บทที่ 853 ห้ามไปไหน

เมื่อได้ยินคําพูดนี้ แววตาของหลวที่มองเฉียวซื้อก็ได้เปลี่ยนไป บ้างแล้ว

“นายพูดอะไร? นายเป็นเหมือนกับในข่าวลือเหรอ?”

เฉียวจื้อ: “.. หลอกเธอ เรื่องพวกนั้นก็ล้วนเป็นคนอื่นที่ส่ง ออกไปมั่วๆ ที่จริงฉันรักษาความบริสุทธิ์ผุดผ่องของตัวเองไม่ให้ ด่างพร้อยเป็นอย่างมาก ที่เลี้ยงอาหารมื้อใหญ่เธอก็เป็นการ แสดงการขอโทษ เมื่อไม่ใช่ว่าทำให้เธอตกใจแล้วเหรอ?”

หลัว ไม่อยากจะเชื่อเขา และได้ดื้อรั้นกัดริมฝีปากล่างของตัว เองเอาไว้

“หากว่าฉันหลอกเธอ ฉันถูกฟ้าผ่าตายได้ไหม?”

หลัวมองเขาทีหนึ่ง และได้หรี่ตาขึ้นด้วยความระแวง “ช่าง แล้ว นายไม่ต้องพูดคำที่น่ากลัวเช่นนี้ ฉันก็คิดซะว่านายขอโทษ แล้ว ส่วนเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่ฉันก็ไม่ต้องแล้ว”

พอดีกับที่เวลานี้ประตูลิฟต์ได้เปิดออกแล้ว หลัวก้าวเท้าเดิน ออกไปแล้ว

เมื่อเฉียวจื้อเห็น ก็ทำได้เพียงตามขึ้นไปทางด้านหน้า “หากว่าเธอไม่รับปากให้ฉันเลี้ยงข้าวเธอละก็ ถ้าเช่นนั้นเธอก็ไม่ ได้ให้อภัยฉัน คิดว่าคำขอโทษไม่จริงใจ
หลัว : ..…….นายต้องการยังไงกันแน่?”

“เลี้ยงข้าวแสดงการขอโทษเท่านั้น เธอวางใจเถอะ……เธอ เป็นถึงพี่สะใภ้……”คำพูดของเขาได้หยุดชะงัก และก็ได้เปลี่ยน คำพูด: “คนของบริษัท ฉันจะมั่วยังไงก็ไม่กล้าทำอะไรกับคนของ บริษัทของยูฉือ เป็นเพียงแค่แสดงการขอโทษเท่านั้นจริงๆ

เมื่อได้ฟังคำพูดตอนท้ายของประโยคนี้ ชั่วขณะหลัวก็รู้สึกว่า น่าเชื่อถือ เธอก็อยากจะกินของจริงๆ

แต่ว่า กินไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร

“ไปเถอะ ไปเถอะ”

ก็ได้อยู่ในตอนที่หลัวลี่ลังเล เฉียวซื้อจึงถือโอกาสจูงมือเธอขึ้น กลับเข้าสู่ในลิฟต์ใหม่แล้ว หลังจากนั้นก็กดไปที่ลานจอดรถ

“นี่!” หลัวลี่โมโหจนหายใจไม่ทันสะบัดมือของเขาออก: “ฉัน

ยังไม่ได้รับปากนายล่ะ นายมีสิทธิ์อะไรพาฉันไปตรงๆแบบนี้?”

“แสดงการขอโทษก็ต้องทันเวลาไง นี่ถึงสามารถแสดงออกได้ ถึงความจริงใจของฉันไง”

“ฉันยังต้องทํางานล่ะ

“ลางานเถอะ~

หลัว “…ไม่ได้ ลางานจะต้องหักเงินเดือน การปฏิบัติ หน้าที่ครบวันที่กำหนดกับโบนัสของฉัน…….

เฉียวจื้อรับไม่ได้จริงๆ และได้พูดตรงๆ “ผู้หญิงอย่างเธอคนนี้ทําไมคำพูดมากขนาดนี้? หักเงินเดือน การปฏิบัติหน้าที่ครบวันที่ กำหนดยังมีโบนัสฉันให้เธอได้แล้วใช่ไหม? ตอนนี้ก็หุบปากเชื่อ ฟัง แล้วไปกินอาหารมื้อใหญ่กับฉัน”

หลัว “ท่าทางอะไรของนาย?”

ฉันผิดไปแล้ว เงินพวกนั้นฉันชดเชยให้เธอ ก็คิดว่าเป็น ฉันขอร้องให้เธอออกไปกินข้าวกับฉันได้ไหม?”

“นายอย่าแตะต้องตัวฉัน” หลัวสะบัดมือเขาออก จากนั้นก็ เดินไปยืนอยู่ในมุม

เบ้าตาของเธอมีความแดงอยู่บ้าง เมื่อกี้ที่เฉียวซื้อพูดคำพูด พวกนั้นได้เหยียบไปถึงความเจ็บปวดของเธอแล้ว คิดถึงเมื่อ ก่อนที่เธอใช้เงินเป็นเบี้ย ไม่ว่าเรื่องอะไรก็มีคนมาดูแล ตอนนี้ ล่ะ?

เพื่อการปฏิบัติหน้าที่ครบวันที่กำหนดแล้วเธอก็ไม่กล้าลางาน ตามอำเภอใจ คิดไม่ถึงว่ายังถูกผู้ชายคนหนึ่งพูดว่าตัวเองพูด มาก เอาเงินมาให้ตัวเอง……..

แต่ว่าก็สามารถทำอะไรได้? ทางเส้นนี้เป็นเธอที่เลือกด้วยตัว เอง จึงทําได้เพียงเดินต่อไปแล้ว

ห้องทํางาน

หานมู่จื่อถูกอุ้มเข้าไปในห้องทำงาน เวลานี้ชั้นบนก็ไม่มีคนอยู่ แล้ว พี่หลินก็ได้เลิกงานกลับบ้านไปกินข้าวแล้ว ดังนั้นก็แม้ว่าคือถูกอุ้มเข้าไปในห้องทำงาน เดิมทีก็ไม่มีใครเห็น

เมื่อเข้าไปในห้องทำงาน หานมอก็ถูกวางอยู่บนโต๊ะทำงาน แล้ว หลังจากนั้นเย่ ไม่เป็นก็ได้ก้มเข้ามา

ตอนที่หาน จื่อถูกวางอยู่บนโต๊ะทำงาน ในห้องทำงานเวลานี้ มีโซฟาและก็มีเก้าอี้ แม้กระทั่งด้านในยังมีห้องพักผ่อน ทำไมเขา จะต้องเอาตัวเองมาวางอยู่บนโต๊ะทำงาน?

ทันใดนั้น ในหัวก็ได้คิดไปถึงภาพวาดที่นุ่มนวลอะไร จากนั้น หานมู่จื่อก็ได้เคร่งเครียดขึ้นมาชั่วขณะ ตอนที่ต้องการแอบย่อง ไปกลับได้ถูกเย่โม่เซินพิงเข้ามาแล้ว

“คิดจะไปไหน?”

เขาได้จับแขนเธอเอาไว้ มือข้างหนึ่งรัดเอวของเธอน่าเธอลาก มาทางด้านตัวเอง

ร่างกายของทั้งคู่ได้เข้าใกล้กันไปชั่วขณะจิตใต้สำนึกของหา นมู่จื่อได้ยกมือขวางอยู่ตรงหน้าอกของตัวเอง เพื่อขวางกั้นทั้ง สองคน “นายให้ฉันออกไป

“ยังไม่ได้พูดชัดเจน ก็ห้ามไปไหน

เย่โม่เซ็นไม่ได้ทำอะไร ก็มองเธอไว้อย่างเงียบๆ

หานคู่จื่อ : …..ไม่มีอะไรจริงๆ เฉียวซื้อเพียงแค่มาหาฉันเพื่อ กินข้าวสักมื้อก็เท่านั้น

“ใช่เหรอ?” เย่โม่เซินได้เข้าใกล้ ลมหายใจที่อบอุ่นได้แปะติดเธอ “งั้นตวนเจอมาทำอะไร?”

เมื่อคำพูดนี้ออกมา ท่าทางบนใบหน้าของหาน จื่อก็ได้ เปลี่ยนไปโดยฉับพลัน

เขารู้ได้ยังไงว่าตวนมู่เจ๋อมาแล้ว? หรือว่าเขาติดตามตัวเองอยู่ ตลอด?

แต่ว่าเห็นได้ชัดว่าตอนที่ตัวเองได้ขึ้นลิฟต์มาถึงได้พบกับเขา คิดไปคิดมา หานมอก็ไม่กล้าถามออกไปอย่างตามใจ เกรง กลัวว่าตัวเองจะไม่ระวังทำร้ายเขาแล้ว

สุดท้าย เธอทําได้เพียงมองตาเขาและถามอย่างระมัดระวัง “นาย…….

“แปลกใจว่าฉันรู้เรื่องเขาได้ยังไง?”

หานอพยักหน้าไปมา แต่ว่าไม่ช้าก็พูด: “เพียงแต่ก็แม้ว่า นายรู้ ฉันก็เชื่อว่านายจะไม่ทำร้ายฉัน เพียงแต่ว่า…….ที่ตนเอ กับฉันพบกันก็คือเพื่อเรื่องน้องสาวของเธอ

ประมาณว่าเย่ไม่เป็นก็คาดเดาได้ตั้งนานแล้ว บนใบหน้าก็ไม่ ได้แสดงท่าทางอะไรเป็นพิเศษ เพียงแต่หลังจากที่เธอพูดจบ เขา ก็ได้ยื่นมือไปกอบหน้าเธอเอาไว้ เข้าใกล้ปลายจมูกกดเธอไว้

“หลังจากนี้ห้ามพบกับเขาตามอำเภอใจ นอกจากมีฉันอยู่

หานมู่จื่อกะพริบตา มองเย่ไม่เป็นที่อยู่ในระยะที่ใกล้มาก ไม่

ได้พูดต่อ
“ได้ยินหรือยัง? แม้ว่าเขาคือมาพบเธอเพื่อน้องสาวเขา แต่ อย่างไรเสียพวกเขาก็คือแซ่ตวน หากว่าผิดต่อเธอ…..

“ตอนนั้นเฉียวจื้อก็อยู่ ดังนั้นฉันก็ไม่ได้…..

เอ่ยถึงเฉียวจื้อขึ้นมา เย่ โม่เซินก็ได้ส่งเสียงไม่พอใจออกมา เจ้าหนุ่มคนนี้แอบอิงความสัมพันธ์ที่ดีกับตัวเองไว้ก็ได้นัดผู้หญิง ของเขาออกไปเจอกับคนอื่นตามอำเภอใจ รอครั้งหน้าค่อย จัดการเขาอีก

สรุป หลังจากนี้ห้ามไปพบกับผู้ชายคนอื่นตามอำเภอใจ ครั้ง หน้า……หากว่าให้ฉันจับได้……..

คำพูดด้านหลังเขาไม่ได้พูดต่อ แต่ว่ากลับได้พิ่งเข้ามาอย่าง กะทันหัน และได้ฉกฉวยริมฝีปากเธอไว้อย่างรุนแรง

การกระทำของเขาไม่อ่อนโยนเลยสักนิด อีกทั้งยังป่าเถื่อน มาก หาน จื่อรู้สึกเพียงว่าหนังตรงปากเจ็บ ความรู้สึกแบบนี้ ยากที่จะรับได้ ตอนที่เธอต้องการผลักเขาออก เย่ไม่เป็นก็ได้ออก ไปด้วยตัวเองแล้ว

หลังจากนั้นเขาก็ได้ก้มหอบหายใจใส่หน้าผากของเธอ

“ครั้งหน้าหากให้ฉันเห็นเธอพบกับผู้ชายคนอื่นอีก ก็จะไม่ได้ เป็นเพียงแค่แบบนี้แล้ว

ก่อนหน้านี้ทั้งคู่เกือบจะทำสิ่งที่ไม่คาดคิดและทำให้เกิด ผลลัพธ์ที่ไม่คาดคิด ความหมายที่เขาพูดประโยคนี้ในเวลานี้ ชัดเจนมากแล้ว
หากว่ายังมีครั้งหน้าละก็ เขาจะต้องไม่ปล่อยตัวเองไปง่าย แบบนี้แน่ๆ

เธอได้ลดสายตาลง เดิมทีก็ไม่ได้ความกล้าไปพบสายตากับเข่ โม่เซิน

เขาเป็นผู้ชายแท้คนหนึ่งจริงๆ ก็แม้ว่าได้สูญเสียความทรงจำ ไป ความเป็นเจ้าของยังแข็งแกร่งเช่นนี้ เพียงแต่ว่าก็แค่พบกัน เท่านั้น ก็ได้ดึงจนกลายเป็นแบบนี้?

ในห้องอาหาร

หลัวมีความขัดกันอย่างมูมมามอยู่บ้างในการกินอาหารที่ ละเอียดงดงามในจาน กิริยาท่าทางทำลายล้างได้ทำให้เฉียวซื้อ ตกตะลึงจนตาค้าง ผ่านไปแล้วครู่หนึ่ง เขาได้ดึงกระดาษเช็ดหน้า แผ่นหนึ่งส่งมอบให้กับหลัว “เช็ดหน่อย

เมื่อรับกระดาษเช็ดหน้าเข้าไป หลัวก็ได้กวาดตามองเขาที หนึ่ง ในปากยังคงยึดของไว้ล่ะ และด้านหนึ่งก็ได้พูด: “ขอบคุณ”

เฉียวจื้อแสยะปาก: “กลืนอาหารลงไปก่อนแล้วค่อยพูดกับฉัน ได้ไหมล่ะ?”

หลัวสี่ส่งเสียงไม่พอใจออกมา ไม่สนใจเขาไปครู่หนึ่ง และได้ ก้มหัวกินของต่อ

น้อยมากที่จะเห็นเด็กผู้หญิงกินเหมือนกับเธอ ก็แม้ว่าจะหิว แต่ ว่าที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งนะ
เธอก็ไม่สามารถสํารวมสักหน่อยเหรอ?

อีกทั้ง เงินเดือนและสวัสดิการของพนักงานในบริษัทตระกูล คือไม่ดีงั้นเหรอ? คาดไม่ถึงว่าจะทำให้คนหิวจนกลายเป็นผีเช่น

“ฉันว่า เธอหิวขนาดนั้นเลยเหรอ? ข้าวในโรงอาหารของฉือ ไม่อร่อย? อีกทั้งเธอก็ไม่ต้องการภาพลักษณ์แล้ว? ที่นั่งอยู่ตรง หน้าเธอก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ