เสี่ยวหมี่โต้ว ส่ายหัวอย่างเข้าใจ “หม่ามี้ผมไม่ เหนื่อย ไม่ต้องแบกผม”

หานมู่จือรู้สึกสงสารเขาอย่างมาก เธอคุกเขาลง และกอดศีรษะเล็กๆ ของเขาเอาไว้ “อย่างนั้นก็พิง หม่ามีเอาไว้สักพัก? ขอโทษนะ หม่ามี้ไม่รู้ว่าจะเกิด เรื่องแบบนี้ขึ้น”

เธอมีความคิดตำหนิตัวเอง และมักจะอยู่เสมอ รู้สึกว่า เสี่ยวหมีโต้วอยู่กับตัวเองแล้วมักจะต้องได้รับ ความลำบาก

แม้ว่านี่จะไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับ หานมู่จื่อแต่ เมื่อมันเกิดขึ้นกับ เสี่ยวหมี่โต้ว เธอก็เจ็บปวดสงสาร เขา บางที…อาจเป็นเพราะตั้งแต่เด็กครอบครัวเธอก็ ไม่สมบูรณ์ ดังนั้นเธอจึงอ่อนไหวมากเป็นพิเศษ

“ไม่เป็นไรครับหม่าม้ เสี่ยวหมี่โต้ว ไม่เหนื่อย อีก ทั้งตอนนี้ยังมีคนเยอะแยะ ครื้นเครงมาก”

หานมู่จื่อไม่ได้พูดอะไร เธอฝังหน้าลงที่คอของ เสี่ยวหมี่โต้ว และหลับตาลง

เธอรู้ดีว่า เสี่ยวหมีโต้ว นั้นฉลาดอย่างมากมาโดยตลอด หลายๆ ครั้งเขามักจะไม่โมโหงอแงใส่ตน อีกทั้งยังเปลี่ยนเรื่องราวไม่ดีให้เป็นเรื่องสนุกสนาน อีกทั้งหลายๆ ครั้งกลับเป็นเขาที่ปลอบใจตน ยิ่งเขา เป็นแบบนี้หานมู่จื่อก็ยิ่งเศร้า

เสี่ยวเหยียนมองลงไปที่พวกเขาแล้วก็นั่งยองๆ “ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรแล้ว ตำรวจบอกว่าไม่มีอะไร รอ เรื่องจัดการเสร็จพวกเราก็ไปได้แล้ว หรืออาจจะอ้อม กลับไปได้ เฮ้อ ก็แค่ดึกดื่นป่านนี้รู้สึกหิวขึ้นมาบ้าง แล้ว บนรถดูเหมือนจะมีของกิน ฉันไปเอามาให้พวก เธอ?”

หานมู่จื่อได้สติกลับมาและเอ่ยเสียงเบา “ฉันไม่ เอา ให้เสี่ยวหมี่โต้วก็พอ”

“เสี่ยวหมี่โต้วรอแปปนึงนะ น้าเสี่ยวเหยียนจะไป เอาขนมมาให้

“ขอบคุณครับน้าเสี่ยวเหยียน”

ดังนั้นเสี่ยวเหยียนจึงไปขอกุญแจจากลุงหนาน และกลับไปยังรถเพื่อนหยิบของกินออกมา เสี่ยวเหยี ยนหยิบขนมและน้ำเสร็จก็ปิดประตูรถลง เมื่อเธอหัน กลับไปเธอเห็นสายตาของผู้คนกำลังมองอยู่ทาง หนึ่ง และอดไม่ได้ที่จะมองตามไปด้วย

จากนั้นเธอก็เห็นเงาร่างหนึ่งกำลังยืนอยู่ด้าน

หนึ่ง
ร่างของชายหนุ่มถูกซ่อนอยู่ในความมืด กึ่งหลบ ซ่อนกึ่งเปิดเผย มองดูแล้วสัดส่วนของร่างกายดูออก จะไม่เลว

ส่วนหน้าตา เรื่องจากเขาหันหลังอยู่จึงมองเห็น ไม่ชัด

จู่ชายหนุ่มก็หันข้าง และเผยให้เห็นด้านข้างที่ หล่อเหลาท่ามกลางความมืดมิด

แต่มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นชายหนุ่มก็หัน

ไป

อย่างไรก็ตาม ดวงตาคู่นั้น ทำเอาเสี่ยวเหยียน ตะลึงไปชั่วครู่

ในสมองของเธอคล้ายจะมีใบหน้าคนรู้จักเก่า ปรากฏขึ้น อีกทั้งเขาก็ไม่น่าจะอยู่ที่นี่ได้ในตอนนี้

“จะเป็นไปได้ยังไง? ไม่เจอคนๆ นั้นมาตั้งนาน

แล้ว อีกทั้งตอนนี้เขาก็ไม่น่าจะอยู่ที่นี่ได้” เสี่ยวเหยียนพูดเสียงเบา จากนั้นก็เอื้อมมือไป คว้าผมของตน

แต่หลังจากความคิดนั้นแวบผ่านเข้ามา ฉันเสี่ยว เหยียนก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองยังทิศทางของ ชายหนุ่มอีกครั้ง ในใจรู้สึกสับสนเล็กน้อย

ถ้าเป็นเขาจริงๆ แล้วพวกเธอจะได้พบกับเขาอีกหรือไม่ แล้วถ้ามู่จื่อบังเอิญพบเขาเข้าจริงๆ แล้วจะ ทำอย่างไร?”

คิดถึงตรงนี้ หัวใจของเสี่ยวเหยียนก็ตื่นตระหนก ขึ้นมา

“น้าเสี่ยวเหยียน กลับมาแล้ว” เสียงเรียกของ เสี่ยวหมี่โต้ว ทำให้สติของเสี่ยวเหยียนกลับมา

เสี่ยวเหยียนได้สติกลับมา จากนั้นจึงพบว่า ตนเองมาถึงหน้า หานมู่จื่อและเสี่ยวหมี่โต้วแล้ว อาจ เป็นเพราะเธอมัวแต่เหม่อลอย ดังนั้นหานมู่จื่อจึงมอง เธอด้วยความเป็นห่วง “เธอเป็นอะไรหรือเปล่า”

เสี่ยวเหยียนนิ่งไป ก่อนจะส่ายหน้า “ไม่มีนี่”

จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปเอาตัวบังสายตาของหา นมู่จื่อเอาไว้ และแกล้งยิ้มออกมา “ฉันเอาน้ำมาให้ ดื่มสักหน่อย”

พูดจบเสี่ยวเหยียนก็ยื่นน้ำไปให้หานมู่จื่อขวด หนึ่ง และส่งไปให้ลุงหนานอีกขวดหนึ่ง ลุงหนานรับมาพร้อมรอยยิ้ม “ขอบคุณครับ”

“ไม่ต้องสุภาพขนาดนี้หรอกค่ะ”

“ของนาย” เสี่ยวเหยียนยื่นขนมที่เหลือให้กับ เสี่ยวหมีโต้ว
จากนั้นจึงยืนอยู่สักครู่

“คุณน้าเสี่ยวเหยียนทำไมป้าถึงเอาแต่ยืนขวาง หน้าหม่ามล่ะครับ?” จู่ๆ เสี่ยวหมี่โต้ว ก็ถามด้วยความ สงสัย

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หานมู่จื่อเองก็สังเกตเห็นแล้ว เช่นกัน “ตั้งแต่กลับมาเธอก็เอาแต่ยืนอยู่ที่นี่ เกิดเรื่อง อะไรขึ้นรึเปล่า?”

สีหน้าของเสี่ยวเหยียนเปลี่ยนไป “มีที่ไหน ฉันก็ แค่.รู้สึกว่ายืนตรงนี้แล้วอากาศดี ลมพักโกรก ตรง นั้นคนเยอะจะตายรู้ไหม? ยิ่งไปกว่านั้น….ลมเย็น กลางดึกพัดมาแบบนี้ฉันกลัวว่าเสี่ยวหมีโต้ว จะได้รับ ลมหนาว ดังนั้นจึงตั้งใจยืนตรงนี้บังลมให้เขา นาย มันเด็กใจร้าย ถึงกับไม่ซาบซึ้งไปกับน้าเสี่ยวเหยีย นของนายสักนิดเลยหรือ?”

เมื่อพูดจบ เสี่ยวเหยียนก็เอื้อมมือไปบีบแก้มของ เสี่ยวหมี่โต้ว

แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยมีอะไรในหัวสักนิด

ดังนั้นหานมู่จื่อเองก็ไม่ยุ่งอะไรกับเธออีก

ครู่ต่อมา เสี่ยวเหยียนหันกลับไปมองยังตำแหน่ง เมื่อกี้ และพบว่าชายคนนั้นยังคงยืนอยู่ที่นั่น มาตอน นี้พอมองด้านหลังของเขาก็ยิ่งรู้สึกไม่คุ้นเคยอย่าง ยิ่ง ไม่ใช่คนที่อยู่ในความทรงจำของเธอคนนั้น
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็โล่งใจ

โลกใบนี้ใหญ่มาก คงไม่สามารถพบเขาได้ง่ายๆ หรอกมั้ง ดังนั้นเสี่ยวเหยียนจึงสบายใจขึ้นมา

หลังจากที่ทุกคนรอมานาน บางคนรู้สึก ปลอดภัยแล้ว ดังนั้นจึงกลับไปที่รถเพื่อรอฟัง ข่าวสาร

หลายคนก็ยังคงกังวลอยู่จึงยังคงรออยู่ริมถนน บางคนถึงขนาดนั่งลงที่ริมถนน บางคนถึงกับเริ่ม ต่อสู้กับเจ้าของบ้าน เป็นภาพที่มีชีวิตชีวาอย่างยิ่ง

บางคนถึงกับน้ำหม้อไฟของตัวเองมา และรับ ประทานในที่ตรงนั้น

พูดได้ว่ามีหลายรสชาติเกิดขึ้นในที่แห่งนี้ อีกทั้ง ยังมีพลเมืองดีเอ่ยขึ้นว่า “พวกคุณทานแล้วต้อง ทำความสะอาดหลังจากกินเสร็จนะที่นี่เป็นทางด่วน อย่าทิ้งขยะมั่วชั่ว

“แน่นอนแน่นอน พวกเราจะทำเก็บกวาดให้ เรียบร้อย

เมื่อเวลาผ่านไป เสี่ยวหมี่โต้วที่สุดท้ายยังคงเป็น เด็ก ก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยแล้ว ดังนั้นจึงนอนตัวพิงร่าง ของ หานมู่จื่อเอาไว้

หานมู่จื่อเห็นว่าเขาง่วงนอน ดังนั้นจึงอุ้มเขาไว้ในอ้อมกอด และเอ่ย “ง่วงแล้วหรือ? หม่ามีพาหนู กลับไปนอนที่รถ”

“อึม ครับเสี่ยวหมี่โต้ว ไม่ปฏิเสธอีก ตอนนี้เขา ง่วงมากจริงๆ

หานมู่จื่อย่อตัวลงและปล่อยให้ เสี่ยวหมี่โต้ว เกาะหลังของเธอเอาไว้ เสี่ยวหมี่โต้ว ปืนขึ้นไปอย่าง ว่าง่าย จากนั้นจึงเอามือโอบรอบคอของเธอเอาไว้ “หม่ามระวังด้วย

จากนั้นหานมู่จื่อก็แบกเสี่ยวหมี่โต้วกลับไปที่รถ ลุงหนานเองก็ตามมาด้วยเช่นกัน

เสี่ยวเหยียนมีความคิดในใจเล็กน้อย “พวกเธอ ไปก่อน ฉันอยู่สังเกตที่นี่สักครู่ อีกแปปนึงจะตามไป

“โอเค

ลุงหนานพยักหน้าและเดินตามหานมู่จื่อกลับไป

หลังจากที่พวกเขาจากไป เสี่ยวเหยียนก็อดไม่ ได้ที่จะมองไปยังทิศทางของชายคนนั้นอีกครั้ง ถึง แม้ว่าด้านหลังจะไม่ค่อยคล้ายเท่าไหร่ แต่ด้านข้าง กลับทำให้เธอรู้สึกกังวล

อันที่จริงเสี่ยวเหยียนกลัวอยู่บ้าง หากพบคนๆ นั้นที่นี่ขึ้นมาจริงๆ เธอควรทำอย่างไร? ไม่สิ เป็น หานมู่จื่อควรทำอย่างไร?
เสี่ยวเหยียนแอบปาดเหงื่อเย็นๆ จากนั้นค่อยๆ ก้าวเข้าไปด้านหน้า และแอบซ่อนตัวเองไว้ด้านหลัง ของรถเล็กคันหนึ่งและค่อยๆ เคลื่อนเข้าไปใกล้ชาย หนุ่ม

เขาที่อยู่ตรงนั้นเงียบสงบอย่างยิ่ง แต่เมื่อทุกคน เห็นเสี่ยวเหยียนเดินเข้าไป ผู้หญิงบางคนก็คิดว่าเธอ คิดจะเข้าไปคุยกับเขา ในใจจึงเริ่มร้อนรนขึ้นมา และ อดไม่ได้ที่จะตามไปด้วย

“สวัสดี คุณต้องการไปขอเบอร์หรือ? พวกเราไป ด้วยกันเถอะทุกคนล้วนมีโอกาส

เมื่อได้ยินแบบนี้ เสี่ยวเหยียนก็พูดไม่ออกไปชั่ว ขณะ ไม่ใช่

“ไม่ใช่? แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่? อย่าเป็นแบบนี้ ได้ไหม ต่อให้คุณยอมรับพวกเราก็ไม่ไล่คุณไป หรอก เรื่องดีๆ แบบนี้ทุกคนควรแบ่งปันกัน! ยิ่งไป กว่านั้น ตอนนี้โอกาสจะมีหรือไม่ขึ้นอยู่กับการ แสดงออกของแต่ละคนแล้ว”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ