บทที่652 แหกกฎนี

พอเสี่ยวเหยียนได้ฟัง จึงหน้าถอดสี

“เสี่ยวหมี่โต้ว มันไม่เหมือนกับที่เรา ตกลงกันไว้เลยนะจ๊ะ ก่อนหน้าหนูรับปาก อย่างดี ตอนนี้จะมากลับคำหรือจ๊ะ”

“แต่ว่า ผมบอกคุณลุงก็ได้นี่คับ ว่าผม อยากกินกุ้งมังกร ให้คุณลุงพาไปกิน~”

พอได้ฟัง เสี่ยวเหยียนจึงกระพริบตา ปริบๆ เธอใช้แรงโอบบ่าเสี่ยวหมี่โค้ว ซาบซึ้ง จนเกือบจะร้องไห้ออกมา เสี่ยวหมี่โต้วจ๊ะ หนู ช่างเป็นเด็กดีของคุณน้าเสี่ยวเหยียนเหลือ เกิน ต่อไปหนูอยากกินอะไรน้าจะทำให้กิน หมดเลย !”

เสี่ยวหมี่โค้วกระพริบตา รู้สึกว่าตัวเองได้ กําไรแล้ว

หาน จื่อตื่นมาก็เป็นเวลาเที่ยง แสงแดด แรงจ้า แม้ว่าจะมีผ้าม่านบดบัง แต่ในห้องก็ยัง คงสว่าง

เธอมองไปบรรยากาศแปลกหน้ารอบตัว นึกถึงคำพูดที่เย่โม่เซินพูดกับตนเองเมื่อคืน

คิดดูแล้ว เธอจึงค่อยๆคลานขึ้นมา

ที่นี่ไม่น่าจะใช่โรงแรม เหมือนบ้านพัก มากกว่า แต่แค่แปลกหน้าไปหน่อย แถมรอบๆ ยัง ไม่มีเสียงคลื่นอีกต่างหาก ไม่น่าจะใช่

วิลล่าไห่เจียง

แล้วที่นี่ที่ไหนกัน

หานมู่จื่อเปิดผ้าห่มขืน รอบๆเงียบสงัด ไปหมด เธอเห็นมือถือตัวเองวางอยู่บนโต๊ะ

หาน จื่อเดินไปหยิบมือถือขึ้น ค้นพบว่า เยโมเงินส่งข้อความแชทให้เธอข้อความ หนึ่ง

ข้อความเขียนว่า “ตื่นมาพออ่านข้อความ คุณก็ไปล้างหน้าล้างตา ใช้ของที่ผมเตรียมไว้ ให้นะ ในตู้มีเสื้อผ้าอยู่ รอผมกลับมา กินข้าว เทียงด้วยกัน”

หานมู่จื่อเงียบไปครู่หนึ่งจึงเดินเข้า ห้องน้ำ ปรากฏว่าอุปกรณ์ล้างหน้าเตรียม พร้อมไว้แล้ว จริงๆด้วย เธอวางมือถือไว้ข้างๆ แล้วแปรงฟัน ล้างหน้า

จากนั้นจึงเหม่อลอยอยู่ตรงอ่างล้างหน้า

นั่นเป็นชุดหนึ่ง

ยังมีอีกสาม สองชุดใหญ่ หนึ่งชุดเล็ก

ราวกับจงใจจัดไว้ให้เธอกับเสี่ยวหมี่โต้ว ทั้งครอบครัวสามคน

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร พอเห็นฉากนี้ หา นมจื่อในใจรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาบอกไม่ถูก

เธอเปิดกล้องถ่ายรูปขึ้น จากนั้นจึงปรับ เลนส์กล้อง แล้วถ่ายรูป แล้วก็ยิ้มให้เลนส์ กล้อง

รอจนกว่าเธอจะออกมาจากห้องอาบน้ำ ก็เป็นเวลาสิบกว่านาที เธอยังคงเดินไปหน้าตู้ เสื้อผ้า พอเปิดขึ้นมาก็ค้นพบว่าข้างในเต็มไป ด้วยชุดผู้หญิง ตั้งแต่ชุดท่อนบนยันท่อนล่าง ชุดเดรสหรือชุดกระโปรง แต่ละชุดจัดไว้กัน อย่างเข้าชุด

สิ่งเหล่านี้…..เขาเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่

กัน

เมื่อเลือกดู สุดท้ายหานมู่จื่อก็เลือกชุด ประจำวันขึ้นมาสวมใส่ชุดหนึ่ง จากนั้นนั่งลง ส่งข้อความหาเยโม่เซิน

{ ตอนนี้ยังเช้าอยู่ ให้ฉันกลับไปก่อนไหม

ไม่รอคุณแล้วนะ}

บริษัทตระกูลเย่

ในขณะที่กำลังดำเนินการประชุม เย่ไม่ เป็นนั่งอยู่ตรงตำแหน่งประธาน เห็นผู้เข้าร่วม ประชุมแต่ละคนหูแดงตาแดง และสีหน้า ท่าทางยังคงไม่เปลี่ยน

มือถือที่อยู่ในกระเป๋า น น แววตาเย่ไม่ เซินเปลี่ยนเล็กน้อย แล้วหยิบมือถือออกมา แม้ว่ากฎที่ว่าห้ามรับโทรศัพท์ขณะ ประชุมนั้นตนเองจะเป็นคนตั้งขึ้น แต่ว่า โทรศัพท์ดัง คราวนี้ เขากลับนึกถึงมู่จื่อ ที่นอนอยู่ที่บ้าน

กลัวว่าจะพลาดการส่งข้อความให้เธอไป พอเย่โม่เซ็นหยิบมือถือออกมาเหลือเห็นข้อ ความมุมปากจึงยิ้มขึ้น แล้วกดเข้าไปดู เห็น ข้อความที่หานมู่จื่อบอกว่าจะไม่รอตนเอง แล้ว

เย่โม่เชินผู้มีสีหน้าชื่นบานหน้าถอดสี ทันที เขาไม่สนใจทุกสิ่งอย่างในที่ประชุมแล้ว รีบ โทรไปหาหาน จื่อทันที

ข้อความหานมู่จื่อดังขึ้นเล็กน้อย จึงวาง โทรศัพท์ลง คิดว่าเยโม่เซ็นน่าจะกำลังทำงาน อยู่ คงไม่ตอบเร็วขนาดนั้นมั่ง

แต่ใครจะไปคาดคิด เมื่อข้อความเพิ่งถูก ส่งออก โทรศัพท์ของเย่ไม่เป็นก็มาทันที

ราวกับเงาตามตัว…….. หานมู่จื่อรับโทรศัพท์”ฮัลโหล

“คุณไม่รอผม แล้วคุณจะทําอะไร

เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มดังขึ้น เขากด เสียงให้ทุ้ม ท่ามกลางเสียงถกเถียงของ บรรดาหุ้นส่วนทั้งหลาย เสียงเขาถูกกลับไป เสียหมด

แต่เสียงของเย่ไม่เชินช่างคุ้นหู โดย เฉพาะอย่างยิ่งตอนเขากตเสียงให้ต่ำ ในช่วง ปกติเวลาเขากดเสียงให้ า หมายความว่าเขา จะบันดาลโทสะ เพราะฉะนั้นทุกคนจะค่อนข้าง อ่อนไหวกับน้ำเสียงแบบนี้

ต่อให้เย่ไม่เขินกดเสียงให้เบา แต่พวก หุ้นส่วนทั้งหลายก็ยังคงหันมามองทางเขา อยู่ดี

อยากรู้ว่าเขากำลังแสดงความเห็นอยู่ หรือเปล่า

และสิ่งที่พวกเขาเห็น กลับเป็นว่าเย่ไม่ เซินกําลังโทรศัพท์ เรื่องอะไรกัน

เป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าห้ามใช้ โทรศัพท์ระหว่างประชุม ประธานเย่นยังไงกัน

นะ !

ดังนั้นกลุ่มคนที่กำลังประชุม จึงหันหลัง ไปดูอย่างงงงงวย ต่างมองไปที่เย่ไม่เซ็นเป็น ตา เดียว

“หือ ? “เย่ไม่เซ็นยักคิ้ว”เป็นเด็กดีรออยู่ ตรงนั้นนะ ห้ามไปไหนทั้งนั้น ตอนเที่ยงผมจะ ไปรับคุณ”

หานมู่จื่อลูบคลําท้องของตนเอง อด กลั่นพร้อมกลอกตาขาว แต่ว่าตอนนี้ฉันหิว แล้วนี่คะ ฉันอยากออกไปหาอะไรกิน สาย หน่อยค่อยไปบริษัท ไหนๆคุณก็ติดธุระอยู่ เอา เป็นว่า…..…..

“หิวแล้วเหรอ”

พอได้ยินเธอบอกว่าหัวแล้ว ความคิดเย่ ไม่เช่นจึงเปลี่ยนทันที น้ำเสียงก็อ่อนลง มาก ผมละเลยไปเองอ่ะ ผมจะรีบไปรับนะ อย่าไปไหนก่อนล่ะ”

พูดจบ เขาจึงวางสาย แล้วหันตัวกลับไป ไม่ทันให้คนในห้องประชุมตั้งตัวเย่ไม่เชิ

นก็หยิบเสื้อนอกขึ้นสวม เดินไปที่ประตู

กลุ่มคนถึงได้ตั้งตัวขึ้นมา ผู้เฒ่าสองสาม คนรีบเข้าไปขวาง

“คุณ คุณชายเย่…..นี่ ครับ จะไปไหน กำลังประชุมอยู่นะ

เย่ไม่เขิน…..มีธุระนิดหน่อย

มีธุระงั้นเหรอ

มีชายชราคนหนึ่งแค่นเสียงพูด”ออกจาก ที่ประชุมกลางคัน ไม่ดีหรอกมั้ง แล้วก็ไม่ใช่ ธุระด่วนสักหน่อย คุณชายเย……

เขายังพูดไม่ทันจบ แววตาเยโมเงินก็พุ่ง

ไปที่เขาราวกับลูกธนู

“เห็นต่างเหรอ” แววตาร้ายกาจดุจเหยี่ยว พอทุกคนเห็น แววตานัน ต่างก็ผงะถอย แต่พอคิดได้ก็เดินขึ้น หน้า

“คุณชายเย่ ผมไม่ได้เห็นต่าง แต่ตอนนี้ ทุกคนกำลังถกกัน และการประชุมก็ยังดำเนิน ไปได้ไม่ถึงครึ่ง คุณชายเย่จะทิ้งพวกเราไป ไม่ ค่อยดีหรอกมั้ง”

อ๋อ”เย่โม่เชินสีหน้าเย็นชา ประชุมหยุด ไว้ก่อนแล้วกัน พวกคุณรอไปก่อน ผมกลับมา ค่อยประชุมต่อ”

“คุณ คุณชายเย…..

“คุณชายเย่ เวลาเป็นเงินเป็นทองนะครับ

ไม่ทันรอให้พวกเขาพูดจบ เย่โม่เซ็นได้ เปิดประตูห้องประชุมออกหายลับไปแล้ว

ทุกคนสบตากัน มีเสียงเล็กๆเสียงหนึ่ง แทรกขึ้น

“แล้วเราจะยังไงกันต่อ ต้องรอจริงๆเห รอ

“หึ ผมว่าช่างเถอะนะ คุณชายเยไปรอบนี้ น่าจะหลายชั่วโมงอยู่ ไม่เห็นน้ำเสียงสีหน้า โทรศัพท์เมื่อกี้เหรอ”

“เอ๋ คุณชายเยโทรศัพท์คุยกับผู้หญิงเห

รอ”

“ผมว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ใช่ ทุกคนกลับ ไปทำงานตัวเองเถอะ ประชุม………เลื่อน เป็นพรุ่งนี้”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้น…..พวกเราไปเถอะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”

พอคนทั้งกลุ่มตกลงกันเสร็จ ต่างก็เก็บ ของ แล้วออกจากห้องประชุมกัน

พอแยกจากกันแล้ว ฉับพลันคนในห้อง รู้สึกว่า ทําไมฉากนี้ดูคุ้นๆ เหมือนกับว่า……เคย เห็นที่ไหนมาก่อนนะ

หาน จื่อได้ยินว่าเย่ไม่เชินจะมา กำลัง จะบอกว่าไม่ต้อง แต่ปรากฏว่าฝ่ายตรงข้าม กลัว ว่าจะโดนปฏิเสธ จึงชิงวางหูไปก่อน

จะต้องรีบสายฟ้าแลบขนาดนั้นเลยเหรอ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ