บทที่ 748 ฉันคิดวิธีออกแล้ว

หลังจากที่หานมู่จื่อฟื้นขึ้นมาแล้ว ก็นั่งอยู่ข้างเตียง ด้านหลังมี หมอนสองใบหนุนอยู่ แววตาเลื่อนลอย ไม่รู้ว่ามองไปทางไหน

ซูจิ๋วรินน้ำอุ่นแก้วหนึ่งส่งให้เธอ หาน จื่อไม่รับ ซูจิ๋วได้แต่ถอน หายใจ วางแก้วน้ำในมือลง แล้วพูดว่า “ความจริงคุณชายเยตอน ……ไม่ใช่คุณชายเย่นก่อนอีกแล้ว จะพูดให้ถูกก็คือ ตอนนี้เขา ไม่ได้ชื่อว่าเยโม่เห็นแล้ว ชื่อแซ่ของเขาถูกตระกูลยคือเปลี่ยนไป แล้ว ตอนนี้เขาชื่อว่าถือเป็น

“ยู่อเซิน……

หาน จื่อพิมพ์ชื่อนี้ สัมผัสได้ถึงความขมขื่นในปาก

“ดังนั้น คุณจะบอกฉันว่า ตอนนี้เขาไม่รู้จักฉันแล้ว ไม่ใช่แค่ ไม่รู้จัก แต่ไม่ได้ชื่อว่าเยโม่เห็นแล้ว…..แต่เปลี่ยนชื่อเป็นถือเป็ นอย่างนั้นเหรอ ฉันรับไม่ได้ และก็ไม่อยากจะเชื่อ พวกคุณ ต้องตามหาผิดคนแล้ว แต่ไม่เป็นของฉัน จะไม่รู้จักฉันได้ยังไง”

ซูจิ๋ว”คุณหนูมู่จื่อ แต่ความจริงมันก็คือแบบนี้นะคะ คุณชายเย เองก็คงจะไม่ได้เป็นคนเปลี่ยนชื่อเอง เขาคงจะไม่ได้รู้เรื่องอะไร

“ไม่รู้….……หานคู่จื่อหลับตาลง “พวกคุณต้องหามาผิดคนแน่”

ซูจิ๋วถอนหายใจอีกครั้ง “คุณหนู อคิดอะไรอยู่คะ คุณคิดว่า เรื่องนี้มันน่าเหลือเชื่อ คุณจะฟังที่ฉันวิเคราะห์สักหน่อยได้มั้ยคะ”
เธอไม่ได้ตอบรับ แต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ ซูจิ๋วจึงอธิบายว่า “ไม่ทราบว่าคุณหนูจอเคยได้ยินอาการสูญ เสียความทรงจําหรือไม่

ปลายนิ้วหาน จื่อสั่นระริก หันหน้ามาหาจิ๋ว

“คุณจะบอกว่า…….

ซูจิ่วพยักหน้า

“ถูกต้องค่ะ อาการของคุณชายเย่ตอนนี้ก็คือความจำเสื่อม มี เช่นนั้นด้วยความรู้สึกที่เขามีแต่คุณหนูมู่จื่อ จะอย่างไรเสียก็ไม่มี ทางลืมได้ ครั้งแรกที่เราพบเขา เขาก็จำพวกเราไม่ได้เหมือนกัน พวกเราเองก็ไม่รู้ว่าตอนที่เครื่องบินเกิดอุบัติเหตุนั้นเกิดเรื่อง อะไรขึ้นบ้าง แต่คุณชายเย่ต้องเกิดการกระทบกระเทือนทาง สมองแน่นอน จึงทำให้ลืมเหตุการณ์ในอดีต

“ได้รับการกระทบกระเทือนทางสมองเหรอ”ริมฝีปากสีชมพู ของหาน จื่อสั่นเล็กน้อย รู้สึกยากที่จะเชื่อ

“อาการแบบนี้พวกเราได้สอบถามไปทางแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ แล้ว สมองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง มีโอกาสเกิด อาการได้หลายอย่าง การสูญเสียความทรงจำก็เป็นหนึ่งในนั้น จากท่าทีที่คุณชายเย่แสดงออกต่อคุณหนูมู่จื่อ พวกเราจึงคาดว่า คุณชายเย่น่าจะความจำเสื่อม แต่ว่า….ไม่ใช่ว่าจะรักษาให้หาย เป็นปกติไม่ได้ แต่ในทางการแพทย์ไม่ได้มีวิธีรักษาที่ระบุไว้ ชัดเจน คนที่สูญเสียความทรงจำต้องหมั่นพูดคุยอยู่กับคนรู้จัก ไปในสถานที่คุ้นเคย ใช้วิธีนี้มากระตุ้นความทรงจำของเขา ให้ความทรงจําของเขาค่อยๆฟื้นคืนเรื่องในอดีต แต่ว่า……ถ้าหากผู้ ป่วยรับไม่ไหว ก็ไม่อาจฝืนทําหลายครั้ง

“ความหมายคุณก็คือ….ถ้าฉันพาเขากลับบ้าน หรือให้ฉัน คอยอยู่ตรงหน้าเขา อาจจะกระตุ้นความทรงจำในอดีตทั้งหมด ของเขาให้ฟื้นคืนกลับมาได้

คำพูดของซูจิ๋ว ทำให้หานคู่จื่อมีความหวังขึ้นมาบ้าง จาก เดิมที่มืดมิดตอนนี้ก็พอจะเห็นแสงสว่างรำไร

มีความหวัง อเป็นเรื่องดี

คนเรา มักจะต้องมีความคาดหวัง จึงจะทำให้ทุกวันยิ่งมีความ หมาย

ซูจิ๋วพยักหน้า”อาจจะเป็นเช่นนั้น แต่เรื่องนี้ยังไม่แน่นอน คุณ หนูมู่จื่อ มีเรื่องมากมายที่เราต้องใช้ความพยายามจึงจะเห็นผล เหมือนเมื่อก่อน ครอบครัวของผู้สูญหายบางคนถอดใจที่จะ ค้นหา อย่างนั้น ไม่ว่าผู้สูญหายจะยังมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ หรือ ไม่มีชีวิตอยู่แล้วก็ตาม ในเมื่อครอบครัวเขาทอดทิ้งแล้ว เช่นนั้น เท่ากับว่าจะไม่มีโอกาสได้พบกับคนๆนี้อีก แต่พวกเรายังไม่ถอด ใจ สุดท้ายพวกเราก็ตามหาคุณชายเย่จนพบ ดังนั้น…ขอแค่คุณ หนูจื่อพยายาม ฉันเชื่อว่าไม่นานคุณชายเยจะต้องจำเรื่องใน อดีตได้แน่ค่ะ”

คำพูดเหล่านี้พูดได้ดีมาก โดยเฉพาะเมื่อพูดกับหาน จื่อที่ตก อยู่ในพื้นสีเทาหม่นหมอง สิ่งเหล่านี้เข้ามาเติมสีสันให้กับโลก ของเธออย่างมาก
หานมู่จื่อนั่งตัวตรง แต่ตอนนี้ฉันมีปัญหาอย่างหนึ่ง ในเมื่อเขา ไม่รู้จักฉัน แล้วฉันจะไปปรากฏตัวต่อหน้าเขาบ่อยๆได้อย่างไร

“นี่ก็คือปัญหาอย่างหนึ่ง” ซูจิ๋วคิดใตร่ตรองอย่างจริงจัง มอง หาหมู่จื่อยังขมวดคิ้ว จึงยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ไม่ได้กินอะไรมา ทั้งวันแล้วเอาอย่างนี้มั้ยคะคุณหนูม อลงไปทานอาหารที่ห้อง อาหารชั้นล่างเสียหน่อย นอนพัก ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้อาจจะคิดหาวิธี ได้”

นอนสักตื่นแล้วจะคิดหาวิธีได้จริงเหรอ

แม้ว่าหาน จื่อจะไม่ค่อยอยากจะเชื่อเท่าใดนัก แต่เธอก็ไม่ อยากให้ลูกในท้องหิว จึงได้แต่พยักหน้า

ได้ งั้นลงไปกินข้าวกันเถอะ”

ความจริงแล้ว ตอนนี้เธอไม่ได้ร้อนใจเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว เพราะว่า เธอหาตัวเย่ ไม่เชินพบแล้ว

แม้ว่าตอนนี้เขาจะจำตัวเองไม่ได้ แต่……ขอแค่เขายืนอยู่ตรง หน้าอย่างปลอดภัยดี ตอนนี้เธอมั่นใจแล้วว่าเขายังมีชีวิตอยู่

นี่คือสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่สวรรค์ประทานให้

สำหรับเรื่องอื่นๆ เธอจะค่อยๆคิดหาวิธีแก้ไขเอา

ไม่ใช่ความจําเสื่อมเหรอ เธอจะต้องหาวิธีทำให้เยโม่เป็นจำ ตัวเองได้ให้ได้
เช้าวันต่อมา พวกท่านจ๋อก็ไปที่ด้านหน้าอาคารบริษัทตระกูล ออีก ครั้งนี้ทานจื่อไม่ได้ลงจากรถ เธอนั่งมองอาคารใหญ่โต ผ่านกระจกในรถ

ตอนนี้เย่ไม่เซ็นชื่อว่าถือเป็น เขาจะปรากฏตัวขึ้นที่นี่ น่าจะ เป็นคนของตระกูลยถือที่ช่วยเขาไว้ จากนั้นก็เปลี่ยนชื่อให้เขา

แต่ว่า….ในเมื่อเปลี่ยนชื่อให้เขาแล้ว ก็เหลือเพียงคำว่าเป็น

ตัวเดียว อย่างนั้นก็ควรจะรู้ชื่อเดิมของเขาถึงจะถูก ในเมื่อรู้ชื่อเดิมของเขา ก็ต้องรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเขา ทั้งหมดแน่นอน

แล้วทำไม คนของตระกูลฉือยังเลือกที่จะให้เขาใช้คือนำ หน้าชื่อเขาอีก เพื่อให้เขาอยู่ที่นี่หรือ

หรือว่า เพราะตระกูลยคือไม่มีทายาทสืบต่อ

หาหมู่จื่อเม้มปาก คิ้วขมวดเข้าหากันแน่น

หานชิงเหลือบมองมาดูเธอคิดออกหรือยังว่าจะทำอย่างไร ถ้าครั้งนี้เธอยังฝืนเข้าไปหาเขาอีก เขาก็จำเธอไม่ได้อยู่ดี เรื่อง เมื่อวานนั้นอาจจะเกิดขึ้นในวันนี้อีก

เมื่อวานเขายืนอยู่ข้างๆ อย่างเพิกเฉยเย็นชา ปล่อยให้สองคน นั้นมาจับตัวเธอไว้ไม่ว่าตนเองจะร้องไห้ออกมาอย่างไร ก็เหมือน ว่าเขาไม่ได้ยินแล้วก็เดินจากไปเลย

ภาพเหตุการณ์เช่นนี้ หากเกิดขึ้นอีกครั้ง หานมอไม่แน่ใจว่า เธอจะทนรับมันอีกได้หรือไม่
เธอส่ายหน้า เอ่ยเบาๆว่า “พี่ ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฉันไม่รู้ว่าม แบบเมื่อวานแล้ว”

ในเมื่อเย่ไม่เป็นได้รับความกระทบกระเทือนทางสมองจึง ทำให้ลืมเธอ นี่ก็นับว่า….ไม่ใช่ความผิดเขา เขารอดชีวิตมาได้ ถือว่าโชคดีที่สุดแล้ว

หานอยิ้มอ่อนๆ พูดเสริมคำพูดตัวเองขึ้นมาว่า “ฉันคิดหาวิธี ได้แล้ว”

หานชิงและซูจิ๋ว”? ? ? ”

“แต่ว่า…….วิธีที่ฉันจะใช้นี้ต้องใช้เวลานาน และทำให้ฉันกลับ ประเทศไม่ได้ชั่วคราวค่ะ”

พูดจบ หาน จื่อมองไปยังทานซึ่ง กัดริมฝีปากล่าง สีหน้า

ท่าทางสับสน

แต่ว่าหานซึ่งไม่มีท่าทีตกใจเลยสักนิด ราวกับว่ารู้อยู่แล้วว่า เธอจะใช้วิธีไหน เอ่ยเรียบๆว่า “ในเมื่อคนก็หาเจอแล้วต่อไปจะ ทําอะไร ขอแค่ไม่ทําร้ายตัวเอง พี่ก็ย่อมสนับสนุนน้องอย่างไร เงื่อนไข สําหรับเรื่องที่จะกลับหรือไม่กลับนั้น หากว่าเธอไม่ สามารถกลับไปได้อย่างนั้นงานทางโน้นพี่ก็จะช่วยจัดการให้

เดิมหานคู่จื่อคิดว่าเขาจะต้องแย้งความคิดของตน หรือไม่ก็ ต้องซักถามอะไรวุ่นวาย แต่คิดไม่ถึงว่าแค่ตนเอ่ยปาก เขากลับ เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด

เธอดวงตาแดงก่า”พี่คะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ