บทที่ 287 เผด็จการจริงๆ

แล้วน้องสาวก็หายไปจริงๆ

แต่เขาไม่สามารถหาเธอได้โดยอาศัยปานนี้ แม่ ของเขาฝากความหวังไว้ที่เขา

ก่อนที่แม่จะเสียชีวิตความปรารถนาของเธอคือ การได้พบน้องสาวคนนี้

เขาหาเจอในเวลาต่อมาและยังพาหานเส่โยวไป ที่หลุมศพของแม่ แต่เขามักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

จนกระทั่งเขาได้พบกับเสิ่นเฉียว ถึงได้รู้ว่าอะไร ไม่ถูกต้อง

บางทีในตอนแรกเขาอาจจะหาผิดคนหานเส่โยว ไม่ใช่น้องสาวที่เขาตามหา คนที่เขาตามหาคือคนที่อยู่ ตรงหน้าเขา

เสิ่นเฉียว–

แม้ว่าจะยังไม่มีหลักฐานเพียงพอที่จะยืนยันและ แม้ว่าการตรวจสอบข้อมูลทั้งหมดจะยังไม่มีความคืบหน้า แต่เขาก็รู้สึกราวกับจะบ้าคลั่งว่าลึกๆ แล้วคนคนนี้คือน้อง สาวที่เขาตามหา

บางครั้งเขาก็สงสัยว่าตัวเองบ้าไปแล้วหรือเปล่า เห็นได้ชัดว่าเขาเห็นเธอเพียงครั้งเดียวแล้วเขาก็เริ่มขอ ให้ซูจิ๋วตรวจสอบข้อมูลของเธอและจ้องมองเธอเหมือนคนโรคจิต

เพียงเพราะเธอทำให้รู้สึกเหมือนเป็นคนนั้นๆ

แต่ถึงแม้ว่าเขาจะบ้า แต่หานชิงในตอนนี้ก็ยังไม่ อยากยอมรับเขารู้สึกแค่ว่าเขาแค่อยากจะทำความ ปรารถนาที่แม่ของเขาต้องการให้สำเร็จซึ่งก็เป็นเรื่อง ฝังใจของเขามาตั้งแต่เด็ก

เขาตามหาน้องสาวตลอดเวลา

ตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมาแม้จะได้พบกับหานเส่โยว เขาก็รู้สึกว่าจิตใจของเขายังไม่ยอมปล่อยวาง แม้ว่าข่าวทั้งหมดจะถูกต้อง แต่ความรู้สึกนั้นไม่ ถูกต้อง

“ช่างเถอะ มันไม่มีอะไร” หานชิงเม้มริมฝีปา กบางๆ แต่สุดท้ายก็อดถามไม่ได้

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอตกใจกลัวหลังจากถามอาจ จะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น ทำให้เส่โยวตื่นตระหนก

เส้นเฉียวงนงง เธอไม่เข้าใจการแสดงออกที่ ยุ่งเหยิงบนใบหน้าของหานชิงเช่นเดียวกับความเจ็บ ปวดลึกๆ ที่แฝงอยู่ในแววตาของเขา ราวกับร่างกายของ เขาแผ่ความรู้สึกซับซ้อนยุ่งเหยิง ขนาดที่ว่าเธอนั่งอยู่ ตรงนี้ก็ยังสามารถรู้สึกได้เลย

เดิมที่เธอคิดว่าเขาจะถาม แต่เธอไม่คิดว่าเขาจะ ยังคงเก็บงำต่อไป

เสิ่นเฉียวสงสัยมาก คำถามแบบไหนที่ทำให้เขายากจะพูดออกมาขนาดนี้ ความรู้สึกอยากรู้อยากเห็นใน ตอนนี้ของเสิ่นเฉียวถูกเขาทำให้ต้องถอดใจไปจึงถาม แค่ว่า “คุณหานมีอะไร.. ไม่สะดวกหรือเปล่าคะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นดวงตาของหานชิงก้มลงจ้อง มองที่ตาของเธอและในที่สุดก็ยิ้มอย่างขมขื่น “มันไม่มี อะไร เรื่องนี้…ฉันจะพูดถึงเรื่องนี้ในภายหลัง”

เสิ่นเฉียว “..”

ดูเหมือนว่าวันนี้เธอก็ไม่ได้คำตอบ เสิ่นเฉียวไม่ได้คิดมากแต่พยักหน้า “ช่างเถอะค่ะ”

อาหารค่อยๆ ทยอยมา แต่หานชิงไม่ได้มีความ อยากอาหาร เขาแค่ยกมือขึ้นเพื่อตรวจสอบเวลาของ นาฬิกาและพูดว่า “ฉันยังมีเรื่องที่ต้องจัดการที่บริษัท..”

เสิ่นเฉียวรีบพูดว่า “งั้นคุณหานไปทำธุระเถอะค่ะ ฉันจะอยู่ทานอะไรสักหน่อย”

“ได้”

หานชิงลุกขึ้นพยักหน้าให้เสิ่นเฉียวแล้วเดินไปที่ แผนกต้อนรับเพื่อชำระเงินจากนั้นก็ออกจากร้านอาหาร

ทันทีที่เขาจากไปจูหยุนและลุงจินก็เดินเข้ามา ข้างๆ เธออย่างรวดเร็ว

“คุณนายน้อยคุณหานถามอะไรที่เป็นความลับเห รอคะถึงไม่ให้เราฟังด้วย ฉันเห็นว่าท่าทางเขาดูสับสน มากเมื่อจากไปเกิดมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

จูหยุนถามคำถามเหมือนเด็กขี้สงสัย ในวิลล่าเสิ่นเฉียวรู้สึกว่าเธอท่าทางสงบเสงี่ยมมากกว่านี้ ทำไมออก มาข้างนอกนี่เหมือนเด็กขี้สงสัยไปได้

เมื่อคิดเช่นนี้ เสิ่นเฉียวยิ้มเล็กน้อย “เขาไม่ได้พูด

อะไร”

“ไม่ได้พูดอะไรเลยเหรอ” จูหยุนเบิกตากว้าง

“เป็นไปได้ยังไงเมื่อกี้ฉันเห็นเขาคุยกับคุณนายน้อยตั้ง มากมาย เป็นเพราะคำถามมันส่วนตัวเกินไปคุณนายน้อย จึงไม่บอกพวกเราใช่ไหมคะ”

ลุงจิน “. จูหยุน” …

จูหยุนรู้ตัวยึดตัวยืนตัวตรงไม่พูดอะไรอีก

เสิ่นเฉียวกลับพูดเบาๆ “มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด ความจริงเขามีคำถามและอยากจะถามฉัน แต่….อาจเป็น เพราะเขาไม่ได้คิดทบทวนให้ดี ในที่สุดเขาก็ยังไม่ได้ ถามอะไร เราออกมาในวันนี้ก็ค่อนข้างนานแล้วอาหารที่ ร้านนี้ดูดีทีเดียวมานั่งทานด้วยกันสิคะ”

จูหยุนและลุงจินสีหน้าเปลี่ยนไป “มีเหตุผลที่ไหน กัน ให้คนรับใช้ไปกินข้าวกับเจ้านาย”

“มีเจ้านายกับคนรับใช้ที่ไหนกัน พวกคุณดีกับฉัน มากขนาดนี้ฉันคนเดียวก็ทานไม่หมด จูหยุนรีบเรียกลุงจิ นมานั่งลงมาทานด้วยกัน”

เสิ่นเฉียวเป็นคนง่ายๆ ในที่สุดทั้งสองก็ถูกเธอ ชักชวนจากนั้นพวกเขาก็นั่งลงเพื่อร่วมรับประทาน อาหารกับเธอ
ระหว่างทางกลับจู่ๆ จอหยุนก็กอดแขนเสิ่นเฉียว “คุณนายน้อยเป็นคนที่ดีที่สุดที่ฉันเคยเจอมาคุณวางใจ ได้เลย เรื่องในวันนี้จะไม่แพร่งพรายแก่คุณชายเย่แม้แต่ นิดเดียวค่ะ”

เสิ่นเฉียว .”

อะไรกัน จูหยุนเป็นคนตะกละหรือเปล่า ท่าทางดู เหมือนว่าง่ายขึ้นมาเฉยๆ

“เรื่องวันนี้ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร หานชิงและฉัน เป็นอย่างที่พวกเธอเห็นและไม่มีความสัมพันธ์พิเศษ ใดๆ”

“อืม” จูหยุนพยักหน้าแรงๆ “คุณนายน้อยไม่ต้อง กังวลจูหยุนและลุงจินดูออก ที่หานชิงคนนั้นกระทำต่อ คุณก็ไม่มีเจตนาอื่น น่าจะเป็นสุภาพบรุษจริงๆ”

“ก็แค่…ดูเหมือนเขาจะมีความรู้สึกพิเศษให้คุณ แต่…ฉันบอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร”

ได้ยินแบบนี้เสิ่นเฉียวก็เงียบ คิดไม่ถึงว่าจูหยุนพ บหานชิงครั้งแรกก็มีความรู้สึกแบบนี้ เธอคิดมาตลอดว่า เธอเป็นคนเดียวที่คิดแบบนี้ แต่เพราะมันเป็นความเห็น ส่วนตัวของเธอ เธอจึงไม่กล้าพูดออกมามากมาย กลัวว่า คนอื่นจะหาว่าเธอคิดมากเกินไป

ความรู้สึกพิเศษเช่นนั้นเสิ่นเฉียวก็รับรู้ได้เช่นกัน ต่อมาเธอบอกตัวเองว่าน่าจะเป็นเพราะเธอกับเส่

มันเหมือนกับการดูแลจากพี่ชายโยวเป็นเหมือนพี่น้องกันและหานชิงเป็นพี่ชายของเส่ โยว เธอจึงรู้สึกแบบนี้

เส่โยว….

เมื่อนึกถึงเธอ ดวงตาของเสิ่นเฉียวก็มีดมนอีก

ครั้ง

นั่นก็เป็นอีกปัญหาของเธอ

ไม่รู้ว่าจะคลี่คลายเมื่อไหร่ เย่โม่เซินยังไม่ได้แจ้ง ข่าวคราวให้เลย ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้แจ้งกับเขา คืนนั้นเย่โม่เซินก็กอดเสิ่นเฉียวเข้านอนอีกครั้ง

ท่ามกลางความมืดการหายใจของเสิ่นเฉียวไม่ สม่ำเสมอและหน้าอกของคนที่อยู่ข้างหลังก็ไม่ สม่ำเสมอเช่นกัน “เป็นอะไรรึเปล่า ยังไม่นอนเหรอ”

เสิ่นเฉียวกระพริบตาในความมืด ทันใดนั้นก็หัน กลับมาและหมุนตัวไปในอ้อมแขนของเย่โม่เซิน

เธอซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดของเย่โม่เซินและ ร่างอ่อนนุ่มก็ซ่อนตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา ซึ่งทำให้ เขาเม้มริมฝีปากและริมฝีปากบางของเขาก็ประกบลงบน เส้นผมของเธอ “นอนไม่หลับเหรอ”

“อืม…” เสิ่นเฉียวตอบอย่างตกตะลึง

ขณะที่เยโม่เซินเงียบไปชั่วขณะจากนั้นก็ยื่นมือ ใหญ่ไปที่เอวของเธอและลูบมันเบาๆ เสียงต่ำรา วกับเชลโล่ที่ดึงออกช้าๆ เจือด้วยความเซ็กซี่

“ในเมื่อนอนไม่หลับงั้น… เรามาทำอะไรที่น่าสนใจดีไหม”

คนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาเงียบไปสักพัก จู่ๆ ก็ ยื่นมือออกมาและออกแรงทุบหน้าอกของเขา เย่โม่เซิน ยิ้มตาหยีจุกที่โดนทุบจากนั้นก็ถือโอกาสกอดเธอแน่นขึ้น

“แค่พูดเอง ทำไมถึงโกรธจนอายขนาดนี้”

“ไม่อนุญาตให้คิดมั่วซั่ว” เสิ่นเฉียวอู้อี้

“คิดไม่ได้เหรอ”

“ไม่ได้”

“เผด็จการนี่นา” เย่โม่เซินกอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอีก

ครั้ง แต่เขาชอบ.

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ