เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 190 กลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับ



บทที่ 190 กลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับ

แววตาที่เย็นชาของเย่โม่เซิน “ใครอนุญาตให้เธอ เรียกเขาว่าคุณน้า?”

บนตัวของเขายังมีกลิ่นไอที่เย็นชาออกมาทำเอา เสิ่นเฉียวตกใจ หดคอกลับไป แววตามองลงข้างล่าง ไม่ ได้ตอบคำพูดของเขา

“นายพูดกับใคร?” สั่งอานจ้องเย่โม่เซินไปหนึ่งที่ “มีคนแบบนายหรอที่พูดแบบนี้กับภรรยา? เสิ่นเฉียว เธอ ไม่ต้องสนใจเขา คืนนี้ก็พักผ่อนดีๆ ให้ฉันไปสั่งสอนเขา เอง”

หลังจากพูดจบ สั่งอานก็ลุกขึ้นไปหาเยโม่เซินเย่ โม่เซินขมวดคิ้ว ยังไม่ทันรอให้เขารู้ตัว สังอานก็ยื่นมือ ไปดึงหูของเขาแล้ว

“นายออกมาเลยนะ”

สีหน้าที่ไร้ซึ่งความรู้สึกได้เปลี่ยนไปเลย เสิ่น เฉียวก็ตกใจ เพราะว่าเธอไม่เคยเห็นสีหน้าแบบนี้บนใบ หน้าของเย่โม่เซินเลย ทั้งโมโหอารมณ์ต่างๆ สลับปรับ เปลี่ยนอยู่บนหน้าของเขา แต่ว่ากับคุณน้าแล้วเขาก็ทำ อะไรไม่ได้ ได้แต่พูดอย่างเย็นชาว่า “ปล่อย”

“ฝันไปเถอะ” สังอานดึงหูของเธอ “รีบออกไปกับ ฉัน ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”
“ให้คานเถอะ!” สีหน้าของเย่โม่เซินเปลี่ยนไป แล้ว แต่ว่าเขาก็ยังคงออกไปกับเธอดีๆ

รอให้พวกเขาออกไปแล้วเสิ่นเฉียวก็มองไปทาง

เซียวซู่ที่อยู่ข้างๆ มีความอายเล็กน้อย “อันนั้น.คุณน้าขอคุณชายก็แบบนี้แหละ คงจะมี

เป็นคนเดียวในโลกที่สามารถรักษาคุณชายเยได้”

เสิ่นเฉียวพยักหน้าด้วยความเข้าใจ มองออก

ถึงแม้เขาจะเย็นชาไปหน่อย แต่ว่ากับคุณน้าแล้ว เขาก็ยังให้ความเคารพอยู่ ไม่ว่ายังไงแล้วบนใบหน้าเผย สีหน้าแบบนี้ออกมาแล้ว ยังสามารถเก็บปากร้ายปากจัด ของเขาแล้วเดินออกไป ดูแล้วผู้ใหญ่ก็ยังคงเป็นผู้ใหญ่

แต่ว่า…ครั้งนี้ถ้าหากว่าเปลี่ยนเป็นนายท่านแล้วก็ เยโม่เซินคงจะเริ่มโมโหแล้ว

ข้างนอกประตู

มือของสังอานยังคงดึงหูของเย่โม่เซินอยู่ “นาย เป็นอะไรของนายกันแน่ ผู้ชายคนหนึ่งกลับรังแกผู้หญิง แบบนี้ นายไม่อายหรอ?”

“ผมรังแกเธอตรงไหน? รีบปล่อยมือ” ถึงแม้เยโม่ เซินจะเป็นชาย เนื้อหยาบด้าน แต่ว่าแรงของสังอานก็ ไม่ใช่น้อย อีกอย่างหยิกแบบนี้ไว้คลอด หูของเย่โม่เซิน แดงไปหมดแล้ว

สีหน้าของเขาเย็นชาสังอานกลับไม่สนใจเลย “นายไม่ได้รังแกเธอแล้วนายจะดุขนาดนั้นทำไม?กับผู้หญิงต้องสุภาพหน่อยนายไม่รู้หรอ? ได้ ฉันรู้ว่านาย เย็นชาตั้งแต่เกิดไม่ได้นำผู้หญิงมาใส่ไว้ในสายตา แต่ว่า เสิ่นเฉียวคือภรรยาของเธออย่างน้อยนายก็ควรจะทำ หน้าที่ของสามีไม่ใช่หรอ?”

เยโม่เซินไม่พูดอะไรเลย

ได้ยินไหม?”

เยโม่เซินเม้มปาก พูดด้วยความไม่พอใจว่า “คุณ น้า นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของผม น้าไม่ต้องยุ่งหรอกมั้ง?” สังอานได้ยินแล้ว ก็รีบยักคิ้ว “นี่รังเกียจที่น้าเข้า

มายุ่งแล้วใช้ไหม? ก่อนที่แม่นายจะเสียได้ฝากให้ฉัน

ดูแลนาย นายก็ทำแบบนี้กับน้าใช่ไหม?”

แววตาที่เย็นชาของเย่โม่เซิน .

รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายที่แตกต่างบนตัวของเขา สั งอานเบ้ปาก แล้วเก็บมือกลับมา

“พอแล้ว น้าก็แค่พูดไปงั้นๆ แหละ นายอย่า คิดมาก แต่ว่าเมื่อกี้ฉันให้นายอ่อนโยนกับเสิ่นเฉียว หน่อยนายอย่าลืมนะ เธอคือผู้หญิงที่ไม่เลวจริงๆ”

พอได้ยินแล้ว เยโม่เซินก็ยักคิ้ว ยิ้ม “คุณน้าก็ แน่ใจขนาดนี้เลยว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ไม่เลว?”

“นายลองดูภาพลักษณ์ที่นั่งอยู่บนรถเข็นอย่าง นาย ใครจะอยากแต่งงานกับนาย?”

เยโม่เซิน “.คนที่อยากจะแต่งงานเข้ามายังตระ กูลเย่มากมายไป”
“นายก็รู้ว่าแต่งงานที่ตระกูลเย่ แต่ไม่ใช่แต่งกับ นาย ถ้าหากนายไม่นามสกุลเย่ ไม่ใช่ประธานของบริษัท ตระกูลเย่ นายคิดว่าจะมีผู้หญิงชอบนายหรอ? นอกจาก ว่าพวกเขาจะตาบอดไปแล้ว” สั่งอานไม่ได้เกรงใจเย่โม่ เซินเลย พูดตรงมาก การพูดคำร้ายๆ สกิลเดียวพอๆ กับ เย่โม่เซินเลย

เยโม่เซินขมวดคิ้ว พูดด้วยความไม่พอใจว่า “โจมตีฉัน มีผลดีอะไรกับคุณน้า?”

“ความจริงก็ไม่ฟังแล้ว? น้าแค่อยากจะบอกเราว่า เสิ่นเฉียวไม่เลว ถ้าหากพลาดผู้หญิงแบบนี้ไป ต่อจากนี้ นายก็รอเสียใจที่หลังเถอะ!”

เยโม่เซิน”

“น้ารู้ได้ไงว่าเธอแต่งเข้ามาไม่ใช่เพราะเงิน?”

“ฮ่า” สั่งอานหัวเราะไปหนึ่งที่ สองมือกอดอีกมอง เย่โม่เซินด้วยความไม่เห็นด้วย “ถ้าหากว่าเธอเป็นผู้ หญิงที่โลภมากในเงินจริงๆงั้นเธอก็จะไม่แต่งงานกับ นายพร้อมลูก ถึงขั้นรู้ว่าหลังจากที่นายรู้แล้วยังพยายาม สู้ชีวิตปกป้องลูกอีก”

“นั่นเป็นความสัมพันธ์ที่เธอมีต่ออดีตสามีแล้ว”

“แต่ว่าตามที่ฉันรู้ เธอและอดีตสามีของเธอไม่ได้ มีความสัมพันธ์ที่สามารถพูดได้เลย เธอแค่คุณแม่เลี้ยง เดี๋ยว กำลังปกป้องลูก แค่นั้นเอง”

เยโม่เซินหื้มด้วยความเย็นชา ยังคงยืนหยัดความ

คิดของตัวเอง
“ฉันได้ยินเซียวซูบอกว่า คนอื่นพูดว่านายพิการ เธอยังจะปกป้องนาย โม่เซิน ถ้าหากนายรู้สึกว่าผู้หญิง แบบโลภมากจริงๆ งั้นนายก็ตาบอดแล้ว!”

“เวลาไม่เช้าแล้ว ให้เซียวซู่ส่งน้ากลับไปนะ” เย่โม่เซินขี้เกียจคุยกับเขาแล้ว เข้าไปในห้อง

นอนเลย

สั่งอาหารมองดูเงาข้างหลังของเขาอดไม่ได้ที่จะ ยิ้มมุมปาก “ยัยเด็กดื้อว่าแกไปสองสามคำก็ไม่พอใจ แล้ว ได้ วันนี้ฉันไปก่อนละกัน”

เซียวซู่ถูกเรียกออกไป จากนั้นก็ไปส่งสังอาน

ในห้องเหลือเพียงแต่เย่โม่เซินและเสิ้นเฉียว เสิ่น เฉียวนึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ ไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับเขา เลย เพราะฉะนั้นพอเย่โม่เซินเดินเข้ามา เธอก็รีบนอนลง ไปแล้วดึงผ้าห่มมาห่ม

เสียงรถเข็นเคลื่อนที่มายังข้างเตียง เสิ่นเฉียวรีบ

ปิดตา

ข้างหลังมีเสียงที่เย็นชาของเย่โม่เซินส่งผ่านมา

“หญิงที่แต่งงานครั้งที่สอง”

หูของเสิ่นเฉียวขยับ ร่างกายกลับนอนอยู่ไม่ขยับ

“ลูกขึ้นมาพยุงฉันขึ้นเตียง”

เสิ่นเฉียวรีบเบิกตากว้าง หรือว่าเขาจะนอนที่นี่

หรอ?
เธอไม่ได้ขยับ แกล้งทำเป็นว่าตัวเองหลับแล้ว

“เธอตอบแทนบุญคุณคนที่ช่วยเธอไว้แบบนี้ หรอ?”

เยโม่เซินพูดอีกครั้ง

เสิ่นเฉียว “…ข้างๆ ยังมีห้องอีกไม่ใช่หรอ”

เพราะว่าเขาจองเป็นชุดห้อง ข้างๆ ยังมีห้องนอน ก่อนหน้านี้เธอและเย่โม่เซินแยกกันนอนตลอด ฉะนั้น เธอหวังว่าตอนนี้จะสามารถเป็นเหมือนเมื่อก่อน

เยโม่เซินหัวเราะด้วยความเย็นชา “ฉันจะนอนที่

นี่”

ทำอะไรไม่ได้ เสิ่นเฉียวได้แต่ค่อยๆ ลุกขึ้น “งั้น ฉันพยุงนายขึ้นเตียง นายนอนที่นี่ ฉันไปนอนอีกฝั่ง”

หลังจากพูดจบก็อ้อมไปทางเยโม่เซินแล้วไป พยุงเธอ แต่กลับสังเกตเห็นว่าแม้แต่ขยับก็ไม่ขยับ จึง ค่อยๆ ขมวดคิ้วขึ้น เสิ่นเฉียวยกเปลือกตาขึ้นหนึ่งที่มอง เขาด้วยความสงสัย

“นายขยับหน่อยสิ ไม่เช่นนั้นฉันจะพยุงนายขึ้น เตียงยังไง?”

เย่โม่เซินมองเธอไปหนึ่งที่ ยิ้มอย่างเย็นชา “พยุง ฉันขึ้นเตียงแล้ว เธอก็ไปอีกข้างหนึ่ง? ผู้หญิงที่แต่งงาน ครั้งที่สอง เธอคิดได้ดีจริงๆ เมื่อกี้ตอนที่ถูกวางยาเข้ามา ในอ้อมกอดของฉันทำไมถึงไม่พูดประโยคนี้?”

พูดถึงเรื่องที่โดนวางยา สีหน้าของเสิ่นเฉียวก็เปลี่ยนไปเลย

เยโม่เซ็นจับข้อมือของเธอไว้ วางไว้ที่ลำคอของ

ตัวเอง

“คิดว่าเธอก็น่าจะเห็นสิ่งที่ตัวเองทำไวแล้ว นี่ นี่ ต่างก็เป็นสิ่งที่เธอเหลือไว้”

เขาจับมือของเธอ อยู่ภายใต้ลำคอมของเขา จาก นั้นก็จับไปหลายที่มาก แล้วพูดด้วยเสียงที่แหบไปด้วย

เส้นเฉียวงงตั้งแต่เริ่มแรกแล้วจนกระทั่งตอน สุดท้ายที่สะดุ้ง อดไม่ได้ที่อยากจะเก็บมือกลับมา แต่ กลับถูกเย่โม่เซินใช้แรงกดทับหน้าอดไว้

“ดู เธออยากได้ฉันขนาดนี้แท้ๆ ตอนนี้กลับไล่ฉัน ไป? หญิงที่แต่งงานครั้งที่สอง นี่เธอไม่ได้กำลังใช้ กลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับหรอ?”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ