บทที่ 1270 มีคนกินข้าวด้วยก็ดีเหมือนกัน

สาวน้อยคนนี้…

เขียววอดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มออกมา แม้แต่ตัวเขาเองยังไม่ เคยรู้สึก นิ้วของเขาขยับไปมา จากนั้นตอบข้อความกลับ

“เพิ่งทำงานเสร็จ จะกลับไปเดี๋ยวนี้

จากนั้นเก็บมือถือ ลุกขึ้นหยิบเสื้อคลุมและกุญแจออกไป

เมื่อกลับถึงบ้าน ตอนแรกเซียวซูกำลังจะหยิบกุญแจออกมาไข และเปิดเข้าไป แต่เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าในบ้านมีคนอยู่ เขาจึง เปลี่ยนเป็นกดกริ่งแทน

เสียงกริ่งดังอยู่สองสามครั้ง ประตูก็ถูกเปิดออก

เจียงเสี่ยวไปใส่ชุดเสื้อวอร์รูปหมีสีขาว ผมยาวของหล่อนถูก มัดรวบเป็นหางม้า บนหัวยังติดปลายการ์ตูนน่ารัก ดูลักษณะ ท่าทางสบายๆ

เมื่อเห็นเซียวซู่ เจียงเสี่ยวไปรีบยิ้มให้ทันที “คุณกลับมาแล้ว เหรอ? เร็วจังเลย ฉันเห็นคุณส่งข้อความมาเมื่อ20นาทีที่แล้ว จะ ว่าไปที่ทำงานของคุณก็อยู่ห่างจากบ้านไม่ไกลนะ!”

เมื่อพูดจบ ไม่รอให้เซียวซูได้พูดอะไร รีบยื่นมือออกมาถึงเขา เข้าไปด้านใน จากนั้นปิดประตูดังปิ้ง ท่าทางทั้งหมดนี้ช่างดูเป็น ผู้หญิงที่แมนเหลือเกิน
“ทําอาหารครั้งแรก ฉันไม่รู้ว่าคุณชอบกินรสชาติแบบไหน ดัง นั้นฉันก็เลยทําอาหารออกมาเยอะหน่อย ถ้าอร่อยก็กินเยอะๆ ถ้า ไม่อร่อยๆก็กินน้อยหน่อย ไม่ต้องเสียดาย ฉันเลี้ยงเอง

สาวน้อยพูดจาจอแจข้างหูของเขาไม่หยุด เซียวซูยังเห็นว่า หล่อนใส่รองเท้าแตะลายการ์ตูนอีกด้วย เวลาเดินมีเสียงปี๊บๆ ดู เหมือนว่าหล่อนชอบของน่ารักพวกนี้มาก ทุกอย่างเป็นลาย การ์ตูนหมดเลย ดูมีชีวิตชีวามาก

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร จู่ๆเซียวซูก็มีความคิดเหมือน สามีกลับ บ้าน ภรรยาก็ออกมาคอยรอรับ

ไม่นานนัก ความคิดนี้ก็ถูกเขาสะบัดทิ้งไปทันที เขากำลังคิด เพ้อเจ้ออะไรอยู่ เขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว ส่วนเรื่องความสัมพันธ์ กับหล่อนก็เป็นแค่แฟนกำมะลอเท่านั้น

เขาวางเสื้อคลุมลง เมื่อเห็นอาหารละลานตาเต็มโต้ เขาตก

ตะลึงทันที “นี่คุณทำเองหมดเลยเหรอ?”

เจียงเสียวไปเห็นสีหน้าของเขา ก็เดาออกว่าเขาตกใจ สองมือ ท้าวสะเอว “เป็นยังไงบ้าง? ฉันเก่ง ใช่ไหมล่ะ ไม่ต้องชมพี่เยอะนะ น้อง พี่ก็เก่งแบบนี้แหละ!

“พี่?” เซียวซู่เลิกคิ้วขึ้น เหลือบมองหล่อน

เจียงเสี่ยวไปรีบเปลี่ยนคำพูด “ฉันแค่พูดเล่น! กินข้าวไหม? ฉันตักให้คุณ!”

เซียวซูตอบกลับ “ผมจัดการเอง
จากนั้นก็ยื่นมือออกไปหยิบถ้วย เพียะ เสียงดังขึ้น ทันใดนั้น เจียงเสี่ยวไปตีไปทีหลังมือของเขา

เขียว ตก ใจตะลึง จากนั้นก็ได้ยินเสียงบ่นค่าของเจียงเสียว ไป: “นี่คุณเป็นคนยังไง? กินข้าวไม่ล้างมือก่อนหรือไง? ทำงาน มาทั้งวันแล้ว จะปล่อยตัวทำอะไรตามใจแบบนี้ไม่ได้นะ

เซียว : “…”

เขาลืมจริงๆ

เขาลูบจมูกตัวเองไปมา จากนั้นก็หันหลังเดินไปล้างมือที่ห้อง ครัว

ตอนที่เข้าไปในห้องครัว เซียวซูคิดว่าตัวเองเดินมาผิดที่เขา ยืนตกตะลึงอยู่ตรงนั้นนานสักพักใหญ่ จึงจะแน่ใจว่านี่คือห้อง ครัวของตัวเอง เพียงแต่มีของเพิ่มขึ้นมากมาย

มีเครื่องใช้ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน และยังมีถ้วยและอุปกรณ์ ทานอาหารชุดใหม่อีกด้วย อีกอย่างของพวกนี้ล้วนแล้วแต่เป็น ลายการ์ตูน นี่เป็นสัญลักษณ์พิเศษของเจียงเสียวไป เป็นของ หล่อนหมดเลย?

เพียงแค่ผ่านไปแค่ช่วงเช้าเท่านั้น หล่อนก็สามารถย้ายของ มากมายเหล่านี้มาที่นี่ได้? ทำได้ยังไงกัน?

เซียวซู่สังเกตมองไปรอบๆ ล้างมือเสร็จก็ออกมา

“ของในห้องครัวพวกนั้น เธอซื้อมาเหรอ?” เจียงเสี่ยวไปตัก ข้าววางไว้ด้านหน้าเขาเรียบร้อยแล้ว เมื่อได้ยินเขาถามก็พยักหน้าตกลง: “ใช่สิ ฉันเอามาเอง เป็นไงล่ะ? รู้สึกว่าห้องครัวของ คุณไม่เหมือนกับเมื่อก่อนแล้วใช่ไหมล่ะ เปลี่ยนโฉมไปหมดเลย

ย้ายของเข้าไปมากขนาดนั้น แน่นอนว่าไม่เหมือนห้องครัว

แบบเดิมอยู่แล้ว เพียงแต่…

เขียวขมวดคิ้วข็น หยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋า เสื้อ

“ของพวกนั้นราคาเท่าไหร่?

เจียงเสี่ยวไปเห็นเช่นนั้นตกใจตะลึง จากนั้นถามขึ้น: “นี่คุณจะ ออกเงินให้งั้นเหรอ?”

ซื้อของมาแล้วก็วางไว้ที่บ้านเขา เขาไม่ออกเงินแล้วใครออก ล่ะ? เดิมทีให้ผู้หญิงมาทำกับข้าวให้ที่บ้านเซียวซูก็รู้สึกเกรงใจ มากอยู่แล้ว เพียงแต่เขาเห็นแก่สัญญาแลกเปลี่ยนที่ตกลงกันไว้ เขาจึงยอมตกลง ตอนนี้หล่อนซื้อของพวกนี้มาให้เขา ถ้าเขายัง ไม่ให้เงิน ยังจะถือว่าเขาเป็นลูกผู้ชายอีกรึเปล่า?

“ยิ้ม”

“ไม่เป็นไรค่ะ” เจียงเสี่ยวไปปัดมือบอกไม่เป็นไร: “ของพวกนี้ ย้ายมาจากบ้านของฉันทั้งนั้น ยังไม่ถึงเวลาต้องใช้เงินของคุณ แค่ตอนที่หาคนมาช่วยย้าย ก็ออกเงินค่าแรกไปนิดหน่อย ถ้าคุณ ต้องให้จริงๆ ฉันก็ไม่ถือสาอะไร”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซียวซู่ตกตะลึงไปทันที ของพวกนี้ย้ายมา จากบ้านหล่อนเหรอ?
เขาแทบไม่อยากเชื่อ ดังนั้น หลังจากที่เขียวเงียบไปสักพัก จึงถามชื้น: “คุณย้ายของพวกนี้มาที่นี่แล้ว ต่อไปคุณจะทำยังไง

ต่อไปหล่อนจะทำยังไง? เจียงเสี่ยวไปพูดอย่างสมเหตุสมผล “ฉันก็ต้องมีกินข้าวกับคุณไงล่ะ”

เมื่อพูดจบ ไม่รีรอให้เซียวซูได้ตอบอะไร หล่อนก็พูดด้วยความ ตื่นเต้นขึ้นมา: “เป็นไงล่ะ? ฉันเป็นคนดีมากเลยใช่ไหม ย้ายของ มาที่นี่ให้คุณใช้ก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องอะไร แต่ต่อจากนี้ทุกวันจะมี คนทําอาหารให้ และยังมีคนกินข้าวเป็นเพื่อนด้วย มีความสุข มากเลยใช่ไหมล่ะ?”

เชียว: “.………”

“ฉันจะบอกคุณให้นะ ฝีมือการทำอาหารของฉันเป็นถึงฝีมือ เซฟระดับสูงเลยนะ ใครอยากเชิญฉันไป ก็ไม่มีเคยเชิญได้เลย แต่คุณได้สิทธิ์นี้แล้ว”

“รีบกินๆ”

เจียงเสี่ยวไปเร่งให้เขากิน พลางพูดขึ้น: “ที่กินไม่หมด ฉันจะ จัดการเอง อย่ากินอาหารรสเลิศที่ฉันอุตส่าห์ทำให้เหลือทิ้งล่ะ”

เซียวซูมองดูอาหารที่หล่อนทำให้ด้วยความตั้งใจมาก เมื่อ เห็นแล้วรู้ทันทีว่าเป็นผู้หญิงที่ชอบเรื่องอาหารมาก และเขาก็ไม่ ได้เป็นคนเลือกกินด้วย ดังนั้นจึงก้มหน้ากินทันที

ตอนแรก เจียงเสี่ยวไปยังคิดว่าอาหารมื้อนี้ที่ทำจะสิ้นเปลืองเหลือทิ้ง คิดไม่เลยว่าเซียว ไม่เลือกกินและไม่กับ รสชาติเปรี้ยวหรือเผ็ดด้วย โดยรวมแล้วคนมีอะไรกิน อย่าง

ไม่นัก ทั้งสองกินอาหารทั้งหมดบนโต๊ะหมดเกลี้ยง

เจียงเสี่ยวไปลูบท้องของตัวเอง หน้าต้องทําให้น้อยกว่าหน่อย

“คุณนี่กินเก่งเหมือนกันนะ”

จู่ๆเซียวซูนั่งอยู่ตรงข้ามพูดขึ้น

เมื่อได้ยินเช่นนั้น กลับ”เซียวไม่พูดอะไรต่อ ลุกเอาชานไปล้างและจัดเก็บ

ตอนแรกเจียงเสี่ยวไปกำลังจะพูดว่าตัวเองจัดการเองได้ แต่ เมื่อคิดไปคิดมา ตัวเองเก็บจานแค่นี้

ฉันอาหารคุณล้างจาน ต้องแบ่งงานกันให้ดี ฝ่ายจะได้ ต้องบ่นอะไรกัน

เจียงเสี่ยวไปยิ้มเซียวด้วยความเต็มใจคิดไม่เลยคุณจะสำนึกดีเช่นฉันยังคิดคุณวางชามกับตะเกียบลง แล้วไปเลย”

เซียวซูไม่ตอบอะไรหล่อน ไม่นานนักเก็บทุกอย่างห้องครัวเสร็จเรียบร้อย เมื่อมองดูของเหล่านั้นที่อยู่ในห้องครัว เขา เม้มปาก คําพูดบางคำเก็บไว้ไม่ต้องพูดดีกว่า

ผู้หญิงคนเดียวย้ายของพวกนี้มา คงลำบากไม่น้อย ถ้าเขาให้ หล่อนย้ายกลับไปอีก คงใจร้ายเกินไป?

ยิ่งไปกว่านั้น…หล่อนทําอาหาร…อร่อยมากจริงๆ

เมื่อก่อนเซียวซูกินข้าวก็คือการกินข้าวธรรมดาทั่วไป แค่กิน

ให้อิ่มก็พอแล้ว แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกว่าอารมณ์ตอนกินข้าวไม่เหมือนเดิมอีก

ต่อไปแล้ว

มีคนมาตั้งใจกินข้าวเป็นเพื่อนด้วย ทั้งสองต่างตั้งใจและมุ่ง มั่นมาก ก็ไม่ถือเป็นเรื่องน่ารำคาญอะไร

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ