เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่235 เธอกําลังสงสารหล่อน



บทที่235 เธอกําลังสงสารหล่อน
มีความมั่นใจไหม?
สังอานจับมือเธออย่างกะทันหัน: “ถ้าอยู่กับเขา อาจจะลําบากมาก เพราะปัญหานิสัยของเขา แต่ฉันเชื่อว่าเขาไม่ใช่ไม่มีความรู้สึกอะไรกับเธอ แต่ ว่าระหว่างพวกเธอต้องใช้เวลาในการปรับตัว”
“เพราะฉะนั้นน้าบอกกับเธอก่อน หวังว่าเธอจะเตรียมใจไว้” ต้องการเวลาในการปรับตัวตัว?
พอถึงเวลาเธอกับเยโม่เซินก็ต้องหย่ากัน พวกเธอยังจะมีเวลาอีกนานเท่า ไหร่ที่จะปรับตัว?
ทันใดนั้นเงินเฉียวก็นึกถึงตุ้มหูสีชมพูนั้นขึ้นมา ถ้าเขามีใจที่อยากจะให้ เธอจริงๆ
ถ้าเขามีความรู้สึกกับเธอสักนิด “โอเค คําที่น้าพูดให้เธอเธอแค่จําไว้ก็พอแล้ว ดื่มซุปเยอะๆหน่อย”
จากนั้นเสิ่นเฉียวก็ดื่มซุปอีก1ถ้วยจากการซื้อของสังอาน พอเสร็จแล้ว เธอค่อยลุกขึ้นเก็บ จากนั้นไม่กี่นาที โทรศัพท์ของสังอานก็ดังขึ้นก่อนที่จะดูว่า ใครโทรมา สังอานก็มองเสิ่นเฉียว จากนั้นก็รับสาย
“ยังรู้จักโทรหาฉันอีกหรอ? ยังจําได้หรอว่าภรรยาของนายอยู่กับฉัน? ใช่ กินแล้ว นายจะมาเมื่อไหร่? ได้งั้นเดี๋ยวนายมารับด้วยตัวเองนะ”
พูดเสร็จ สังอานก็วางสาย จากนั้นก็หันไปมองเส้นเฉียว: “ดูสิ นี่ก็ไม่ใช่ว่า เป็นห่วงเธอหรอ? เพราะฉะนั้น….ถ้าเธอชอบโม่เซิน อย่ายอมแพ้เด็ดขาด รู้ มั้ย?”
วันนี้เธอก็พูดทั้งตรงๆและอ้อมๆแล้ว เสิ่นเฉียวไม่มีทางไม่เข้าใจแน่นอน เธอพยักหน้า
“ฉันรู้แล้วค่ะน้า วางใจเถอะ ถ้าเป็นไปได้ ฉันจะพยายามแน่นอน”
“แบบนี้ก็ดีแล้ว” สังอานก็หายห่วงสักที จากนั้นก็ยิ้มให้เส้นเฉียว ทั้ง2ก็รอ ไปสักพัก ทันใดนั้นเสียงกริ่งด้านนอกก็ดังขึ้นมา สังอานชี้ทางประตู: “เธอไป เปิดประตูเถอะ เขามารับเธอแล้ว”
ทันใดนั้น, เส้นเฉียวก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เพราะนึกถึงตุ้มหูคู่นั้นที่เขาซื้อ ให้เธอ หรือว่าหลังจากที่เขาแอบเก็บความรู้สึกกับเธอ เสิ่นเฉียวคิดว่าจะได้กับ เขา ในใจก็เต้นแรงขึ้นมา
“ไปเถอะ เอาสูทไปด้วย เรื่องวันนี้ เธอก็ทําว่ายังไม่รู้ รอให้เขาเอามันให้ กับเธอเอง เข้าใจไหม?” สังอานเห็นเธอนั่งไว้ด้วยท่าทีที่ตื่นเต้น ก็บอกกับเธอ
เส้นเฉียวรู้สึกว่าสังอานเป็นผู้ใหญ่ที่ดีมาก ตอนลุกขึ้นก็พูดขอบคุณเธอ แล้วก็เอาสูทเดินไปเปิดประตู
สูดหายใจเข้าลึกๆ หลังจากที่เส้นเฉียวเปิดประตู ก็เห็นว่าเป็นเยโม่เซิน เซียวซู่อยู่ด้านหลังของเขา มองเธอด้วยสายตาที่เป็นมิตร
เสิ่นเฉียวสบตากับเยโม่เซิน ทันใดนั้นถึงรู้สึกว่าสายตาของเขามองอยู่ บนตัวเธอ ก้มหัวลงดูถึงเห็นว่าบนตัวเธอกอดของสูทของเขาไว้ เธอนึกอะไรได้ รีบคืนสูทให้เขา: “ของนาย”
เยโม่เซินเม้มปาก สายตาของเขามองที่หน้าของเธออีกครั้ง เสียงนิ่ง: “คลุมไว้เถอะ กลางคืนหนาว”
“…” เส้นเฉียวหยุดคิดไปสักพัก สุดท้ายก็เอาสูทคืนให้เยโม่เซิน แล้วก็ พูดว่า: “พวกเรากลับกับเถอะ ดึกแล้ว”
พูดจบ เธอก็เดินไปก่อน แต่ว่าเดินได้ไม่ถึง2ก้าว แขนของเธอก็ถูกเยโม่ เซ็นจับไว้ แล้วก็ดึงเธอกลับมา
“วิ่งอะไร? ก็บอกให้ใส่ไว้ไง?” เขาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ ยกดึงเธอเข้า มาในอ้อมกอด เอาสูทคลุมไหล่ของเธอไว้ อยู่ใกล้แล้ว จะได้ดูแผลตรงคอของ เธอด้วยสายตาของเขาดูนิ่งไปอีก เขาดึงสูทบนตัวเธอให้มิดชิด นิ้วสัมผัสกับ ผิวของเธออย่างไม่ได้ตั้งใจ แล้วก็ถามว่า: “ยังเจ็บไหม?”
นิ้วของเขาเบามาก เหมือนกับขนที่กรีดผ่าน ทําให้เส้นเฉียวถึงกับสั่น แล้วก็บอกเขา: “ดี ดีขึ้นเยอะแล้ว”
เสียงของเธอดูสั่นๆ เยโม่เซินที่ฟังอยู่ถึงกับขมวดคิ้ว: “ทําไมเสียงสั่นๆ?”
เสิ่นเฉียวหลบสายตาของเขา พูดเสียงเบา: “อาจจะเป็นเพราะ…หนาว มั้ง เรารีบกลับกันเถอะ”
เยโม่เซินเห็นเธอหลบสายตา แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทําได้แค่ตอบ: “อืม”
จากนั้นเสิ่นเฉียวก็ลุกขึ้น ดันเขาไปที่ลิฟต์ เซียวซูที่อยู่ข้างๆช่วยสังอาน ปิดประตูบ้าน ทุกคนก็ออกจากชุมชนที่อยู่ของสังอาน
หลังจากที่ขึ้นรถแล้ว เสิ่นเฉียวก็หาที่นั่งนั่งเอง พอดีกับตรงมุม เป็นมุมที่ เยโม่เซินมองไม่เห็นพอดี
รถเคลื่อนไปยังถนน ประมาณ10นาที เสิ่นเฉียวก็ได้ยินเปโม่เซินถามเธอ
“ทําไมไม่ถามผมว่าจะไปไหน?”
พอได้ฟัง เสิ่นเฉียวก็เพิ่งรู้สึก ว่าบนรถเงียบมาก นึกถึงคําถามที่เยโม่เซิน ถามเธอ: “นายจะไปจัดการเรื่องของซื้อจีนเป่าไม่ใช่หรอ?” เยโม่เซินนิ่งไป จ้องเธอไว้: “เธอ… ” “หรือว่านายไม่ไป?” เสิ่นเฉียวมองไปทางเยโม่เซิน ด้วยสายตาที่งุนงง
สายตาของเขาที่นิ่งอยู่แล้ว ตอนนี้จ้องตาเธอไว้อีก เยโม่เซินนึกถึงคน เมื่อสักครู่ที่เขาไปเจอมา ในใจก็สับสน “ถ้าผมบอกว่าผมไม่ได้ไปล่ะ?” เส้นเฉียว: “งั้นนายไปทําอะไรมาล่ะ?” ช่างเถอะ! เยโม่เซินรู้สึกว่า ก่อนที่ยังสืบเรื่องได้ไม่หมด ก็ยังไม่บอกเธอดีกว่า อยู่ดีๆก็ไม่พูด เสิ่นเฉียวก็ทําอะไรไม่ได้ แต่ว่าเธอไม่เข้าใจ นอกจากเรื่องนี้แล้วเยโม่เซินจะไปทําอะไรอีก? “ผมก็ยุ่งมาก ไม่ใช่แค่จัดการแค่เรื่องของเธอ” เส้นเฉียว: “รู้แล้ว”
เธอก้มหน้าลง ดูเหมือนจะเศร้า เพราะว่าเห็นตุ้มหูคู่นั้น และคําที่สูงอา นพูด ก็ทําให้เธอชะล่าใจขึ้นมา แต่ว่า…ต้องพูดว่าดีใจถึงจะถูก
เพราะฉะนั้นคําที่เยโม่เซินพูด เธอก็ทําเป็นว่าไม่ได้ยิน ไอ้คนปากร้าย หึ มีปัญญาก็อย่าซื้อตุ้มหูให้เธอสิ! พอนึกถึงตรงนี้ ตรงมุมปากของเส้นเฉียวก็ยกขึ้น สายตาก็ดูเหมือนยิ้ม
เยโม่เซ็นเห็นหัวของเธอทิ้งไว้ แต่ว่าถูกบังไว้ ทําให้ไม่เห็นสีหน้าของเธอ อย่างชัดเจน
ไม่รู้ทําไม เยโม่เซินก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา ทันใดนั้น เส้นเฉียวก็เงยหน้าขึ้น
“ใช่สิ ฉันลืมถามไปเลย ซื่อฉันเป่าเป็นยังไงบ้าง? เธอกับลูกของเธอ ปลอดภัยไหม?”
เซียวซู่ที่อยู่ด้านหน้าได้ยิน ก็รีบตอบ: “คุณนายน้อยสองวางใจเถอะ ทั้ง สองปลอดภัยดี ไม่เป็นอะไร ก็แค่ร่างกายอ่อนแอต้องนอนที่โรงพยาบาล”
ได้ยินว่าทั้งสองไม่เป็นอะไร เส้นเฉียวก็โล่งอก ไม่ใช่แค่ว่าเธอกลัวว่าจะทําให้คนอื่นเดือดร้อนด้วย ในเวลาเดียวกันเธอ
เองก็รู้สึกว่าชื่อฉันเป่าก็เป็นผู้หญิงที่น่าสงสารคนหนึ่ง เธอเองก็ไม่อยากให้ ซื้อจีนเป่ากับลูกเป็นอะไร ถ้าเป็นแบบนี้ก็น่าสงสารมาก
“คุณนายน้อยสอง จริงๆแล้วคนแบบนี้เป็นอะไรไปก็สมควรแล้ว วิดีโอ ทางบริษัทเราเจอแล้ว เป็นเธอที่ตั้งใจมาหาเรื่อง ถึงแม้ถ้าจะเกิดอะไรขึ้นจริงๆ ก็ไม่เดือดร้อนถึงคุณนายน้อยสองแน่นอน เพราะฉะนั้นคุณนายน้อยสองไม่ ต้องเป็นห่วง”
พูดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็ไม่ได้ตอบอะไร เปโม่เซ็นมองไปหาเธอ: เธอ กําลังเป็นห่วงหล่อน? หรือว่าสงสารหล่อน?”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ