บทที่ 607 เขาเป็นอดีตสามีของฉัน

แล้วไม่ใช่หรือ?

หานมู่จื่อคิดอยากจะหลบหน้าเขาไป จริงๆ และไม่ไปทางเดียวกันกับเขา

เพราะไม่อย่างนั้นเย่ไม่เชินอาจจะเห็น ฉากนี้เข้าก็ได้ และคนที่ลำบากที่สุดก็เป็นเธอ

เอง

เย่หลิ่มหานยิ้มด้วยความขมขนเล็กน้อย “วันนั้นก็พูดชัดเจนแล้วนี่ ว่าต่อจากนี้เราจะเป็น เพื่อนกัน ถึงจะบังเอิญเจอกันในซุปเปอร์มา เก็ต คุณก็อย่าหลบหน้าผมเหมือนผมเป็นงู อย่างนั้นสิ ผมดูน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือ?

หานมู่จื่อ “.…….

เธอกัดริมฝีปากล่างโดยไม่รู้ว่าจะอธิบาย อย่างไรดี “ก่อนหน้านีผมก็เตรียมจะเดินออมไป แล้ว แต่ในเมื่อคุณพูดแบบนี้ งั้นผมคงต้องเดิน ไปทางเดียวกับคุณเพื่อที่คุณจะได้ปรับความ คิดไม่หลบผมอีก”

เย่หลินหานกลับมายิ้มอีกครั้งหลังจาก พูดเสร็จ สายตาของเขามองไปที่ใบหน้าของ เธอผ่านเลนส์แว่นตา

“อ ผมไม่ใช่คนเลว ห้าปีก่อนไม่ใช่ ตอนนี้ก็ไม่ใช่ อนาคต…ก็ไม่ใช่ ถ้าคุณยินยอม จะรับผมเป็นพี่ชายก็ได้นะ ไม่ว่าตอนนี้ระหว่าง คุณกับโมเงินจะมีความสัมพันธ์อะไรกัน…ผม จะไม่ทําอะไรให้คุณลําบากใจ

อย่างไรก็ตามสําหรับทานมู่จื่อแล้ว ไม่ว่า เย่หลิ่นหานจะทำให้เธอลำบากใจหรือไม่ ก็ตาม ถ้าเพียงเย่โม่เซ็นมาเห็นเธอยืนอยู่กับ เขาแบบนี้ อาจจะทำให้เกิดเรื่องเลวร้ายขึ้น ก็ได้

พอคิดดังนี้เธอก็เม้มริมฝีปากและพูด ออกไปอย่างช่วยไม่ได้ “คุณจะตามฉันมาแบบ นี้จริงๆใช่ไหม? คุณบอกว่าบังเอิญ แล้วสอง ครั้งนั้นล่ะ? ก็บังเอิญงั้นหรือ? มันจะบังเอิญ ขนาดนี้ได้อย่างไร ฉันไม่ได้มาซุปเปอร์มาเก็ต ตั้งนานแล้ว พอฉันมาที่นี่ก็บังเอิญเจอคุณอีก คงไม่ใช่เพราะคุณเลือกเวลาที่เหมาะเจาะ หรอกนะ?”

แววตาเย่หลิ่นทานเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่ง

“มู่จื่อ ถ้าคุณมาซุปเปอร์มาเก็ตที่นี่ทุกวัน คุณก็น่าจะบังเอิญเจอผมเพราะผมพักอยู่แถว นี้ใกล้ๆกับที่พักของคุณ

หานมู่จื่อหยุดพูดและอ้าปากเล็กน้อย

“คุณ คุณบอกว่าไงนะ?”

“มันอาจจะดูน่าเหลือเชื่อ ถ้าคุณไม่เชื่อ ล่ะก็ จะส่งคนไปตรวจสอบดูก็ได้ ผมย้ายมาอยู่ ที่นี่ก่อนคุณเสียอีก มีพนักงานแคชเชียร์หลาย คนของซุปเปอร์มาเก็ตแห่งนี้รู้จักผมดี แต่ เพราะผมพักอยู่คนเดียว ผมจึงต้องมาเดิน ซุปเปอร์มาเก็ตทุกวันเพื่อซื้ออาหารสด ผม บอกคุณมาขนาดนีแล้ว คุณยังคความจงใจ เข้าหาคุณอีกหรือไม่?”

หานมู่จื่อหายใจอย่างเงียบๆ ใบหน้าเริ่ม

สุดท้ายแล้วเธอคิดมากเกินไปและท่าให้ คนอื่นเข้าใจผิด?

“ผมยอมรับว่าผมอยากติดต่อกับคุณ แต่ ผมไม่ได้มีเจตนาแอบแฝง

“เอาล่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว” หานมู่จื่อพูด ตัดบทพลางมองต่ำ “ฉันเข้าใจคุณผิดเอง งั้น ต่อไปก็ต่างคนต่างอยู่เถอะ คุณยังต้องไปซื้อ ของนี่ ฉันเองก็ต้องไปซื้อของของฉันบ้าง ฉัน ไปก่อนนะ”

พอพูดเสร็จ หานมู่จื่อก็เดินไปข้างๆ สาว พี่สาวมองเธอ “เป็นไงบ้าง?”

หานมู่จื่อเม้มปากไม่ตอบคำถามของเธอ ได้เพียงแต่เข็นรถเข็นไปข้างหน้า

พี่สาวดูสถานการณ์แล้วจึงรีบตามไป “เกิดอะไรขนกันแน่? ตอนท์เห็นเธอคุยเมือกัน ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลย เขาพูดอะไรไม่เข้าหูหรือ เปล่า?”

“ไม่ใช่หรอกค่ะ” หาน จื่อสายหน้า “เขา ก็แค่บอกว่า…เขาไม่ได้ตามพวกเรา แค่เป็น ทางเดียวกัน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้พี่สาวก็นึกขึ้นได้ “

แบบนี้นี่เอง แตฉันดูแล้ว… ทำไมยังคิด ว่าเขาตั้งใจเดินตามเธอมานะ? เฮ้อ เขารู้หรือ ยังว่าเธอมีสามีแล้ว?”

ในตอนนี้หาน จื่อก็หยุดเท้าชั่วคราว แล้วหันไปมองคนด้านข้าง

“คุณอยากรู้จริงๆหรือ?”

พี่สาวพยักหน้าด้วยความอยากรู้อยาก เห็น จากนั้นก็ยิ้ม “เห็นแก่ที่เราเป็นเพื่อนบ้าน

กัน เธอบอกฉันมาเถอะ

หานมู่จื่อครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง พี่สาวพูดถึง เรื่องนี้มาสักพักแล้ว ในตอนนี้มันอาจจะ เป็นการดีที่จะบอกไปตรงๆ พอคดไดเธอก็บอก ว่า “อันที่จริงเขาไม่ใช่สามีของฉันหรอกค่ะ”

ตอนแรกพี่สาวฟังไม่เข้าใจ แต่พอเธอ ได้สติกลับมา ดวงตาเธอก็เบิกกว้าง “เธอ เธอ บอกว่าเขาไม่ใช่สามีเธอ งั้นเมื่อกี้…

“ฉันก็แค่เออออไปกับคุณ

พี่สาวเงียบ

ผ่านไปหนึ่งนาทีเธอก็กุมมือหาน จื่อไว้ “น้องสาวเธอก็แสนดีเกินไป นึกไม่ถึงเลยว่า เพื่อที่จะเออออตามน้ำกันไป เธอถึงกับต้องทำ เป็นยอมรับผู้ชายคนหนึ่งเป็นสามี พวกเราต้อง ไปมาหาสู่กันบ่อยๆนะ ไม่ใช่สามีก็ไม่เป็นไร พวกเธอเป็นแฟนกันหรือ?”

“นั่นก็ไม่ใช่ค่ะ” หานมู่จื่อส่ายหน้า

“ไม่ใช่? ?” พี่สาวตกใจ “งั้น งั้นพวกเธอ เป็นอะไรกัน? ฉันเห็นว่าเขา…

“เขาเป็นอดีตสามีของฉันเอง” พี่สาว “…”

ข้อมูลเหล่านี้หนักหนาจนพี่สาวไม่ สามารถตอบสนองไปชั่วขณะ ทันใดนั้นเส้น ประสาทในสมองก็เหมือนลัดวงจร พอเธอ กลับมามีสติอีกครั้ง หานมู่จื่อก็ได้ยิ้ม

“นี่ไม่ใช่เรื่องตลกใช่ไหม? ก็เห็นๆกันอยู่ ว่าไม่ใช่สามีภรรยากันแล้ว แต่เขาก็ทําเป็น ไข อ”

พอพูดถึงตอนท้ายหาน จื่อก็ลดสายตา ลงราวกับอยู่ในอารมณ์หดหู่

“แค่กๆ นี่ไม่ใช่เรื่องตลกนะ อย่าเป็นเสีย แบบนี้สิ” พี่สาวคว้าแขนเธอแล้วเดินไปข้าง หน้า ในขณะเดียวกันก็หันไปมองเย่หลิ่นหาน “จริงๆแล้วอดีตสามีของเธอดีกว่าอีก”

“อะไรนะคะ?” หานมู่จื่อไม่เข้าใจความ หมายของเธอ “อดีตสามีของเธอดีกว่า อย่างไรล่ะ?”

“ไชส ถ้าเป็นอดีตสามี งั้นก็แปลว่าตอนนี้ เขากําลังตามจีบเธอ เขาอยากกับมาตนตกบ เธอสินะ?”

หานมู่จื่อนิ่งไปสักพัก จากนั้นก็พยักหน้า “ค่ะ ใช่แล้ว…”

ที่เขาทํามาทั้งหมดก็เพราะอยากกลับมา คิน กับเธอ?

“ใซสินะ ทำไมเธอถึงไม่มั่นใจแบบนั้น ล่ะ? ถ้าฉันสวยแบบเธอ ฉันคงมั่นใจตัวเองไป ตั้งนานแล้ว ตอนนี้เขากลายเป็นอดีตสามีของ เธอแล้ว งั้นก็แปลว่าคนอื่นก็ยังมีโอกาสนะ อย่างเช่น…คนที่อยู่ด้านหลัง

ด้านหลัง?

หานมู่จื่อขมวดคิ้ว พอหันกลับไปมองก็ พบว่าเย่หลิ่นยังคงเดินตามพวกเธอมาอีก

“ชายหนุ่มรูปหล่อสองคนตามจีบเธอใน เวลาเดียวกัน เธอชอบคนไหนล่ะ?”

หานมู่จื่อ “.……. “ไม่ชอบก็ไม่เป็นไร เธอสวยเลียขนาดน ยังมีโอกาสอีกมาก ค่อยๆเลือก ค่อยๆพิจารณา ผู้ชายเย็นชาคนนั้นก็ไม่เลว ดูก็รู้แล้วว่าเป็นคน ที่ประสบความสําเร็จ แต่…ถ้าเย็นชาเกินไปก็ ไม่ใช่เรื่องดี อย่างเช่นเรื่องบนเตียง ถ้าเขายัง เย็นชาอยู่แบบนั้น แล้วต้องให้เธอเป็นฝ่ายรุก อยู่บ่อยๆล่ะก็ มันจะทําให้เธอมีความอึดอัด ทางอารมณ์ได้

หานมู่จื่อหน้าถอดสี พูดเบาๆ “ไม่คุย เรื่องนี้ได้ไหมคะ?”

“พูดเรื่องนี้แล้วมันทําไม? ก็เป็นผู้ใหญ่ กันหมดแล้ว เอ๊ะ…ฉันสงสัยว่าพวกเธอหย่ากัน ทําไม เป็นเพราะเขาไร้น้ำยาใช่ไหม?”

หานมู่จื่อ “.…….

เย่ไม่เซินไร้น้ำยางั้นหรือ?

เป็นไปได้อย่างไร? ถ้าเขาได้ยินแบบนี้ จะโมโหไหมนะ? เมื่อก่อนตอนที่เขาพิการนั่ง อยู่บนรถเข็น ทุกคนต่างก็คิดว่าเขากลายเป็น คนไร้สมรรถภาพ มีเพียงเธอผู้เป็นภรรยา เท่านั้นที่รู้ว่าเขามีความสามารถมากแค่ไหน

แต่ตอนนี้พอเขาลุกขึ้นมาได้ กลับมีคน คิดว่าเขาเป็นคนไร้น้ำยา

ก็เพราะสีหน้าและแววตาคู่นั้นหลอกลวง คนอื่นได้ แต่เห็นได้ชัดว่าเธอไม่อาจต้านทาน ความเร่าร้อนและการรุกรานของเขาได้ เขาจะ เป็นคนไร้น้ำยาได้อย่างไร?

ส่วนสาเหตุที่เธอหย่ากับเย่ไม่เป็นงั้น หรือ?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ดวงตาของหานมู่จื่อก็ดู เยือกเย็นอีกครั้ง ใครจะรู้ว่าชีวิตแต่งงานของ พวกเขาไม่เคยมีอยู่จริง? เมื่อห้าปีก่อนเธอเป็น เพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งงานกับเขาในนาม เล่นโชว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ