บทที่1074 หวานชื่นและทั้งขมขื่น

เสี่ยวเหยียนรีบวิ่งลงไปข้างล่างอีกครั้ง ลมหายใจไม่ค่อยมั่นคง นัก ดังนั้นแล้วในตอนก่อนที่จะเข้าใกล้ร่างหานซิงนั้นเอง เสี่ยวเห ยียนก็ได้หาที่สงบลมหายใจของตัวเอง

หลังจากที่ผ่านไปหลายวิ เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าลมหายใจของตัว เองค่อนข้างจะมั่นคงขึ้นแล้ว

เธอซอยเท้าก้าวเข้าไปข้างหน้า

รถของหานซึ่งจอดอยู่ชั้นล่าง เพราะผ่านไปนาน ก็ได้รับเครื่อง รถไปก่อนแล้ว เขายังคงนั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับ ลดหน้าต่างรถลง ไปครึ่งนึง ไฟถนนสะท้อนเงารถออกมา ใบหน้าหล่อปิดซ่อนอยู่ ในความมืด

ไกลออกไป เสี่ยวเหยียนก็ได้เห็นภาพนั้น

ออร่าจากร่างของเขาประดับไปด้วยความสงบนิ่งไม่แสดง ความรู้สึก ทำให้คนที่เห็นรู้สึกสบายใจ เมื่อก่อนเสี่ยวเหยียนคิด อย่างนี้ ตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้าคงไม่มีหัวใจ

ไม่ เขามี แต่มีให้แค่น้องสาวของเขาคนเดียว

คนอื่นคิดอยากจะได้รับเศษเสี้ยวนั้นจากเขา เป็นไปไม่ได้โดย เด็ดขาด

เสี่ยวเหยียนเดินเข้าไปหาเขาอย่างยากลำบาก
รับรู้ได้ถึงเสียงที่ดังเข้ามา สายตานิ่งเย็นของหานชิงหลุบมอง

ไปยังร่างของเธอทันที สบตากับเขา ภายในใจของเสี่ยวเหยียนก็เกิดกลัวขึ้นมา แต่ก็

ต้องเดินเข้าไปอยู่ดี

“ท่าน…ท่านประธานหาน….

หานชิงขมวดคิ้ว เผยรังสีของความไม่สบอารมณ์ออกมา

เสี่ยวเหยียนหดคอลงไปทันที เธอคิดว่าเพราะเสี่ยวหมี่โต้วไม่ ได้ตามเธอลงมาด้วยเขาเลยไม่พอใจ เธอก็อยากพาเสี่ยวหมี่โต้ว ลงมาด้วย เพราะถึงยังไงเขาก็จะได้ออกมาพูดให้ชัดเจน

ถ้าเธอไม่พาเสี่ยวหมี่โต้วลงมา ก็จะเหมือนกับว่าจะกลายไป เป็นคนหน้าด้านสุดๆไปเลย

“เอ่อเสี่ยวหมี่โต้ว…ฉันกล่อมเขายังไง เขาก็ไม่ยอมลงมาเลย ค่ะ” มุมปากของเสี่ยวเหยียนแสยะยิ้มแหยออกมาเล็กน้อย สุดท้ายก็ยังคงต้องฝืนพูดออกไป “ไม่งั้นแล้ว พรุ่งนี้พวกเราค่อย มาคุยกับเขาดีๆ กล่อมให้เขากลับไป?”

หานซึ่งไม่ได้พูดตอบออกมา มองเธอไปเงียบๆ สายตาล้ำลึก เสียจนทําเอาคนอื่นมองไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ผ่านไปได้สักพัก หานซึ่งก็ได้เม้มริมฝีปากออกมา “ตอนกลาง วัน เขาอยู่ที่ร้านเธอ?”

เสี่ยวเหยียนพยักหน้าออกไปอย่างมึนงง
“รู้แล้ว”

จากนั้นหานซึ่งก็ได้เตรียมที่จะจากไป ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ ของเสี่ยวเหยียนก็ได้ดังขึ้นมา เธอหยิบขึ้นมาดู ในตอนที่พบว่า เป็นเซียวซูที่โทรมาหาเธอก็รู้สึกแปลกใจขึ้นมาเล็กน้อย

เธออยากจะรับ แต่หานซึ่งอยู่ที่นี่ เสี่ยวเหยียนมองท่าทางเขา ออกไปเล็กน้อย เขากลับมีท่าทางเหมือนกับไม่ได้กำลังจะออกไป เลยสักนิด

แต่เซียวซูอยู่ที่โรงพยาบาล โทรมาหาเธอในเวลานี้ ก็คงจะมี เรื่องด่วนอะไรล่ะมั้ง?

จากนั้นเสี่ยวเหยียนก็รับสาย

“ฮัลโหล?”

น้ำเสียงของเธอดูระมัดระวัง คงเป็นเพราะหานซึ่งอยู่ตรงด้าน หน้าด้วย

“ถึงบ้านแล้ว?” เสียงเซียวซูดังออกมาจากโทรศัพท์ เสี่ยวเหยียนพยักหน้าตอบออกไปทันที “อืม ถึงแล้ว”

“อีกเดี๋ยวเธอจะกลับมาโรงพยาบาลยังไง?” เซียวซูเอ่ยถาม ออกมาตรงๆ

เสี่ยวเหยียนนิ่งงัน จากนั้นก็เอ่ยพูดออกไปว่า “คงเรียกรถสัก คัน?”

ถึงยังไงเธอในตอนนี้ยังไม่ได้ซื้อเครื่องมือในการเดินทางเลยโรงพยาบาลอย่างสมัยการเรียกรถสะดวกเป็นอย่างมาก

“เธอผู้หญิง เรียกรถตอนกลางคืนมันไม่สะดวก ส่งที่อยู่ให้ผมไปรับเธอเอง”

เพราะตอนเป็นช่วงเวลากลางคืน บริเวณรอบๆเงียบสงัด แม้ว่าเสี่ยวเข้าไปหูของหานอย่างชัดเจน

สายของท่านซึ่ง

ริมฝีปากของเสี่ยวเหยียนแสยะต้องหรอก…เรียกไปเองได้”

“แค่

หลังจากที่วางสายไป เสี่ยวเหยียนเห็นหานอยู่ไปไหน ว่ารั้งอยู่เพราะเรื่องเสี่ยวหมี่บอกแล้ว

เสี่ยวเหยียนคิดว่าที่เขาอยากไปนั้นคงจะเป็นการ

ขับรถออกไป

นึกถึงจะอยู่ที่อีก

เธอไม่ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่แต่ไม่อยากต่อปากต่อค่ากับเขาเลยร่าง เตรียมจะเดินออกไป แต่ใครจะว่าหานซึ่งจะเอ่ยมาในเวลา“เธอจะกลับโรงพยาบาลไปเป็นเพื่อนคู่?

ขึ้นรถ” หานซิงเอ่ยออกมา

เสี่ยวเหยียนนิ่งอึ้งไป ว่าตัวเอง

ท่านประธานหาน?เสี่ยวเหยียนเอ่ยถามไปเรื่องราว

หานชิงเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ไม่ใช่อยากจะไป

โรงพยาบาล? ฉันก็

เหมือนทางผ่าน

โอเค ที่แท้ก็เป็นทางผ่านเอง

มิน่าไม่อย่างนั้นแล้วจะเป็นไปได้ยังไงหานชิงไปส่งเธอ ที่โรงพยาบาล โดยเฉพาะกัน? เขาอยากถูก

สุดท้ายเสี่ยวเสี่ยวในวันพรุ่งหลัวหุ้ยเหม่ยก็ได้ก่อนจะวางสายไปได้ถามออกมา
“ตอนนี้แกอยู่บนรถคุณลุงเสี่ยวหมี่โต้ว?”

เสี่ยวเหยียนลอบมองหานซึ่งที่กำลังขับรถอยู่ข้างหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็ส่งเสียงอึมออกไปเบาๆ ใช้อีกมือนึงมากันโทรศัพท์เอา ไว้เพื่อไม่ให้มีเสียงหลุดออกไป

แต่เพียงไม่นานเสี่ยวเหยียนก็ได้พบว่าอย่างนั้นมันไม่มี ประโยชน์อะไรเลย เพราะในรถเงียบสงบมากจริงๆ เสียงของ หลัวหุยเหม่ยจึงดังออกมาจากโทรศัพท์

จากนั้นเสี่ยวเหยียนก็คิดไปคิดมา ทำได้เพียงรีบลดหน้าต่าง รถลง

ลมหนาวพัดผ่านเข้ามาในรถ เสี่ยวเหยียนขาดการระวังไปชั่ว ขณะ ผมถูกลมพัดจนยุ่งไปหมด เพราะหนาว ลมที่พัดเข้ามาบน ใบหน้าที่เหมือนกับมืดไม่มีผิด

“นี่เหยียนเหยียน แกกำลังทำอะไรอยู่หา? เสียงลมทำไมถึงได้ ดังขนาดนั้นกัน?”

เสี่ยวเหยียนจึงพูดตามน้ำออกไป “แม่ ตอนนี้ฉันไม่สะดวกคุย

โทรศัพท์ พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน แค่นี้ก่อนนะคะ”

พูดจบเธอก็วางสายไป จากนั้นก็เก็บโทรศัพท์กลับไปใน กระเป๋า

เพราะว่าเพิ่งจะเปิดหน้าต่าง เสี่ยวเหยียนก็ไม่กล้าปิดกลับไป ในทันที ดังนั้นแล้วลมก็เลยพัดเข้ามาเรื่อยๆ

หานชิงขมวดคิ้ว “ไม่หนาว
เสี่ยวเหยียนสะดุ้งเล็กน้อย จะไม่หนาวได้ยังไง? เธอหนาวจะ ตายอยู่แล้ว แต่ก็ยังส่ายหน้าออกไปอย่างอวดดี

“ฉันร้อนนิดหน่อยนะ

หานซึ่งมองหญิงสาวผ่านกระจกมองหลัง

จู่ๆก็นึกถึงวันนั้นตอนที่อยู่เมืองนอกขึ้นมา ทั้งๆที่หนาวเสีย ขนาดนั้น แต่เธอก็ยังสวมเสื้อผ้าน้อยเอามากๆ แล้วออกไปกับ เขา จนเกือบโดนแช่แข็งจนกลายเป็นไอติมแท่ง

ต่อมาก็ไข้ขึ้น

เดิมทีเธอก็อยากปากแข็ง หานซิงเองก็ไม่อยากเปิดโปงเธอ แต่พอคิดว่าหญิงสาวอาจจะป่วยขึ้นมาได้ แล้วป่วยก็ยังน่าสงสาร มากอีก เขาเคยเห็นมาแล้ว

เมื่อคิดมาจนถึงตรงนี้แล้ว หานซึ่งก็ได้ปิดหน้าต่างรถ เดิมทีเสี่ยวเหยียนก็ได้ทำใจเอาไว้แล้ว ท่าทางที่ไม่ยี่หระต่อ

ความตายใดๆทั้งสิ้น เตรียมอดทนไปอีกสามนาที จากนั้นก็ค่อย ปิดหน้าต่าง ถึงตอนนั้นแล้วค่อยพูดหน้าตายออกไปว่าเย็นสบาย พอแล้วก็OK

แต่ใครจะรู้ว่าจู่ๆหานชิงจะปิดหน้าต่างไป

เสี่ยวเหยียนนั้นเพื่อรักษาหน้าตาของตัวเองแล้ว ก็ทำเพียง ถามออกไป ปิดหน้าต่างทำไม? ฉันยังตากลมไม่พอเลย
หานชิง “…”

ถึงตายก็จะรักษาหน้าไว้ให้ได้ แม้ว่ามีชีวิตอยู่เพื่อรับกรรม ก็ตามแต่

โชคดีที่ข้างหน้าเป็นไฟแดง หานซึ่งก็ได้หยุดรถ หันกลับไป

มองเธอ

“ฉันหนาว”

เอาเถอะ เหตุผลนี้ได้เอาชนะเธอได้สำเร็จ

ไม่อย่างนั้นแล้วเสี่ยวเหยียนก็ยังคิดอยู่เลยว่าเธอจะเปิด หน้าต่างต่อหรือเปล่า ในเมื่อเขาพูดออกมาอย่างนี้แล้ว เสี่ยวเหยี ยนก็ต้องปล่อยให้เป็นไปตามความต้องการของเขาไป

“ขอโทษนะคะ ไม่ได้คำนึงถึงคุณ งั้นฉันไม่เปิดหน้าต่างแล้ว

“อืม”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเซ้นส์ที่ผิดไปหรือเปล่า เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่า ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนดูผ่อนคลายขึ้นกว่าเมื่อก่อนไม่น้อย เธอหลับตาลง ภายในใจทั้งรู้สึกหวานชื่นและทั้งรู้สึกขมขื่นขึ้น

มา

หานซึ่งในตอนนี้เหมือนกับว่าไม่ได้ตั้งกำแพงกับเธอเหมือน เมื่อก่อนแล้ว เป็นเพราะเธอยอมปล่อยไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับเขาได้สักที นหรอ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ