บทที่104 อย่ามาแตะต้องฉัน

เสิ่นเฉียวยืนอยู่หน้ากระจก ดวงตาเธอเบิกกว้าง จ้องมองตัวเองในกระจกด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่บริเวณคอขาวๆของเธอมีรอย

ม่วงชำอยู่หลายจุด รอยช้ำเช่นนี้เสิ่นเฉียวเคยเห็นมันมาก่อน

แต่ทว่า เคยเห็นเพียงแค่หนึ่งหนเท่านั้น

คือค่ำคืนที่ฝนตกหนักซึ่งเธอกับหลินเจียงได้หย่า ร้างกัน เธอโดนผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งพรากความ บริสุทธิ์ในครั้งแรกไป หลังจากที่เธอวิ่งหนีกลับมาถึง บ้าน เธอก็รีบอาบน้ำอย่างเอาเป็นเอาตาย ในตอนนั้นเธอ เห็นว่าบริเวณคอของเธอมีรอยจูบจำนวนมาก

ซึ่งมันก็เหมือนกับตอนนี้

เธอเหม่อลอยไปประมาณสิบวินาที เสิ่นเฉียวจึง ดึงสติของตัวเองกลับมา สีหน้าของเธอขาวซีด เธอรีบ ก้มหน้าลงแล้วเอามือไปเปิดเสื้อผ้าของเธอออก

เป็นไปตามที่คิด นอกจากบริเวณคอ รอยซ้ำเหล่า นี้ยังมีอยู่ทั่วร่างกายของเธอ

เสิ่นเฉียวรู้สึกช็อกจนชนเข้ากับประตูที่อยู่ด้าน

หลัง

ใช่แล้ว เธอลืมไปได้ยังไง.

ถึงแม้ว่าเมื่อคืนในห้องห้องนั้นจะจุดยาสลบแต่…ล่าสุดฉางให้เธอดื่มยาเข้าไป

เธอเอาแต่กังวลใจว่าเยโม่เซินว่าจะโดนฤทธิ์ไป ด้วยรึเปล่า หลังจากนั้นเป็นยังไง เธอกลับลืมเรื่องที่ตัว เธอเองโดนกรอกยาไปทั้งหมด ส่วนความจำต่อจากนั้น เธอนึกอะไรไม่ออกเลยสักนิด เธอนอนแน่นิ่งอยู่ตรงนี้ แต่ร่างกายของเธอกลับมีรอยซ้ำมากมาย

ไม่ต้องพูดถึงเย่โม่เซิน เขาไม่มีความสามารถใน ด้านนั้น

สิ่งนี้แสดงถึงอะไร???

แสดงถึงอะไร???

เสิ่นเฉียวไม่สามารถควบคุมร่างกายที่กำลังสั่นได้ เธอรู้สึกไร้เรี่ยวแรงแล้วทรุดตัวนั่งลงอยู่บนพื้น

สวรรค์เล่นตลกครั้งยิ่งใหญ่กับเธอจริงๆ

“คุณนายน้อยสอง เป็นอะไรไปนะ?” ป้าเฉินเห็น เธออยู่ๆนั่งลงอยู่บนพื้น ป้าเฉินตกใจจนรีบวางสิ่งของใน มือลงแล้วพุ่งเข้ามาหาเธอ จากนั้นค่อยๆพยุงตัวเธอขึ้น

มา

เสิ่นเฉียวถูกพยุงตัวกลับมาอยู่บนเตียง หลังจาก ที่เอนตัวลงนอนเธอก็มีท่าทีที่ดูมึนงง ทันใดนั้นเองเธอ นึกเรื่องสำคัญอะไรออก เธอคว้ามือของป้าเฉินออกไว้

“ป้าเฉิน ป้าเฉิน!”

“ป้าเฉินอยู่ตรงนี้ คุณนายน้อยสอง ตกลงคุณเป็น อะไรไป?”
“ช่วยฉัน ช่วยฉันเรียกหมอมาหน่อย!”

“ได้!ได้ ป้าเฉินจะไปช่วยคุณเรียกหมอมาเดี๋ยวนี้ แหละ” ป้าเฉินมองเห็นสีหน้าของเธออยู่ๆขาวซีดจนดูน่า กลัว เธอตกใจจนไม่กล้าถามอะไรไปมากกว่านี้ จากนั้น รีบออกจากห้องพักเพื่อไปเรียกหมอ

คุณหมอโดนเรียกมาอย่างกะทันหัน หลังจากเข้า มาในห้องมองเห็นว่าเสิ่นเฉียวฟื้นขึ้นมาแล้ว คุณหมอจึง เผยรอยยิ้มออกมา เสิ่นเฉียวกลับจับไปที่คอเสื้อของเขา เธอนอนอยู่ตรงนั้นแล้วลืมตาเปิดกว้าง

เธอมีอะไรอยากจะพูด

คุณหมอคนนี้คือคุณหมอที่เจอกันในครั้งก่อน คุณ

หมอสุย

คุณหมอสุยรู้เรื่องความสัมพันธ์อันซับซ้อน ระหว่างเธอกับเย่โม่เซิน เมื่อเห็นเธอจ้องมองมาที่ตัวเอง แล้วไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักที เขาจึงหันไปพูดกับป้า เฉินที่อยู่ด้านหลัง “ญาติของผู้ป่วยท่านนี้ครับ รบกวน เชิญคุณออกไปรอข้างนอกก่อนเถอะ ผมขอตรวจดู คนไข้คนนี้สักหน่อยครับ ”

“ได้ค่ะ” ป้าเฉินเดินออกไปจากห้องพัก

เสิ่นเฉียวจับไปที่ชายเสื้อของคุณหมอสุย เธอ ขยับริมฝีปากแต่เธอกลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ

คุณหมอสุยพอจะเดาออกว่าเธอจะถามว่าอะไร ดังนั้นเขาจึงถาม คุณหนูเสิ่นเรียกผมมาเพราะต้องการ จะถามเรื่องของเด็กในท้องใช่มั้ยครับ?”
เมื่อฟังจบ ดวงตาของเสิ่นเฉียวเบิกกว้าง เสียง ของเธอสั่นโดยไม่รู้ตัว “คุณหมอ คุณรู้?”

“อืม” คุณหมอสุยพยักหน้า เขารับรู้ถึงความกังวล ของผู้ที่จะเป็นแม่คน เขายิ้มอ่อนๆ “คุณวางใจได้ เด็ก สบายดี”

เมื่อได้ยินว่าเด็กปลอดภัย เสิ่นเฉียวรู้สึกโล่งใจใน ทันที มือเล็กๆที่จับชายเสื้อของเขาแน่นค่อยๆคลายแรง ออก

“ขอบคุณค่ะ”

“ยังมีอะไรอีกมั้ย? มีตรงไหนที่รู้สึกไม่สบายมั้ย?” ในเมื่อคุณหมอสุยเข้ามาในห้องนี้แล้ว เขาค่อยๆโน้มตัว ลงยื่นมือมาจับชีพจรที่ข้อมือของเธอ จากนั้นหยิบเครื่อง ฟังตรวจมาตรวจร่างกายเธอตามปกติ

“ดูแล้วจะไม่มีปัญหาอะไรแล้วล่ะ คุณหนูเสิ่นพัก ผ่อนให้ดีๆเถอะ”

ตอนที่คุณหมอสยกกำลังเตรียมที่จะออกจากห้อง พักก็ได้ยินเสียงจากนอกห้องดังแว่วเข้ามา

“คุณชายสอง คุณมาแล้ว”

เยโม่เซินมาแล้ว? เมื่อได้ยินชื่อของเขา แววตา ของเสิ่นเฉียวก็เปลี่ยนไปทันที เธอมุดเข้าไปในผ้าห่ม ทันที

“คุณหมอสุยกำลังตรวจร่างกายให้กับคุณนาย

น้อยสองค่ะ”
เมื่อพูดจบ ประตูห้องถูกเปิดออกจากข้างใน คุณ หมอสุยเดินออกมาแล้วสบตากับเย่โม่เซิน

“คุณชายเย่ ตรวจร่างกายเรียบร้อยแล้ว คุณหนู เสิ่นตื่นแล้ว ร่างกายไม่ได้บาดเจ็บอะไรครับ”

เย่โม่เซินพยักหน้า “อืม”

เสิ่นเฉียวหลบอยู่ใต้ผ้าห่มแล้วฟังเสียงการ เคลื่อนไหวข้างนอกห้อง เธอได้ยินเสียงของล้อรถเข็น ค่อยๆเคลื่อนเข้ามาในห้อง เธอตกใจจนตัวหดไปสักพัก

เมื่อคืน….ตกลงมันเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ปั้ง

ประตูห้องพักปิดสนิท เสียงอื่นๆหายไปหมด มีแค่ เสียงล้อรถเข็นที่กำลังหมุน

ไม่มีใครพูดอะไร เสิ่นเฉียวเริ่มสงสัยเล็กน้อย เย่

โม่เซินเข้ามาในห้องแค่คนเดียว?

“หมกอยู่ในผ้าห่มทำอะไร?”

เสิ่นเฉียวกำลังครุ่นคิดอยู่ เสียงของเย่โม่เซินอยู่ๆ ดังขึ้นมาทำให้เธอรู้สึกตกใจ

“ไม่กล้าเจอหน้าใคร?”

เสิ่นเฉียว : “.

เธอค่อยๆดึงผ้าห่มออก จากนั้นสบตากับเย่โม่เซิน

เสิ่นเฉียวอึ้งทันที

เพราะใบหน้าอันงดงามของเย่โม่เซินมีรอยแผลขีดข่วน

บนใบหน้าที่งดงามมีรอยแผลขีดข่วนยาว ประมาณสองสามเส้น ดูคล้ายกับโดนกรงเล็บของแมว ข่วนมา อีกทั้งบนริมฝีปากอันเรียวบางมีแผลถลอกอยู่ ถ้า ไม่ใช่เป็นเพราะเสื้อผ้าของเขาดูเรียบจนไร้รอยยับ เสิ่น เฉียวคงนึกว่าเขาโดนตบตีมา

ดังนั้นเสิ่นเฉียวจึงเอ่ยปากถาม “บนหน้าคุณไป โดนอะไรมา?”

เมื่อฟังจบ เยโม่เซ็นอึ้งไปทันที นิ้วอันเรียวยาว ของเขาค่อยๆลูบไปที่บาดแผลขีดข่วนบนใบหน้า หน้าเป็นอะไร? ที่ เธอยังจะมีหน้ามาถามอีก “คุณว่ายังไงล่ะ?” เย่โม่เซินถามกลับหนึ่งคำ เสิ่นเฉียว”..”

เธอจะไปรู้ได้ยังไง?

สายตาของเย่โม่เซินจ้องมองไปที่ริมฝีปากล่าง ของเธอ เมื่อคืนริมฝีปากล่างโดนเธอกัดจนเป็นแผล หลังจากไปถึงโรงพยาบาลหมอได้ทายาให้กับเธอ แต่ ทว่าบาดแผลบนริมฝีปากของเธอนั้นหายดีอย่างรวดเร็ว

บรรยากาศในห้องเงียบจนรู้สึกแปลกประหลาด เสิ่นเฉียวกำลังจะกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง แต่เย่โม่เซิ นรีบพูด “อย่าขยับ”

การกระทำของเสิ่นเฉียวหยุดชะงัก เย่โม่เซิน เคลื่อนตัวเข้ามา เขาเงยหน้าของเธอขึ้นแล้วบีบไปที่คางของเธอ “คุณโง่รึไง? เจอเรื่องอะไรกัดริมฝีปากตัว เองเป็นอย่างเดียวทำไง?”

“ฉัน…” เสิ่นเฉียวไม่เข้าใจว่าอยู่ๆทำไมเข้าถึง ต้องอารมณ์ร้ายขนาดนี้ แววตาของเขาช่างมีดมนแลดู น่ากลัว

“ริมฝีปากของตัวเองบาดเจ็บอยู่ไม่รู้หรอ?” เย่โม่ เซินเหลือบไปมองดูเธอ น้ำเสียงดุดัน

เสิ่นเฉียวเอามือไปสัมผัสริมฝีปากล่างของตัวเอง เธอรู้สึกเจ็บจริงๆ ทำไมเมื่อตะกี้ตอนที่เธอดื่มน้ำซุปถึง ไม่รู้สึกอะไร? หรือว่าจะนึกเรื่องอื่นๆมากจนเกินไป?

“โง่!” เย่โม่เซินล่าเธออีกหนึ่งคำ

เสิ่นเฉียวรู้สึกได้ว่าวันนี้เยโม่เซินดูแปลกมากๆ ถึง แม้ว่าจะร้ายกับเธอเหมือนเดิม ด่าเธอเหมือนเดิม แต่….น้ำเสียงของเขา…เหมือนว่าจะอ่อนโยนกว่าแต่ ก่อนมาก

เธอรู้สึกไปเองรึเปล่า?

เย่โม่เซินเห็นเธอกำลังเหม่อลอย น้ำหนักแรงที่ มือค่อยๆผ่อนลงโดยไม่รู้ตัว สายตาของเขาจ้องมองไป ที่รอยม่วงช้ำตรงบริเวณคอของเธอ ความสุขและความ พึงพอใจถูกสื่อออกมาผ่านดวงตาสีดำ

เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน เธอกอดคอของเขา ด้วยความสับสน ขอร้องเขาให้เบาหน่อย….เย่โม่เซินรู้ สึกราวกับว่ามีแมวน้อยตัวหนึ่งเข้ามาจักจี้หัวใจของเขา
นิ้วมือของเขาค่อยๆเอื้อมมาที่บริเวณคอของเธอ

โดยไม่รู้ตัว ปลายนิ้วที่อบอุ่นค่อยๆลูบสัมผัสรอยม่วงซ้ำ ตรงบริเวณคอของเธอ

เสิ่นเฉียวรู้สึกคัน เธอหลบการสัมผัสของเขา

ทันใดนั้นเอง เธอพึ่งจะนึกออกว่าบริเวณคอของ ตัวเองนั้นมีอะไรอยู่ สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปอย่าง รวดเร็ว จากนั้นรีบถอยไปด้านหลังทันที

“อย่ามาแตะต้องฉัน!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ