต็มที่

ไม่เคยเหมือนเขาที่เหมือนดั่งเทพบุตรคอย ปรากฏตัวในเวลาที่เธอต้องการใครมากที่สุด เสิ่นเฉียว นึกถึงตอนที่เขาหยิ่งผยอง แต่ก็ควบคุมหัวใจของตนที่ หลงรักเขาไม่ไหว

“เสิ่นเฉียว หรือว่าคุณชอบเขาจริงๆหรอ?”

“ใช่” เสิ่นเฉียวพยักหน้า:”ฉันชอบเขาแล้วจริง

ด้วย”
ได้ยินแบบนี้ หานเส่โยวตกใจจนลืมตาโตขึ้น ร่างกายอ่อนแรง:”คุณ..

ได้พูดสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจออกมาสักที เสิ่นเฉียว รู้สึกสบายขึ้นมาก “ฉันรู้ว่าคุณอาจจะรู้สึกว่าฉันน่าขำ แต่ผ่านอะไร

มาบ้างมีเพียงฉันเองที่รู้ ใจฉันคิดยังไงก็มีเพียงฉันเองที่ เข้าใจ เพราะฉะนั้น….ถึงคุณทำเพื่อฉันจริงๆ ก็ไม่ต้อง ทำอะไรแทนฉันแล้วล่ะ”

“เฉียวเฉียว!”

“พอแล้ว วันนี้เราพูดถึงตรงนี้พอ เมื่อก่อนที่ฉัน สงสัยคุณนั้นฉันผิดเอง แต่ว่าฉันหวังว่าต่อไปคุณจะไม่ เข้าใกล้เย่โม่เซินอีกนะ ฉันไม่สงสัยคุณได้อยู่แล้ว แต่คง เลี่ยงไม่ได้ที่จะถูกคนอื่นเอาไปพูดนินทากัน เส่โยว คุณ เข้าใจความหมายของฉันนะ?”

หานเส่โยวไม่ตอบอะไร กัดริมฝีปากแล้วมองเธอ ยังไม่พอใจ

“ฉันไม่เข้าใจจริงๆทำไมคุณถึงชอบเขาทั้งๆที่ %3D พวกคุณก็กำลังจะหย่ากันในอีกไม่กี่เดือนแล้ว!”

“ใช่ “เส้นเฉียวพยักหน้ายิ้มอย่างขมขื่น”อีกไม่กี่ เดือนฉันก็จะไปจากตระกูลเย่แล้ว เวลาที่จะอยู่กับเขาก็ ไม่นานแล้ว เพราะฉะนั้น ..ก็ให้ฉันได้มองเขาอีกไม่กี่ เดือนนะ พอถึงเวลาฉันจะออกไปเอง”

หานเส่โยว:”.เฉียวเฉียว คุณไตร่ตรองดูดีๆอีก ครั้งไหม? แล้วก็… ถึงตอนนั้นคุณจะไปจะจากเขาจริงๆเหรอ? แล้ว….คุณกับลูกจะทำยังไง?คุณจะไปไหน? คุณไม่เคยคิดหรอว่าเย่หลิ่นหานก็อาจจะกำลังตามหา คุณอยู่?”

“ไม่ต้องเครียดหรอก ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นกับเขา ฉันก็ไม่ชอบที่จะเอาลูกไปผูกมัดใครมา ” เสิ่นเฉียวกล่าว อย่างน้ำเสียงธรรมดา

หานเส่โยวเห็นว่าเกลี้ยกล่อมเธอไม่สำเร็จ กำมือ แน่นขึ้น ตอนแรกยังคิดอยู่เลยว่าจะยุให้เธอกลับเย่หลี่ นหานคู่กัน เธอจะได้ยืนข้างๆเย่โม่เซินยังไม่ต้องสงสัย แต่ตอนนี้เธอกลับยอมรับจากปากตนเองว่าเธอชอบ เย่โม่เซิน

หรือว่า เธอจะรอจนถึงวันที่เสิ่นเฉียวเดินออกไป

เอง?

ไม่ ไม่ถูก

ไม่ได้!

ระยะเวลาที่เธอจะออกไปยังมีอีกหลายเดือน พวกเขาเพิ่งจะแต่งงานกันนานแค่นี้ เสิ่นเฉียวก็หลงรัก เยโม่เซินเข้าแล้ว ถ้าเธอไม่ลงมือตั้งแต่ตอนนี้ พอเวลา นานไปอนาคตอาจกลายเป็นฝันร้ายก็ได้

ถ้าเกิดตอนนั้นเกิดมีอะไรเปลี่ยนแปลงขึ้นมา รวม เป็นสิ่งที่หานเส่โยวเธอไม่สามารถควบคุมได้

“โอเค นี่ก็สายแล้ว คุณกลับไปเช้าๆหน่อยเถอะ สิ่งที่ฉันพูดในวันนี้คุณจำได้นะ”
หานเส่โยวมองด้านหลังเธอ อดไม่ได้ที่จะกัดฟัน

เธอจะปล่อยให้เธออยู่ข้างกายเยโม่เซ็นต่อไม่ได้ แล้ว คอยรักอย่างเงียบๆอยู่ในใจก็ไม่ได้เด็ดขาด!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ