บทที่ 786 มีอะไรผิดปกติ

หาหมู่จื่อมองไปที่ ตวนเจอที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอด้วยความ ประหลาดใจ รู้สึกเหมือนมีอะไรผิดปกติ ไม่ใช่ว่าคนตรงหน้าผิด ปกติแต่เหมือนกับว่าคนตรงหน้านั้นผิดปกติ

หลังจากที่เธอตระหนักและรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ตวนเพื่อ เปิดก๊อกน้ำตรงหน้าของเขา ใบหน้าของเขาสงบและล้างมือตาม ปกติ เขาเตือนเธออย่างขบขัน

“ใช่แล้ว นี่ห้องน้ำผู้ชาย เธอแน่ใจเหรอว่าจะไม่ออกไป?”

ใบหูของหาน จื่อเปลี่ยนเป็นสีแดง ในทันทีและเลือดเธอก็พุ่ง ขึ้นจากฝ่าเท้าของเธอ เธอหันศีรษะและเห็นผู้ชายหลายคนยืนอยู่ ข้าง โถปัสสาวะงับกางเกงของพวกเขาอย่างประหม่าและมองเธอ ด้วยความประหลาดใจ

หานมู่จื่อ “

ด้วยความรีบร้อน เธอวิ่งเข้าไปในห้องของผู้ชายจริงๆ

“ขอโทษด้วย!!” หานมู่จื่อทั้งอายทั้งร้อนรน เธอกล่าวขอโทษ จบและรีบหมุนตัวออกไป

ถัดจากห้องน้ำผู้ชายคือห้องน้ำของผู้หญิง หลังจากทานออ อกมาจากห้องน้ำชายแล้วเธอก็ตรงไปยังห้องน้ำผู้หญิงเพื่อทําความสะอาดตัวเองหลังจากที่ตรวจสอบลมหายใจของตัวเอง ว่าดีขึ้นแล้ว หาน จื่อจึงเช็ดเหงื่อเย็นออกจากหน้าผากและล้าง หน้าด้วยน้ำเปล่า

ไปหาพนักงานเพื่อขอล้างปากสักแก้วดีกว่า หาหมอคิด แต่หาหมอไม่คาดคิดว่าในทันทีที่เธอเดินออกจากห้องน้ำ เธอจะเห็น ตวนเจ๋อยืนพิงกำแพงอยู่

ทันทีที่เห็นเธอออกมา สายตาของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของ เธอและไม่ได้ขยับหนี เขามองเธอด้วยสีหน้าค่อนข้างขบขันและ ถามว่า “จัดการเสร็จแล้วเหรอ?”

หาน จื่อไม่คิดเลยว่าตัวเองนั้นจะเข้าห้องน้ำผิดและไม่คิดว่า ตัวเองจะเจอเขาในห้องน้ำ เมื่อนึกถึงเมื่อครู่ที่เขายื่นทิชชู่ให้เธอ และเตือนเธอเรื่องห้องน้ำชาย ริมฝีปากของหานจ๋อก็กระตุก “เรื่องเมื่อกี้ ขอบใจ”

จากนั้นเธอก็ก้าวไปข้างหน้าและเดินตรงไป

ฉากนี้ทำให้สวนเจ๋อเลิกคิ้วขึ้นและริมฝีปากบางของเขาก็ยก ขึ้นเล็กน้อย: “จะไปแล้วเหรอ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น การก้าวเท้าของหาน จื่อก็หยุดลง เธอหยุด มองเขาด้วยสีหน้าสงสัย “มีเรื่องอะไรอีกเหรอ?”

ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?” ตวนเจ๋อเดินเข้ามาใกล้เธอ ด้วยรอย ยิ้มใบหน้าของเขา เขาหรี่สายตาราวกับว่าเขากำลังคิดอะไรบาง อย่างอย่างละเอียดและทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่า “ฉันจำได้ว่าเจอกันครั้งล่าสุด ไม่ใช่ว่าเธอกับเย็ไม่เป็นบอกว่าจะจัดงาน แต่งหรอกหรือ? ทำไม? ยังไม่ถึงเวลาจัดงานเหรอ?”

ทันทีที่เขาเข้าใกล้ลมหายใจของร่างกายเขาก็เหมือนกับกำลัง ปกคลุมเธอ เป็นกลิ่นที่แปลกมาก

หาน จ่อขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว เธอถอยห่างออกไปสองก้าว

และเว้นระยะห่างจากเขา

ตวนเจ๋อ “…หรือว่า พวกเธอไม่กล้าที่จะเชิญฉันไปงาน แต่ง?

หาหมู่จื่อเงยหน้าขึ้นและจ้องมองสบสายตากับเขา

หลังจากนั้นไม่นาน หานซื้อก็หัวเราะเยาะ “คำถามแบบนี้ ฉัน คิดว่าคุณไม่ต้องถามก็น่าจะรู้อยู่แล้ว?

ท้ายที่สุดแล้วสำหรับตระกูลตวนแล้วนั้น การอยากรู้เรื่อง ต่างๆของเย่ไม่เป็นไม่ใช่เรื่องยากเลย เหมือนกับว่าเขาแสร้งทำ เป็นไม่รู้หรือแกล้งโง่ต่อหน้าเธอเพื่อเยาะเย้ยเธอ

ก่อนหน้านี้ตวนเสาไล่ล่าเยโม่เซ็นและพวกเขาพยายามอีก ครั้ง หากว่าเกิดอะไรขึ้นกับเยโม่เซ็น ตวนเจ๋อและตวนเสวนา จะเป็นคนจําพวกแรกที่มีความสุข

“รู้อะไร?” ตวนเจ๋ออยากรู้เกินไปค่อนข้างน่าเบื่อ ไม่ได้คาด หวังว่าจะมีความสนุกสนานเกิดขึ้นในห้องน้ำดังนั้นจึงไม่อยาก ให้เรื่องราวนี้จบเร็วนัก “ฉันว่าต่อให้พวกเธอไม่ต้องการเชิญตระ กูลตวนไปร่วมงานแต่งงาน แต่เธอก็ไม่ควรจะมีท่าทีเช่นนี้นะ?จะว่าอย่างไรดี…บางทีในอนาคตตระกูลตวนมและพวกคุณอาจ จะได้ร่วมมือทำธุรกิจกัน?”

หาหมู่จื่อขมวดคิ้วแน่นเธอจ้องมองตวนเจ๋าที่อยู่ตรงหน้าเธอ ดูเหมือนว่ากำลังจ้องมองเรื่องตลกของเธอ

ภายในงานแต่งเธอถูกถ่ายภาพอย่างนับไม่ถ้วน และเธอไป สนามบินเพียงคนเดียว และเย่ไม่เป็นประสบอุบัติเหตุบนเครื่อง บินไม่ทราบแน่ชัดว่าเครื่องบินตกตรงไหนและตอนนี้กลับกลาย เป็นคนในตระกูลบ้านถือ

ในเมื่อเรื่องกลายเป็นแบบนี้ตวนเจ๋อที่อยู่ตรงหน้านั้นจะไม่รู้

ได้อย่างไร? ช่างเถอะ ไม่ต้องสนใจหรอกว่าเขาจะรู้หรือไม่รู้ รู้แล้วยังไง

ไม่รู้แล้วจะยังไง?

อย่างไรก็ตามมันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ ตราบใดที่เธอรู้ดี ว่าเธอทําเพื่อเย่ไม่เป็นก็เพียงพอแล้ว

เมื่อคิดได้เช่นนี้ หานมอก็ไม่ได้โกรธอีกต่อไปและอารมณ์ใน ดวงตาของเธอก็จางหายไป มีการร่วมมือกันไหมฉันไม่รู้ ฉันมี ธุระ ต้องขอตัวก่อน

พูดจบ เธอก็ไม่สนใจปฏิกิริยาของอีกฝ่ายหันกลับมาและจาก ไป

สวนเจ๋อมองไปยังแผ่นหลังที่เด็ดเดี่ยวของเธอ เขาใช้มือลูบ คางและหรี่สายตามอง
จากการพบกันครั้งล่าสุด เยโม่เซ็นดูจะรักหญิงสาวคนนี้มาก ทำไมวันนี้เธออ้วกอยู่ที่นี่แทบจะตาย เขากลับไม่โผล่ตามมาดูแล เธอเลยว

ฮู้ หรือว่าผู้ชายเปลี่ยนใจง่ายจริงหรือ?

เมื่อคิดถึงประโยคนี้ ความเจ๋อก็ลืมไปเสียสนิทว่าเขาเป็น

ผู้ชาย

เขาส่ายหน้าและละทิ้งความคิดความสนุกสนานทั้งหมดจาก นั้นจึงเดินกลับห้องวีไอพีอย่างจําใจ

ภายในห้องวีไอพี กลุ่มเพื่อนในทางธุรกิจกำลังดื่มกันอย่าง สนุกสนาน เมื่อเห็นเขาเข้ามาพวกเขาก็โบกมือให้ “คุณชายเจ๋อ มามามา มาคมสองแก้ว”

ตวนเจ๋อนั่งลงและรับแก้วมาดื่มด้วยรอยยิ้ม

“คุณชายเจ๋อของเราคอแข็งไม่เบา ดีขึ้นเรื่อยๆ จริงๆ ดื่มไป มากมายแต่สีหน้าไม่เปลี่ยนไปเลย

“ใช่แล้วใช่แล้ว คุณชายเจ๋อของเราช่างน่านับถือ

“เชิญ”

ก่อนที่หาน จื่อจะกลับไปที่ห้องวีไอพี เธอก็ยังไม่กล้าเข้าไป ข้างในเพราะกลัวว่าท้องของเธออาจจะปั่นป่วนอีกครั้งเมื่อได้ กลิ่นที่น่ากลัวนั่น
เหมือนกับว่าได้ยินเสียงเท้าของเธอ เฉียวจื้อรีบเปิดประตูออก มาด้วยความเร็ว “พี่สะใภ้คุณกลับมาแล้ว อาหารเมื่อฉันให้ พนักงานเก็บออกไปแล้ว และเปิดหน้าต่างไล่กลิ่นแล้ว คุณโอเค ใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทาน จื่อก็ตกตะลึง เธอไม่ได้คาดหวังว่าอีก ฝ่ายจะเกรงใจและเอาใจใส่เธอขนาดนี้ เธอพยักหน้ามองอีกฝ่ายอย่างซาบซึ้ง “ขอบคุณ ฉันไม่เป็นไรแล้ว

“แต่คุณแปลกมากนะพี่สะใภ้ จานเมื่อกี้นี้ถือเป็นเมนูซิก เนเจอร์ของที่นี่และมีเพียงแค่ที่นี่เท่านั้น ทำไมถึงอาเจียนเมื่อได้ กลิ่น น?”

แน่นอนว่าหาหมู่จื่อไม่กล้าพูด นั่นเป็นเพราะเธอท้องและไม่

สามารถทนกลิ่นที่เลี่ยนหรือคาวเกินไปได้

สิ่งเล็กๆน้อยๆ ในท้องของเธอนั้นอ่อนไหวมาก ปกติเธอกินได้ โดยไม่มีปัญหา แต่เมื่อได้รับกลิ่นที่รุนแรงเกินไป ท้องของเธอก็ จะทนไม่ไหวและรู้สึกคลื่นไส้จะอาเจียน

“ขอโทษด้วย ฉันไม่ได้ตั้งใจ แต่เมื่อกี้ฉันรู้สึกไม่สบายอย่าง กะทันหัน ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นผลมาจากการดื่มน้ำผลไม้ในตอนเช้า หรือเปล่า?

เมื่อเฉียวซื้อได้ยินเช่นนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที “แล้วพี่สะใภ้จะให้ฉันพาไปโรงพยาบาลหรือเปล่า?
“ไม่ต้อง ฉันพักผ่อนเดี๋ยวก็โอเค”

เหมือนกับว่าเฉียว อคิดอะไรได้ เขาก็รีบลุกขึ้นและขอน้ำอุ่น หนึ่งแก้วจากพนักงานเสิร์ฟ หาน จื่อรู้สึกประทับใจเป็นมาก อย่างไม่คาดคิดว่าเขาจะคิดแทนในสิ่งที่เธอต้องการทุกอย่าง

“คุณช่างละเอียดรอบคอบ

เฉียวจื้อถูกเธอชมเชยเขาเอามือสัมผัสหัวและยิ้มพร้อมกับ กล่าว “ได้ไงล่ะ? พี่สะใภ้น่ะสำคัญ จะประมาทไม่ได้…

ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เขาจะบอกกับฉือเป็นว่าอย่างไร

แม้ว่าอาหารกลางวันมื้อนี้จะค่อนข้างทรมาน แต่ก็จบลงอย่าง

ราบรื่นหลังจากอำลาหาน จื่อแล้ว เฉียวซื้อก็ขับรถตรงไปยังบ้าน ถือเพื่อไปเจอเย่ไม่เซ็น

ให้ตาย ฉันส่งวีแชทหาคุณ ทําไมคุณไม่ตอบ? รู้ไหมว่าฉัน แก้ตัวโกหกไปกี่ครั้งเพื่อรั้งเธอไว้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ