เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 793 อย่าคิดเพ้อเจ้อ



บทที่ 793 อย่าคิดเพ้อเจ้อ

ทานมู่จื่อเปิดประตูห้อง เป็นไปดังที่คิดไว้เห็นเฉียวอยืนอยู่ด้าน นอกประตู เมื่อได้พบกับหาน จื่อเป็นครั้งแรก การแสดงออกของ เขาก็เปลี่ยนเป็นความคลุมเครือทันที ยิ้มหรี่ตาให้กับทานอ และพูดเบา ๆ “ร้าว พวกคุณ…….พัฒนากันเร็วขนาดนี้เลยหรือ

ได้ยินดังนั้น หาน จื่อก็อดไม่ได้ที่จะดึงมุมปาก ขณะที่เธอ กำลังจะพูดอะไรออกไป เสียงที่เยือกเย็นของเยู่ไม่เป็นก็ดังขึ้นมา ด้านหลัง

“เอาของมาหมดแล้วหรือยัง

เธอหันศีรษะกลับไป พบว่าเย่ ไม่เป็นกำลังเดินเข้ามา เฉียว อรีบยื่นถุงที่ใส่เหมือนสมบัติไปข้างหน้า “แน่นอน ของที่คุณ ต้องการ ฉันยังไม่ได้เตรียมพร้อมเท่าไร รีบไปเถอะ

เย่ไม่เป็นไม่ได้พูดอะไรมาก แต่หลังจากเหลือบมองเฉียวซื้อ ด้วยสายตาอันเฉียบคม จากนั้นก็ได้หยิบเสื้อผ้าของเขาเข้าไปยัง ห้องน้ำ

ตอนที่เขายังอยู่เฉียวจื้อก็ยังเป็นปกติดี ทันทีที่เขาเข้าไปใน ห้องน้ำ เฉียวซื้อก็วางตัวไม่ถูก และเดินเข้ามาใกล้หาหมู่จื่อ “พี่ สะใภ้พี่สะใภ้ พวกคุณ…นากันเร็วอะไรแบบนี้

หาน จือปวดหัว ยื่นมือขึ้นหยิกระหว่างคิ้วของตนเอง “คุณ อย่าคิดเพ้อเจ้อ ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด
“ไม่ใช่อย่างที่ผมคิดอย่างนั้นหรือ อย่างนั้นมันคืออย่างไหน กัน” เฉียวจอพูดไปพลาง ถอดรองเท้าแล้วเดินเข้าประตูไปพลาง พลิกมือปิดประตู กตเสียงพูด “เขาอยู่ต่อเพื่ออาบน้ำแล้ว พี่ สะใภ้ คุณก็อย่าปฏิเสธล่ะ เพียงแต่ว่า ผมคิดไม่ถึงว่าถือเป็น เขาจะ……”

เมื่อรู้สึกว่าคำพูดของอีกฝ่ายเริ่มจะเกินเลยไปแล้ว หานซื้อจึง ทำได้แต่ขัดจังหวะเขาในเวลาที่เหมาะสม และได้พูดคุยเรื่องใน ห้องครัวกับเฉียวจื้ออีกรอบ จึงสามารถหยุดปากของเฉียวซื้อได้ สําเร็จ

เรื่องต่าง ๆ ไม่ได้เป็นแบบนั้นเหมือนกับที่ตนเองคิด เฉียวซื้อ เม้มปากด้วยความผิดหวัง “โอเค เธอนี่ก็งี่เง่าเหมือนกัน โอกาส ดีขนาดนี้…….ไม่นึกเลยว่าจะไม่พาเขาเลี้ยวตรงไปบนเตียง หานมู่จื่อ “พอแล้ว คุณก็หุบปากเถอะ!”

เฉียวจอพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “พี่สะใภ้ผมทำเพื่อผล ประโยชน์ของคุณ ที่จริงแล้ว ถือเป็นก็โตมาหน้าตาดีอะไรขนาด นี้ วันนั้นที่คุณมาสัมภาษณ์ก็ได้เจอแล้ว มีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งต้อง มองเขาอยู่ คุณไม่คิดหรือว่าลงมือก่อนเป็นการได้เปรียบ จะค่อน ข้าง มีความรู้สึกปลอดภัยไหม

เธอเหลือบมองคนตรงหน้าอย่างทำอะไรไม่ถูก เห็นได้ชัดว่า เขาทำเพื่อประโยชน์ของตนเอง แต่…พูดนี้หน้าด้านจริง ๆ

“ถ้าคุณยังพูดจาเหลวไหลอีก อย่างนั้นคุณก็ออกไปเลย “อย่านะ!” เฉียว อรับโบกมืออย่างรวดเร็ว เป็นการส่งสัญญาณว่าตนเองต้องการจะอยู่ต่อ “ผมได้กลิ่นข้าว คุณทำ กับข้าวหรือ

หาน จื่อพยักหน้า

“อย่างนั้นผมก็ต้องอยู่กินข้าวด้วย

โดยธรรมชาติแล้วหานคู่จื่อไม่สามารถจะปฏิเสธเขาได้ จึง พยักหน้าตอบรับ เฉียวจื้อจึงเดินตามเธอเข้าไปยังห้องครัว หา หมู่จื่อคำนวณดูเวลาที่เย่ไม่เป็นใช้อาบน้ำ เมื่อถึงเวลาที่เขากำลัง จะออกมาต้องเอาของทุกอย่างจัดวางไว้บนโต๊ะให้เรียบร้อย เฉียวซื้อมาเพื่อกินข้าวฟรี ดังนั้นจึงได้คอยช่วยอยู่ด้านข้าง

“พี่สะใภ้ อีกเดี๋ยวฉือเป็นก็ออกมาแล้ว ถ้าเขาไล่ผมให้ออก ไป คุณต้องช่วยผมพูดด้วยนะ”

เมื่อตอนพูดประโยคนี้ เฉียวซื้อก็อยู่ใกล้หาน จื่อมาก อีกทั้ง

ยังลดเสียงลงขณะที่พูดด้วย

หานคู่จื่อได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ไล่คุณออก ไปงั้นหรือ”

“ใช่นะสิ!” เฉียวจื้อพยักหน้าอย่างแรง ตามนิสัยของถือเป็น แล้วนั้นเขาเป็นคนโมโหไม่เลือกหน้า อีกสักพักเมื่อเขาออกมา หลังจากอาบน้ำเสร็จก็น่าจะลืมแล้วว่าใครเป็นคนส่งเสื้อผ้าให้ เขา ก็น่าจะต้องไล่เขาไปอย่างแน่นอน

เขายังไม่อยากไป เขายังต้องการจะอยู่กินฟรี

หาน จื่อ “……ไม่หรอกมั้ง ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนให้คุณมาหรอกหรือ

แม้ว่าเขาจะเป็นคนส่งข้อความมาหาผมให้ผมเอาเสื้อผ้ามา ให้เขาก็จริง แต่ถ้าตามลักษณะนิสัยของเขาแล้ว……..

คำพูดนั้นยังไม่ทันจะพูดจบ เฉียวซื้อและหาน จื่อก็ได้ยินเสีย งดังครื้ดของประตูที่ถูกเปิดออก หาน จื่อได้เตรียมตะเกียบและ จัดวางทุกสิ่งเรียบร้อยแล้ว เมื่อได้ยินเสียงนั้นทั้งสองคนก็อดไม่ ได้จนต้องมองไปทางห้องน้ำ

ผมของเย่ไม่เป็นยังคงเปียกโชกหลังอาบน้ำเสร็จ ผิวรอบคอ ยังคงปรากฏเป็นรอยแดงเนื่องจากถูกไอน้ำ

เขาก้าวออกมาเพียงก้าว สายตาของเขาก็ประสบกับคนทั้ง สองที่อยู่บนโต๊ะอาหาร

เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเฉียวซื้อและหาน จื่ออยู่ใกล้กันมากเป็น พิเศษ จนเกือบจะพึงร่างของเธอ เย่ไม่เป็นก็ขมวดคิ้วทันที การ แสดงออกทางสายตาของเขาดุดันขึ้นมา จ้องมองไปยังเฉียวออ ย่างเหี้ยมโหดมาก

เกือบจะชั่วขณะ เฉียวซื้อก็รู้สึกได้ว่าด้านหลังเหมือนมีใบมีด กำลังกรีดอยู่ มองอย่างละเอียดและก็ได้พบว่าสายตาของเย่ไม่ เป็นคมชัดมากขึ้น ดูเหมือนจะมองเขาด้วยความไม่พอใจ

เขาตกตะลึงไปหลายวินาทีจึงจะมีสติกลับมา จึงรีบถอยหลัง ออกห่างจากหาน จื่อไปสองสามก้าว พลางถอนหายใจอยู่ในใจ

ให้ตายสิ ความหวงเป็นเจ้าของคนรักของฉือเขินมีความหนักแน่นมากจริง ๆ

ก็แค่ใกล้ไปนิดเดียวเองไม่ใช่หรือ ไม่ได้สัมผัสสักหน่อย ก็ยัง มองตนเองด้วยสายตาแบบนี้

อย่างนั้นถ้าหากว่า……เขาสัมผัสเธอล่ะ เมื่อมีความคิดแบบนี้ออกมา เฉียวซื้อก็ส่ายหัวอย่างกะทันหัน

เอ่อ ไม่กล้านึกเลยจริง ๆ

เขาแค่รู้สึกว่า ถ้าตนเองสัมผัสแตะต้องอีกฝ่ายจริง ๆ ถือเป็น คงจะต้องฉีกตนเองเป็นชิ้นๆแน่นอน

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เจียวซื้อก็หรี่ตาลงมองเขาด้วยรอยยิ้ม “ยฉือเซิน คุณอาบเสร็จแล้วหรือ

ตั้งแต่เขารักษาระยะห่างกับหานคู่จื่อ ดวงตาที่ดูเป็นปรปักษ์ ของเย่ไม่เซินก็ดูเบาลง แต่เมื่อมองไปที่เขากลับยังคงมีความ เป็นปรปักษ์นั้นอยู่ พูดด้วยน้ำเสียงเรียบ “คุณยังไม่ไปอีกหรือ

เมื่อหานคู่จื่อที่กำลังจะขอให้พวกเขานั่งลงเพื่อรับประทาน อาหารได้ยินประโยคนี้ ก็ชะงักขึ้นอย่างแรง จากนั้นจึงเงยหน้า มองไปยังเยโมเงินอีกครั้ง จากนั้นก็หันไปมองเฉียวซื้อ

เมื่อกี้นี้เฉียวจื้อ บอกว่าหากเย่ ไม่เซ็น อาบน้ำเสร็จแล้วอาจจะ ให้เขารีบกลับไปนั้น เธอยังไม่ค่อยจะเชื่อ ไม่คิดเลยว่า……..

ในขณะที่กำลังคิดเรื่องนี้ เฉียวซื้อก็มองหาเธอเพื่อให้เข้ามา ช่วยเหลือ ไม่คิดว่าคนคนนี้จะช่วยตนเองได้หลายเรื่อง หาน จื่อจึงได้ออกปากแทนเขา “ฉันเป็นคนให้เขาอยู่ทานข้าว นี่ก็ได้เวลา กินข้าวแล้ว พวกคุณก็กลับมานั่งกันทั้งหมดเถอะ”

เจียวซื้อรู้สึกตื้นตันใจจนแทบน้ำตาไหล พี่สะใภ้ช่วยพูดแทน เขาจริง ๆ อีกอย่างก็ยังคงอยู่กับใบหน้าที่เป็นชาของ ถือเป็น

เขาตื้นตันใจมากมายจริง ๆ

เจียวจื้อรีบเดินไปที่ด้านหน้าโต๊ะอาหารและได้จับจองที่นั่ง หนึ่ง หลังจากนั่งลงและส่งสายตาให้กับทานมู่จื่อ พูดอย่างเบา ๆว่า “พี่สะใภ้มีอำนาจมาก

หานมู่จื่อ “

เสียงของเขาไม่ได้ตั้งแต่ก็ไม่ได้เบา เพียงแต่ให้เธอได้ยิน เท่านั้น แต่บ้านเช่าที่เธออยู่นั้นไม่ได้ใหญ่มาก เขามาส่งเสียง ตามอำเภอใจภายใต้สถานการณ์แบบนี้ หากเย่ไม่เป็นได้ยินเข้า จะทําอย่างไร

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หานมอก็ยิ้มขึ้น ตักซุปหนึ่งชามให้กับเขา โน้มตัวลงและกระซิบว่า “เขาอยู่ตรงนี้ คุณไม่ต้องพูดมากแล้ว

“โอเค ขอบคุณพี่สะใภ้

หานผู่จื่อ “.………….

ช่างเถอะ นึกเสียว่าเมื่อกี้เธอไม่ได้พูดอะไรไป แม้ว่าเขาจะรู้สึกไม่มีความสุข แต่เย่ไม่เป็นก็นั่งลงข้าง ๆ เฉียวจื้อ หาหมอนั่งลงตรงข้ามของทั้งสองคน

“อืม ในเมื่อทุกคนนั่งกันพร้อมแล้ว อย่างนั้นพวกเรามาเริ่มกัน

ทันทีที่พูดจบ เฉียวซื้อก็หยิบชามขึ้นมาจีบซุปปลาไปหนึ่งคำ แล้วพูดขึ้นหลังจากจบ “ว้าวๆ ซุปปลานี้ทั้งสดทั้งอร่อย รสชาติดี

หอมอร่อย อร่อยจริง ๆ”

ชมเสร็จ เขาก็จบไปอีกหนึ่งคำ

ในขณะเดียวกัน ดวงตาสีดำของเย่ ไม่เช่นก็จ้องมองไปยังชาม ในมือของเขาอย่างแผ่วเบา เม้มริมฝีปากไว้แน่น จนเกือบจะเป็น เส้นตรง

ถ้าหากเขาจําไม่ผิดละก็ ซุปปลาถ้วยนั้น……..หานคู่จื่อเป็นคน เสิร์ฟให้

เย่ไม่เป็นขยับริมฝีปาก ด้วยความคิดบางอย่างที่มีพาว เวอร์……

เขา เขาอยากกินซุปปลาด้วย แต่รออยู่นานมาก หานคู่จื่อ…… ก็ไม่ได้ตักซุปปลาให้กับเขา ดังนั้น สายตาของเย่ ไม่เป็นที่มองเฉียวซื้อก็ยิ่งขุ่นเคืองมากขึ้น


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ