บทที่908 คุณรู้ตั้งแต่แรกแล้วเหรอคะ

บทที่908คุณรู้ตั้งแต่แรกแล้วเหรอคะ

ผู้หญิงห้องข้างๆเห็นว่าเธอเป็นคนนิ่งเงียบ ไม่ว่าจะพูดเธอยัง ไง เธอก็น่าจะไม่โต้กลับ แต่ใครจะไปรู้ว่าเธอจะพูดแรงถึงขนาด

พอเห็นอีกฝ่ายยืนนิ่งอยู่กับที่ พูดอะไรไม่ออก หานมอก็เดิน เข้าไปในห้อง

ผู้หญิงห้องข้างๆรู้สึกไม่สนุกแล้ว จึงถือถุงขยะเดินลงไปทิ้งข้าง ล่าง ตอนที่เดินมาถึงตรงบันได แล้วเห็นเย่ ไม่เซ็นยืนพิงผนังอยู่ จึงโบกมือทักทาย

แต่เย่โม่เซินกลับไม่มองเธอเลยสักนิด หญิงสาวรู้สึกไม่สนุก

จึงเตรียมตัวจะเดินกลับขึ้นไปบนห้อง

“คุณครับ”

เย่ไม่เซินเรียกเธอไว้

ผู้หญิงห้องข้างๆหยุดเดิน ก่อนจะหันกลับมา แล้วส่งยิ้มหวาน

ให้เย่โม่เซิน

ผู้ชายตรงหน้าหล่อมากจริงๆ อีกทั้งยังรวยมาก ไม่รู้ว่าดีกว่า แฟนของเธอที่ร้อยกี่พันเท่า เธอรู้สึกเสียใจจริงๆ ที่วันนี้ไม่ได้ใส่ ชุดเซ็กซี่ออกมาทิ้งขยะ
ถ้าหากผู้หญิงห้องข้างๆเธอใช้รูปร่างเอาชนะใจอีกฝ่าย เธอก็ ต้องทำได้เหมือนกัน และเธอก็น่าจะทำได้ดีกว่าหาน จื่อด้วย

เธอยิ้มเอียงอาย ก่อนจะมองหน้าเย็ไม่เป็นอย่างยั่วยวน แววตาของเย่ ไม่เซินแข็งกร้าว ดุร้าย และคมกริบ

“จากนี้ไป ถ้าผมยังเห็นว่าคุณก่อกวนผู้หญิงของผมอีก” เขายิ้ม เหี้ยม ก่อนจะแผ่รังสีอันตรายออกมารอบตัว “อย่าว่าแต่เขตสลัม คุณจะไม่มีที่ยืนในเมืองนี้อีกต่อไป คุณโชคดีมากที่ผมไม่ทำร้าย ผู้หญิง แต่ผมก็ไม่ขัดข้องถ้าต้องทํา

เย่ไม่เซินพูดอย่างช้าๆ คำพูดแต่ละคำของเขา ทำให้สีหน้า เขินอายของผู้หญิงห้องข้างๆเริ่มซีดเผือด ไม่กล้าพูดอะไรออกมา อีกเลย

“ไปซะ”

เยโม่เซ็นตะโกนทิ้งท้าย

ผู้หญิงห้องข้างๆตกใจกลัวจนแทบจะเสียสติ เธอรีบวิ่งขึ้นไป บนห้องทันที ตอนที่วิ่งขึ้นไป เธอคงสะดุดล้ม จนกรีดร้องออกมา อย่างเจ็บปวด แล้วรีบวิ่งต่อไปอีก

ส่วนภายในห้อง ตอนที่หานจื่อเดินมาเปิดลิ้นชัก เหมือน ได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากด้านนอก เธอจึงหันไปมองเล็กน้อย แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเสียงของใคร

หรือว่าเธอจะหูแว่วไปเอง
ถ้าหากผู้หญิงห้องข้างๆเธอใช้รูปร่างเอาชนะใจอีกฝ่าย เธอก็ ต้องทำได้เหมือนกัน และเธอก็น่าจะทำได้ดีกว่าหาน จื่อด้วย

เธอยิ้มเอียงอาย ก่อนจะมองหน้าเย็ไม่เป็นอย่างยั่วยวน แววตาของเย่ ไม่เซินแข็งกร้าว ดุร้าย และคมกริบ

“จากนี้ไป ถ้าผมยังเห็นว่าคุณก่อกวนผู้หญิงของผมอีก” เขายิ้ม เหี้ยม ก่อนจะแผ่รังสีอันตรายออกมารอบตัว “อย่าว่าแต่เขตสลัม คุณจะไม่มีที่ยืนในเมืองนี้อีกต่อไป คุณโชคดีมากที่ผมไม่ทำร้าย ผู้หญิง แต่ผมก็ไม่ขัดข้องถ้าต้องทํา

เย่ไม่เซินพูดอย่างช้าๆ คำพูดแต่ละคำของเขา ทำให้สีหน้า เขินอายของผู้หญิงห้องข้างๆเริ่มซีดเผือด ไม่กล้าพูดอะไรออกมา อีกเลย

“ไปซะ”

เยโม่เซ็นตะโกนทิ้งท้าย

ผู้หญิงห้องข้างๆตกใจกลัวจนแทบจะเสียสติ เธอรีบวิ่งขึ้นไป บนห้องทันที ตอนที่วิ่งขึ้นไป เธอคงสะดุดล้ม จนกรีดร้องออกมา อย่างเจ็บปวด แล้วรีบวิ่งต่อไปอีก

ส่วนภายในห้อง ตอนที่หานจื่อเดินมาเปิดลิ้นชัก เหมือน ได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากด้านนอก เธอจึงหันไปมองเล็กน้อย แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเสียงของใคร

หรือว่าเธอจะหูแว่วไปเอง
“เด็กดี รอหม่ามีจัดการเรื่องราวให้เรียบร้อย แล้วหม่ามีจะพัก ผ่อนให้เยอะ หนูต้องเป็นเด็กดีนะลูก…

ตอนที่เย่ โม่เซินเดินมาถึงตรงประตู เขาได้เห็นภาพนี้พอดี ผู้หญิงที่เขารักกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ กำลังลูบหน้าท้องของตัว เอง แล้วพูดปลอบลูกที่อยู่ในท้อง

สำหรับเยโมเงินแล้ว ภาพตรงหน้าสร้างความเสียใจให้เขา มาก

ผู้หญิงของตนเองตั้งท้อง ผู้ชายอย่างเขาควรจะดีใจถึงจะถูก แต่ภาพตรงหน้า เยโม่เซินกลับดีใจไม่ขึ้น แต่ในทางกลับกัน สองมือของเขากำหมัดแน่น แววตาของเขาดุร้ายมาก

อารมณ์ที่ถูกเขาควบคุมเอาไว้ ตอนนี้ผนึกได้ถูกทำลายลงไป แล้ว ความโกรธเคืองหลั่งไหลออกมาจากผนึกนั้น ก่อนจะแผ่ออก มารอบๆตัวเขา นี่เป็นครั้งแรก ที่เยโม่เซินรู้สึกว่าความโกรธ เคืองของเขามีมากถึงขนาดนี้

หาน จื่อยังคงปลอบลูกในท้องอยู่สักพัก เธอรู้สึกถึงความผิด ปกติ พอเงยหน้าขึ้นมามองไปที่ประตูทางเข้า

ตรงประตูทางเข้าว่างเปล่า ไม่มีใครสักคน

หรือว่าเธอจะรู้สึกไปเอง เมื่อตะกี้…เธอรู้สึกเหมือนมีคนยืนอยู่ ตรงประตู

หานคู่จื่อเม้มปาก ก่อนละลูบหน้าท้องตัวเอง พอรู้สึกว่าอาการ ปวดท้องดีขึ้นแล้ว เธอจึงไม่อยากจะเสียเวลาไปมากกว่านี้ หลังจากคุยกับลูกในท้องเรียบร้อย เธอจึงถือกระเป๋าเดินออกจาก ห้องไป

เยโม่เซินยังคงรอเธออยู่ที่ใต้ตึก ตอนที่เธอเดินขึ้นไปมีปาก เสียงกับผู้หญิงห้องข้างๆ จนทำให้เสียเวลาไปมาก แล้วยังรู้สึก ปวดท้องขึ้นมากะทันหันอีก

เธอจึงไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว คงจะนานเกินเวลา ไปจริงๆ

หลังจากเดินออกจากห้อง แล้วเตรียมจะเดินลงไป ก็ต้องหยุด ชะงักลงอีกครั้ง

เพราะบนโซฟาห้องรับแขก มีเงาของอีกคนเพิ่มมาด้วย หานมู่จื่อมองคนตรงหน้าอย่างตะลึง ก่อนที่สีหน้าจะซีดขาว เย่ไม่เซิน…

เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อตะกี้… ตอนที่เธอรู้สึกเหมือนมีเงาคน เป็นเขาอย่างนั้นเหรอ

หานมู่จื่อเม้มริมฝีปากบาง แล้วเดินเข้าไปหาเขา

“ทำไมคุณถึงขึ้นมาล่ะคะ ฉันบอกให้คุณนั่งรออยู่บนรถไม่ใช่ เหรอคะ”

เย่โม่เซินนั่งอยู่บนโซฟา แววตาที่แสนเย็นชาของเขาทำให้ บรรยากาศในห้องหนาวเหน็บตามได้ด้วย ตอนที่หาน จื่อเดิน เข้าไปหา เขาก็เงยหน้าขึ้นมา ทำให้เธอสบตาเข้ากับแววตาวาวโรจน์ของเขา

หานมู่จื่อหยุดเดินทันที เธอไม่กล้าเดินเข้าไปอีก

สายตาของเย่โม่เซิน มันดูผิดปกติมาก หาน จื่อคิดในใจ ตอนนี้เธอไม่เดินเข้าไปหาเขาจะดีที่สุด พอเห็นเธอหยุดเดิน แล้วเห็นสายตาที่เธอมองมา ทำให้เย็ไม่

เซินยิ้มเยาะตัวเอง

“ไม่เดินเข้ามาเหรอ เขาถาม

“ฉัน….หาน จื่อเม้มปากแน่น พูดอะไรไม่ออก และไม่กล้าเดิน เข้าไปหาด้วย

เพราะความลังเลใจของเธอ ทำให้บรรยากาศรอบตัวของเ โมเงินเยือกเย็นขึ้นไปอีก แม้แต่แววตาของเขาก็แข็งกร้าวมาก ด้วย “กลัวผมหรือไง”

หานมู่จื่อ “…

“กลัวอะไรผม สายตาของเย่ ไม่เป็นอันตรายมาก เขาจ้องหน้า เธอนิ่ง ก่อนจะเคลื่อนสายตาลง จนไปหยุดอยู่ที่หน้าท้องของเธอ “คิดว่าผมจะทำร้ายเด็กในท้องคุณอย่างนั้นเหรอ”

พอคำพูดนี้จบลง สีหน้าของหานคู่จื่อรวมถึงริมฝีปากของเธอก็ ซีดเผือดไปทันที

แววตาของเธอแทบไม่อยากจะเชื่อ และมองไปทางเย่ไม่เป็นอ ย่างตกใจ
ที่แท้… ที่เธอรู้สึกก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าเธอคิดไปเอง เย่ โม่เซิน ยืนอยู่ที่หน้าประตูจริงๆ แต่ว่า… แค่คำพูดไม่กี่คำของเธอ เขา ไม่มีทางเป็นถึงขนาดนี้นอกจากว่า ตอนที่อยู่โรงพยาบาลเขาก็รู้ เรื่องที่เธอท้องแล้ว

มิน่าล่ะเธอถึงได้รู้สึกว่าช่วงนี้เขาอารมณ์ไม่ค่อยดี

แต่ว่า หาน จื่อยังคงอดที่จะถามออกมาไม่ได้ “คุณ…. รู้มา ตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหมคะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ