บทที่932 ถือว่าฉันเข้าใจผิดก็แล้วกัน

นายชอบฉันหรอ?

คําพูดเรียบง่ายค่าหนึ่ง แค่ตัวหนังสือไม่กี่ตัวเอง แต่กลับถาม จนเซียวซูอิ้งค้าง

เขาอึ้งค้างอยู่ที่เดิม นัยน์ตาเขียนไว้ว่าไม่อยากจะเชื่อ

มีอยู่เสี้ยววินาทีหนึ่ง เซียวถึงขั้นนึกว่าตัวเองหูฝาดไป

ไม่งั้น เขาจะได้ยินเสี่ยวเหยียนถามตัวเองว่า นายชอบฉันหรอ ได้ยังไง?

คิดยังไง ฝ่ายตรงข้ามก็ไม่เหมือนคนที่จะถามคำถามแบบนี้ แต่ว่า เขาได้ยินจริงๆ

“เอ่อคือ….. พริบตาเดียวหน้าของเซียวซูก็เผาไหม้ขึ้นมา น้ำ เสียงกับแววตายิ่งตื่นตระหนกเข้าไปใหญ่ “ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด นะครับ คุณคงเข้าใจอะไรผิดแล้วครับ”

“เข้าใจผิด?” เสี่ยวเหยียนกระพริบตาปริบๆ แล้วมองแก้วน้ำที่ อยู่ตรงหน้าที่หนึ่ง

เซียวซู “.

แครินน้ำให้แก้วหนึ่งคงไม่สามารถสื่อถึงอะไรได้มั้ง? ถึงแม้เขาชอบเธอก็จริง แต่ว่า……..เมื่อก่อนเขาไม่เคยได้รับความ

โปรดปรานจากเธอเลย ตอนนี้ใบหน้าตัวเองยังมีแผลใหญ่ขนาด อีก เธอยิ่งไม่มีทางชอบตัวเองแล้ว อีกอย่าง บาดแผลของเขามี แต่จะทําให้คนกลัว

“เอาเถอะ” เสี่ยวเหยียนยักไหล่ เธอมีสีหน้าไม่แคร์: “งั้นก็

ถือว่าฉันเข้าใจผิดก็แล้วกัน นายกลับไปนอนเถอะ”

เดิมทีนึกว่าเธอจะโต้เถียง ไม่นึกว่าเธอจะยอมรับว่าตัวเอง เข้าใจผิดแบบนี้เฉยเลย จากนั้นก็ยกน้ำขึ้นมาดื่ม

ไม่รู้เพราะอะไร หัวใจของเซียวซูทรมานขึ้นมา มองดูสีหน้าที่ ไม่แคร์ของเสี่ยวเหยียน จู่ๆเขาก็อยากพูดว่าไม่ได้เข้าใจผิด ผม ขอบคุณจริงๆ

แต่ว่า……..พอนึกถึงบาดแผลบนใบหน้าตัวเอง พริบตาเดียว

ความคิดนั้นก็จางหายไปจนหมด

มือที่ห้อยอยู่ข้างกายกำแน่นเป็นหมัด ผ่านไปสักพักได้คลาย มือออกแล้วกาแน่นอีก เซียวซูเม้มปากไว้ หันหลังไปจากห้องครัว อย่างเงียบๆ

เสี่ยวเหยียนดื่มน้ำไปแก้วหนึ่ง เห็นเขาจากไปอย่างเงียบๆ สายตาได้มองไปที่เขา อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา

เธอตาฝาดหรอ? ทำไมรู้สึกว่าอารมณ์ของเซียวซู่ในเมื่อ

เหมือนไม่ค่อยปกติเลย?

หรือเพราะคำถามที่เธอถามเมื่อ ทำให้เขารู้สึกไปต่อไม่ถูกเลย? เธอก็ไม่ได้ตั้งใจถามนะ ก็ตอนที่เห็นหน้าตาเขา เหมือน หน้าตาตอนที่ตัวเองมองหานชิงมากเป็นพิเศษ

…………………มจึงหลุดปากออกมาเลย

ตอนนี้คิดๆแล้วกลับรู้สึกไม่เหมาะสม ไม่ว่าอีกฝ่ายชอบเธอ

หรือไม่ เธอถามแบบนี้ไม่เท่ากับว่าทำให้ฝ่ายตรงข้ามอายหรอ? ต่อไปเจอหน้าต้องเก้อเขินมากขนาดไหน?

คิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนส่ายหน้าอย่างแรง ดื่มน้ำที่เหลืออยู่

ในแก้วจนหมด จากนั้นก็หอบผ้าห่มตัวเองกลับไปที่ห้อง

เสี่ยวเหยียนที่กลับไปนอนไม่ได้สังเกตเห็นเลย มือถือที่ถูกเธอ ปิดเสียงเป็นโหมดเงียบ มีสิบกว่าสายที่ไม่ได้รับสาย เธอหลับลึก ทั้งคืน

หานคู่จื่อรู้สึกว่าตัวเองนอนไปนานมาก ในฝันเกิดเรื่อง มากมาย ตอนที่เธอตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ รู้สึกว่า ในหัวยังมี ความทรงจําหลงเหลืออยู่นิดหน่อย

แต่พอเธอลืมตาขึ้นมา เรื่องราวในฝันถูกความจริงกลืนกินที ละนิดๆจนหมดเกลี้ยง

พอเธอพลิกตัว หลังจากจ้องมองแสงอาทิตย์นอกหน้าต่างไป ครึ่งค่อนวัน ได้ลืมเรื่องที่ฝันไปจนหมด

พิงอยู่บนเตียงอีกสักพัก หานคู่จื่อถึงพบว่า ในห้องมีแค่เธอคน เดียว เสี่ยวเหยียนได้ตื่นนอนและไม่เห็นเงาแล้ว

เธอพลิกตัวลุกขึ้นจากเตียง จากนั้นก็ออกจากห้อง
ในห้องเงียบกริบ ไม่มีคนเลย หาน จื่อลองเรียกค่าหนึ่ง “เสี่ยวเหยียน เสี่ยวหมี่โค้ว?”

ไม่มีคนตอบเธอ

หาน จื่ออ้อมไปที่หน้าห้องของเปโมเงิน พอผลักประตูออก พบว่าด้านในไม่มีคนอยู่ตั้งนานแล้ว

เธอยืนเท้าเปล่าอยู่ที่เดิม มองดูห้องนอนที่ว่างเปล่าอย่างมั่น

หรือว่า เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดของเมื่อวานเป็นเพียงแค่ความ ฝันที่หลอกให้ดีใจเก้อ

เสี่ยวหมี่โต้วไม่ได้มาเลย?

แต่ว่า ทำไมเรื่องพวกนั้นถึงเหมือนจริงขนาดนั้นล่ะ? เหมือน

เคยเกิดขึ้นจริงๆยังไงอย่างงั้น

ในขณะที่หานมู่จื่ออารมณ์กำลังยุ่งเหยิงอยู่ เสียงๆหนึ่งดังมา จากด้านหลังเธอ

“มู่จื่อ?”

หานคู่จื่อหันหลังในทันที เห็นเสี่ยวเหยียนที่แต่งตัวเสร็จและ คลุมผ้ากันเปื้อนยืนอยู่ด้านหลังตัวเอง อีกอย่างในมือยังถือจาน

ไว้ ในจานมีอาหารที่หอมฉุยวางอยู่ “เธอยืนเซ่ออยู่ที่นี่ทำไม? แถมยังไม่ใส่รองเท้าอีก เธอเป็นคนท้องเซียวนะ หรือจะนอนเยอะจนโง่ไปแล้ว? หรือว่าคลอดลูกคน หนึ่งแล้วโง่สามปี?”

หานคู่จื่อ: “.……..เธอพูดเหลวไหลอะไร?”

เธอกลับไปใส่รองเท้าแตะด้วยสีหน้าเรียบเฉย และออกมา จากห้อง เห็นเสี่ยวเหยียนได้เอาของวางลงบนโต๊ะแล้ว เธอจึงนั่ง

ลงมา

“ตอนนี้กี่โมงแล้ว? ทำไมไม่มีใครสักคนเลย?”

เสี่ยวเหยียนได้ยินคำพูดนี้ปุ๊บ อดไม่ได้ที่จะกลอกตาขาว: ไม่ใช่คนรึไง? มู่จื่อ เธอนี่ใจดำจริงๆเลย ฉันก็เดินทางไกลมา เที่ยวหาเธอพร้อมพวกเขาเหมือนกัน แถมตลอดระยะเวลาการ เดินทางฉันยังเป็นบอดี้การ์ดให้กับเสี่ยวหมี่โต้วด้วย ไม่นึกเลย ว่าเธอจะไม่แคร์ฉันเลย” “ฉัน

หาน จื่ออดขำไม่ได้ “เธอจะเป็นคุณป้าของเสี่ยวหมี่โต้วไม่ใช่ เหรอ?”

เสี่ยวเหยียนอึ้ง

“เพราะฉะนั้น เธอที่เป็นคุณป้า ในอนาคต มาทวงความดีความ ชอบกับฉัน?”

แค่คำพูดเดียว ก็ทําเอาเสี่ยวเหยียนพูดไม่ออกเลย เธอเอียง ศีรษะคิด ถ้าตัวเองสามารถเป็นป้าของเสี่ยวหมี่โต้วในอนาคตได้ จริงๆล่ะก็ ก็ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรต้องขอความดีความชอบ

เสี่ยวเหยียนคิดๆแล้วแบะปาก “เอาล่ะ เธอก็แค่อยากถามผู้ชายสองคนนั้นไม่ใช่เหรอ? พวกเขาออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว ที่ บ้านเหลือแค่ฉันกับเธอเท่านั้น

“ออกไปตั้งแต่เช้า?”

ออกไปแต่เช้าทำไม? หาน จื่อค่อนข้างสงสัย แต่ว่าไม่รอเธอ เปิดปากถามอีก เสี่ยวเหยียนได้ยื่นอาหารไปแล้ว “เอาล่ะสตรีตั้ง ครรภ์ เธออย่าถามเซ้าซี้อีกเลย รีบกินเถอะ เดี๋ยวตกดึกลูกใน ท้องของเธอจะได้ไม่หิวเอา

ไม่พูดยังดี ถูกเสี่ยวเหยียนพูดแบบนี้ปุ๊บ จู่ๆหาน จื่อก็รู้สึกหิว ขึ้นมาทันทีเลย

เธอไม่ได้พูดอย่างอื่นอีก อิ่มท้องก่อนแล้วค่อยว่ากัน

ในที่สุดเห็นเธอก็สามารถสงบสติลงมาทานข้าวได้ เสี่ยวเหยี ยนถึงโล่งอกไปที: “กลัวก็แต่เธอจะหิวเนี่ยแหละ เธอนี่นะตอนนี้ก็ กำลังตั้งครรภ์อยู่ แต่กลับพักอยู่ที่ต่างเมืองต่างถิ่นนานขนาดนี้ พี่ ชายเธอเป็นห่วงเธอจะแย่อยู่แล้ว”

พูดถึงหานชิง แววตาของหาน จื่อขยับ เธอถามเพิ่มอีก “พูดถึงพี่ชายฉัน เขายอมให้เธอกับเสี่ยวหมี่โต้วมาแล้วหรอ?”

เสี่ยวเหยียนสีหน้าเปลี่ยนไป ทันใดนั้นก็พูดอะไรไม่ออกเลย

สังเกตเห็นสีหน้าและการเปลี่ยนแปลงของเธอ ท่าทางที่หา นมู่จื่อทานข้าวเชื่องช้าลงมาก เธอยกมุมปากเล็กน้อย: “พวกเธอ คงไม่ใช่ปิดบังเขาไว้มั้ง?

หลังจากเสี่ยวเหยียนเงียบไปสักพัก ได้ทำท่าขอร้องอ้อนวอนหาหมู่จื่อขึ้นมาทันที สีหน้าช่างน่าสงสาร

“มู่จื่อ มู่จื่อคนดี ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังพี่ชายเธอนะ เพียงแต่ ถ้าฉันบอกเขาล่ะก็ เขาไม่มีทางรับปากให้ฉันกับเสี่ยวหมี่โต้วมา หาเธอแน่ๆ เรื่องนี้ฉันกับเสี่ยวหมี่โต้วได้ปรึกษาหารือกันแล้ว อีก อย่างตอนนั้นเซียวซูก็จะตามมาด้วย เพราะฉะนั้นพวกเราจึงยิ่ง วางใจเลย”

หานอพยักหน้า ย่อยคำพูดของเธอไปครู่หนึ่ง แล้วพูด ต่อว่า: “เพราะฉะนั้น เธอก็เลยปิดบังพี่ชายฉัน แล้วมาต่าง ประเทศกับผู้ชายคนอื่น?”

“ผู้ชายคนอื่นอะไรกัน?เซียวซูเป็นผู้ช่วยของคุณชายเย่นะ! นี่ มันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย?”

หานมู่จื่อยิ้มแต่ไม่พูดจา

เสี่ยวเหยียนเริ่มตื่นเต้นขึ้น: “เธอ เธอห้ามพูดจาเหลวไหลต่อ หน้าพี่ชายเธอเชียวนะ ฉันชอบแค่พี่ชายเธอคนเดียว ผ่านมานาน ขนาดนี้ เธอก็น่าจะรู้ดีนี่”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ