บทที่1190 ฉันสามารถเรียนรู้ได้

หานอยิ้มแล้วพยักหน้า “ไม่มีอะไรไม่เหมาะสมนิคะ ในเมื่อ สำหรับเราสองสามีภรรยาแล้ว นามสกุลนั้นเป็นเพียงคำ สรรพนามเท่านั้น จะใช้นามสกุลอะไรก็เหมือนกันค่ะ”

คนธรรมดาทั่วไปให้ความสำคัญกับนามสกุล แต่สำหรับคู่ของ เย่โม่เซินและหาน จื่อที่เคยผ่านความยากลำบากนี้แล้ว ชื่อเสียง และความมั่งคั่งนั้นเป็นสิ่งที่ไม่มีค่าให้พูดถึงเลย

เธอแค่หวังว่าในอนาคตจะได้ใช้ชีวิตที่ปลอดภัยและมั่นคง เท่านั้น อย่างอื่นไม่ต้องคิดอะไรมาก

มองไปยังเย่ไม่เป็นครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าในแววตาของเขาไม่มี การต่อต้านเลยแม้แต่น้อย แต่ยิ้มอย่างเอ็นดูมาทางเธอ หา นมู่จื่อจึงเอ่ยปากปรึกษากับเขา

“ให้เสี่ยวหมี่โต้วใช้นามสกุลเดียวกับคุณตา ส่วนเสียวโต้วห ยาใช้นามสกุลเดียวกับนาย นายว่าไง?”

เมื่อเย่ไม่เป็นได้ยินก็ตัวสั่นเล็กน้อย เธอเสนอให้ใช้นามสกุล ของเขาด้วย แต่เธอนั้นไม่ได้มีส่วนอะไรเลย

เธอคลอดลูกออกมาด้วยความยากลำบาก เย่โม่เซินเม้มริม ฝีปาก และอยากจะพูดอะไรบางอย่างออกไป

“นามสกุลหานนี้ยังมีพี่ชายของฉันอยู่น? เขากับเสี่ยวเหยียน คบกันแล้ว นายกำลังกังวลว่าจะไม่มีเด็กมาสืบทอดนามสกุลหานเหรอ?”

ก็ถูก เย่โม่เซินโล่งใจที่ได้ยินแบบนี้ แล้วยิ้มออกมาเพื่อนๆ

“และฉันคิดว่า อเย่หยาหยามันน่าฟังกว่านะ เย่หยาหยา ดูสิ น่าฟังและน่ารักมากแค่ไหน?

“โอเค เอาตามที่เธอพูดเลย”

ถึงแม้สองสามีภรรยาจะรับปากแล้ว ทว่าคุณท่านถือก็ยัง เคารพการตัดสินใจของเสี่ยวหมี่โต้ว เขาก้มลงเล็กน้อยแล้วถาม ขึ้นว่า “เสี่ยวหมี่โต้ว หนูล่ะว่าไง? ยินยอมที่จะใช้นามสกุลเดียว กับคุณทวดไหมครับ?”

เสี่ยวหมี่โต้วกะพริบตา แล้วหันไปมองพ่อแม่ของตัวเอง จาก นั้นก็พยักหน้า

ในเมื่อหม่ามีไม่แคร์ เขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องแคร์แล้ว แค่ต่อ

ไปต้องเขียนหนังสือเพิ่มอีกหนึ่งตัวเอง

หลังจากที่ตกลงกันเสร็จคุณท่านถือก็มีความสุขมาก

เมื่อก่อน เขาเคยคิดที่จะรับสมัครลูกเขยด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้มี เสี่ยวหมี่โต้วแล้ว เขายังต้องคิดอะไรมากอีก

และผลสรุปสุดท้ายก็คือ เสี่ยวหมี่โต้วใช้นามสกุลเดียวกับคุณ ท่านฉือ ส่วนเสียวโต้วหยาใช้นามสกุลของเย่ไม่เป็น

การแก้ไขนามสกุลนั้นไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ง่ายๆ ทว่า ด้วย อิทธิพลของคุณท่านถือกับเย่โม่เซินแล้ว แค่หาคนมาจัดการแทนก็สามารถจัดการได้แล้ว

เมื่อจางเสี่ยวเหยียนรู้เรื่องนี้ก็ตกใจมาก “แบบนี้ก็ได้เหรอ?”

เป็นเรื่องที่……..พระเจ้าสร้างจริงๆ

หลังจากที่จัดการทุกอย่างเสร็จสิ้น หาน จื่อและคนอื่นๆก็กลับ ไปที่วิลล่าให่เจียง ส่วนคุณท่านฉือนั้นดีใจมากที่รอบนี้ได้เหลน ที่ใช้นามสกุลเดียวกันกลับมาด้วย นอกจากจะอยู่กับเสี่ยวหมี่โต้ วทุกๆวันแล้ว ก็แวะเวียนมาดูเสียวโต้วหยานี่แหละ

และเสี่ยวโต้วหยานั้นนอกจากนอนแล้ว ก็ลืมตาที่กลมโต จ้อง มองไปยังผู้ที่มาเล่นด้วย ดูๆไปก็หัวเราะคิกคักออกมา รอยยิ้มที่ อยู่บนใบหน้าของเด็กนั้นสะอาดและบริสุทธิ์จริงๆ

จู่ๆ หานมอก็นึกถึงคำที่เสี่ยวหมี่โต้วเคยพูด

เพราะต้องอยู่เดือน และหาน จื่อก็ไม่อยากไปศูนย์อยู่เดือน ด้วย ก็เลยกลับมาที่วิลล่า สั่งอ่านบอกว่าตัวเองเป็นน้องสาวของ แม่ของเย่ ไม่เป็น ก็เลยอาสามาดูแลหานคู่จื่อ ในช่วงที่อยู่เดือน ตอนแรกหานมู่จื่อเกรงใจเล็กน้อย ทว่าคิดไปคิดมา พ่อแม่ของ ตัวเองก็เสียไปแล้ว เย่โม่เซินก็เหมือนกับเธอเลย เหลือแค่น้าสาว คนเดียว และเธอก็รู้เกี่ยวกับการแพทย์ด้วย ให้เธอช่วยดูแลช่วง ที่อยู่เดือนมันเหมาะสมที่สุดแล้ว

ทว่าสงอานอยู่แค่ตอนกลางวัน ตอนกลางคืนก็กลับไปพักผ่อน ส่วนลูกนั้นหานมู่จื่อเลี้ยงเอง และเย่ไม่เป็นก็มานอนกับเธอ มา ช่วยดูแลลูกด้วย
ต้องบอกว่า การอยู่เดือนตอนที่คลอดเสียวโต้วหยานั้นสบาย กว่าการอยู่เดือนตอนคลอดเสี่ยวหมี่โต้วมากเลย คงเป็นเพราะ ตอนนั้นกำลังทุกข์ใจ ในช่วงอยู่เดือนก็เลยไม่มีวันที่สดใสและมี

ทว่า ตอนนี้ที่เห็นท่าทางของเย่ ไม่เป็นที่พยายามสงบสติ อารมณ์เพื่อช่วยดูแลลูก และมือไม้ของเขาก็กำลังวุ่นวายกับการ ดูแลลูกแล้ว เธอก็รู้สึกว่าโลกทั้งใบนั้นเต็มไปด้วยสีสันและความ สดใส

ในเวลากลางคืน ตอนที่หานจื่อกำลังนอน จู่ๆเสียวโต้วหยา ร้องไห้ขึ้นมา เธอถูกรบกวนจนตื่น ทำท่าจะลุกออกจากเตียง อย่างสะลึมสะลือ ทว่าเย่ไม่เป็นที่นอนอยู่ข้างๆนั้นตอบสนองเร็ว กว่าเธอ เขารีบลุกขึ้นแล้วไปอุ้มเสียวโต้วหยา ตบไหล่ลูกเบาๆ เพื่อกล่อมเข้าสู่ห้วงนิทรา

แต่เดี๋ยวโต้วหยาก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร กล่อมยังไงก็ไม่หยุดร้อง ที่จริงหานมู่จื่อนั้นเหนื่อยมาก หนังตาก็หนักมากเช่นกัน เธอ ลุกขึ้นนั่งแล้วพูดกับเย่โม่เซินว่า “ลูกน่าจะหิวแล้ว นายส่งลูกมา ให้ฉันเลย”

ไม่มีทางเลือก เย่ โม่เซ็นทำได้เพียงอุ้มเสี้ยวโต้วหยาไปหาหา นมู่จื่อ

หาน จื่อจะให้นมกับลูก แต่ไม่รู้ว่าเป็นอะไร เดี๋ยวโต้วหยาไม่ ยอมกินนม และยังคงร้องไห้ต่อไป

เวลาเด็กร้องไห้ เขาจะร้องออกมาสุดเสียงเลย ในยามค่ำคืนที่เงียบสงบ เสียงร้องไห้นั้นดังและฟังชัดมาก

เย่ไม่เป็นจ้องเสี่ยวโต้วหยาเป็นเวลานาน จากนั้นก็หันหลัง เตรียมเดินออกไป

“จะไปไหน?”คิดไม่ถึงว่าเขาเพิ่งหันหลังเดินได้เพียงสองก้าว ก็ ถูกหานคู่จื่อห้ามไว้ เธอมองดูท่าทีของเขา “คงจะไม่คิดที่จะไป เรียกน้าเล็กหรอกนะ?”

เธอเอาความคิดของเขาถูก เย่ไม่เป็นลูบจมูกของตัวเอง แล้ว พูดขึ้นเสียงต่ำ “แต่น้าเล็กมีความรู้มากกว่าเรา

“นายลืมแล้วเหรอ? ”

“หม? ”

“น้าเล็กไม่เคยมีลูก และไม่เคยเลี้ยงลูก

เมื่อพูดแบบนี้ออกไป เหมือนจะมีเหตุผล แต่ว่า

ในตอนที่หาน จื่อกำลังอยากจะพูดอะไรสักอย่าง จู่ๆก็ได้กลิ่น แปลกๆ เพราะเมื่อสักครู่คิดแต่จะให้นมเสียวโต้วหยาจึงไม่ทันได้ สังเกต ตอนนี้เมื่อก้มหน้าลงก็ได้กลิ่นที่เหม็นมาก

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อจึงกระแอมเบาๆ “เสี่ยวโต้วหยาน่า

เธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อย แต่แล้วคิดอีกครั้ง เสี่ยวโต้วหยาก็ เป็นลูกของเย่ไม่เป็นเหมือนกัน ทำไมเธอต้องรู้สึกประหม่าด้วย? หาน จื่ออุ้มเสียวโต้วหยาแล้วลุกขึ้น เมื่อเย่ไม่เป็นเห็นดังนั้นจึงถามขึ้นว่า “จะทำอะไร? เดี๋ยวฉันทำเอง

“อันนั้น…นายไม่ค่อยถนัด”หาน จื่อพูดอธิบายเสียงเบา

เย่โม่เซ็นจ้องเข้าไปในตาของเธอ “ฉันสามารถเรียนรู้ได้

“แน่ใจเหรอว่านายจะเรียนรู้?”หานมู่จื่อมองเขาอย่างสงสัย ที่ จริงก็รู้สึกว่าให้เย่ ไม่เป็นได้เรียนรู้ก็ดี ในเมื่อเรื่องแบบนี้ให้เขา ไปทำก็ไม่มีอะไรเสียหาย? เมื่อคิดถึงตรงนี้ หาน จื่อก็ส่งเสียวโต้ วหยาที่กำลังร้องไห้ให้กับเย่ไม่เป็น

เย่โม่เซินอุ้มทารกไปแต่โดยดี

“อุ้มไว้ดีๆนะ ตอนนี้นายไม่ได้กลิ่นแปลกๆอะไรเหรอ”

ที่จริงเย่โม่เช่นนั้นได้กลิ่นเหม็นตั้งนานแล้ว แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ อะไร แค่แปลกใจที่กลิ่นในห้องนี้แรงไปหน่อย พรุ่งนี้ต้องให้คน รับใช้มาทําความสะอาดดีๆแล้ว

เมื่อถูกหานมู่จื่อพูดเตือนแบบนี้ เยโม่เป็นอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้น ก็ประมวลผลออกมาได้

“เธอหมายความว่า?”แววตาของเขามีความลังเลเล็กน้อย

หานอยิ้มแล้วพยักหน้า จากนั้นก็โบกมือให้เขา “นายบอก ว่านายจะเรียนรู้เองนะ งั้นก็ฝากด้วยนะ สู้ๆ”

พูดจบ หานมู่จื่อก็กลับไปนอนบนเตียง เหลือไว้เพียงเยโม่เชิ นที่ยังยืนอยู่กับที่

เขาอุ้มเสี่ยวโต้วหยาไว้ และมีกลิ่นแปลกๆอยู่ใกล้ตัวเขา ส่วนตัวของเขานั้นแข็งที่อราวกับโดนฟ้าผ่า

เมื่อเห็นท่าทางแบบนี้ของเย่ โม่เซ็นแล้ว หานมู่จื่อที่นอนอยู่บน เตียงก็อดที่จะแอบยิ้มออกมาไม่ได้

แค่นึกถึงภาพที่เย่โม่เป็นจะต้องเผชิญ ในไม่ช้า ทานอ อยากจะหัวเราะออกมาเสียเหลือเกิน แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมา

หัวเราะ รอให้เขาจัดการทุกอย่างเสร็จค่อยว่ากันดีกว่า

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ