บทที่997 คนที่ไว้ใจ

หยูโปยิ้มบางๆ แล้วอธิบายเสียงเบา

“นายท่านบอกว่า เด็กมักจะห่างจากพ่อแม่ไม่ได้ พวกคุณ กำลังจะกลับประเทศแล้ว ดังนั้นเลยให้ลูกมาอยู่กับพวกคุณให้ มากๆ อีกอย่างเขาก็ไม่ใช่คนใจร้ายอะไร เหลนมาอยู่ฉลองปี ใหม่กับเขาแล้ว เขาก็รู้สึกปลาบปลื้มใจมากแล้ว ดังนั้น…….

พูดถึงตรงนี้ หยูโปก็หยุดลง จากนั้นก็หันไปมองเสี่ยวหมี่โต้วที หนึ่ง

หานมู่จื่อเหมือนจะรับรู้ถึงบางอย่างได้ เลยบีบแก้มเสี่ยวหมี่โต้ วเบาๆ

“เสี่ยวหมี่โต้ว ลูกไปอาบน้ำก่อน แล้วไปรอหม่ามีในห้องก่อน นะครับ โอเคไหม สัมภาระของลูกที่เอามาอยู่ในห้องของแดดดี้”

“ครับ ได้ครับหม่ามี้ งั้นเสี่ยวหมี่โต้วไปอาบน้ำก่อนนะครับ เมื่อกันเสี่ยวหมี่โต้วให้ออกห่างแล้ว หานมอก็เริ่มเปิดปาก อีกครั้ง “ลุงหยู ที่คุณมาวันนี้ ยังมีเรื่องอื่นอีกใช่ไหมคะ”

หยูโปพยักหน้า หยิบถุงกระดาษคราฟท์ออกจากกระเป๋า เอกสารแล้วส่งให้หานคู่จื่อ หานมู่จื่อมองดูถุงกระดาษคราฟท์ แต่กลับรู้สึกไม่กล้ารับมา

ครั้งที่แล้วยฉือจินมอบกล่องเล็กๆ ใบหนึ่ง ให้เธอ
สิ่งที่อยู่ในกล่องก็คือสร้อยเพชรที่แสนล้ำค่า ครั้งนี้ให้ถุง กระดาษคราฟท์มา คงไม่ใช่ว่า ให้เงินเธอหรอกนะ

“คุณนายหลานสะใภ้น้อย” เห็นว่าเธอจ้องถุงกระดาษคราฟท์ อย่างเหม่อลอย หยูโปก็เลยเรียกเธอครั้งหนึ่ง

หานมู่จื่อได้สติกลับมา “ลุงหยู …..ขอถามหน่อยได้ไหมคะ

ว่าของในนี้คืออะไร

หยูโปไม่ตอบอะไร เพียงยื่นถุงกระดาษคราฟท์ให้เธอด้วย ท่าทางลึกลับเท่านั้น “อีกเดี๋ยวคุณนายหลานสะใภ้น้อยเปิดดูก็จะ รู้เองครับ นี่เป็นเพียงน้ำใจที่นายท่านถือมอบให้เสี่ยวหมี่โต้ว เท่านั้นครับ ก่อนมานายท่านก็กำชับไว้แล้วว่าจะต้องส่งให้ถึงมือ คุณ”

หานจื่อยื่นมือที่สั่นเทาออกไปรับ รู้สึกว่าของที่อยู่ข้างในนั้น องสําคัญมาก

สิ่งที่อยู่ในถุงแบบนี้ เป็นไปได้ว่าจะเป็นเงินเท่านั้น แต่ตอนที่ รับมากลับไม่ได้รู้สึกหนักอะไรมาก กลับดูเหมือนจะเป็นเอกสาร มากกว่า

หรือว่า…….

จู่ๆก็มีบางอย่างแวบเข้ามาในหัวของหาน จื่อ เลยตกใจจน คืนถุงกระดาษคราฟท์กลับไปทันที

“ลุงหยูคะ ฉันรับสิ่งนี้ไว้ไม่ได้ รบกวนคุณช่วยส่งมันกลับไปให้ คุณจตาแทนฉันทีนะคะ เสี่ยวหมี่โต้วอายุยังน้อยขนาดนี้ ไม่ต้องเตรียมอะไรไว้ให้เขาหรอกค่ะ ก่อนหน้านี้ฉันก็รับของขวัญ จากคุณตามาแล้ว แค่นี้ก็รู้สึกเกรงใจมากแล้ว ถ้าเกิด……

เธอไม่ได้โลกเลยสักนิด สิ่งที่แสดงออกมาทางสีหน้าก็จริงใจ หยูโปพยักหน้าอย่างชื่นชม “คุณนายหลานสะใภ้น้อยเป็น คนจริงใจ แต่ว่านายท่านมอบหมายผมมา ผมเป็นแค่คนรับใช้ ของตระกูลฉือ เลยต้องทำตามคำสั่งของผู้เป็นนายเท่านั้นครับ”

“ลุงหยูคุณอย่าล้อเล่นแบบนี้เลยค่ะ คุณเป็นที่เคารพนับถือ จะ เป็นคนรับใช้ได้ยังไง อีกอย่างจื่อเห็นว่า คุณเป็นญาติผู้ใหญ่ ดังนั้นของขวัญชิ้นนี้……….

“ยังไงคุณนายน้อยก็ต้องรับของขวัญวันนี้ครับ นายท่านพูดไว้ แล้ว ถ้าคุณรู้สึกกดดัน ก็ให้บอกคุณว่าไม่จำเป็นต้องรู้สึกอย่าง นั้น เพราะนี่ไม่ได้ให้คุณ เป็นสิ่งที่ท่านให้กับเหลนของท่าน ใน ฐานะที่เขาเป็นปู มอบของขวัญให้กับเหลนของเขาเท่านั้น เขามี ความสุขที่ได้ทํา”

เมื่อพูดถึงขนาดนี้ หาน จื่อก็รู้สึกว่าถ้าตัวเองยังพูดต่อไปก็ เหมือนทำตัวไม่เหมาะสมเกินไป

ถ้าจะพูดให้ตรงอีกหน่อยก็คือ ของขวัญที่จะให้กับลูกชายเธอ เกี่ยวอะไรกับคนเป็นแม่อย่างเธอด้วย ไม่ได้ให้เธอเสียหน่อย เธอมีสิทธิ์อะไรไปปฏิเสธแทนลูกชายตัวเองด้วย

“ลุงหยู ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ฉันจะรับไว้แทนเขาเอง แต่ว่าถ้าถึง เวลาแล้วเสี่ยวหมี่โต้วไม่ยอมรับไว้ ฉันก็คงพูดอะไรไม่ได้นะคะ”

“ครับ” ลุงหยูเองก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ยังไงก็รอให้ถึงตอนนั้นก่อน ตอนนี้รับไว้แล้ว เขาก็ทำหน้าที่ของตัวเองลุล่วงแล้ว

ส่วนหลังจากนี้จะเป็นอย่างไร ก็เป็นเรื่องของต่อจากนี้

หลังจากที่หานมู่จื่อรับถุงกระดาษคราฟท์ไปแล้ว ก็ยังรู้สึก กังวลใจอยู่บ้าง จู่ๆฉือจีนก็แสดงท่าที่เป็นมิตรขนาดนี้ เธอก็ รู้สึกไม่ค่อยชินเท่าใดนัก

ในเมื่อคนเป็นแม่อย่างเธอก็รับเพชรของชาวบ้านมาแล้ว แล้ว นั่นยังเป็นของแทนใจของชาวบ้านอีก ในใจเขาเองก็คงเป็นสิ่งที่ ล้ำค่ามากพอสมควร แต่กลับมามอบให้หลานสะใภ้ของตัวเอง แบบนี้

จากที่หานมู่จื่อดูแล้ว สร้อยเส้นนี้ถึงแม้ส่งชิ้นจะไม่รับ พูดกัน ตามหลักมันก็ควรต้องตกเป็นของสงอาน แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะ จับพลัดจับผลู ตกมาอยู่ในมือเธอเสียได้

จากนั้นเสี่ยวหมี่โต้วยังได้รับของขวัญพวกนี้มาอีก หรือว่ายอ จินจะกำลังปลอบใจพวกเขาอยู่ เพราะว่าเสี่ยวหมี่โต้วต้องอยู่ต่อ ดังนั้น………..คิดถึงตรงนี้ หานมอก็หันไปมองหยุโป คิดแล้วก็ เดินไปในน้ำชาในห้องครัวมาให้หยูโป จากนั้นก็เชิญเขาไปนั่ง ในห้องรับแขก

“ขอบคุณคุณนายหลานสะใภ้น้อยมากครับ” หยูโปยิ้มแล้วรับ แก้วน้ำชาไปดื่มอยู่หลายคำ ก่อนจะวางลง

“ลุงหยูคะ ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนที่คุณตาไว้ใจมาก ดังนั้นฉันจึง อยากจะถามสักครั้ง…… เธอลังเลเล็กน้อย ไม่รู้จะเริ่มอย่างไรดี
แต่หยูโปกลับเหมือนรู้ความคิดของเธอล่วงหน้าอยู่แล้ว ตอน ที่เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็เริ่มเปิดปากพูด “คุณนายหลานสะใภ้น้อย คงอยากจะถามเรื่องเสี่ยวหมี่โต้วสินะครับ ที่จริงเมื่อคืนนายท่าน ก็ถามเขาแล้ว เสี่ยวหมี่โต้วบอกว่าเต็มใจอยู่เป็นเพื่อนคุณท่าน นายท่านปลื้มใจมาก แต่ว่าเขาก็รู้สึกว่าเด็กน่าจะอยู่เคียงข้างพ่อ แม่มากกว่า ไม่อยากให้เหมือนตัวเขาสมัยก่อน ดังนั้น……..วันนี้ เลยบอกให้ผมส่งเสี่ยวหมี่โต้วกลับมา แล้วไม่ได้วางแผนที่จะให้ ผมรับกลับไปด้วย

เมื่อได้ยินแบบนั้น ใจของหานคู่จื่อก็กระตุกวูบ แล้วเงยหน้าขึ้น มองเขาทันที

“ลุงหยูคะ ?”

“คุณนายหลานสะใภ้น้อย ลุงหยูต้องขอโทษคุณแทนนายท่าน ในสิ่งต่างๆที่เขาเคยทำมาก่อนหน้านี้ รวมถึงเรื่องของคุณชาย เงินด้วย นายท่านเองก็ยากลำบากมาก หยูโปคนนี้หลายปีที่ผ่าน มาก็ได้เห็นแล้วว่าจริงๆแล้วในใจของนายท่านนั้นเดียวดายมาก กว่าจะได้เจอหลานชายตัวเองอย่างยากลำบาก ดังนั้นตอนนั้น เขาก็เลยตัดสินใจพลาดไปเพราะความรีบร้อน ภายหลังก็ ยัง.

ยังเอาตั๋วเครื่องบินไปที่บริษัท หวังให้หาน จื่อจากไป

เรื่องพวกนี้ เมื่อก่อนตอนที่ทำลงไปนั้นไม่ได้รู้สึกอะไรเลย แม้แต่น้อย ตอนนี้พอคิดถึงขึ้นมา กลับรู้สึกเสียใจเป็นที่สุด พอพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา หานคู่จื่อก็คิดขึ้นมาได้ จากนั้นเธอก็อดออกมาได้ เรื่องมันผ่านไปแล้ว ฉันเอาไปใส่ใจตั้งแรกแล้วค่ะ อย่าง ก็รู้สึกขอบคุณคุณตามาก เพราะเขา เป็นคนให้ชีวิตสองกับเยโม่เซ็น ไม่เขาจะทำอะไร ฉันไม่ โกรธหรอกค่ะ”

หยูโปมองเธออย่างชื่นชม

“ผมเหล่าหยูมองคนไม่ผิดจริงผมรู้สึกมาตลอดคุณนาย หลานสะใภ้น้อยแล้ว ไม่ผิดเลยจริง”

หยูโปชื่นชมคู่จื่อหน้าแดง แล้วพูด เขินว่า หรอกค่ะ

เพียงแต่ตอนนั้นเธอรู้สึกสิ้นหวังมาก ความรู้สึกนั้นราวกับสูญ

เสียโลกทั้งใบ

หลังจากนั้น ตอนที่รู้ว่าเยโม่เซินยังชีวิตอยู่ เธอรู้สึกดีใจ มาก

นับจากเป็นต้นมา เธอรู้สึกว่าสวรรค์เมตตาเธอมาก อย่างโม่เซินก็ชีวิตอยู่

แล้วเธอจะเกลียดแค้นได้อย่างไร

คุณนายหลานสะใภ้น้อย ในเมื่อหมดหน้าที่แล้ว ผมตัวกลับก่อน
หานมู่จื่อกำลังตกอยู่ในความคิด แต่จู่ๆหนูโปกลับลุกขึ้น เตรียมจะกลับไป

หานคู่จื่อลุกขึ้น “ลุงหยู อยู่ทานข้าวเย็นก่อนไหมคะ แล้วทาง คุณตา……

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ