เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่1516 ไม่พูดได้หรือเปล่า



บทที่1516 ไม่พูดได้หรือเปล่า

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนเดินออกไป เจียงเสี่ยวไปก็เอาแต่คิดแต่ เรื่องนี้ แม้แต่มื้อเย็นก็ยังไม่ทันได้กิน

เธอเอาแต่นั่งอยู่บนโซฟา ฟ้ามืดไปแล้วก็ยังไม่รู้เลย แล้วก็ไม่

ได้ไปทําอาหารด้วยเหมือนกัน

จนเซียวซูกลับมา เปิดประตูออกไปมาก็พบว่าภายในห้องมืด สนิท

เขาก็ขมวดคิ้วออกมาทันที คิดว่าเสียวไปไปชนที่ไหนอีกแล้ว เขาไม่อยู่บ้านแค่วันเดียว เธอก็เริ่มซนขึ้นมาอีกแล้ว

ปัง!

แต่ผลสุดท้ายทันทีที่เปิดไฟตรงโคมไฟในห้องรับแขก เซียวซู

ก็เห็นเจียงเสียวไปนั่งอยู่บนโซฟาไม่พูดไม่จาอะไรออกมา

เจียงเสี่ยวไปนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าเหม่อลอย เหมือนกับจิต วิญญาณลอยไปลอยมา และสีหน้าก็ดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก

เซียวซูแข็งค้างไปหลายวิ รีบเดินไปตรงหน้าเธอ

“เสี่ยวไป?”

เรียกอยู่หลายคำติด กว่าจะเรียกคืนสติของเจียงเสี่ยวไปกลับ

มาได้

เห็นเซียวซูอยู่ตรงหน้า สีหน้าของเขามองเธออย่างร้อนใจเจียงเสียวไปก็เขวไปทันที

“เป็นอะไรไป? จะคลอดแล้วหรือเปล่า? หรือว่าไม่สบายตรง ไหน? ฉันโทรศัพท์สักหน่อย?”

ถึงยังไงกำหนดคลอดของเสี่ยวไปก็ใกล้เข้ามาแล้ว เหลียง หย่าเหอบอกเขามาว่ากําหนดคลอดมันเป็นเพียงแค่ตัวเลขโดย ประมาณเท่านั้น ถ้าเกิดสถานการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้นมา ก็สามารถ คลอดก่อนกําหนดได้ตลอดเวลา

วันนี้ถึงแม้ว่าเซียวจะทำงานอยู่ข้างนอกทั้งวัน แต่เขาก็

เอาแต่คิดเรื่องเสียวไป

เดิมทีก็หวั่นใจอยู่แล้ว พอกลับมาก็พบว่าเธอไม่เปิดไฟเลยสัก ดวง นึกว่าเธอไม่อยู่บ้าน แต่ใครจะรู้ว่าเธอจะนั่งเหม่ออยู่บน โซฟา สิ่งที่เซียวซูคิดออกได้ก็มีเพียงแค่เหตุผลนี้

เพียงแต่เจียงเสี่ยวไปถูกเขาถามออกมาหลายคำ แต่ก็เอาแต่

มองเขาเหม่อๆ ไม่ตอบเขา

ใจของเซียวแกว่งขึ้นมา ตอนที่เตรียมจะหันไปโทรศัพท์ เจียงเสี่ยวไปในตอนนี้ถึงได้ยื่นมือออกไปดึงเขา

เซียว หันหน้ามา มองเธอ

“ฉันไม่เป็นไร” เจียงเสี่ยวไปฝืนยิ้มออกมา “ไม่ต้องโทร และก็ ไม่ต้องไปโรงพยาบาล

“แต่…” เซียวซู่ขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น คิดว่ามันผิดปกติ แต่ เจียงเสี่ยวไปก็พูดออกมาอีกว่าตัวเองไม่เป็นไร
“ฉันก็แค่ง่วงนิดหน่อย เกือบจะนอนหลับแล้ว

พูดจบ เจียงเสี่ยวไปก็ลุกขึ้นมา แต่ผลสุดท้ายเพราะว่านั่งนาน เกินไป ตอนที่ลุกขึ้นขาก็ชาขึ้นมา เกือบจะล้มลงไป โชคดีที่เซียว ยื่นมือเข้ามาประคองเธอได้ทันเวลา

“ไม่เป็นไรจริงๆ?” เซียวซูยังกังวลอยู่

“ไม่เป็นไรจริงๆ” เจียงเสี่ยวไปส่ายหน้า สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วถึงจะเอ่ยออกไป “คุณวางใจเถอะ ฉันก็แค่ง่วงเท่านั้นเอง ไป นอนสักตื่นก็ดีขึ้นแล้ว”

พูดจบ เจียงเสี่ยวไปก็ผลักมือของเซียวออกไป จากนั้นก็แบก ท้องตัวเองเดินเข้าไปทางห้องนอน

มให้ตัวเองเดินไปอย่างสงบนิ่ง ไม่อยากให้เขียว เธอพยายามใ มองออก จนเข้าห้องไป เข้าไปนั่งบนเตียงนอน เสี่ยวไปถึงได้พบ

ว่าตัวเองสูญเสียเรี่ยวแรงทั้งหมดไป

เธอนอนลงไปด้วยความสับสน ดวงตามองขึ้นไปบนเพดาน อย่างเลื่อนลอย

อย่าเป็นอย่างนี้สิเจียงเสี่ยวไป เขาก็แค่พาเธอไปส่งโรง พยาบาลเพราะเท้าของเสี่ยวเหยียนได้รับบาดเจ็บเท่านั้นเอง สถานการณ์มันคับขัน เขาเลือกหนึ่งในเรื่องสำคัญที่จะต้องทำ นี่ มันจะโทษอะไรเขาไม่ได้เลย

อีกอย่างสิ่งที่สำคัญที่สุดเลยก็คือ เธอสามารถยอมรับคนอื่น ได้ ทำไมถึงไม่สามารถยอมรับเสี่ยวเหยียนได้
เป็นเธอที่คิดมากไปเอง ไร้เหตุผลเกินไป

ไม่อาจคิดต่อไปได้อีก เจียงเสียวไปอยากสลัดเอาความคิดน่า เบื่อพวกนั้นออกไปจากหัวไม่หยุด แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ ไหน ความคิดพวกนั้นก็เหมือนจะหยั่งลึกเข้าไปในความคิดของ เธอมากขึ้น จะยังไงก็ลืมมันไม่ได้สักที

เป็นอย่างนี้ไม่ได้สิ เธอจะเป็นอย่างนี้ไม่ได้

เธอกับเสี่ยวเหยียนเป็นเพื่อนกันแล้ว จะต้องคิดเพื่อเพื่อนรัก ของตัวเองสิ

ไม่สิ เธอไม่ได้ห้ามไม่ให้เสียวไปช่วยเสี่ยวเหยียน แต่ทำไม เขาไม่บอกตนล่ะ? ทั้งๆที่มีโอกาสให้พูดตั้งมากมาย แต่เขาก็ไม่พูดชื่อเธอออกมา

คิดมาจนถึงตอนสุดท้าย เจียงเสี่ยวไปก็เข้าสู่ห้วงความฝันไป

ด้วยความเหนื่อยล้า

ผลสุดท้ายในฝันก็เต็มไปด้วยภาพเหตุการณ์ที่ตัวเองถูกทิ้ง เอาไว้ที่ซูเปอร์วันนั้น เธอออกจากห้องลองเสื้อมา ทำไมถึงไม่เจอ เซียวซู เอาแต่เรียกชื่อเขาออกมา แต่ก็ไม่ได้รับการตอบสนอง กลับมา

จากนั้นภาพก็เปลี่ยนไป เจียงเสี่ยวไปก็เห็นเซียวซู่อุ้มเสี่ยวเหยี ยนขึ้นรถไปอย่างรีบร้อน ลืมไปว่าตัวเองยังมีภรรยาที่ท้องโตคน นึงไปเสียสนิท

“เสี่ยวไป เสี่ยวไป”
มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากที่ไกลๆ เจียงเสี่ยวไปส่ายหน้าออกมา พลาง เหงื่อเย็นไหลอาบออกมาพลาง

เหลียงหย่าเหอกับเซียวซูมองอยู่ข้างๆเตียง พบกับสภาพ อย่างนี้ของเจียงเสี่ยวไป เหลียงหย่าเหอพลางเอ่ยออกมา “คงจะ ฝันร้ายล่ะมั้ง คุณค่อยๆปลุกเธอ อย่าให้เธอตกใจล่ะ”

เซียวซู่อับจนหนทาง

เหลียงหย่าเหอดึงคอเสื้อของเขายกเขาออกไป ให้ฉันจัดการ เอง แกออกไป”

“เสี่ยวไป รีบตื่นมาเร็ว เสี่ยวไป” เสียงของเหลียงหย่าเห

ออ่อนโยนเป็นอย่างมาก แต่ก็เรียกอยู่นานกว่าจะปลุกเฉียงเสียว ไปขึ้นมาได้ เจียงเสี่ยวไป๋หลังจากที่ตื่นขึ้นมา ดวงตาก็เต็มไปด้วยไอน้ำ

ด้วยกันทั้งคู่ พอกะพริบตานึ่ง หยาดน้ำตาใสๆก็ไหลลงมา

แหมะ

น้ำตาถูกหมอนดูดซับไปในทันที

มองมาจนถึงตรงนี้ เหลียงหย่าเหอกับเซียวซู่นิ่งค้างไปเล็ก น้อย หลังจากที่สบตากัน เหลียงหย่าเธอก็เกิดความตึงเครียดขึ้น มาทันที

“เสี่ยวไปเอ๋ย เป็นอะไรไป? ฝันร้ายมันน่ากลัวมากเลยใช่มั้ย ทำไมหนูถึงร้องไห้ออกมาล่ะเนี่ย?”
หลังจากที่เหลียงหย่าเหอถามออกไป เจียงเสียวไปเองก็ไม่ทัน ได้ตั้งตัว เธอนึกไม่ถึงว่าตัวเองจะร้องไห้ออกมา หรือว่า ในฝันมัน เศร้าเกินไป ก็เลยร้องไห้ออกมางั้นหรอ?

คิดมาถึงตรงนี้แล้ว เจียงเสี่ยวไปยื่นมือออกไปแตะตรงมุมปาก ของตัวเองเบาๆ ตอนที่เห็นปลายนิ้วของตัวเองเปื้อนไปด้วย หยาดน้ำตาเม็ดใสออกมา เธอก็ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“ฉันกลัวจนร้องออกมาเลยหรอเนี่ย?” เจียงเสี่ยวไปยันตัวลุก ขึ้นนั่งด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน แต่เธอลุกขึ้นค่อนข้างจะยาก รําบาก เหลียงหย่าเธอก็เลยรีบเข้าไปประคองเธอด้วยอีกแรง

ผู้หญิงเหมือนกัน สายตาที่แหลมคมของเหลียงหย่าเธอก็ สังเกตเห็นอารมณ์ที่ผิดแปลกไปของเจียงเสี่ยวไป “ฝันร้ายหรอ? ฝันร้ายอะไรกัน บอกแม่หน่อยสิ”

พูดจบ เหลียงหย่าเหอก็หันไปจ้องเซียวซูอีกครั้ง “เซียวซู แก

ออกไปก่อน”

เซียวซูกังวลกับอาการของเจียงเสี่ยวไปเป็นอย่างมาก แต่เธอ ก็ไม่ยอมไปโรงพยาบาล เซียวซูก็เลยโทรให้เหลียงหย่าเหยมา

นึกไม่ถึงว่าเหลียงหย่าเหอจะสั่งให้เขาออกไป

แต่พอคิดดูแล้ว เซียวซูก็เลือกที่จะผันร่างเดินออกไป

“ช่วยปิดประตูห้องด้วย

หลังจากที่เซียวซูปิดประตูห้องลง เหลียงหย่าเหอถึงจะหันไป เอ่ยถามเสี่ยวไปด้วยเสียงเบา
“เซียวซูทำเรื่องที่ผิดต่อหนูใช่มั้ย? หนูบอกแม่มา แม่จะไป จัดการเขาเอง”

เจียงเสี่ยวไปนึกไม่ถึงว่าเธอจะไวต่อความรู้สึกอย่างนี้ ตัวเองก็ แค่ตื่นมาจากฝันร้ายแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาก็เท่านั้นเอง แล้วเธอ ก็ไม่ได้แสดงอะไรออกไป แต่เหลียงหย่าเธอก็คาดเดาได้ในทันที

จะว่าไปผู้หญิงก็เข้าใจผู้หญิงด้วยกันที่สุดแล้วจริงๆด้วย

“แม่ ฉันไม่เป็นไร เซียวไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่ผิดต่อฉัน แม่อย่า คิดมากไปเลย”

“จะเป็นไปได้ยังไง?” เหลียงหย่าเธอได้ยินแล้วก็ไม่เชื่อ สาย หน้าจับมือเธอเอาไว้ “พวกเราต่างก็เป็นผู้หญิงด้วยกันทั้งคู่ ถึง แม้ว่าแม่จะเป็นแม่ของเซียวซู แต่ใจของแม่เอนไปทางหนูนะ ดัง นั้นแล้วหนูไม่ต้องกลัว มีเรื่องอะไรก็พูดกับแม่มา แม่จะตัดสินใจ ให้หนูเอง”

“แม่ ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ”

“อย่าโกหกแม่เลยเสี่ยวไป อารมณ์ความรู้สึกกับสายตาของ หนูมันผิดแปลกไป แม่เห็นมันชัดเจน

เจียงเสี่ยวไปรู้ว่าตัวเองคงปิดต่อไปไม่ได้แล้ว ก็เลยไม่ได้ ปฏิเสธออกไปอีก เพียงแค่เอ่ยออกไปว่า “แม่ ฉันรู้สึกไม่ดีจริงๆ นั่นแหละค่ะ แต่ตอนนี้ฉันยังไม่ได้จัดการกับอารมณ์ของตัวเองให้ เรียบร้อยดีนัก ดังนั้นแล้ว ฉันขอไม่พูดได้หรือเปล่าคะ?


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ