บทที่ 1012 ปัญหาทางจิต

ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเรื่องที่ก่อนหน้าเพิ่งเสีโยวทำหรือเปล่า เลย ทำให้ความทรงจำที่หาน จื่อมีต่อเธอนั้นได้ฝังแน่นจนถอนไม่ขึ้น หานจื่อรู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องไม่ง่ายแบบนี้แน่

“คุณนายน้อยครับ ที่จริงพวกเรายังสืบทราบได้อีกเรื่องครับ”

“เรื่องอะไร? ”

เซียวซูเงียบไปครู่นึง รู้สึกว่าเรื่องนี้จะให้พูดออกจากปากของ เขาแล้วมันดูยากเย็น เลยได้ยื่นเอกสารที่เตรียมไว้ตั้งแต่แรก ให้ กับหาน จื่อไป

“คุณนายน้อยครับ คุณลองดูนี่ก่อนครับ”

หาน จื่อรับเอกสารมา ก้มหน้าตั้งใจดู

ที่แท้หลังจากเธอไปต่างประเทศแล้ว พ่อของเพิ่งเสีโยวก็ได้ติด หนี้นอกระบบก้อนใหญ่อีกครั้ง คนทวนหนี้ได้หามาถึงร้าน อาหารที่เพิ่งเส่โยวทำงานอยู่ ทั้งข่มขู่ทั้งหลอกล้อเธอ อยากจะให้เธอมาใช้หนี้แทนพ่อ

เรื่องแบบนี้เกิดไม่เว้นวัน เพราะฉะนั้น เมิ่งเสีโยวเลยไปหว่าน เสน่ห์ให้ผู้จัดการแก่ในร้านอาหารตลอด และยังไปนอนกับ ผู้ชายแก่หลายคนแล้วไปเอาใจ หวังจะให้พวกเขาช่วยตัวเองใช้ หนี้ให้หมด
เริ่มแรกก็แค่เป็นหมื่น จากนั้นก็ขึ้นมาเป็นแสน สองแสน

หลังจากนั้น ครั้งต่อมาที่หามาถึงบ้านกลับกลายเป็นล้านกว่า เพิ่งเสีโยวก็แค่คู่นอนของคนอื่น อีกทั้งโอกาสนี้ที่เธอได้มานั้น เธอต้องออดอ้อนเอาใจแทบตายถึงได้มา ยอดเงินน้อยคนอื่น อาจไม่ใส่ใจ เพื่อผู้หญิงแล้วก็ให้ๆไปไม่ได้คิดอะไร

รอจนเงินยิ่งอยู่ยิ่งมากขึ้น และขอบ่อยครั้งขึ้น คนพวกนั้นก็เริ่ม ไม่ไหวกับเมิ่งเส่โยว เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่มีที่สิ้นสุด

เลยไม่ยอมช่วยเธออีก

พอไม่มีเงินคืน เพิ่งเสโยวก็ได้แต่ขอให้คนพวกนั้นยืดเวลาให้ เธอ เพราะรู้ว่าเธอมีเสี่ยเลี้ยง คนทวงหนี้เลยยอมให้เวลาเธอ ยังไงซะ สิ่งที่พวกเขาต้องการคือเงิน ไม่ใช่ชีวิตของเธอ

แต่ต่อมา พอเวลาที่นัดไว้ไม่ได้เงิน ถูกคนพวกนั้นทวนจน มาก เมิ่งเสีโยวเลยได้ปะทะกับคนพวกนั้นขึ้น จากนั้น…..เพิ่งเส โยวได้ยั่วโมโหพวกเขาในตอนนั้น เลยถูกคนพวกนั้นจับถ่าย ภาพเปลือย ขู่ว่าถ้าเธอยังไม่คืนเงินอีก จะปล่อยภาพพวกนั้นขึ้น เว็บ ให้เธอชื่อเสียงใน

เพิ่งเส่โยวหาคนมาช่วยเธอไม่ได้เลย เธอเลยคิดจะไปหาหาน

ชิง แต่เธอไม่ได้พบหน้าหานชิงเลย ถูกกันเอาไว้มาตลอด และต่อ

มาอีก หนี้ใช้ไม่หมด พ่อของเธอก็หนีหาไปไม่เจอร่องรอย เพิ่งเส่โยวก็ตัดสินใจจะหนี สุดท้ายก็ถูกจับที่สถานีรถไฟ การหนีของเธอยั่วโมโหคนพวกนั้น สุดท้ายเลยเอาภาพถ่ายของ

เธอไปปล่อยในเว็บ

แม้กระทั่งรุมโทรมเธอ

หลังถูกผู้ชายพวกนึงรุมโทรม เมิ่งเล่โยวถูกส่งไปที่โรง พยาบาลถึงรักษาชีวิตของเธอไว้ได้

แต่หลังจากเรื่องนี้แล้ว เพิ่งเส่โยวก็เกิดปัญหาทางจิตขึ้น “เรื่องมันก็เป็นแบบนี้ล่ะครับ”

หานมู่จื่อ เอกสารไว้จนแน่น ปลายนิ้วสั่นคลอนเล็กน้อย แม้ กระทั่งริมฝีปากก็เริ่มซีด

เซียวเห็นสีหน้าเธอเป็นแบบนี้แล้ว รู้สึกเอะใจแล้วรีบพูด

“คุณนายน้อยครับ คุณก็รู้เรื่องตั้งแต่ต้นจนจบแล้ว

ปล่อยให้ผมจัดการเถอะครับ คุณวางใจ ผมจะจัดการอย่างดี เลยครับ”

พูดจบ เซียวซูลังเลอยู่ครู่นึง แล้วหยิบเอกสารที่อยู่ในมือของ หานมู่จื่อไป

หานมู่จื่อ

เธอมองปลายนิ้วตัวเองที่ซีดเซียว แล้วเงยหน้าขึ้นมามองเชียว ทันที “นายคิดจะจัดการยังไง? ”

เซียวซู : “เออ? ”

คุณนายน้อยถามเขาแบบนี้ หรือว่าคุณนายน้อยยังมีใจสงสารเพิ่งเส่โยวอยู่งั้นหรอ?

ระหว่างที่เซียวซูกำลังลังเลอยู่ว่าจะถามหาน จื่อเรื่องนี้เขา ควรจะจัดการยังไงนั้น จู่ๆแล้วหาน จื่อก็หลุบตาลงพูดด้วยเสียง เบา: “ช่างเหอะ นายไปจัดการให้ดี เรื่องนี้ไม่ต้องให้เขารู้

เพราะตอนนี้เย่ไม่เป็นก็จำเรื่องพวกนั้นไม่ได้แล้ว

เซียวซูเก็บเอกสารแล้วพยักหน้า

“ครับ คุณนายน้อย”

รอหลังจากเซียวซูจากไป หานมอก็นั่งเหม่อลอยกับภาพตรง หน้า

คงเพราะเธอยังมีเยื่อใยกับเรื่องอดีตละมั้ง พอหลังจากเห็น

เพิ่งเสียวผ่านเรื่องร้ายแบบนี้แล้ว ไม่นึกเลยว่าเธอ…….จะน่าขำ

ที่เกิดรู้สึกสงสารเธอขึ้นมา

กระทั่งคิดอยากจะยื่นมือไปช่วยเหลือเธอ

แต่ว่าไม่นาน ก็นึกถึงเรื่องร้ายๆ ทั้งหมดที่เธออยากจะทำร้าย ตัวเองนั้น

แล้วเธอก็ตัดความคิดที่จะช่วยเหลือเธอออกไปจากหัวได้ทันที หานคู่จื่อสูดหายใจลึกๆ ที่นั่ง มองไปนอกหน้าต่างแล้วบอกกับ ตัวเองในใจ

เธอไม่ใช่แม่พระ เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะให้อภัยเธอ หลังจะที่เธอ ทำเรื่องพวกนั้นกับตัวเอง และถึงขั้นคิดจะไปช่วยเธออีก
และที่เพิ่งเส่โยวต้องประสบเรื่องร้ายพวกนั้น ทั้งหมดนี้ก็เพราะ เธอโดนหาที่เอง

ถ้าทีแรก เธอไม่ไปช่วยพ่อชดใช้หนี้ที่เป็นหมื่นเป็นแสนพวก นั้น ก็คงไม่เกิดหนี้ที่ยิ่งอยู่ยิ่งมากขึ้นแบบนี้

พวกทวนหนี้โหด ยิ่งได้มากก็ยิ่งไม่รู้จักพอ

ที่เธอต้องกลายเป็นแบบนี้ ก็เพราะเธอทำตัวเองแท้ๆ

และที่ผ่านมา เพิ่งเส่ยวยังสวมรอยเป็นเธอ ถึงขั้นยังวางแผน เพื่อแยกเธอกับเย่ โมเงินออกจากกัน แค่เรื่องพวกนี้

ก็สามารถทำให้หานคู่จื่อจำฝังใจตลอดชีวิตแล้ว

เพราะฉะนั้น เธอไม่ให้อภัยเธอ แล้วแกล้งทำเหมือนไม่รู้เรื่องนี้ เหมือนไม่เกี่ยวข้องใดๆอะไรกับเธอ

แต่ว่าถึงหาน จื่อจะคิดแบบนี้ แต่พอเวลาเลิกงาน เธอก็ เหมือนทั้งร่างกายไม่มีเรี่ยวแรงเลย เย่ โมเงินมารับเธอกลับบ้าน พร้อมกัน เดิมที่หานจ๋อก็ไม่อยากให้เขามารับ แต่เย่โม่เซินกลัว ว่าถ้าเขาไม่มารับเธอด้วยตัวเอง เธอก็คงคิดจะทำงานต่อที่บริษัท อีกแล้ว เพราะฉะนั้นเขาจะมารับเธอตรงเวลาทุกครั้ง

ก็เหมือนตอนนี้ หานมู่จื่อยังคงนั่งเหม่อลอยอยู่ในห้องทำงาน ของเธอ ข้างนอกก็ได้ยินเสียงของเลิงเยาเยาดังมา

“คุณชายเย่ มารับมู่จื่อกลับบ้านหรอคะ? ”

“ครับ”
น้ำเสียงเย็นชาพร้อมด้วยเสียงฝีเท้าที่หนักแน่น

จากนั้น ประตูห้องทํางานก็ถูกเปิดออก พอทานจื่อเห็นเย่ ไม่ เป็นที่ปรากฏต่อหน้านั้น ก็ได้เตรียมพร้อมรอยยิ้มของเธอแล้ว ลูกและหยิบกระเป๋าขึ้นมา

“ไปกันเถอะค่ะ”

ตอนที่เธอเดินผ่านเย่ ไม่เช่นนั้น เย่ ไม่เป็นก็ได้ขมวดคิ้วขึ้นเล็ก น้อย นาทีต่อมาก็ยื่นมือไปจับแขนของเธอไว้

หานจื่อหันหน้ามา : “มีอะไรหรอคะ? ”

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น? “เย่ไม่เป็นถาม

ได้ยินแบบนี้แล้ว ใจของหาน จื่อก็ได้สะดุดที่นึง มองหน้าเ โม่เป็นอย่างประหลาดใจทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้พูดอะไรเลย เขาดู ออกได้ยังไงกัน?

หานจื่อไม่ค่อยอยากบอกเรื่องนี้ ให้เขารู้ก็เลยใส่หัว” “ไม่มี อะไรหนิคะ ทำไมจู่ๆถึงถามแบบนี้? ”

เธอได้กับเซียวซู่แล้วว่าอย่าบอกเรื่องนี้กับเยโม่เป็น ตาม นิสัยของเซียวซูแล้ว เขาคงต้องปิดปากเงียบไว้ตลอด

เพราะฉะนั้น คงเป็นเพราะเยโม่เซ็นสังเกตเห็นอารมณ์ของเธอ

ผิดปกติแน่เลย?

ทั้งๆที่เธอก็ยิ้มแล้วนี่น่ะ ก็เพราะไม่อย่าให้เยโม่เซินดูออก นึก ไม่ถึงว่า……
หลังจากเย่ ไม่เซ็นได้ยินที่เธอพูดนั้น ขมวดคิ้วขึ้นมาทันทีจริงๆ ริมฝีปากบางๆขยับทีนึง เหมือนอยากจะพูดอะไร

“รู้สึกหิวแล้ว วันนี้ออกไปทานข้าวข้างนอกหรือว่ากลับไปทาน คะ?

หานมู่จื่อกลับจู่ๆตัดแทรกคำพูดของเขาขึ้นมาประโยคนึง

แววตาของเย่โม่เป็นคมเข้มขึ้นมา คงนึกขึ้นอะไรได้ พูดด้วย สีหน้าเรียบเฉย : “คุณอยากไปทานที่ไหนล่ะ?”

หาหมอคิดอย่างจริงจัง “เอาอย่างนี้ กลับไปทานที่บ้าน มั้ย ฉันเข้าครัวเอง

เย่ไม่เซินเดินเข้ามา แล้วใช้มือกอดไหล่ของเธอไว้ “ไม่ได้ ที่ บ้านมีแม่ครัวอยู่แล้ว ปล่อยให้แม่ครัวเขาทำเหอะ คุณกำลัง ท้องอยู่นะ”

“ก็แค่ท้องเอง ไม่ใช่ว่าขยับไม่ได้สักหน่อย อย่าทำเหมือนฉัน เป็นคนพิการซิคะ”

ตอนที่พูดคำนี้ หานมู่จื่อพูดด้วยน้ำเสียงขี้อ้อนและโกรธ เหมือนกับไม่พอใจจริงๆ เย่ ไม่เป็นก้มหน้ามองอารมณ์ของเธอ เขาสังเกตเห็นตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว แต่เห็นท่าทางเธอคงไม่อยากจะ พูด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ